Materiały kompozytowe w osnowie metalowej

background image

Materiały kompozytowe

w osnowie metalowej

background image

Definicja

Kompozyt metalowy to materiał wytworzony przez

człowieka, którego komponentami są: osnowa, będącej

metalem oraz wzmocnienia. Fazy nie rozpuszczają się w

sobie całkowicie a powstały kompozyt ma właściwości

różne (lepsze lub inne) niż każdy z komponentów z

osobna. Wszystkie komponenty występują w całej

objętości kompozytu.

background image

Wiązania metaliczne

Wiązanie metaliczne polega na uwspólnianiu elektronów

walencyjnych między atomami tworzącymi wiązanie. W

wyniku czego elektrony tworzą tzw. Chmurę elektronową

która otacza kationy metalu.

background image

Własności

1. Dobra przewodniość elektryczna

2. Duża wytrzymałość mechaniczna

3. Wysoka temperatura topnienia

4. Kowalność

5. Duży współczynnik rozszerzalności cieplnej

background image

Materiały kompozytowe o osnowie

metalowej:

Jako osnowy metaliczne stosuje się stopy: aluminium,

magnezu, tytanu, ołowiu, cynku, srebra, niklu i miedzi.

Stopy te podzielić można na cztery grupy:

Stopy metali lekkich (Mg, Al) - które przeznaczone są do

wytwarzania kompozytów stosowanych w lotnictwie i

przemyśle samochodowym. Wynika to z ich niskiego

ciężaru właściwego oraz niskiej temperatury topnienia

i stosunkowo łatwych technologii wytwarzania.

Stopy srebra i miedzi - to osnowy kompozytów

wykazujących dobre właściwości cieplne i elektryczne.

Stopy niklu- to stopy kompozytów żarowytrzymałych.

Stopy ołowiu i cynku - to osnowy kompozytów o dobrych

właściwościach ślizgowych.

background image

Stopy metali lekkich

(Mg, Al, Ti)

- Małą gęstość
- Niska temperatura topnienia
- Łatwa technologia wytwarzania

Stopy magnezu

- Małą gęstość
- Dobra wytrzymałość
- Odporność na korozje
- Dobra obrabialność
- Dobre własności odlewnicze
i szczelność

Dodatki stopowe:
- Aluminium
- Cynk
- Mangan
- Krzem
- Cer
- Cyrkon

background image

Stopy aluminium

- Dobry stosunek wytrzymałości do ciężaru własnego (większy niż dla stali)
- Udarność nie maleje w miarę obniżania temperatury
- Niska wytrzymałość zmęczeniowa

Stopy tytanu

- Duża wytrzymałość
- Duża odporność na korozję w wodzie morskiej

Dodatki stopowe:
- Glin
- Mangan
- Żelazo
- Wanad

- Cyna
- Molibden
- Chrom

background image

Stopy miedzi

Własności:
- Wysokie własności wytrzymałościowe
- Korzystne własności cieplne i elektryczne

Dodatki stopowe:
- Cynk
- Cyna
- Aluminium
- Beryl
- Krzem
- Nikiel
- Mangan
- Ołów

Stopy miedzi

Mosiądz

(miedź – cynk)

Brąz

(miedź – cyna)

background image

Mosiądz

- Podatne na obróbkę plastyczną
- Odporność na korozje
- Skrawalność
- Dobre właściwości ślizgowe
- Odporność na ścieranie
- Odporność na podwyższoną temperaturę

Brąz

- Dobre własności odlewnicze
- Odporność na duże obciążenia statyczne
- Odporność na obciążenia udarowe
- Odporność na korozje
- Odporność na ścieranie

background image

Stopy srebra

Własności:
- Dobre przewodnictwo cieplne
- Dobre przewodnictwo elektryczne
- Odporność korozyjna w atmosferze powietrza i wilgoci
oraz na wiele zasad i kwasów organicznych

Stopy niklu

Dodatki stopowe:
- do 20% Cr
- do 20% Mo
- do 10% Fe
- niewielkie dodatki Si, Mn, Ti, V , W

background image

Stopy ołowiu i cynku

Pierwiastki dodawane w celu zwiększenia twardości oraz odporności na ścieranie :
- Antymon
- Cyna
- Arsen
- Kadm
- Tellur

Własności:
- Odporność na korozje atmosferyczną
- Dobra lejność
- Odporność na ścieranie

background image

Materiał osnowy metalowej w technologiach wytwarzania

kompozytów

występuje w postaci:

- ciekłego stopu, nasycającego włókna zbrojące lub do którego wprowadza się

cząstki

zbrojące

- ciekłego stopu eutektycznego, poddawanego krystalizacji kierunkowej w celu

bezpośredniego utworzenia zbrojenia i uzyskania w ten sposób kompozytu „ in

situ ’’

- proszku mieszanego ze zbrojeniem, występującego zwykle

w postaci cząstek lub wiskersów

- blach lub taśm, pomiędzy które wkłada się zbrojenie włókniste i poddaje

prasowaniu

lub walcowaniu na gorąco

background image

Metody wytwarzania powłok

metalowych

Różnorodność stosowanych obecnie

technik wytwarzania materiałów
kompozytowych zebrać można w dwie
zasadnicze grupy:
• Metody pośrednie (wielooperacyjne)
• Metody bezpośrednie

background image

Wybór odpowiedniej metody jest

uzależniony od szeregu czynników:
- Warunków pracy kompozytu
- Rodzaju stosowanych materiałów
- Właściwości tych materiałów
- Możliwości techniczko-

ekonomicznych producenta

background image

Metody pośrednie

Wymagają one wielu operacji
przygotowawczych do ostatecznego
wytworzenia kompozytu. Składają się na
nie: wykonanie elementów umacniających
w postaci włókien (czy wickersów),
przygotowanie ich powierzchni do
właściwego połączenia z osnową
odpowiednie ukierunkowanie włókien.
Niedotrzymanie właściwej powierzchni
kontaktu osnowa-włókno (jej chemiczne
lub mechaniczne uszkodzenie) prowadzi
do osłabienia wytrzymałości kompozytu.

background image

Metody pośrednie

Metoda ciekłej osnowy
Technologie tej grupy wykonywane są na podstawie
przygotowania osnowy w stania ciekłym. Kompozyt
wytwarzany jest przez prawidłowe rozmieszczenie
włókien w żaroodpornej formie, nagrzanie jej do
wysokiej temperatury w atmosferze ochronnej i
następnie zalanie ciekłym metalem. Właściwe
związanie włókien z osnową odbywa się podczas
krzepnięcia osnowy i dalszego stygnięcia kompozytu.
Dla ułatwienia przebiegu tego procesu stosuje się
wibracje, która pozwala wyeliminować porowatość
kompozytu.

background image

Metody pośrednie

Metoda przeróbki plastycznej
Ta grupa technologii wykorzystuje
procesy walcowania, prasowania
i wyciskania wcześniej
przygotowanych materiałów.
Wstępny proces przygotowania
obejmuje wykonanie pakietów (na
przemian ułożone taśmy i włókna) lub
rulonów (tak włókna, jak i osnowa są w
postaci taśm razem zwiniętych).

background image

Metody pośrednie – metoda

przeróbki plastycznej

Tak przygotowany wstępnie materiał
podgrzewa się w komorach i poddaje
sprasowaniu w atmosferach
ochronnych. W czasie tego procesu
ulegają odkształceniu i ta cecha
materiałów ogranicza ich stosowanie
jako kompozytu.
Do wyeliminowania odkształceń
włókien pokrywa się je cienką
warstewką metalu o dużej
plastyczności.

background image

Metody pośrednie – metoda

przeróbki plastycznej

Metodą prasowania można otrzymywać także kształtowe
produkty kompozytowe.
Włókna 4 nawinięte są na rurę 5 z
materiału osnowy. Rura wyciskana
jest cieczą pod wysokim ciśnieniem,
co zabezpiecza odkształcenie
produktu i wzajemne związanie
poszczególnych warstw osnowy z
włóknami.
Metoda ta pozwala otrzymać rury
aluminiowe zbrojone drutami stalowymi oraz pręty ze
stopu Ti-Al6-V4 zbrojone drutem berylowym.

background image

Metody pośrednie

Metoda metalurgii proszków
Technologia otrzymywania kompozytów opiera się na szeregu
procesach, które obejmują kolejno następujące czynności:
- Przygotowanie proszku materiału osnowy
- Przygotowanie powierzchni drutów zbrojących
- Ułożenie drutów w formie prasującej i zasypanie jej proszkiem

osnowy

- Prasownia (na zimno lub gorąco)
- Spiekanie w próżni lub atmosferze ochronnej
- Odkształcenie plastyczne przeciąganiem lub walcowaniem
- Obróbka cieplna kompozyty
Metoda ta stosowana jest dla stopów nikklu , wolframu,
aluminium i magnezu.

background image

Metody bezpośrednie

Przygotowanie właściwej

powierzchni kontaktu osnowa-włókno
jest w tej metodzie zbyteczne.
Ponieważ obydwie fazy wydzielają się
równocześnie w procesie krystalizacji,
ustalając wzajemny skład chemiczny,
koherencje i tym samym wytrzymałość
kompozytu.

background image

Metody bezpośrednie

Otrzymywanie kompozytów poprzez proces
jednostopniowy związane jest z wykorzystaniem
przemian fazowych ciecz-kryształ (w procesie
kierunkowego krzepnięcia) bądź w stanie
stałym (rozpad eutektoidalny).
Jeżeli w czasie przemiany powstają dwie fazy, to
przez sterowanie parametrami procesu
(gradientem temperatury, prędkością
przemiany, składem wyjściowym stopu i
kierunkiem odprowadzania ciepła) można
otrzymać kompozyt.

background image

Metody bezpośrednie

Obie fazy kompozytu powstają równocześnie ze
stanu ciekłego, w rezultacie czego uzyskuje się "in
situ" anizotropową mikrostrukturę. Istotną cechą
kompozytów "in situ" jest zachowanie wytrzymałości
w temperaturach bliskich punktu topnienia eutektyki
oraz dobre wiązanie między obiema fazami.
Morfologia struktury kierunkowo krzepnącej
eutektyki zależy od składu chemicznego stopu i
warunków wzrostu eutektyki. Sterowanie procesem
krystalizacji sprowadza się do jednokierunkowego
odprowadzania ciepła i regulacji ilości
odprowadzanego (i wydzielanego) ciepła.

background image

Metody bezpośrednie

Metody krzepnięcia kierunkowego eutektyk obejmują cały szereg metod
stosowanych od lat do otrzymywania monokryształów. Jeżeli chodzi o
grupę metod opartych na otrzymywaniu kompozytów z fazy ciekłej, to
możemy wyróżnić w nich następujące sposoby:
- tyglowe lub beztyglowe,
- poziome bądź pionowe,
- z ruchomym elementem grzewczym lub ruchomą formą odlewniczą,
- ciągłe, półciągłe.

Z praktycznego punktu widzenia istotne znaczenie mają rozwiązania
ciągłe, pionowe , z ruchomym stolikiem, na którym ustawiony jest tygiel
bądź forma odlewnicza. W ramach takich rozwiązań wyróżnić można
cztery podstawowe metodyki: Bridgmana -Stockbargera, Czochralskiego,
topienia strefowego i odlewania ciągłego .

background image

Metody bezpośrednie – metoda

Bridgmana-Stockbargera

background image

Metody bezpośrednie – metoda

Bridgmana-Stockbargera

Metoda Bridgmana wykorzystana została również szeroko
do przemysłowego otrzymywania odlewów o strukturze
ukierunkowanej. Spośród wielu metod technologicznych
można tutaj wyróżnić trzy grupy rozwiązań:
- urządzenia do prowadzenia procesu krystalizacji techniką
obniżania mocy (metoda PDP) ,
- urządzenia do przelewania ciekłego stopu z pieca, gdzie
został roztopiony, do formy odlewniczej w drugim piecu,
nagrzanej do temperatury powyżej likwidusu stosowanego
stopu (metoda HRS),
-urządzenia do zanurzania formy z zakrzepłym stopem w
innym ciekłym metalu, podczas kierunkowego krzepnięcia
(metoda LMC).

background image

Metoda bezpośrednia – metoda

Czochralskiego

Podstawowym mankamentem tego procesu są trudności w

utrzymaniu odpowiedniego gradientu temperatury ponieważ
zakrzepły kryształ znajduje się nad cieczą i odprowadza
ciepło wskutek promieniowania. Istotnym usprawnieniem
procesu było wprowadzenie przez B. Chalmersa technologii
otrzymywania kryształów o zadanym kształcie.

Dla uzyskiwania kompozytów kształtowych muszą być

jednak spełnione dwa podstawowe warunki:
- materiał formy winien być obojętny w stosunku do cieczy
(Mo , W) ,
- materiał formy winien być zwilżalny cieczą, aby zapewnić
dobre
je j wnikanie do wnęki formy.

background image

Metody bezpośrednie – metoda ciągłego

procesu kierunkowego krzepnięcia

background image

Zalety kompozytów w osnowie

metalowe:

• wysoka twardość powierzchni,
• możliwość wyciskania na gorąco i stosowania

innych metod przeróbki plastycznej,

• wysoka odporność na warunki atmosferyczne,
• wysoka przewodność cieplna i elektryczna,
• wysoka wytrzymałość na ścinanie

międzywarstwowe,

• wysoka wytrzymałość poprzeczna,
• wysoka odporność cieplna.

background image

Wady kompozytów w osnowie metalowej:

• wysoka temperatura i ciśnienie

formowania,

• trudność kształtowania,
• niemożliwość stosowania

tradycyjnych metod zgrzewania.

• Wysoki koszt produkcji

background image

Zastosowanie

materiałów

kompozytowych o

osnowie metalowej

background image

Ogólne zastosowanie:

• Przemysł lotniczy
• Przemysł kosmiczny
• Przemysł motoryzacyjny
• Przemysł elektroniczny
• Sport i rekreacja
• Przemysł nuklearny

background image

Przemysł lotniczy

• turbosprężarki silników lotniczych i

rakietowych

• lotnicze turbiny gazowe
• łopatki turbin
• łopatki wentylatorów w silnikach

turboodrzutowych

• elementy podwozia samolotów
• obudowy pocisków rakietowych
• elementy konstrukcyjne skrzydeł samolotów

background image

Przemysł kosmiczny

• maszt teleskopu kosmicznego

Hubble’a,

• zbiorniki ciśnieniowe
• rurowe rozpórki części kadłuba

promów kosmicznych

background image

Przemysł motoryzacyjny

• Koła zamachowe
• śruby napędowe statków
• wały napędowe
• korpusy silników
• Tłoki silników spalinowych
• Łożyska ślizgowe

background image

Sport

• ramy rowerowe
• Kije golfowe

background image

Przemysł elektroniczny

• Mikroukłady w elektronice

background image

Przemysł nuklearny

Obiecujące rezultaty uzyskano w

próbach użycia kompozytów

Ti/Y2O3 jako części reaktorów

powielających na neutronach

prędkich, ponieważ stwierdzono

ich wysoką odporność na

pełzanie i napromienianie

neutronowe.


Document Outline


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Materiały kompozytowe o osnowie metalowej
Materiały kompozytowe o osnowie metalowej
OPRACOWANIE Materiały Kompozytowe w Osnowie Metalowej
frydman,materiałoznawstwo, Kompozyty o osnowie polimerowej i metalowej
Materiały kompozytowe o osnowie polimerowej zagadnienia
Kompozyty o osnowie metalowej tekst
Materiały kompozytowe o osnowie polimerowej
OPRACOWANIE Materiały Kompozytowe w Osnowie?ramicznej
kompozyty metalowe, Technologia maszyn, 04. Materiały nieżelazne, Materiały kompozytowe
MK warstwowe.odpowiedzi, STUDIA, SEMESTR IV, Materiały kompozytowe
NAUKA O MATERIAŁACH kompozyty
Materiały kompozytowe warstwowe
badanie w łaściwości materiałów kompozytowych
MATERIAŁY KOMPOZYTOWE
Material kompozytowy
Adhezja materiałów kompozytowych do zębiny, UMED Łódź, materiałoznawstwo, opracowania
Materiały Kompozytowe
10 - materiały kompozytowe , Komentarze do ?wiczenia nr 7:

więcej podobnych podstron