Siedem cudów

starożytnego świata

Spis treści:

1. Historia

2. Piramida Cheopsa

3. Wiszące ogrody Semiramidy

4. Świątynia Artemidy w Efezie

5. Posąg Zeusa w Olimpii

6. Mauzoleum w Halikarnasie

7. Kolos Rodyjski

8. Latarnia morska na Faros

Historia:

Najwcześniejsza znana wersja listy została stworzona w II wieku

p.n.e. przez Antypatra z Sydonu. Lista, którą znamy dzisiaj została

skompletowana w średniowieczu, kiedy to wiele z miejsc na niej

umieszczonych już nie istniało. Jako że lista pochodzi głównie z

antycznych greckich opowieści, tylko miejsca, które były znane i

zwiedzane przez starożytnych Greków zostały na niej umieszczone.

Budowle te są uważane za cuda, ponieważ znajdowały się

pomiędzy najbardziej popularnymi celami turystycznymi nawet w

czasach takich jak 1600 rok p.n.e. Graffiti turystów znajduje się na

monumentach w dolinie królów od czasów, kiedy Sfinks miał tysiąc

lat. Jest warte zauważenia, że wszystkie siedem cudów było

stworzonych przez człowieka i nie są one dziełami natury. Razem z

rewolucją przemysłową, jej wpływem na środowisko i powstaniem

ruchu naturalistycznego w turystyce stworzona została lista

siedmiu cudów natury.

Spis treści

Piramida Cheopsa

Piramida Cheopsa, Wielka Piramida, piramida Chufu – piramida

znajdująca się w Egipcie na płaskowyżu w Gizie. Zgodnie z

przyjętą w egiptologii teorią, piramida została zbudowana ok.

2560 p.n.e., prawdopodobnie według projektu Hemona, z

przeznaczeniem na grobowiec faraona Cheopsa (egip. Chu-fu).

Czas budowy wynosił ok. 20 lat. Wielka Piramida jest częścią

nekropolii memfickiej. W starożytności uznana została za jeden z

siedmiu cudów świata i jako jedyny z nich dotrwała epoki

nowożytnej.

Piramida Cheopsa wraz z piramidą Chefrena i piramidą

Mykerinosa to najokazalszy i najbardziej znany na świecie zespół

piramid. W ich pobliżu zlokalizowany jest słynny Wielki Sfinks.

Spis treści

Spis treści

Wiszące ogrody Semiramidy

Wiszące ogrody królowej Semiramidy w Babilonie. Ich

niezwykłość budziła podziw współczesnych, zdumienie i wielkie

zainteresowanie potomnych. Opisywali je często historycy

greccy, a od czasów Aleksandra Wielkiego zalicza się je do

siedmiu cudów świata. Zostały zbudowane na polecenie króla

Nabuchodonozora II (604-562 p.n.e.), który podarował je swojej

żonie, Amytis, ponieważ po przyjeździe do Babilonu bardzo

tęskniła za bujną zielenią ojczystego kraju – Medii. Niejasne jest,

dlaczego nazwano je imieniem Semiramidy, asyryjskiej królowej,

która żyła dwa wieki wcześniej.

Spis treści

Spis treści

Świątynia Artemidy w Efezie

Świątynia Artemidy w Efezie (Artemizjon w Efezie) – dla starożytnych Greków

jeden z siedmiu cudów świata. Znana pod nazwą Artemizjonu stanowiła

największą ozdobę Efezu w Azji Mniejszej (obecnie Turcja).

Była to świątynia o wymiarach 130 m na 69 m, zbudowana przez króla Lidii

Krezusa około 560 p.n.e.[1] Najprawdopodobniej stanęła na miejscu

wcześniejszej budowli zniszczonej podczas najazdu Kimmerów (zdaniem

Pliniusza świątynia była dziewięć razy budowana i burzona). Jońska świątynia

została zaprojektowana przez Chersifrona i Metagenesa z Knossos, przy

współpracy Teodorosa z Samos. Do jej budowy użyto doskonałej jakości

marmuru i cedru libańskiego. Świątynia została zaprojektowana jako dipteros

otoczony podwójną kolumnadą złożoną z ośmiu kolumn przed elewacją

frontową i tylną (tzw. oktastylos) i dwudziestu kolumn wzdłuż boków świątyni.

Pozostałe kolumny, a było ich w sumie 117, umieszczono w pronaosie i

wewnątrz świątyni. Kolumny o wysokości ok. 18,0 m miały średnicę w dolnej

części 2,5 m. Zdobiły je w dolnej części płaskorzeźby. Rzeźby zdobiły także

fryz i najprawdopodobniej tympanon oraz dach świątyni. W jej wnętrzu

umieszczono cedrowy posąg Artemidy. Wśród rzeźbiarzy zaangażowanych do

prac przy budowie znaleźli się między innymi: Fidiasz, Poliklet, Kresilas.

Ukończenie budowli zajęło 120 lat.

Spis treści

Spis treści

Posąg Zeusa w Olimpii

Posąg Zeusa zaliczany był przez starożytnych Greków do

siedmiu cudów świata.

Znajdował się w świątyni w Olimpii. Posąg ten wykonał Fidiasz z

użyciem techniki chryzelefantyny po roku 430 p.n.e. Dotrwał

jedynie do roku 426 n.e., a znany jest z rzymskiej kopii. Posąg

Zeusa uległ zniszczeniu na skutek pożaru. Rzeźba przedstawiała

siedzącego na tronie władcę ludzi i bogów o poważnym i

dostojnym obliczu. Na głowie miał wieniec laurowy, z lewego

ramienia zwieszał mu się złoty płaszcz, w prawej dłoni trzymał

statuę bogini Nike, a lewą rękę wspierał na wykładanym

szlachetnymi kamieniami berle. Berło było symbolem władzy

Zeusa, a orzeł jego ulubionym i poświęconym mu ptakiem.

Poręcze i nogi tronu były rzeźbione ukazując postaci bogiń i

epizody walk. Szata i włosy Zeusa były ze złota, obnażone części

ciała z kości słoniowej, tron z drewna cedrowego wykładanego

hebanem i szlachetnymi kamieniami.

Spis treści

Spis treści

Mauzoleum w Halikarnasie

Mauzoleum w Halikarnasie (obecnie Bodrum w południowo-zachodniej

Turcji) – jeden z siedmiu antycznych cudów świata. Był to grobowiec

Mauzolosa, perskiego satrapy Karii wzniesiony ok. 350 p.n.e. Budynek

został zaprojektowany na polecenie królowej-wdowy – Artemizji, przez

architektów Satyrosa i Pyteosa, ozdobiony przez rzeźbiarzy Skopasa,

Leocharesa, Timoteosa i Bryaksisa z Karii.

Pozostałości po Mauzoleum

Mauzoleum nie przetrwało do naszych czasów – zaniedbana budowla pod

wpływem upływu czasu, działań ludzi i trzęsień ziemi stopniowo popadała

w ruinę. W 1404 roku tylko fundamenty i podstawa budynku pozostawały

całe. W 1494 i 1522 joannici zagrożeni najazdem muzułmanów używali

surowców z mauzoleum, aby wzmocnić swoją siedzibę, Zamek św. Piotra.

W trakcie rozbiórki Mauzoleum odkryty został sarkofag Mauzolosa, który

następnie zaginął. Część zabytków z mauzoleum, m.in. rzeźby, znajduje

się w British Museum w Londynie.

Wysokość: 45 m

Wymiary: 35,6 × 25 m

Spis treści

Spis treści

Kolos Rodyjski

Kolos Rodyjski – jeden z siedmiu cudów świata. Olbrzymich

rozmiarów posąg Heliosa, boga słońca, wybudowany na wyspie

Rodos przez Charesa z Lindos w latach 294-282 p.n.e.Monument

wykonano z brązu i ustawiono u wejścia do portu Rodos dla

upamiętnienia niepowodzenia Demetriusza Poliorketesa, który w

latach 305-304 p.n.e. oblegał miasto. Posąg miał ok. 30 metrów

wysokości, stał na 10-metrowym piedestale i ważył według

różnych szacunków od 30 do 70 ton. Widoczny był już z

okolicznych wysp.[potrzebne źródło] Posąg został zniszczony w

227/226 p.n.e. w wyniku trzęsienia ziemi.

Spis treści

Spis treści

Latarnia morska na Faros

Latarnia morska na Faros – starożytna latarnia, która została

zbudowana ok. 280-279 p.n.e. na podstawie planów architekta

Sostratosa i na polecenie Ptolemeusza I, ukończona podczas

rządów jego syna Ptolemeusza II. Możliwe, że pomysłodawcą

budowy latarni był sam Aleksander Macedoński. Ze względu na

wielkość i wspaniałość architektonicznego ukształtowania

uważano ją za jeden ze starożytnych cudów świata.

Spis treści

Spis treści

KONIEC

Powrót do spisu treści