Historia

Integracji

Europejskiej

PLAN MARSHALLA

5 czerwca 1947 r. Sekretarz Stanu USA, generał

George Marshall w trakcie wystąpienia na

Uniwersytecie Harvarda zwrócił się do państw

Europy z propozycją pomocy finansowej.

Pomoc miałaby być uwarunkowana

stworzeniem międzynarodowej organizacji

zajmującej się nadzorem i koordynacją

programów odbudowy w poszczególnych

państwach oraz środków finansowych na

nią przekazywanych.

Plan Marshalla był w istocie pierwszą próbą integracji

europejskiej. Służyły temu takie posunięcia, jak

zobowiązanie państw do współpracy politycznej i

gospodarczej, liberalizacji i rozwoju handlu.

16.04.1948 r. powołano do życia Organizację

Europejskiej Współpracy Ekonomicznej (OEEC).

Początkowo swe zainteresowanie Planem

Marshalla zadeklarowały państwa leżące na

wschód od „żelaznej kurtyny” – Polska,

Czechosłowacja, Węgry. Zdecydowany sprzeciw

ZSRR sprawił, że musiały one wycofać się z

planów wejścia do OEEC.

14 grudnia 1960 r. w miejsce OEEC powołano

Organizację Współpracy Gospodarczej i

Rozwoju (OECD). W jej skład wchodzi obecnie

kilkadziesiąt najbardziej rozwiniętych państw

na świecie, w tym Polska.

RADA EUROPY

5 maja 1949 roku

Była pierwszą próbą politycznego

zjednoczenia Europy. Główny jej

twórca, były premier Wielkiej Brytanii,

Winston Churchill zakładał stworzenie

organizacji demokratycznych państw

Europy współpracujących za sobą w

zakresie ochrony ideałów politycznych

i wolności krajów o ustroju

demokratycznym.

Rada Europy jest odrębną organizacją

międzynarodową – nie stanowi części

Wspólnot Europejskich

Dzień 5 maja jest obchodzony jako Dzień

Europy

W połowie lat 80 -ych Unia Europejska

przyjęła symbole Rady Europy– hymn i

flagę jako własne.

Od 1991 roku członkiem Rady Europy jest

Polska.

PLAN SCHUMANA

Za oficjalny początek historii Wspólnot

Europejskich uważa się wystąpienie

francuskiego ministra spraw zagranicznych

Roberta Schumana, który dnia

9 maja 1950 roku ogłosił deklarację,

będącą podstawą tzw. „Planu Schumana”.

Inspiratorem i faktycznym twórcą zawartej

w powyższej deklaracji koncepcji wspólnoty

był inny francuski polityk Jean Monnet.

„

Plan Schumana” przewidywał, że:



produkcja strategicznych surowców węgla i stali

powinna odbywać się pod kontrolą

międzynarodowego organu niezależnego od

władz państwowych krajów członkowskich,



przekazanie przemysłu ciężkiego pod kontrolę

ponadnarodowej organizacji zapobiegnie

wybuchowi wojny w Europie,



Wspólnota będzie być pierwszym etapem „…

stworzenia federacji europejskiej, jaka jest

potrzebna dla ochrony pokoju”.

Deklaracja Schumana” zastała przychylnie

przyjęta przez państwa Europy Zachodniej -

RFN, Belgię, Holandię, Luksemburg, Włochy i

Francję. Stała się podstawą prowadzonych

przez prawie dziewięć miesięcy (10.06.1950

r. - 19.03.1951 r.) negocjacji w sprawie

stworzenia międzynarodowej organizacji

kontrolującej produkcję węgla i stali w

Europie Zachodniej - nazwanej ostatecznie

Europejską Wspólnotą Węgla i Stali (EWWiS).

Europejska Wspólnota

Węgla i Stali

Negocjacje o powstaniu EWWiS

zakończyły się podpisaniem 18

kwietnia 1951 roku w Paryżu Traktatu o

Europejskiej Wspólnocie Węgla i Stali.

Traktat paryski został przyjęty przez

parlamenty narodowe państw

członkowskich i wszedł w życie 22 lipca

1952 roku.

Główne postanowienia Traktatu Paryskiego:



utworzenie wspólnego rynku węgla i stali,

obrotu żelazem i złomem i powierzenie

kontroli jego funkcjonowania

ponadnarodowej organizacji,



koordynacja procesu modernizacji i rozwoju

przemysłu ciężkiego,



powierzenie Wspólnocie spraw związanych

z poprawą warunków bytowych

zatrudnionych w przemyśle ciężkim

pracowników,

Traktat o EWWiS zostaje zawarty na 50 lat.

Traktat wygasł 25 lipca 2002 r. a Państwa

Członkowskie Unii Europejskiej zdecydowały o

nie przedłużaniu go, jednak wszystkie jego

kompetencje przeszły na rzecz Wspólnoty

Europejskiej.

Sukces polityczny i gospodarczy pierwszych

lat funkcjonowania Wspólnoty sprawił, że

politycy sześciu państw członkowskich

rozpoczęli myśleć o poszerzeniu współpracy

na zagadnienia polityki obronnej i

zagranicznej.

W praktyce oznaczało to przedstawienie

projektu porozumienia o stworzeniu

Europejskiej Wspólnoty Obronnej (EWO)

i Europejskiej Wspólnoty Politycznej (EWP).

Oba projekty nie weszły w życie ze

względu na opór polityków i obywateli

państw europejskich.

Unia

Zachodnioeuropejska

Niepowodzenie projektów utworzenia EWO i EWP

skłoniło polityków europejskich do podpisania

w Paryżu 23.10.1954 r. Traktatu o Unii

Zachodnioeuropejskiej (UZE) – na 50 lat.

2004 roku – integralna część Unii Europejskiej.

Jego sygnatariuszami były państwa EWWiS i

Wielka Brytania. UZE stało się luźną

organizacją koordynującą polityki obronne

państw członkowskich.

Nie stanowiło części

WE – przewidziano ją jako zupełnie odrębną

organizację europejską.

Konferencja w Messynie

Następnym krokiem procesu integracji

europejskiej było nieformalne spotkanie

ministrów spraw zagranicznych w

Messynie na Sycylii

(czerwiec 1955r.).

Bezpośrednią przyczyną zwołania

konferencji był kryzys instytucji

wspólnoty wywołany dymisją ze

stanowiska przewodniczącego Wysokiej

Rady EWWiS Jeana Monneta.

Efektem szczytu było powołanie międzyrządowej

komisji, której przewodniczył minister spraw

zagranicznych Belgii Paul Henri Spaak. Do prac w

komisji została zaproszona również Wielka Brytania,

która odmówiła, obawiając się, że w udział w obecnej i

planowanych wspólnotach ograniczy lub pozbawi ją

suwerenności.

Wynikiem prac komisji było opracowanie

sprawozdania zwanego „Raportem Spaaka”, które

zawierało koncepcje wspólnoty gospodarczej i

współpracy w dziedzinie energii atomowej. Raport

stał się podstawą przyszłych negocjacji

zmierzających do rozbudowy dotychczasowych

więzi między państwami EWWiS.

Negocjacje trwały prawie rok (czerwiec 1956 r.

- marzec 1957 r.). Efektem często burzliwych

rozmów było podpisanie w stolicy Włoch -

Rzymie dwóch traktatów: o utworzeniu:

Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej

(EWG)

Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej

(

EWEA)

Europejska Wspólnota

Gospodarcza

Celem utworzenia organizacji było:

wspieranie rozwoju gospodarczego,

podniesienie poziomu życia

mieszkańców, zbliżenie polityk

gospodarczych, stopniowe stworzenie

wspólnego rynku dla wszystkich

towarów i usług państw członkowskich.

Gospodarka państw członkowskich miała

funkcjonować w oparciu o cztery

swobody:



swobodny przepływ osób,



swobodny przepływ usług,



swobodny przepływ towarów,



swobodny przepływ kapitału.

Dalsze zbliżenie gospodarek państw

EWG miało nastąpić przez ustanowienie

wspólnej polityki rolnej, transportowej.

Zagwarantowane przez Traktat

stworzenie Europejskiego Funduszu

Socjalnego i Banku Inwestycyjnego miało

przyczynić się do podniesienia poziomu

życia mieszkańców i przyspieszyć rozwój

gospodarczy państw EWG.

Europejska Wspólnota

Energii Atomowej

(Euratom)

Celem

Euratomu

było stworzenie

organizacji koordynującej pokojowe

wykorzystanie energii atomowej przez

państwa członkowskie. W tym celu

państwa miały zakładać wspólne

przedsiębiorstwa wykorzystujące energię

atomową, prowadzić badania naukowe

i wymieniać się uzyskanymi wynikami,

ustanowić jednolite normy

bezpieczeństwa

i kontroli materiałów rozszczepialnych.

Traktat fuzyjny



Funkcjonowanie dla trzech Wspólnot

Europejskich (WE) odrębnych organów

zarządzających okazało się bardzo kosztowne

i nieefektywne. Stąd pomysł połączenia

instytucji trzech Wspólnot, który przeszedł do

historii pod nazwą

Traktatu Fuzyjnego (

1965

rok

)



W miejsce Wysokiej Władzy EWWiS, Rady

Ministrów EWG i EWEA, powstała jedna Rada

WE jako miejsce stanowienia prawa.

Wspólne były też Zgromadzenie

Parlamentarne i Trybunał Sprawiedliwości.

Koncepcje przyszłości

Europy



Koncepcja Monneta

- „Europa ludów” polegająca

na dalszym pogłębianiu integracji w stronę

stworzenia federacji europejskiej ze wspólną

polityką gospodarczą, obronną i zagraniczną.



Koncepcja Charlesa de Gaulle'a, który uważał, że

należy zatrzymać dalszą integrację europejską na

obecnym poziomie.



Koncepcja angielska - Europa widziana jako strefa

wolnego handlu. Angielską odpowiedzią na

utworzenie EWG i Euratomu było powstanie

Europejskiego towarzyszenia Wolnego Handlu

(EFTA).

Nieudane próby rozszerzenia

o Wielką Brytanię, Danię i

Irlandię

Na drodze do rozszerzenia Wspólnot

stanął generał de Gaulle, który na

specjalnie w tym celu zorganizowanej

konferencji prasowej

(w styczniu 1963 roku) stwierdził, że

Wielka Brytania nie jest gotowa do

członkostwa. Swego stanowiska nie

zmienił do końca swej prezydentury.

Rozszerzenie Wspólnot o

kolejne państwa

Zmiana na stanowisku prezydenta Francji

oznaczała otwarcie drzwi dla innych państw

próbujących, jak dotąd bezskutecznie,

dołączyć do grona

Państw Szóstki

Jedną z pierwszych decyzji prezydenta

Georgesa Pompidou była publiczna

deklaracja na dalsze powiększenie WE o

nowe państwa.



1 stycznia 1973 r.

– akces Wielkiej Brytanii, Danii

i Irlandii.



26 czerwca 1975 r.

– wniosek o wejście do

Wspólnot złożyła Grecja (przyjęta 01.01.1981r.).



W 1977 roku

podobne wnioski złożyły Hiszpania

i Portugalia (przyjęci 01.01.1986r.).



Norwegia także prowadziła wówczas negocjacje

w sprawie przystąpienia do Wspólnot. Jednak

w referendum akcesyjnym obywatele Norwegii

opowiedzieli się przeciwko przystąpieniu. Norwegia

nie przystąpiła więc do Wspólnot.

Unia celna

Jednym z podstawowych założeń

Traktatu

Europejskiej Wspólnocie Gospodarczej

było stopniowe znoszenie barier celnych

aż do ich całkowitej eliminacji.

Proces ten rozpoczął się 1 stycznia 1959 i

polegał na równoczesnym zniesieniu o 10%

stawek celnych na wszystkie towary

przemysłowe pochodzące i wyprodukowane

przez państwa Szóstki

Jednolity Akt Europejski

W 1985 roku

na szczycie szefów rządów

państw WE

w Mediolanie

opublikowano

tzw.

„Białą księgę”.

Stanowiła ona

program wewnętrznych reform precyzując

ramy czasowe wprowadzenia zasad

wspólnego rynku.

„

Biała księga”

stała się podstawą

negocjacji i bazą dla podpisanego 17 lutego

1986 roku Jednolitego Aktu Europejskiego

(JAE).

Najważniejsze postanowienia

Jednolitego Aktu Europejskiego:



Deklaracja utworzenia w przyszłości Unii Europejskiej

obejmującej dotychczasowe państwa WE,



Zwiększenie uprawnień i kompetencji organów Wspólnot,



Ograniczenie zasady jednomyślnego podejmowania

decyzji,



Zadeklarowanie, że do 31.12.1992 roku należy zakończyć

budowę wspólnego rynku polegającą na swobodnym

przepływie towarów, osób, usług i kapitału.



Stworzenie podstaw prawnych działania Rady

Europejskiej

i Europejskiej Współpracy Politycznej.

Jednolity Akt Europejski był wstępem na

drodze ku dalszego pogłębienia integracji

europejskiej. Wspominano o tym zresztą

w samym traktacie, wskazując na Unię

Europejską jako kolejny etap budowy

wspólnej Europy.

Powstanie Unii

Europejskiej

Traktat o Unii Europejskiej został podpisany

7 lutego 1992 r.

w Maastricht (wszedł w życie

1 listopada 1993 r.).

Traktat z Maastricht dokonuje znacznej rewizji

Traktatu Rzymskiego z 1957r. Powołuje do życia

Unię Europejską, która oprócz zagadnień

gospodarczych rozszerza się o nowe

zagadnienia - współpracę w polityce

zagranicznej

i bezpieczeństwa oraz spraw wewnętrznych

i wymiaru sprawiedliwości.

Do najważniejszych postanowień Traktatu

z Maastricht należy zaliczyć:



utworzenie Unii Europejskiej,



zastąpienie nazwy EWG nazwą Wspólnota

Europejska,



zwiększenie uprawnień Parlamentu

Europejskiego,



utworzenie nowego organu WE - Trybunału

Obrachunkowego, urzędu rzecznika praw

obywatelskich -

Ombudsmana.

FILARY UNII

EUROPEJSKIEJ



I FILAR

- dotychczasowe Wspólnoty: EWG, Euratom, EWWiS

poszerzone o nowe kompetencje.



II FILAR

- Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa.

Zadania:



Umacnianie bezpieczeństwa Unii i jej państw członkowskich,



Zachowanie pokoju i umacnianie państw członkowskich,



Rozwijanie demokracji oraz prawa, poszanowanie praw

człowieka i podstawowych wolności w Europie i na świecie



III FILAR - wymiar sprawiedliwości i sprawy

wewnętrzne.

Zadania:



Zwalczanie terroryzmu, zorganizowanej

przestępczości, handlu ludźmi



Walka z produkcją i przemytem narkotyków



Zwalczanie przestępstw wobec dzieci



Współpraca władz sądowniczych, celnych i

policyjnych - bezpośrednia, jak również w

ramach Europejskiego Biura Policyjnego

(Europolu).

Obywatelstwo UE

Każdy obywatel państw członkowskich jest obywatelem

Unii Europejskiej .

Z faktu posiadania obywatelstwa wynikają następujące

prawa:

Wolność przemieszczania się i podejmowania pracy

w dowolnym państwie UE,

Bierne i czynne prawo wyborcze do władz lokalnych

i Parlamentu Europejskiego bez względu na miejsce

zamieszkania,

Opieka dyplomatyczna i konsularna przez władze

każdego z państw piętnastki,

Prawo do występowania z wnioskami do Europejskiego

Rzecznika Obywatelskich (Ombudsmana).

Obywatelstwo europejskie nie zastępuje obywatelstwa

kraju narodowego, a jedynie je uzupełnia.

Kolejne rozszerzenie UE

Rozpad Związku Radzieckiego oznaczał

likwidacje politycznych barier dla Finlandii i

Austrii.

Państwa te po II wojnie światowej, za cenę pełnej

suwerenności wewnętrznej, musiały

zrezygnować z przynależności do struktur

gospodarczych

i militarnych Europy Zachodniej.

Rosja nie mogła przeciwstawić się dążeniom

społeczeństw tych państw chcących być częścią

wspólnej Europy. Do nich dołączyły Szwecja i

ponownie Norwegia.

W wyniku przeprowadzonych referendów

01 stycznia 1995 roku

nastąpiło rozszerzenie

o Finlandię, Austrię i Szwecję.

Norwegia – ponownie - w wyniku zwycięstwa

w referendum przeciwników integracji nie

stała się częścią Wspólnot Europejskich.

Traktat Amsterdamski

Traktat Amsterdamski został podpisany

02.10.1997

(wszedł w życie 01.05.1999 r.).

Jego sygnatariusze zdecydowali między innymi o:



zwiększeniu współpracy państw UE w obrębie II i III

filaru;



wprowadzeniu wspólnej polityki w sprawach azylu,

imigracji, przekraczania granic zewnętrznych - te

zagadnienia z obecnego III filaru przeszły do I filaru

UE. Obecnie w III filarze UE znajduje się wyłącznie

współpraca policji i sądów w sprawach karnych.

W traktacie znajdujemy również punkty

dotyczącego wzmocnienia działań na rzecz

ochrony środowiska, zdrowia, ochrony

konsumenta i obywatelstwa UE

Traktat z Nicei



Szczyt Rady Europejskiej, który odbył się w

dniach

7-11 grudnia 2000 roku

w Nicei, miał

przygotować Unię Europejską do rozszerzenia

o kraje Europy Środkowej i Wschodniej.



Traktat w Nicei został podpisany

26 lutego

2001

r. wszedł w życie 1 lutego 2003 r., po

ratyfikacji w państwach członkowskich,



1 maja 2004 r. Unia Europejska rozszerzyła

się

o dalsze 10 państw, w tym Polskę.



Rumunia i Bułgaria i Turcja nie zakończyły

jeszcze negocjacji akcesyjnych.

INSTYTUCJE WE

Rada Europy

Rada Unii Europejskiej

Parlament Europejski

Komisja Europejska

Trybunał Sprawiedliwości

Trybunał Obrachunkowy

Komitet Społeczno-

Ekonomiczny

Komitet Regionów

RADA EUROPY

Rada Europy to regularne w Brukseli - dwa razy do
roku - spotkania szefów państw i rządów,
ministrów spraw zagranicznych krajów
członkowskich Wspólnoty .

Pełni rolę nadrzędną wobec Rady UE.

Rada Europy nie ma formalnego statusu organu
Unii Europejskiej.

Posiedzeniom Rady przewodniczy szef rządu tego
państwa członkowskiego, który w danym półroczu
przewodniczy Unii Europejskiej.

Zadania Rady Europy



wytycza główne kierunki polityki UE



ustala priorytety polityki



rozwiązuje problemy sporne, którym nie

podołała Rada Ministrów



rozstrzyga problemy Wspólnej Polityki

Zagranicznej i Bezpieczeństwa

Po każdym szczycie przewodniczący Rady

Europejskiej składa sprawozdanie Parlamentowi

Europejskiemu, a co roku przedkłada pisemny raport

na temat postępów integracji.

Zadania Rady Europy

Rada Unii Europejskiej

Rada Unii Europejskiej jest najważniejszym organem
decyzyjnym Wspólnot Europejskich. Tworzą ją
ministrowie poszczególnych resortów każdego z
państw członkowskich.

Rada Generalna zbiera się co miesiąc, pozostałe
rady - 2-4 razy w roku. Spotkania odbywają się w
Brukseli lub w Luksemburgu (w kwietniu, czerwcu i
październiku).

Rada tworzy prawodawstwo dla Unii (niektóre
decyzje podejmuje wspólnie z Parlamentem
Europejskim ) - ustala cele polityczne - koordynuje
politykę gospodarczą państw członkowskich -
zawiera porozumienia międzynarodowe w imieniu
UE - podejmuje decyzje w kwestiach Wspólnej
Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa

Parlamenet Europejski

Teraz Unia liczy 454 milionów obywateli, a liczba
europarlamentarzystów - po wyborach 10-13
czerwca 2004 r. - wzrosła do 732.

Kadencja Parlamentu Europejskiego trwa pięć lat i
nie może on być rozwiązany przed jej upływem.

Siedziba PE mieści się w Strasburgu.

Sekretariat Generalny w Luksemburgu

Komisje spotykają się w Brukseli.

W PE po rozszerzeniu jest 20 stałych komisji.

Komisja Europejska

Komisja jest głównym organem wykonawczym
Wspólnot Europejskich. Proponuje wspólną
politykę i zarządza działalnością Unii.

Na czele Komisji Europejskiej stoi
przewodniczący obecnie Jose Barroso
(Portugalia) i pięciu wiceprzewodniczących.
Kierują oni pracą 25 komisarzy, z których
każdy jest odpowiedzialny za jeden lub kilka
obszarów polityki.

Komisarzom podlega 26 dyrekcji generalnych.
Na czele dyrekcji stoi dyrektor generalny
(odpowiednik najwyższego szczeblem urzędnika
służby cywilnej w ministerstwie).

Trybunał Sprawiedliwości

Utworzony w 1953 roku. Od 1989 roku jest
wspomagany przez Sąd Pierwszej Instancji.

Siedziba w Luksemburgu.

Składa się z 25 sędziów, mianowanych na 6-
letnią kadencję przez państwa członkowskie
(po jednym z każdego kraju).

Sędziowie wybierają spośród siebie
przewodniczącego na 3-letnią kadencję

Wspomaga ich 9 adwokatów generalnych,

Trybunał Sprawiedliwości

rozpatruje skargi wnoszone przez państwa
członkowskie, instytucje UE, przedsiębiorstwa lub
obywateli państw UE, orzekając, czy nastąpiło
naruszenie unijnego prawa,
wydaje orzeczenia wstępne na wniosek sądów
krajowych o interpretację lub stwierdzenie
prawomocności ustawodawstwa wspólnotowego,
rozpatruje odwołania od decyzji Sądu Pierwszej
Instancji.

Trybunał Obrachunkowy

W skład Trybunału Rewidentów Księgowych
wchodzi 25 kontrolerów ze wszystkich państw
WE. Są oni mianowani przez Radę Europejską.

Kadencja Trybunału trwa 6 lat.

Zadania:

-kontroluje finanse Unii,
-nadzoruje wykorzystanie budżetu Wspólnot,
-ocenia prawidłowość wykorzystania wydatków
WE,

Komitet Społeczno-

Ekonomiczny

Jest organem doradczym Unii.

Składa się łącznie z 317 członków (po
przystąpieniu Bułgarii Rumunii- 344).

Doradcy przebywają w Brukseli cztery lata - tyle
bowiem trwa kadencja Komitetu. Mogą jednak być
wybrani po raz drugi.

Członkowie KES zebrani są w trzech grupach:
pracodawców, pracobiorców i przedstawicieli
różnych środowisk.

Komitet Regionów

Jest organem doradczym Komisji Europejskiej oraz
Parlamentu Europejskiego.

Składa się łącznie z 317 członków (po przystąpieniu
Bułgarii Rumunii - 344).

Doradcy przebywają w Brukseli cztery lata - tyle
bowiem trwa kadencja Komitetu. Mogą jednak być
wybrani po raz drugi.

Trzonem Komitetu jest Prezydium. W jego skład wchodzi
36 członków, w tym przewodniczący i 15-tu
wiceprzewodniczących. Prezydium przygotowuje
posiedzenia plenarne Komitetu i kieruje jego pracami
między posiedzeniami.

Document Outline

Slide 1
Slide 2
Slide 3
Slide 4
Slide 5
Slide 6
Slide 7
Slide 8
Slide 9
Slide 10
Slide 11
Slide 12
Slide 13
Slide 14
Slide 15
Slide 16
Slide 17
Slide 18
Slide 19
Slide 20
Slide 21
Slide 22
Slide 23
Slide 24
Slide 25
Slide 26
Slide 27
Slide 28
Slide 29
Slide 30
Slide 31
Slide 32
Slide 33
Slide 34
Slide 35
Slide 36
Slide 37
Slide 38
Slide 39
Slide 40
Slide 41
Slide 42
Slide 43
Slide 44
Slide 45
Slide 46
Slide 47
Slide 48
Slide 49
Slide 50

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
historia Europy a historia UE (8 str)
historia UE
historia Europy a historia UE (8 str)
historia ue(1)
Historia UE
ABC UE Historia Unii Europejsk Nieznany
geremek o ue, Testy, sprawdziany, konspekty z historii
Folie 11 Historia i funkcjonowanie UE
Funkcjonowanie UE wprowadzenie i historia
1.Rys historyczny, Administracja UKSW Ist, Prawo UE dla administracji, Prawo UE dla administracji
Guy Verhofstadt ostro Polacy, straciliście państwo przez własny Sejm Wasza historia to ostrzeżenie
UE historia
historia powstania UE (14 str)
prof UE dr hab in Ewa Stachura, Historia urbanistyki, Wykład 3

więcej podobnych podstron

HISTORIA UE

Document Outline