Afganistan

Ustrój polityczny

Ogólne informacje:

• Język urzędowy: dari,

paszto

• Stolica Kabul
• Ustrój polityczny:

republika islamska

• Głowa państwa:

prezydent Hamid

Karzai

• Szef rządu:

prezydent Hamid
Karzai

Podział administracyjny:

• Badachszan

• Badghis

• Baghlan

• Balch

• Bamian

• Dajkundi

• Farah

• Farjab

• Ghazni

• Ghour

• Helmand

• Herat

• Dżouzdżan

• Kabul

• Kandahar

• Kapisa

• Chost

• Kunar

• Kunduz

• Laghman

• Lougar

• Nangarhar

• Nimruz

• Nurestan

• Oruzgan

• Paktia

• Paktika

• Panczszir

• Parwan

• Samangan

• Sar-e Pol

• Tachar

• Wardak

• Zabol

Republika islamska – ustrój oparty na religii
muzułmańskiej, obowiązujący obecnie w wielu
krajach muzułmańskich, m.in. w Iranie, Libii, Somalii,
Pakistanie, Mauretanii i do niedawna w Iraku oraz
Afganistanie.
Republika islamska jest formalnie państwem z
obieralnymi, republikańskimi strukturami władzy i
konstytucją, takimi jak parlament, rząd, prezydent itp.
Konstytucja republiki islamskiej oparta jest na
islamskim prawie (szariacie) i zazwyczaj jawnie
zakazuje stanowienia prawa sprzecznego z Koranem.
Najczęściej zakazane jest też rejestrowanie partii,
które w swoich programach głoszą liberalizację
prawa. Nie istnieje też w tych krajach wolność słowa
w sensie zachodnim, gdyż zakazane jest głoszenie
jakichkolwiek poglądów sprzecznych z Koranem.

Zazwyczaj w republikach islamskich kluczowy wpływ
na politykę mają duchowni islamscy, do których
należy decydowanie, które prawa są sprzeczne, a
które zgodne z szariatem. W większości republik
islamskich duchowni ci kontrolują też sądownictwo.
W niektórych krajach islamskich sądownictwo jest w
całości oparte na szariacie i nie istnieją tam kodeksy
karne czy cywilne, lecz we wszystkich sprawach
"kodeksem" jest wyłącznie Koran i w państwach
sunnickich także hadisy. W innych krajach z kolei
istnieją kodeksy spisane na sposób "zachodni", nad
których zgodnością z szariatem stale czuwają grupy
muftich opłacanych przez państwo i bez ich
akceptacji nie może w nich być dokonana żadna
zmiana.
Republika islamska jest zatem wg zachodnich
standardów państwem teokratycznym

Systemy polityczne od 1987

• Republika Afganistanu 1987-1992

 Mohammad Nadżibullah

• Islamska Republika Afganistanu 1992-1996

 Burhanuddin Rabbani

• Islamski Emirat Afganistanu (rządy

Talibów)1996-2001  Mohammad Omar

• Islamska Republika Afganistanu 2001

 Burhanuddin Rabbani

• Tymczasowy rząd afgański 2002-2004

 Hamid Karzai

• Islamska Republika Afganistanu 2004

 Hamid Karzani

Politycy afgańscy, których

powinniście kojarzyć 

Hamid Karzai

Hamid Karzai
ur. 24 grudnia 1957
Okres urzędowania od 7 grudnia 2004
Poprzednik Burhanuddin Rabbani
Jest Pasztunem, z klanu Popalzai tradycyjnie związanego z monarchią.
Jego rodzina należała do zdecydowanych zwolenników króla Zahira.
Studiował na Uniwersytecie Himachal w Shimla (Indie). W latach 80.
wspierał finansowo powstanie antyradzieckie, a po opuszczeniu
Afganistanu przez siły ZSRR był wiceministrem spraw zagranicznych w
rządzie Burhanuddina Rabbaniego.
Początkowo zaliczał się do zwolenników Talibów; po obaleniu prezydenta
Rabbaniego (1996) odmówił jednak dalszej współpracy, m.in. nie przyjął
stanowiska przedstawiciela rządu Talibów przy ONZ. Współpracował z
władzami USA przy obalaniu władzy Talibów (2001). Podczas rozmów
stronnictw afgańskich w Niemczech w grudniu 2001 powierzono mu
stanowisko tymczasowego szefa rządu; od lipca 2002 prezydent. 9
października 2004 wybrany w pierwszych demokratycznych wyborach
na prezydenta Afganistanu, zaprzysiężony 7 grudnia 2004.

Burhanuddin

Rabbani

Burhanuddin Rabbani
(ur. 1940 ) - polityk
afgański, w latach 1992-
1996 pierwszy prezydent
Afganistanu po upadku
rządów komunistycznych,
przywódca
Zjednoczonego
Islamskiego Frontu
Narodowego na rzecz
Ocalenia Afganistanu
(UNIFSA), sojuszu
będącego w opozycji do
rządu Talibów.

Mohammad Omar

ur.1959 (lub w 1962) afgański mułła, z
pochodzenia Pasztun, weteran walk z
Rosjanami podczas wojny afgańskiej. W
1994 r. Omar w rodzinnej Singesarze
razem z grupą swoich uczniów utworzył
nowy ruch zbrojny - Taliban, który po
kilkuletnie wojnie domowej przejął władzę
w kraju. W 1996 r. przyjął tytuł amir ul-
mu'minin, co znaczy po arabsku wódz
wiernych. Po zdobyciu przez Talibów Kabulu
Omar stał się przywódcą Afganistanu i
pozostawał nim do czasu obalenia Talibów
przez amerykańską interwencję zbrojną w
2001 r. Od tej pory Omar, oskarżany o
terroryzm, poszukiwany jest przez władze
afgańskie i oddziały międzynarodowe
stacjonujące w Afganistanie. On sam
ukrywa się, prawdopodobnie w górach na
pograniczu afgańsko-pakistańskim i kieruje
oddziałami talibów usiłującymi odzyskać
władzę.

Ahmad Szach

Masud

ur. 1 września 1953 zm. 9 września 2001

W pierwszej połowie lat 70. studiował na
politechnice w Kabulu, gdzie związał się
z młodymi rewolucjonistami
muzułmańskimi. Po przewrocie
komunistycznym w Afganistanie był
jednym z komendantów partyzanckich,
dowodzący siłami mudżahedinów w
dolinie Panczsziru w czasie wojny
afgańskiej. Wsławił się bohaterską
postawą podczas obrony doliny przed
wojskami rządowymi i radzieckimi,
wykazując się nieprzeciętnymi
zdolnościami dowódczymi i cechami
charakteru, co przysporzyło mu
przydomek Lwa Pandższiru. Należał do
Stowarzyszenia Muzułmańskiego,
pozostając pod duchowym i politycznym
wpływem Burhanuddina Rabbaniego. W
1992 dowodził wojskami mudżahedinów,
które zajęły Kabul.

Minister obrony oraz wiceprezydent kraju w rządzie
Rabbaniego. Zwolennik liberalnego kursu
politycznego i demokratycznego państwa opartego
na fundamencie islamskim.
Od 1994 walczył na terenie Afganistanu przeciw
talibom, a po utracie Kabulu i opanowania
większości kraju przez nich, został w 1996 r.
dowódcą wojskowym Sojuszu Północnego,
broniącego ostatniego wolnego terytorium w
północno-wschodniej części kraju. Sprawcą jego
zabójstwa było dwóch Arabów podających się za
dziennikarzy. Ładunek wybuchowy ukryli w
kamerze. O zlecenie zamachu oskarżana jest Al-
Kaida, która 2 dni później przeprowadziła ataki na
WTC i Pentagon. Niektóre tropy wskazują też na
rosyjskie lub pakistańskie służby specjalne.

Mahammand Nedżibullah

(ur. 1947, zm. 27 września 1996 w Kabulu) – afgański polityk
komunistyczny, prezydent Afganistanu, z pochodzenia Pasztun.

W

1986, po ustąpieniu Karmala i jego wyjeździe do ZSRR,

został prezydentem kraju i przywódcą partii komunistycznej z
tytułem sekretarza generalnego. Za jego rządów doszło w
1989 do całkowitego wycofania się wojsk radzieckich z
Afganistanu połączonego ze stopniową utratą zainteresowania
i poparcia dla rządu w Kabulu ze strony nękanego kryzysem
wewnętrznym ZSRR. Podjął wtedy próbę zjednania sobie
różnych grup społecznych i politycznych wewnątrz kraju
poprzez liberalizację reżimu, czego wyrazem była zmiana
nazwy partii rządzącej na Partia Ojczyzny i powrót do
nazwiska Nadżibullah. Mimo tych wysiłków w 1992
ostatecznie jednak stracił zaufanie popierających go do tej
pory generałów. Przy pomocy urzędników ONZ starał się
opuścić kraj, lecz zajęcie lotniska przez zbuntowanych
żołnierzy uniemożliwiło mu ucieczkę. Odtąd przebywał na
terenie przedstawicielstwa ONZ w Kabulu. W dniu wkroczenia
talibów do Kabulu został przez nich schwytany i zamordowany.

Abdul Ali Mazari

W latach 80. z jego inicjatywy
utworzono partyzanckie
ugrupowanie islamskie Jonbesh-e
Shamal (Ruch Północny), które stało
się w najbliższych latach jedną z
głównych organizacji rebelianckich i
w 1991 ostatecznie doprowadziło do
obalenia komunistycznego reżimu w
Kabulu oraz Mohammada
Nadżibullaha.
W 1995 został aresztowany przez
milicję Talibów a jego ugrupowanie
rozbrojone. Mimo iż planowano
przetransportowanie go wraz z
byłymi towarzyszami broni do
twierdzy Talibów w Kandaharze,
został prawdopodobnie
zamordowany w pobliżu afgańskiego
miasta Ghazni

.

Babrak Karmal

Od maja do lipca 1979 był
wiceprzewodniczącym Rady
Rewolucyjnej Afganistanu i
wicepremierem, następnie od lipca do
września 1978 ambasadorem
Afganistanu w Czechosłowacji. 28
grudnia 1979, po zamordowaniu przez
komandosów radzieckich Hafizullaha
Amina, został wybrany na stanowisko
sekretarza generalnego KC ALDPJ,
przewodniczącego Rady Rewolucyjnej
Afganistanu, premiera oraz
naczelnego dowódcy sił zbrojnych. W
maju 1986 został zastąpiony przez
Mohammada Nadżibullaha. Po
odsunięciu od władzy wyjechał do
Moskwy, gdzie zmarł.

Ismael Chan

(ur. 1946) - były dowódca
mudżahedinów afgańskich,
swoisty Jerzy Waszyngton
Afgańczyków podczas wojny
domowej i wlaki z inwazją
Sowiecką. Wcześniej
gubernator prowincji Herat,
obecnie Minister Energetyki
Afganistanu. Jeden z
politycznych organizatorów
islamskiej Jamiat-e-Islami
(Islamska Społeczność) -
największej partii politycznej
demokratycznie wybranej do
afgańskiego parlamentu w
2005.

Gulbuddin Hekmajtar

(ur. 1947) - afgański przywódca religijny i polityk;
pod koniec lat 60. współzałożyciel Organizacji
Młodzieży Muzułmańskiej na Uniwersytecie
Kabulskim. Głównym celem organizacji była walka z
coraz większymi wpływami partii marksistowskich.

W 1978 przekształcił Organizację Młodzieży
Muzułmańskiej w Muzułmańską Partię Afganistanu,
stając na jej czele do 1992.
Główny beneficjent pomocy zachodniej dla
mudżahedinów w latach 80. - pakistański wywiad ISI
przekazywał mu większość broni i pieniędzy
przysyłanej przez zachód i kraje arabskie. Po
obaleniu komunistycznych rządów w Afganistanie w
1992 występował przeciwko nowej władzy będąc
głównym odpowiedzialnym za rozpętanie wojny
domowej.
W 1993 w wyniku porozumienia z ugrupowaniem
rządzącym został premierem Afganistanu. Zwolennik
fundamentalizmu muzułmańskiego, cechuje go
zdecydowanie negatywny stosunek do zachodu. Od
2001 sprzymierzeniec Talibów.

Dżalaluddin Hakkani

(ur. ok. 1950) - islamski mułła i wywodzący się z
plemienia afgańskich Pasztunów dowódca wojskowy,
znany z licznych sukcesów w starciach z wojskami
radzieckimi w czasie wojny w Afganistanie w latach
1979-1989 oraz walk z komunistycznym reżimem
Mohammada
Nadżibullaha na początku lat 90.
W czasie wojny Afgańskiej w 2001 przywódca
milicji Talibów, po obaleniu
fundamentalistycznego reżimu nowy szef
rządu afgańskiego Hamid Karzai
zaproponował Hakkaniemu stanowisko
premiera, jednak ten zdecydowanie
odmówił. Ostatnio jeden z liderów
popierających Talibów ugrupowań
zbrojnych w Afganistanie i Pakistanie.

Talibowie

• Ugrupowanie Bin Ladena
• al-Queda (Baza)
• Ponad 3,000 członków
• Struktura organizacyjna nieznana
• Osłaniana przez Talibów
• Możliwe powiązania z innymi

organizacjami

Bin Laden

Zagrożenie: Do organizacji Bin Ladena w
samym Afganistanie należy ponad 3000
bojowników. Prawdopodobnie al-Queda
dysponuje też powiązaniami z innymi
ugrupowaniami na świecie. Organizacja
prowadzi liczne obozy szkoleniowe na
terenie Afganistanu. Zdaniem Stanów
Zjednoczonych obozy te są głównymi
ośrodkami światowego terroryzmu.
Możliwy rozwój sytuacji: Stany
Zjednoczone mogą mieć problemy z
dokładnym rozpoznaniem celów na terenie
Afganistanu. Wywiad USA nie dysponuje
praktycznie własnymi informacjami na ten
temat. Możliwa jest próba zlikwidowania
obozów przy pomocy rakiet Cruise. Istnieją
jednak liczne wątpliwości co do rezultatów
takiej operacji. W przypadku podjęcia akcji
przeciwko samemu Osamie bin Ladenowi
niezbędne może być przeprowadzenie
desantu jednostek specjalnych

.

Przejęcie władzy w Afganistanie

W celu zrealizowania swego celu tj. przejęcia władzy talibowie
zaangażowali się w trwającą w kraju wojnę domową. Ich oddziały
szybko osiągnęły spore sukcesy, zarówno dzięki fanatycznej
odwadze swoich bojowników, wierzących iż śmierć w walce
zaprowadzi ich prosto do raju, jak też w wyniku wewnętrznego
skłócenia przeciwników talibów oraz walk wewnątrz ich szeregów.
Np. w 1993 w wyniku walk o władzę nad stolicą kraju - Kabulem,
między wojskami prezydenta Afganistanu Burhanuddina
Rabbaniego i premiera Gulbuddina Hekmatiara zginęło kilka
tysięcy żołnierzy obu stron i ponad 10 tysięcy cywilów; działania
takie znacząco osłabiały stronę rządową i spowodowały, iż w 1995
r. Talibowie kontrolowali już ok. 1/3 powierzchni kraju (na
południowym wschodzie, zamieszkanym głównie przez Pasztunów),
a po rozbiciu wojsk Gulbuddina Hekmatiara stali się najsilniejszym
spośród ugrupowań zbrojnych biorących udział w afgańskiej wojnie
domowej.

Ich liczebność w tym okresie szacowana

jest na ok. 25 tys. bojowników.

We wrześniu 1996 talibowie kontrolujący już ok. 2/3
Afganistanu zajęli Kabul i ogłosili powstanie rządu Islamskiego
Emiratu Afganistanu. Na jego czele stanął mułła Mohammad
Omar. Rząd ten uznały tylko Pakistan, Arabia Saudyjska,
Zjednoczone Emiraty Arabskie i separatystyczne władze
Czeczenii (Iczkerii). Reszta świata (w tym ONZ) za legalną
władzę uznawała wypędzonego z Kabulu prezydenta
Burhanuddina Rabaniego i jego rząd.

W ciągu następnych kilkunastu miesięcy talibowie przejęli
kontrolę nad innymi częściami kraju i u szczytu potęgi
kontrolowali ok. 90% terytorium Afganistanu i dysponowali ok.
110 tys. uzbrojonych bojowników. Terenami, nad którymi nie
zdołali zapanować była północno-wschodnia część państwa,
zamieszkana głównie przez Tadżyków, a jedynym liczącym się
przeciwnikiem był już tylko wsławiony walkami z wojskami
radzieckimi Ahmad Szach Masud ze swoją tadżycką armią.

Rządy talibów

Na kontrolowanych przez siebie terenach talibowie
wprowadzili surowe prawo, oparte na najbardziej
rygorystycznych interpretacjach szariatu. Kobiety nie mogły
uczyć się ani pracować i były zobowiązane do noszenia burki.
Mężczyznom talibowie mierzyli brody, by sprawdzić czy są one
takiej długości jak broda proroka Mahometa. Zakazane było
m.in. oglądanie telewizji, słuchanie muzyki i korzystanie z
Internetu, a nawet prognozy pogody (uznawane przez nich za
formę czarnej magii). Zabroniono też wielu innych przejawów
aktywności, niepotępianych przez Koran (jak np. uprawiania
niektórych dyscyplin sportu), przywódcy ruchu uznanali
bowiem, że jakkolwiek same w sobie rzeczy te nie są
grzeszne, to odciągają one społeczeństwo od modlitwy i Boga.

Prześladowano też mniejszości religijne, zwłaszcza szyitów, a
także nielicznych żyjących w Afganistanie hinduistów

.

W marcu 2001 r. talibowie, uznawszy iż przedstawianie
postaci ludzkich jest sprzeczne z Koranem zniszczyli dwa
gigantyczne starożytne posągi Buddy w Bamianie. Podobny
los spotkał tysiące mniejszych zabytków. Akt ten potępiło
wiele krajów muzułmańskich i ONZ.

Jednocześnie talibowie na kontrolowanych terenach zwalczyli
anarchię związaną z ciągłymi sporami i walkami pomiędzy
różnymi konkurującymi ze sobą frakcjami mudżahedinów, a
surowe egzekwowanie prawa szariatu doprowadziło do
znaczącego spadku przestępczości pospolitej i wyraźnej
poprawy stanu bezpieczeństwa.

Pod rządami talibów Afganistan pozostawał jednym z
największych producentów narkotyków na świecie. Mimo że
produkcja opium była oficjalnie zakazana, przez większość
czasu panowania talibów de facto to opium było głównym
źródłem finansowania ich rządów.

Związki z międzynarodowym
terroryzmem W końcu lat 90. do
Afganistanu przybył poszukiwany
przez USA w związku z
oskarżeniami o terroryzm Osama
bin Laden, a talibowie, z którymi
łączył go radykalizm poglądów,
udzielili mu gościny. Już w 1998 r.
USA zażądały jego wydania za
zamachy w Kenii i Tanzanii.
Talibowie odmówili. W sierpniu
1998 na jeden z obozów
należących do organizacji bin
Ladena spadły amerykańskie
pociski typu Tomahawk. W
listopadzie 1999 r. ONZ nałożyła
na Afganistan sankcje
ekonomiczne, również żądając
wydania bin Ladena. Sankcje
wzmocniono w styczniu 2001 r.
(m.in. zakazem sprzedaży broni do
Afganistanu).

11 września 2001 r. zamachowcy samobójcy dokonali ataku na
cele w Stanach Zjednoczonych - budynki WTC w Nowym Jorku i
w Pentagon w Waszyngtonie. USA prawie natychmiast zażądały
od talibów wydania Osamy bin Ladena, którego uznali za
organizatora zamachów. Ci odrzucili amerykańskie żądanie,
więc w październiku wojska USA rozpoczęły ataki (głównie
lotnicze) na ich oddziały. Korzystając z hojnej amerykańskiej i
rosyjskiej pomocy Sojusz Północny złożony głównie z Tadżyków i
Uzbeków ruszył na talibów. Wielu lokalnych komendantów (w
tym także Pasztuni) szybko przeszło na stronę USA zaś siły
talibów poszły w rozsypkę. Kilka tysięcy amerykańskich
żołnierzy rozpoczęło polowanie na Bin Ladena i mułłę
Mohammada Omara, jednak obaj zdołali umknąć. Do stycznia
2002 siły talibów i Al Kaidy Osamy bin Ladena zostały całkowicie
rozbite.

obalenie talibów

Odradzanie ruchu

Mimo rozbicia państwa talibów część bojowników tej organizacji
przeczekała amerykański atak i korzystając z warunków
terenowych kraju ukryła się w górach, skąd rozpoczęła walkę
partyzancką z afgańskim rządem i oddziałami
międzynarodowymi stacjonującymi w Afganistanie. W walce tej
odnoszą pewne sukcesy, m.in. już w lipcu 2002 r. zamachowcy
zastrzelili w Kabulu wiceprezydenta kraju Hadżiego Abdula
Kadira. Od wiosny 2003 nasiliły się ataki na wojska
międzynarodowe, siły wierne władzom w Kabulu oraz
organizacje humanitarne, które musiały zrezygnować z
działalności w zdominowanej przez Pasztunów południowo-
zachodniej części kraju. Obecnie talibowie działają głównie na
prowincji, gdzie często kontrolują duże obszary. Na terenach
działania poza walką zbrojną z rządem prowadzą też akcje
przeciw wprowadzanym przez władze centralne reformom,
uznawanym przez talibów za sprzeczne z islamem, np. zabijają
nauczycieli uczących w szkołach dla dziewcząt. Obecnie (2006)
liczebność talibów szacowana jest na ok. 12 tys. uzbrojonych
bojowników i bliżej nieokreśloną liczbę ich sympatyków,
dostarczających zaopatrzenie i informacje.

NATO a Afganistan

Logo ISAFu, słowa w języku Paszto: و کمکککمک و

یراکمه (Komak wa Hamkari) znaczy "Pomoc

i współpraca". Międzynarodowe Siły
Wspierające Bezpieczeństwo (ang.
International Security Assistance Force -
ISAF) – struktura militarna istniejąca w
ramach NATO, zajmująca się utrzymaniem
pokoju w Afganistanie. Stworzona decyzją
Rady Północnoatlantyckiej w grudniu
2001, liczy 6500 osób. Początkowo
podstawowym zadaniem ISAF było odbicie
Kabulu oraz pobliskiej bazy lotniczej w
Bagram z rąk talibów oraz nieformalnych
grup zbrojnych, w celu zapewnienia
bezpiecznego działania administracji
przejściowej pod wodzą Hamida Karzaia

Afgańscy sojusznicy sił
amerykańskich

Faktyczna działalność ISAF w dużej mierze
ograniczona jest do obszaru stolicy kraju Kabulu.
Powodem są m.in. braki kadrowe (szacowane na ok.
10 tys. żołnierzy), dlatego też odpowiedzialność za
bezpieczeństwo na terenie całego kraju miała być
przekazana Afgańskiej Armii Narodowej. 13
października 2003 Rada Północnoatlantycka podjęła
jednogłośnie decyzję o rozszerzeniu misji. Sprzeciwił
się temu premier Kanady Jean Chrétien, który
oświadczył, iż wojska kanadyjskie, stanowiące niemal
połowę ISAFu, nie będą uczestniczyły w operacji poza
Kabulem.

24 października 2003 Bundestag podjął decyzję o
wysłaniu niemieckich wojsk w rejon Kunduz. Grupa
230 żołnierzy stanowi pierwsze wojska NATO
działające poza Kabulem.

Polska na zaproszenie do udziału w misji ISAF 16 marca 2002 wysłała
pierwszą grupę żołnierzy. Do zakresu ich działań należało m.in.
rozminowywanie terenu, ochrona lotniska w Kabulu, budowa
infrastruktury drogowo – mostowej dla międzynarodowych sił
wojskowych. Do udziału w operacji wydzielono około 300 żołnierzy. Od
2002 skład kontyngentu został zmodyfikowany i liczył około 120
żołnierzy.
Zgodnie z postanowieniem Prezydenta RP z 22 listopada 2006 w
Afganistanie od kwietnia 2007 misję odbywa 1200 polskich żołnierzy.
Ich celem jest stworzenie sprzyjających warunków do budowy
demokratycznego państwa, głównie przez zapewnienie
bezpieczeństwa miejscowej ludności przed terrorystycznymi atakami
grup powiązanych z Talibami.
Polski Kontyngent Wojskowy (PKW) w składzie sił NATO składa się z
żołnierzy pochodzących z: 10 Brygady Kawalerii Pancernej ze
Świętoszowa, 17 Brygady Zmechanizowanej z Międzyrzecza, 25
Brygady Kawalerii Powietrznej z Tomaszowa Mazowieckiego, 1 Pułku
Specjalnego Komandosów z Lublińca, 18 batalionu desantowo-
szturmowego z Bielska-Białej, 1 Pomorskiej Brygady Logistycznej z
Bydgoszczy i innych.
PKW został rozmieszczony w: Mazar-i Szarif, Bagram (Dowództwo
PKW), prowincjach Ghazni i Paktika (przede wszystkim Polska Grupa
Bojowa), Kabul (współpraca z dowództwem ISAF i rządem afgańskim),
prowincja Kandahar (oddziały specjalne).

ONZ a Afganistan

UNAMA (United Nations Assistance Mission in
Afghanistan; Misja Wsparcia Narodów
Zjednoczonych w Afganistanie) - misja pokojowa
ONZ o charakterze cywilnym działająca od 2002 w
Afganistanie. Została powołana do życia na mocy
rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1401. Misja
składa się z dwóch głównych filarów,
odpowiadających dziedzinom, w których ma służyć
pomocą władzom Afganistanu: politycznego i
rozwojowego. Personel misji składa się wyłącznie z
cywilów i liczy ok. tysiąca osób, z czego 80% to
obywatele Afganistanu, a pozostali to pracownicy
ONZ z innych państw.
ONZ nie prowadzi obecnie w Afganistanie
samodzielnej operacji wojskowej. Służący tam
zagraniczni żołnierze (w tym Polacy) należą do sił
NATO lub też kontynentu złożonego z wojsk
amerykańskich oraz sojuszników USA spoza NATO
(w tej grupie znajduje się m.in. Australia).