T: Kościół a

świat

Kościół jest wspólnotą, która

potrzebuje nieustannie się

odnawiać. Ta odnowa ma swoje

źródło w wierze, która konstytuuje

Kościół. Jeśli będziemy rozumieć wiarę

jako całkowite przylgnięcie do Boga,

jako przekraczanie tego co widzialne,

by dotknąć Niewidzialnego, to

potrzebujemy nieustannie

dostosowywać nasze życie do Boga,

ku któremu zdążamy.

Ten proces dostosowywania nazywa się

nawracaniem i jest ściśle złączony

z wiarą. Wiara, jeśli chce być żywa,

potrzebuje ciągłego nawracania,

a nawracanie, by dotykało głębi

życia, potrzebuje żywej wiary. Chodzi

tutaj zarówno o wiarę całego Kościoła,

jak i każdego pojedynczego człowieka.

Stąd wniosek, że pogłębianie wiary,

a nawet samo życie wiarą wymaga

nawracania się – nieustannej odnowy. Do

tego wezwany jest cały Kościół i każdy

wierzący z osobna.

Jednym z ważniejszych wezwań, jakie

kieruje Jan Paweł II, i które uważa za

ważny element odnowy Kościoła i świata,

jest wezwanie do jedności. Wobec

faktu, ze w wielu miejscach świata

trwają wojny, konflikty zbrojne,

nienawiść rozlewa się szerokim

strumieniem a terroryzm niszczy życie

wielu ludzi i zakłóca ich pokojową

egzystencje, papież wskazuje, że

prawdziwa przemiana świata ma

dotknąć także i tego wymiaru ludzkiego

życia.

O jedności, życiu wspólnotowym czy

braterskim pisze w kilku adhortacjach ukazując

wiele jej poziomów, a każdy z nich jest

jednakowo ważny. Jedność więc potrzebna

jest w rodzinach, w życiu osób świeckich,

zakonach i wśród kapłanów. Kierując słowa

do zakonników pisze o palącej potrzebie

dawania świadectwa w świecie poprzez życie

braterskie. Jednym z aspektów jedności jest

współpraca, współdziałanie na wielu

płaszczyznach. Chodzi o współpracę między

biskupami a podległymi im księżmi,

współpracę księży pomiędzy sobą,

współdziałanie duchownych ze świeckimi

i świeckich z duchownymi.

Papież za św. Pawłem ukazuje

Kościół i świat jako jeden

organizm, w którym każdy ma

swoje miejsce i cel do

zrealizowania. Nie ma gorszych

ani lepszych komórek, każdy

wierzący ma pomnażać talenty

i przynosić owoce, współdziałając

dla dobra wspólnoty, korzystając

z darów i charyzmatów, jakimi go

Bóg obdarzył.

Ważną rzeczą, która wypływa

z tego, co wyżej zostało napisane,

jest przyjęcie i realizowanie

w pełni własnego powołania. Od

tego zależy także odnowa instytucji

i struktur kościelnych. Odnowę tą

mają czynić ludzie przemienieni

przez Chrystusa. Głównym ich

zadaniem jest odnowa osobistego

powołania – misji, jaką mają do

spełnienia w świecie.

Osoby świeckie zaś mają przede

wszystkim trwać w swoim powołaniu,

którego istotą jest właśnie bycie

świeckimi. Biorąc czynny udział

w życiu rodzinnym, społecznym czy

politycznym, mają wprowadzać do

Niego Chrystusa. Ich przemienione,

chrześcijańskie życie powinno

zrealizować wołanie apostoła, aby

Bóg był wszystkim we wszystkich

(1 Kor 15, 28)

PAŃSTWO A DEKALOG

Prawo ma słuszność natenczas tylko, gdy
wywodzi się z etyki, a zatem same zasady
państwa muszą być zgodne z zasadami
etyki. W cywilizacji łacińskiej nie ma dwoistości w
etyce, te same zasady obowiązują w prawie
prywatnym i publicznym, w życiu domowym i na
wielkim boisku państwa. Lecz osoby związane
bliżej z ustrojem państwowym, wyrażają się
zwykle o moralności w polityce bardzo
sceptycznie. Oświadczają, że w zasadzie zgadzają
się na samą tezę, więc tym bardziej żałują, że to
są mrzonki niewykonalne. Ich zdaniem polityka
nie da się żadną miarą pogodzić z moralnością

JAK

PRZYKAZANIA

BOŻE WPŁYWAJĄ

NA ŻYCIE NA

ŚWIECIE?