Monika
Walentowicz
Odbarczanie odmy prężnej
Odma opłucnowa
Oznacza obecność powietrza w jamie opłucnej, które
przedostało się do niej poprzez patologiczne połączenie z
drogami oddechowymi lub z powierzchnią klatki piersiowej w
następstwie chorób płuc, urazu, działania lekarskiego lub
samoistnie (pęknięcie pęcherza rozedmowego lub
podopłucnowych pęcherzyków płucnych)
Powietrze może dostać się do jamy opłucnej różnymi drogami:
Przez ranę penetrującą klatki piersiowej
Z powierzchni uszkodzonego płuca bez uszkodzenia powłok
Podczas zakładania cewnika do żyły podobojczykowej
Odma samoistna
Następstwo niewłaściwej wentylacji (barotrauma)
Toracentezy przezoskrzelowej biopsji płuca
Transtorakalnej biopsji cienkoigłowej
Podział ze względu na etiologię
Pourazowa
powstaje po urazie klatki piersiowej z naruszeniem
albo bez ciągłości klatki piersiowej
Jatrogenna
spowodowana działaniem diagnostycznym
lub
leczniczym:
Biopsja płuca
Cewnikowanie dużych żył znajdujących się blisko opłucnej
zwłaszcza żyły podobojczykowej
Samoistna
wszystkie przypadki odmy niebędące pourazowymi
ani jatrogennymi (50% wszystkich przypadków odmy
opłucnowej) dzielimy na:
Pierwotne ( u osób bez wcześniejszych objawów chorób płuc)
Wtórne (powstają w przebiegu chorób płuc i oskrzeli tj.
POChP, ropień płuca, gruźlica, zapalenie płuc, rak płuc)
Podział ze względu na mechanizm
powstawania
Odmy zamknięte
do jamy opłucnej jednorazowo
przedostało się powietrze np. po nakłuciu jamy opłucnej
(taka odma może się wchłonąć samodzielnie)
Odmy otwarte
powietrze swobodnie przedostaje się i
wydostaje się z jamy opłucnej i obserwujemy zwykle
„wahadłowe ruchy śródpiersia”, co może spowodować
zatrzymanie czynności serca. W jamie opłucnej dochodzi
do wyrównania ciśnienia z ciśnieniem atmosferycznym, a
podczas ruchów oddechowych powietrze łatwiej
przechodzi przez ranę (mniejszy opór przepływu) niż
drogą anatomiczną. Spada efektywność wentylacji, co
prowadzi do hipoksji i hiperkapnii
Odmy wentylowe
(prężne) charakteryzują się one mechanizmem
zastawkowym uszkodzenia, które powodują cykliczne (z
oddechem) zwiększenie objętości powietrza w jamie opłucnej
bez możliwości jego usuwania. Powiększająca się odma
powoduje:
uciśnięcie płuca po stronie uszkodzenia
przesunięcie śródpiersia na stronę nieuszkodzoną
uciśnięcie drugiego płuca
uciśnięcie dużych naczyń żylnych
Zmniejszenie powrotu żylnego
Zmniejszenie rzutu serca
Skutkiem tych zmian jest nagła hipotensja i hipoksemia, która
może doprowadzić do zatrzymania krążenia.
Odma prężna jest stanem
bezpośredniego zagrożenia życia !
Podział ze względu na wielkość
Ze względu na odległość między ścianą
klatki piersiowej a brzegiem płuca na
wysokości jego wnęki (zdjęcie RTG klatki
piersiowej w projekcji tylno-przedniej)
wyróżniamy:
Odmy małe < 2 cm
Odmy duże ≥ 2 cm
Objawy odmy opłucnowej
W około 12% przypadków odma może przebiegać
bezobjawowo, zwłaszcza odma samoistna pierwotna.
W pozostałych rodzajach odmy najczęstszymi objawami są:
Nagły ból w klatce piersiowej o charakterze opłucnowym
(po stronie chorej)
Duszność , hipotonia, sinica
tachykardia
Tachypnoe (przyspieszony oddech)
Kaszel
Wypuk bębenkowy
Ściszenie szmeru oddechowego po stronie odmy
Zatrzymanie krążenia
Rozpoznanie
Rozpoznanie ustala się na podstawie:
Objawów podmiotowych
Objawów przedmiotowych (nadmierne wypełnienie żył szyjnych,
przesunięcie tchawicy )
Wyników badań obrazowych (RTG klatki piersiowej w pozycji tylno-
przedniej, TK klatki piersiowej)
Pomiaru SaO2
Gazometrii krwi tętniczej
EKG odma lewostronna: odchylenie osi w prawo, zmniejszenie
amplitudy załamków R w odprowadzeniach przedsercowych,
zmniejszenie amplitudy QRS, odwrócenie załamków T w
odprowadzeniach przedsercowych
EKG odma prawostronna: zmniejszenie amplitudy zespołów QRS w
odprowadzeniach przedsercowych, zwiększenie amplitudy załamka
R oraz zmniejszenie amplitudy załamka S w odprowadzeniach V2
Leczenie odmy prostej
Wstępne leczenie polega na dokładnym opatrzeniu rany
opatrunkiem przykrytym nieprzepuszczalną folia, przy
czym brzegi rany mogą być oklejone z trzech stron, a
jedna pozostaje wolna. Dzięki temu zapobiega się
wytworzeniu mechanizmu wentylowego.
Podczas wydechu powietrze będzie mogło spokojnie
wydostawać się na zewnątrz przez niedoklejony brzeg
opatrunku.
Można również zastosować profesjonalny opatrunek
wentylowy Aschermanna
Opatrunki
Leczenie odmy prężnej
Ze względu na bezpośrednie zagrożenie życia, u chorych,
u których obraz kliniczny nie budzi wątpliwości, nie
należy tracić czasu na radiologiczne potwierdzenie
rozpoznania.
Należy wykonać niezwłocznie nakłucie jamy opłucnej grubą
igłą w II przestrzeni miedzyżebrowej linii środkowo-
obojczykowej kierując igłę po górnym brzegu III żebra
Kolejnym krokiem leczniczym jest wykonanie drenażu
opłucnowego
Odbarczenie odmy
Drenaż ssący
Odbarczanie odmy prężnej
Definicja
Odbarczenie odmy
jest to nakłucie
klatki piersiowej
grubą igłą w II lub
III przestrzeni
międzyżebrowej, w
linii środkowo-
obojczykowej po
stronie odmy w
celu usunięcia
powietrza z jamy
opłucnej
Wskazania
Uraz mechaniczny śródpiersia
Dekompensacja stanu chorego:
Niewydolność oddechowa
Sinica
Zanik tętna na tętnicy promieniowej
Pogorszenie stanu świadomości
Nadmiernie wypełnione żyły szyjne, przesunięta
tchawica
Nieobecne lub ściszone szmery oddechowe
Bębenkowy odgłos opukowy po stronie odmy
Wstrząs
Wymagania sprzętowe
kaniula dożylna typu wenflon 12G, 14G, 16G
Materiał opatrunkowy (jałowe gaziki, przylepiec),
rękawiczki
Środek dezynfekcyjny
Środki ochrony osobistej personelu: maska, okulary,
rękawiczki jednorazowe
Maska tlenowa z rezerwuarem
Dostęp do tlenu
Kardiomonitor
Pulsoksymetr
Stetoskop
Pojemnik na odpady medyczne
Sposób wykonania
1)
Ocena stan pacjenta. Pozwala na bezpieczne rozpoczęcie
zabiegu po rozważeniu za i przeciw
2)
Podanie tlenu w dużym przepływie (12-15 l/min). Pozwala
zapewnić prawidłowe natlenienie i perfuzję tkankową
3)
Identyfikacja II lub III przestrzeni międzyżebrowej w linii
środkowo-obojczykowej po stronie odmy. Należy
wymacać wyniosłość mostka w około ¼ jego długości od
wcięcia szyjnego. Preferuje się dostęp przedni, gdyż
chory prawie zawsze leży na plecach, więc łatwiejsza jest
zarówno ewakuacja powietrza z jamy opłucnej, jak i
obserwacja wkłucia pod kątem jego przemieszczenia
4)
W przypadku poważnych obrażeń można użyć innego
dostępu w linii środkowopachowej, w IV lub V przestrzeni
międzyżebrowej, tuż nad V lub VI żebrem
5)
Prawidłowe wybranie miejsca zapobiega powikłaniom
6)
Wybieramy kaniule o długości 5 cm (grubość przedniej
ściany klatki piersiowej wynosi 1.3 – 5.2 cm). Długość taka
pozwoli na prawidłowe założenie kaniuli do jamy opłucnej
7)
Zdejmujemy zatyczkę kaniuli, podłączamy strzykawkę,
napinamy skórę w miejscu wkłucia, wprowadzamy igłę
prostopadle do powierzchni klatki piersiowej, nad górnym
brzegiem III żebra. Pozwoli nam to uniknąć kontaktu z
naczyniami międzyżebrowymi, które biegną wzdłuż
dolnego brzegu żeber. Wejściu igły do opłucnej towarzyszy
nagłe zmniejszenie oporu (wpadnięcie). Jeśli jest odma
prężna będzie słychać syk powietrza wydobywającego się
z opłucnej. Odpowiednie wprowadzenie kaniuli pozwoli na
prawidłowe odbarczenie odmy
8)
Odłączamy strzykawkę, zsuwamy cewnik po igle do
opłucnej, wyjmujemy igłę, przymocowujemy cewnik do
ściany klatki piersiowej plastrem. Zwracamy uwagę
aby kaniula nie uległa zagięciu. Kaniule utrzymujemy
do czasu zastąpienia drenem w szpitalu
9)
Uważnie obserwujemy chorego. Ocena stanu
hemodynamicznego, pomiar podstawowych
parametrów życiowych: tętno, ciśnienie tętnicze krwi,
liczba i charakter oddechów jeżeli chory oddycha sam,
jeżeli jest wentylowany zwracamy uwagę na
pogorszenie podatności płuc (utrudnione zgniatanie
worka samorozprężalnego), saturację
10)
W razie nieustępowania objawów i braku poprawy
można się zdecydować na wkłucie drugiej kaniuli
Profesjonalny zestaw do odbarczenia
Igły do odbarczenia odmy
Miejsce wkłucia
Sposób odbarczenia odmy
Dziękuje za uwagę!