DOŚWIADCZYĆ BLISKOŚCI

BOGA MOŻNA POPRZEZ…

• „Kościół usilnie i szczególnie zachęca

wszystkich wiernych... by przez
częste czytanie Pisma świętego
nabywali «wzniosłego poznania
Jezusa Chrystusa»... Czytaniu Pisma
świętego powinna towarzyszyć
modlitwa, by nawiązywała się
rozmowa między Bogiem
a człowiekiem, gdyż «do Niego
zwracamy się, gdy się modlimy, to
Jego słuchamy, gdy czytamy Boskie
wypowiedzi»’” (KKK 2653).

• „Posłanie Chrystusa i Ducha Świętego,

które w sakramentalnej liturgii

Kościoła zapowiada, aktualizuje

i komunikuje misterium zbawienia,

znajduje przedłużenie w modlącym się

sercu. Mistrzowie życia duchowego

porównują niekiedy serce do ołtarza.

Modlitwa uwewnętrznia i przyswaja

liturgię podczas i po jej celebracji.

Nawet jeśli modlitwa jest przeżywana

w ukryciu (Mt 6, 6), jest zawsze

modlitwą Kościoła i komunią z Trójcą

Świętą” (KKK 2655).

• „Eucharystia jest ‘źródłem i zarazem

szczytem całego życia
chrześcijańskiego’. ‘Inne zaś
sakramenty, tak jak wszystkie
kościelne posługi i dzieła
apostolstwa, wiążą się ze świętą
Eucharystią i do niej zmierzają.
W Najświętszej bowiem Eucharystii
zawiera się całe duchowe dobro
Kościoła, a mianowicie sam Chrystus,
nasza Pascha’” (KKK 1324).

• „Eucharystia oznacza

i urzeczywistnia komunię życia
z Bogiem i jedność Ludu Bożego,
przez które Kościół jest sobą. Jest
ona szczytem działania, przez
które Bóg w Chrystusie uświęca
świat, a równocześnie szczytem
kultu, jaki ludzie w Duchu
Świętym oddają Chrystusowi,
a przez Niego Ojcu” (KKK 1325).

• „Eucharystia jest więc streszczeniem

i podsumowaniem całej naszej wiary.
‘Nasz sposób myślenia zgadza się
z Eucharystią, a Eucharystia ze swej
strony potwierdza nasz sposób
myślenia’” (KKK 1327).

• „Eucharystia zawiera i wyraża

wszystkie formy modlitwy; jest
‘czystą ofiarą’ całego Ciała Chrystusa
‘na chwałę Jego imienia’; jest
– zgodnie z tradycjami Wschodu
i Zachodu – ‘świętą ofiarą
uwielbienia’” (KKK 2643).

• „W modlitwę wchodzi się tak, jak

wchodzi się w liturgię: przez ciasną
bramę wiary. Przez znaki Jego
Obecności szukamy i pragniemy
właśnie Oblicza Pana; chcemy
słuchać Jego słowa i je zachowywać”
(KKK 2656).

• „Duch Święty, który uczy nas celebrować

liturgię w oczekiwaniu na powrót Chrystusa,
wychowuje nas do modlitwy w nadziei.
I odwrotnie, modlitwa Kościoła i modlitwa
osobista wzmacniają w nas nadzieję.
W zupełnie szczególny sposób Psalmy
– dzięki swemu konkretnemu
i zróżnicowanemu językowi – uczą nas
zakotwiczenia naszej nadziei w Bogu:
Złożyłem w Panu całą nadzieję; On schylił się
nade mną i wysłuchał mego wołania (Ps 40,
2). A Bóg, [dawca] nadziei, niech wam udzieli
pełni radości i pokoju w wierze, abyście
przez moc Ducha Świętego byli bogaci
w nadzieję (Rz 15, 13)” (KKK 2657)

• „A nadzieja zawieść nie może,

ponieważ miłość Boża rozlana jest

w sercach naszych przez Ducha

Świętego, który został nam dany (Rz

5, 5). Modlitwa, kształtowana przez

życie liturgiczne, czerpie wszystko

z miłości, którą zostaliśmy umiłowani

w Chrystusie i która pozwala nam na

nią odpowiedzieć miłością tak, jak On

nas umiłował. Miłość jest tym źródłem

modlitwy; kto z niej czerpie, dochodzi

do szczytu modlitwy” (KKK 2658).

• „Cnoty teologalne uzdalniają

chrześcijan do życia w jedności
z Trójcą Świętą. Ich początkiem,
motywem i przedmiotem jest Bóg,
poznawany przez wiarę, w którym
pokładamy nadzieję i którego
miłujemy dla Niego samego” (KKK
1840).

• „Są trzy cnoty teologalne: wiara,

nadzieja i miłość. Kształtują one
i ożywiają wszystkie cnoty moralne”
(KKK 1841).

• „Dzięki cnocie wiary wierzymy

w Boga i wierzymy w to wszystko, co
On nam objawił, a co Kościół święty
podaje nam do wierzenia” (KKK
1842).

• „Dzięki cnocie nadziei pragniemy

i oczekujemy od Boga, z trwałą
ufnością, życia wiecznego i łask, by
na nie zasłużyć” (KKK 1843).

• „Dzięki cnocie miłości miłujemy Boga

nade wszystko i naszych bliźnich jak
siebie samych ze względu na miłość
Boga. Jest ona więzią doskonałości
(Kol 3, 14) i formą wszystkich cnót”
(KKK 1844).

•Tego, co Boskie, nie zna nikt,

tylko Duch Boży (1 Kor 2, 11).

•Bóg wysłał do serc naszych

Ducha Syna swego, który
woła: „Abba, Ojcze!” (Ga 4,
6).

• Duch przychodzi z pomocą naszej

słabości. Gdy bowiem nie umiemy się
modlić tak, jak trzeba, sam Duch
przyczynia się za nami w błaganiach,
których nie można wyrazić słowami
(Rz 8, 26).

• Sam Duch wspiera swym

świadectwem naszego ducha… (Rz 8,
16)

•Nikt nie może powiedzieć bez

pomocy Ducha Świętego:
„Panem jest Jezus” (1 Kor 12,
3).