Bank Centralny

Wykład III. Strategie polityki

monetarnej

Strategie polityki

pieniężnej

 Strategia wyraża postępowanie banku

centralnego w założonym okresie zmierzające
do osiągnięcia zakładanych celów polityki
monetarnej, do którego swe zachowania muszą
przystosować wszystkie podmioty rynku
pieniężnego.

 Sposób w jaki uczestnicy rynku pieniężnego

absorbują w swych decyzjach efekty
realizowanej strategii polityki monetarnej jest
różny.

Strategie polityki

monetarnej mogą być

różne.



Wynikają z dywersyfikacji celów i instrumentów

stosowanych przez bank centralny do ich
realizacji, jak też różnych kryteriów podziału
towarzyszących identyfikacji rodzajów strategii
polityki monetarnej.

 W sytuacji , gdy bank centralny identyfikuje się z

określoną strategią polityki monetarnej większa
jest przejrzystość jego operacji na rynku
pieniężnym i bardziej efektywne zachowania
uczestników tego rynku.

Strategie polityki monetarnej

formułowane są zwykle z perspektywy

potrzeb rozwoju gospodarki krajowej.

 Dlatego też wybór strategii polityki monetarnej

jest zawsze zdeterminowany stanem
makrofundamentów każdej gospodarki.

 Strategia polityki monetarnej stanowi natomiast

sposób poprawy tego stanu , przy założeniu ,że
ostateczne jej skutki w gospodarce zależą
bezpośrednio od mechanizmu absorpcji impulsów
monetarnych z niej wynikających przez podmioty
gospodarcze .

Kryterium podziału - sposób

postępowania banku centralnego w

oddziaływaniu na gospodarkę

 strategia monetarystyczna
 strategia zorientowana na

potencjał

 -strategia pokeynesowska,
 -strategia sterowania płynnością

bankową.

Strategia

monetarystyczna

 Oparta została na założeniu , potwierdzonym

badaniami empirycznymi, że ilość pieniądza ma
dominujący wpływ na przyrost produktu
krajowego brutto i/lub przyrost cen w gospodarce.

 Stąd płynie wniosek ,że bank centralny sterując

ilością pieniądza poprzez kontrolę bazy
monetarnej i jej agregatów może skutecznie
oddziaływać również na gospodarkę / ceny,
dochody i zatrudnienie , a także stały wzrost
gospodarczy /.

Strategia

monetarystyczna

 Warunkiem skutecznej jej realizacji jest

jego długookresowe oddziaływanie na
przyrost produktu krajowego brutto w
ujęciu realnym, przy uwzględnieniu
możliwych zmian w utrzymywaniu rezerw
pieniężnych przez podmioty gospodarcze,
a zatem również zmian w szybkości
obiegu pieniądza w gospodarce.

Strategia zorientowana na

potencjał zwana monetarnej

zakłada, że;

 kontrola ilości pieniądza w gospodarce powinna być

ukierunkowana nie tylko na wzrost realnego produktu
krajowego brutto ,ale także na wzrost ogólnogospodarczego
potencjału produkcyjnego.

 właściwa średnioterminowa prognoza wzrostu tego potencjału

determinuje skuteczność prowadzonej przez bank centralny
polityki monetarnej.

 Pieniężny cel pośredni w strategii potencjału gospodarczego

odpowiadający wzrostowi określonego agregatu pieniężnego
powinien bowiem odpowiadać tej prognozie, gdyż tylko w
takich okolicznościach wzrost popytu globalnego w
gospodarce dostosuje się do poziomu równowagi
egzogenicznie wyznaczonej podaży pieniądza.

Strategia

pokeynesowska

 polityka pieniężna banku centralnego powinna

skupić się na kształtowaniu poziomu stopy
procentowej wyznaczającej poziom równowagi
popytu i podaży na pieniądz w gospodarce.

 Wysoka wrażliwość inwestycji na zmiany jej poziomu

jest w stanie prowadzić do znacznego pobudzenia
popyt globalnego sprzyjając osiąganiu równowagi
gospodarczej na poziomie pełnego w niej
zatrudnienia.

 W strategii postkeynesowskiej stopa procentowa

pełni funkcję celu pośredniego polityki monetarnej.

Strategia sterowania

płynnością bankową

zakłada ,że:

 wielkość popytu globalnego w gospodarce

zależy od zdolności banków do kreacji
kredytu jako formy współczesnego
pieniądza.

 Stąd płynność banków przyjmowana za cel

pośredni tej strategii polityki monetarnej
stanowić powinna podstawowy parametr
równoważenia gospodarki.

Strategia polityki

pieniężnej w ujęciu

tradycyjnym

 Przyjęcie celu pośredniego
 Brak celu bezpośredniego
 Wybór celu operacyjnego
 cel operacyjny na zakładanym

poziomie, aby kontrolować cel
pośredni

W ujęciu tradycyjnym

polityki pieniężnej

wykorzystuje się

 Kontrolę agregatów monetarnych
 Kontrolę kursu walutowego,
 Kontrolę stóp procentowych

Strategie polityki

monetarnej w ujęciu

wieloparametrycznym

Strategia bezpośredniego

celu inflacyjnego-

Strategia eklektyczna-

realizacja nie jednego lecz
wiązki celów polityki
monetarnej

Strategia bezpośredniego

celu inflacyjnego

 Ogłoszenie przez bank centralny

oficjalnego celu inflacyjnego

 Niska inflacja –cel zasadniczy
 Utrzymanie przez bank centralny

wybranej stopy procentowej rynku
międzybankowego na poziomie
zapewniającym osiąganie przyjętego
celu inflacyjnego

Strategia

bezpośredniego celu

inflacyjnego

 Bank centralny zarządza płynnością

poprzez operacje otwartego rynku

 krótkoterminowa stopa

procentowa jest nieoficjalnym
celem operacyjnym, a zatem
parametrem kontrolowanym przez
bank centralny

Strategia

eklektyczna

 ma z natury swej dyskrecjonalny charakter .
 Brak identyfikacji bezpośredniego celu polityki

monetarnej nie gwarantuje jej przejrzystości,

 rynki finansowe mogą na tę strategię reagować

negatywnie.

 Decyzje lokacyjne są podejmowane w warunkach

podwyższonego ryzyka inwestycyjnego.

 Mniejszą stabilnością charakteryzuje się rynek

pieniężny.