DR RÓŻA PAWŁOWSKA
PORADNICTWO – jako działalność pomocowa zrodziła
się na początku XX wieku w odpowiedzi na
zapotrzebowanie społeczne w zakresie udzielania porad
zawodowych.
Działalność poradnicza w formie zinstytucjonalizowanej
w związanej z osobami Władysława Dawid i Józefa
Joteyko – zrealizowano postulat powołania psychologa
szkolnego w 1928 r.
Działalność Marii Grzegorzewskiej przyczyniła się do
powstania poradni, których zadaniem było udzielanie
pomocy dzieciom upośledzonym umysłowo przez
kierowanie do odpowiednich placówek oświatowych
(„Pedagogika specjalna” pod red. Wł. Dykcika, Poznań
2001, UAM; „Świat pełen znaczeń – kultura i
niepełnosprawność” pod red. Jolanty Baran i Sławomira
Olszewskiego, Kraków 2006)
1958 zaczynają powstawać poradnie społeczno - wychowawcze,
powoływane przez TPD Towarzystwo Przyjaźni Dzieci. Do
głównych zadań wówczas należało:
a) udzielanie porad dzieciom, nauczycielom i rodzicom
b) zapewnienie pomocy i wsparcia rodzinom niewydolnym
wychowawczo
c) pedagogizacja rodziców przez organizowanie spotkań, prelekcji
ze specjalistami w zależności od ujawnionych problemów;
W 1958 r. – powstała też I poradnia psychologiczna (pomoc w
wyborze szkoły i zawodu)
Rozwój sieci poradnictwa instytucjonalnego przebiegał
dwutorowo:
- z jednej strony funkcjonowały poradnie powoływane
przez TPD
- z drugiej poradnie psychologiczno – zawodowe
działające z ramienia resortu oświaty, które nie maiły
wspólnej płaszczyzny porozumienia.
W1964 r. podjęto próbę ujednolicenia sieci poradnictwa.
Likwidacji
uległy
dotychczasowe
poradnie
psychologiczne
ustępując
miejsca
poradniom
wychowawczo – zawodowym. Zasady organizacji tych
poradni określał statut. Głównym celem były:
- pomoc w zapobieganiu „ trudnościom wychowawczym”
i ich rozwiązywaniu oraz
- w wybraniu przez młodzież kierunku dorosłego
kształcenia i zawodu
Konopnicki zaburzenia w zachowaniu się: odchylenia o
norm zwyczajów i obyczajów przyjętych w danym
środowisku i uznanych w tym środowisku za jakąś normę.
Zachwianie
równowagi
między
organizmem
a
środowiskiem.
Zaburzenia
w zachowaniu
się jest
procesem. Badał młodzież, uznając że jest to proces
wyodrębnił objawy manifestacje albo objawy zaburzonego
zachowania się.
Fazy według Konopnickiego :
Dzieci i młodzież w III fazie można podzielić na dwie
grupy,
pierwsza
grupa
charakteryzująca
się
zachowaniami
agresywno
bojowymi,
a
druga
zahamowania i wycofania się.
Decyzja o ocaleniu istniejących nurtów poradnictwa
zaowocowała wzrostem sieci poradni, które obejmowały
specjalistyczną opieką, dzieci i młodzieży w całym cyklu
kształcenia od przedszkola do ukończenia szkoły.
Jednolity system poradnictwa, zapoczątkowany w 1968 r. przeszedł
modyfikację w 1973 r. przez wprowadzenie zmian związane z
poradnictwem wychowawczym i zawodowym. Zapisy statutowe
zobowiązywały placówki poradnicze do:
1) Stałego współdziałania ze szkołami, przedszkolami i innymi
placówkami
2) Programowanie działalności szkół i innych placówek oświatowych w
zakresie poradnictwa wychowawczego, orientacji szkolnej i zawodowej
3) Wypracowania, upowszechnienia i doskonalenia nowych form i
metod poradnictwa wychowawczego, orientacji szkolnej i zawodowej
przez szkoły i inne placówki oświatowo - wychowawcze
Realizacja zadań poradniczych obejmowała:
- profilaktykę
- diagnozę
- pomoc
i oparta była przede wszystkim na współpracy ze szkołą.
Wiele zmian zostało wprowadzonych w 1975 r., kiedy do
szkół wprowadzono pedagogów („Rola zawodowa
pedagogów szkolnych” I. Jundziłł)
Pedagog szkolny stał się sojusznikiem poradni, a jego
działania zacieśniły współpracę szkoły z poradnią
W 2007 r. w Polsce funkcjonowało 562 poradnie
psychologiczno – pedagogiczne publiczne i 59
niepublicznych, które świadczą specjalistyczną pomoc
dla dzieci i młodzieży, ich rodziców i nauczycieli
Zadania realizowane przez poradnie, określa Statut
placówki i Rozporządzenie MENiS z dnia 11 grudnia
2002 r. z późniejszymi zmianami.
Poradnie psychologiczno – pedagogiczne, działające w
resorcie oświaty, realizują działania:
- diagnostyczne
- terapeutyczne
- profilaktyczne
- doradcze