Loty kosmiczne

Pierwsza żywa istota w
kosmosie



Pierwsza, żywa istota w Kosmosie był
pies o imieniu Kudriawka rasy łajka.
Zwierze w przestrzeń kosmiczna
wyniosła druga radziecka satelita
Sputnik II. Całe zdarzenia miejsce miało
3 Listopada 1957. Niestety pies nie
mógł wrócić z powrotem na Ziemie. Po
pięciu dniach pobytu w Kosmosie
Kudriawka zginęła na orbicie.

Pierwsza żywa istota w
kosmosie

Pierwszy człowiek w
Kosmosie



Pierwszym człowiekiem w Kosmosie był 27-letni lotnik radziecki - major Jurij Gagarin. Lot odbył się 12
kwietnia 1961 r . i trwał 1 godzinę i 48 minut. W chwili rozpoczęcia lotu ogłoszono komunikat : W dniu
dzisiejszym wszedł na orbitę okołoziemską pierwszy na świecie statek kosmiczny z człowiekiem na
pokładzie. Statek Wostok wyrzucony został w przestrzeń przez rakietę wielostopniowa. Po osiągnięciu
pierwszej prędkości kosmicznej i oddzieleniu się od rakiety nośnej, "Wostok" poszybował lotem
bezwładnym po orbicie dookoła Ziemi. Statek okrążył Ziemie w 89,1 minuty. Najmniejsza odległość od
Ziemi wynosiła 327 km, kat nachylenia płaszczyzny orbity do płaszczyzny równika ziemskiego - około
65 stopni. Masa statku "Wostok" wraz z człowiekiem bez ostatniego stopnia rakiety wynosiła 4725 kg.
Dwukierunkowa łączność miedzy pilotem i Ziemia utrzymywano przez cały czas lotu.
Statek "Wostok" wystartował po godz. 9:07 czasu moskiewskiego z terenu startowego Bajkonur w
Kazachstanie. W godzinę i osiem minut po stracie, w chwili gdy statek znajdował się nad Afryką,
rozpoczęto przygotowania do lądowania . W dziesięć minut później włączono silnik hamujący i "Wostok
I" zaczął schodzić z orbity satelitarnej. Po następnych dziesięciu minutach wszedł w gęste warstwy
atmosfery i po dwudziesto minutowym locie po przez atmosferę wylądował w rejonie wsi Smielówka w
obwodzie saratowkim.
Gagarin nadzorował aparaturę statku utrzymując nieprzerwanie łączność radiowa i telegraficzna z
Ziemia. Obserwacje przekazywał na Ziemie , notował w dzienniku pokładowym oraz rejestrował na
taśmie magnetycznej i filmowej.
Przez cały lot aparatura pracowała według zadanego programu. Pilot prowadził pomiary elementów
orbity, przekazując na Ziemie dane telemetryczne i telewizyjny obraz wnętrza statku. Automatyczne
regulatory zapewniały w kabinie odpowiednia temperaturę i właściwy skład atmosfery.
Wszystko poszło zgodnie z planem.

Pierwszy człowiek w
Kosmosie



major Jurij Gagarin

Pierwszy człowiek na
Księżycu



Trzyosobowa załoga Apollo-11 kończyła przygotowania do historycznego startu. Dowódca statku
mianowano Neila Armstronga, wyznaczając mu tym samym role pierwszego człowieka, który miał
stanąć na księżycowym gruncie. Pilotem statku wyprawowego mającego po raz pierwszy lądować na
Księżycu został Edwin E. Aldrin, junior. Zaś pilotem członu macierzystego, trzecim członkiem załogi
został Michael Collins.
Astronauci przygotowujący się do lotu już kilkanaście dni przed startem objęci byli częściowa, a
następnie całkowitą izolacja od otoczenia.
Start odbył się bez poważniejszych zakłóceń. 16 lipca 1969 roku trzech Ziemian opuściło rodzima
planetę, aby stanąć na obcym globie. Po raz pierwszy w historii ludzkiej cywilizacji.
Trzy dni później Apollo-11 "Columbia" wraz ze statkiem wyprawowym "Eagle", znalazłszy się po
odwrotnej stronie Księżyca, przez 47 min. Był niewidoczny z Ziemi. A właśnie na tym etapie lotu
przewidziane było 360-sekundowe włączenie silnika , które miął zmienić tor do lotu do globu na
orbitę wokółksiężycową.
Astronauci mieli działać samodzielnie. Dyrektor naczelne NASA dr. Thomas Paine osobiście prosił ich,
aby nie uruchamiali silnika członu napędowego nie przechodzili na orbitę wokoło księżycową, jeśli
tylko zauważa, że cokolwiek jest nie w porządku. Mieli wówczas zrezygnować z lądowania, oblecieć
jedynie Księżyc i przejść na tor powrotu na Ziemie. Jego obawy były tak wielkie, ze nawet obiecał im
wkrótce inny lot, gdyby cos zmusiło ich do przerwania misji i powrotu w trybie awaryjnym.
20 lipca Armstrong i Aldrin przeszli do statku wyprawowego i odłączyli go od Apolla-11, w którym
dyżurował w oczekiwaniu na ich powrót trzeci astronauta, Michael Collins. Gdy LM znalazł się poza
Księżycem , na antypodach rejony lądowania, astronauci zmniejszyli prędkość lotu, co przekształciło
orbitę ich statku w elipsę, jej najniższy punkt, peryselenium, przypadał na wysokości 15 km nad
powierzchnia globu, czyli na pułapie rozpoczęcia hamowania.

Pierwszy człowiek na
Księżycu



Przed zejściem do tej wysokości zaczęły się kłopoty z łącznością. Zanikła na skutek
niekontrolowanych wahań anteny. Trzeba było przejść na inna antenę, kierunkową. W Centrum
Lotów Załogowych Houston przyjęto to jako zły znak. Ilekroć w amerykańskich załogowych
lotach kosmicznych dochodziło do sytuacji krytycznych, prawie zawsze zawodziła także
łączność. Jej brak utrudniał załodze sprawne podejmowanie decyzji i pomoc załodze statku.
Prawidłową łączność odzyskano dopiero na trzy i pól minuty przed osadzeniem "Orla" na
gruncie księżycowym.
Na wysokości nieco ponad 11 km wszystko jeszcze wskazywało na to, iż opadanie przebiega
zgodnie z programem i zakończy się w pobliżu planowanego miejsca. Jednak po zniżeniu się o
kolejne dwa kilometry , komputer pokładowy statku zaczął alarmować o przeciążeniu. To co
działo się z pokładowym komputerem było niepodobne do żadnej z przećwiczonych awarii.
Dane wprowadzone do jego pamięci przed lotem nie pokrywały się z rzeczywistymi
informacjami o powierzchni Księżyca w miejscu planowanego lądowania. Komputer dusił się
próbując doprowadzić do zgodności wprowadzonego do niego programy z danymi
dostarczonymi przez radiolokator. Niestety przekraczało to jego możliwości.
Personel z Houston szybko podjął najwłaściwszą w tych warunkach decyzje, by odciążyć
zmagający się z kolumnami liczb komputer, dane radiolokatora skierowano bezpośrednio na
Ziemie. Większe komputery centrum radziły sobie z nimi doskonale. Załodze statku dano
sygnał na dokończenie schodzenia. Zaryzykowano, Armstrong przejął częściowo sterowanie
nad lądownikiem.
W czasie gdy astronauci bez reszty pochłonięci byli komputerem pokładowym "Orzeł" opuścił
się do wysokości zaledwie 900m. Piloci dopiero teraz mogli się rozejrzeć po okolicy. Na
powierzchni Księżyca nie znajdowali charakterystyczny punktów ani kraterów , które
przypominałyby obiekty znane im z przed startowych przygotowań. Księżycowy horyzont jest
dużo niższy niż nasz ziemski, dlatego z tak niskiej wysokości już niewiele można było zobaczyć
.

Pierwszy człowiek na
Księżycu



W tym momencie odezwał się kolejny sygnał alarmowy, tym razem 1201. Natychmiastowe
glosowanie operatorów misji na Ziemi dało wynik GO; kontynuować lądowanie . Począwszy od
wysokości 600m można już było osądzić lądownik na gruncie Księżyca ręcznie.
Astronautom nadal ciężko było znaleźć planowane miejsce lądowania. W ostatniej fazie opadania
astronauci postanowili posadzić "ORLA" na skrawku gruntu, obok którego z jednej strony widniały
sporych rozmiarów kratery , a z drugiej - płaszczyzna usypana drobnymi kamieniami.
Pomyślnie zakończonej operacji lądowania w ośrodku kontroli nastąpił prawdziwy wybuch
radości . Nie sprawdziły się obawy zapadaniu się łap statku.
Pierwszy z lądownika wychodził Neil Armstrong. Przełączył swój skafander na zasilanie tlenem z
właściwego zbiornika na plecach i był gotów do zejścia na grunt.
Załoga "Eagla" zebrała z powierzchni Księżyca próbki: kamienie, księżycowy piasek.
Ich pobyt na powierzchni Srebrnego Globy trwał nieco ponad dwie godziny. Po powrocie do "Orla"
astronauci zamknęli właz, napełnili kabinę tlenem i nareszcie mogli zdjąć z siebie wierzchnia
warstwę skafandrów.
Po niespełna dobie pobytu astronautów na Księżycu, silnik stopnia startowego bez najmniejszych
zakłóceń działania uniósł kabinę załogi po torze wznoszenia. A po prawie czterech godzinach
dochodzenia "orla" do członu macierzystego Apollo-11 "Columbia", oba pojazdy kosmiczne
znalazły się w zasięgu wzroku . Wyrównano ich prędkości , a potem węzeł stykowy kabiny statku
wyprawowego wszedł w urządzenie cumownicze Apolla.
24 lipca 1969 roku lądownik Apolla - 11 z druga prędkością kosmiczna wszedł w atmosferę Ziemi i
wodował. Jego załoga została przywitana przez Richarda Nixona ówczesnego prezydenta Stanów
Zjednoczonych.

Pierwszy człowiek na
Księżycu

Historia podboju kosmosu



Idea podróży kosmicznych nurtowała ludzkie
umysły od stuleci, ale pozostawała marzeniem
aż do czasu zbudowania potężnych rakiet
zdolnych unieść ładunek użyteczny daleko w
przestrzeń. Takie właśnie rakiety powstawały w
połowie XX w. w USA i ZSRR. Pierwszym
człowiekiem w kosmosie był radziecki
kosmonauta Jurij Gagarin. Został wystrzelony w
kosmos 12 kwietnia 1961 r. Jego historyczny lot
(jedno okrążenie Ziemi) trwał niecałe dwie
godziny. Kliknij aby zobaczyć wahadłowiec
Discovery.

Historia podboju kosmosu

Wyprawy na Księżyc



Od 1959 roku wysyłano w stronę Księżyca kilkadziesiąt sond
automatycznych. Pierwsze miały tylko zrobić jego zdjęcia - czy to
przelatując obok niego, czy też przed rozbiciem się o jego
powierzchnię.
W październiku 1959 roku rosyjska sonda Łuna-3 przekazała na Ziemię
pierwsze obrazy niewidocznej strony Księżyca. Potem lądujące
łagodnie na jego powierzchni sondy dostarczyły nam dokładniejszych
informacji o tym globie. Później miesiącami badały go i fotografowały
satelity umieszczone na orbitach okołoziemskich. W końcu na Księżycu
postawił stopę człowiek. W latach 1969 - 1972 podjęto, w ramach
programu Apollo, sześć wypraw; w ich wyniku wylądowało na Księżycu
dwunastu amerykańskich astronautów. Pierwsi stanęli na jego
powierzchni 20 lipca 1969 roku Neil Armstrong i Edwin Aldrin, którzy
dotarli tam statkiem Apollo-11. Kosmonauci, którzy byli na Księżycu,
zrobili tysiące jego zdjęć, rozmieścili tam przyrządy naukowe, dokonali
wielu pomiarów i przywieźli na Ziemię około 400 kg próbek skał
księżycowych.

Wyprawy na Księżyc

Wyprawy ku planetom.



Zaczęło się od tego, że 2 i 14 grudnia 1962 roku amerykańska
sonda Mariner-2 przeleciała w pobliżu planety Wenus. PIERWSZE
ZBLIŻENIE
Wenus: 1962, Mariner 2 (USA)
Mars: 1965, Mariner 4 (USA)
Jowisz: 1973, Pioneer 10 (USA)
Merkury: 1974, Mariner 10 (USA)
Saturn: 1979. Pioneer 11 (USA)
Uran: 1986, Voyager 2 (USA)
Neptun: 1989, Voyager 2 (USA)
PIERWSZE WEJŚCIE NA ORBITĘ
Wenus: 1975, Wenera 9 i Wenera 10 (ZSRR)
Mars: 1971, Mariner 9 (USA)
PIERWSZE LĄDOWANIE
Wenus: 1967, Wenera 4 (ZSRR)
Mars: 1971, Mars 3 (ZSRR)

Wyprawy ku planetom.



W ciągu niespełna trzydziestu lat sondy kosmiczne przeleciały
obok wszystkich planet, z wyjątkiem Plutona. Wprowadzono statki
kosmiczne na orbity wokół Wenus i Marsa, na obu tych planetach
wylądowały sondy. Od 1976 roku dwie amerykańskie sondy z serii
Viking przez wiele lat badały i fotografowały planetę Mars. Analizy
chemiczne gruntu nie wykryły żadnego śladu życia. Dzięki
wystrzelonym w 1977 roku dwóm amerykańskim sondom z serii
Voyager rozporządzamy licznymi zdjęciami i danymi naukowymi o
czterech wielkich planetach: Jowiszu, Saturnie, Uranie i Neptunie
oraz o ich pierścieniach i księżycach. W latach 1990 - 1994
amerykańska sonda Magellan, która krążyła po orbicie około
wenusjańskiej, sporządziła za pomocą radaru mapy powierzchni
tej planety. Wyprawy na Marsa mają być kontynuowane do końca
tego wieku. W lipcu 1997 sonda Pathfinder wylądowała na
powierzchni Marsa, pobrała próbki ziemi i zrobiła setki zdjęć.

Od 1960 do dziś - czyli
krótka historia



Kalendarium:
1961 - Rosjanin, A.J. Gagarin, jako pierwszym człowiekiem
podróżującym w przestrzeni kosmicznej (12 kwietnia).
1962 - Pierwsze transatlantyckie satelitarne połączenie telewizyjne
między Andover (Stany Zjednoczone) i Pleumeur-Bodou (Francja).
1967 - Katastrofa kosmiczna Władmimira Komarowa. Podczas
ładowania po próbnym locie Sojuza zawiódł system spadochronów.
Kosmonauta zginął w kapsule, która rozbiła się o Ziemię.
1969 - Kosmonauci amerykańscy, N. Armstrong i E. Aldrin, stąpali po
Księżycu. Od pierwszego załogowego lotu wokół Ziemi do
pierwszych kroków człowieka na Księżycu upłynęło niespełna 10 lat.
Niespełna 500 milionów telewidzów śledziło bezpośrednio ten
wyczyn współczesnych podróżników w odległości około 384 400 km
od ich planety.

Od 1960 do dziś - czyli
krótka historia



1971 - Pierwsza okołoziemska stacja orbitalna wystrzelona przez
ZSRR.
1972 - Ostatnia misja z serii Apollo.
1973 - Pierwsza amerykańska stacja orbitalna "Sylab"
1977 - Wystrzelenie sondy "Voyager", która przeleciała koło
Jowisza, Saturna, Urana i Neptuna.
1981 - Pierwszy próbny lot amerykańskiego promu kosmicznego
"Columbia".
1886 - Umieszczenie na orbicie rosyjskiej stacji kosmicznej "Mir"
1988 - Kosmonauci radzieccy, W. Titow i M. Manarow, dokonali
najdłuższego w historii lotu w kosmos (366 dni).
1994 - Wysłanie sondy, "Clementine", która zbadała Księżyc.
1998 - Start amerykańskiej sondy na Marsa "Mars Surveyor
Lander"
2001- Start Promu "Discovery" zawiózł trzyosobową załogę na
budowaną Międzynarodową Stację Kosmiczną "Alfa"

Rekordy



Okres pobytu
Data
Statek
Rekordziści
1 dzień
6 sierpnia 1961
Wostok 2
Herman Titow
1 tydzień
sierpień 1965
Gemini 5
Gordon Cooper Charles Conrad
1 rok
1987-88
Mir
Władimir Titow Musa Manarow
438 dni
1994-95
Mir
Walerij Poliakow
169 dni
1994-95
Mir
Jelena Kondakowa (aktualny rekord kobiet)

Obiekt docelowy - Księżyc



Orzeł wylądował
(1961) Na zachodzie nikt się tego nie spodziewał. Wszyscy wierzyli w wielką
przewagę USA nad ZSRR. Na wschodzie, - bo nikt nie mógł uwierzyć, że ZSRR może
być lepszy niż USA. Powodem konsternacji całego świata był lot Jurija Gagarina w
kosmos. Od startu pierwszego radzieckiego sztucznego satelity wyścig na Księżyc
nabrał tempa. Wydawało się, że lot suczki Łajki i lądowanie statku kosmicznego na
Księżycu, zdopinguje Amerykanów, że szybko pokonają ZSRR w następnych etapach
wyścigu do gwiazd. Jednak pierwsza runda należała do Rosjan. Inżynier odlewnik -
pilot Gagarin, na statku Wostok 1, jako pierwszy człowiek okrążył Ziemię. Ameryka
boleśnie przeżyła ten cios. I z powodu zdenerwowania prezydenta Johna F.
Kenndey'ego otworzyła nowy program kosmiczny - Apollo.
Początkowo efekty były mizerne. Amerykanom udało się wysłać w kosmos i ściągnąć
z powrotem dwie małpy. Jednak Rosjanie wcześniej szczęśliwie wyekspediowali dwa
psy: Biełkę i Striełkę. I tym razem pozwolili im cało powrócić. Jednak to, co
najważniejsze, rozgrywało się w strzeżonych laboratoriach. Zimą 1968 było już
wiadomo, że ogromne pieniądze amerykańskich podatników są dobrze wydawane.
Załoga Apollo 8 okrążyła Księżyc i bezpiecznie wróciła na Ziemie.

Obiekt docelowy - Księżyc



20 lipca 1969 przeszedł do historii ludzkości, przy okazji uratował
dumę Amerykanów. Neil Armstrong jako pierwszy Ziemianin
stanął na powierzchni innego ciała niebieskiego. Zaszczyt ten
spotkał też Edwina Aldrina. Trzeci z uczestników podróży musiał
zostać w statku okrążającym Księżyc. Dzięki niemu koledzy mogli
wrócić.
Byli tacy, którzy podważali wyczyn Gagarina. Inni Później
negowali lądowanie Amerykanów na Księżycu. Prawdą jest, że od
roku 1969 nie udało się dokonać tak spektakularnego osiągnięcia
w podboju kosmosu przez Ziemian. Były połączenia w kosmosie,
stacje orbitalne i wahadłowce. Teraz celem stał się Mars i nie ma
wątpliwości, że w tej rundzie wyścigu pierwszym
przedstawicielem trzeciej planety do Słońca, który postawi nogę
na planecie numer cztery będzie Amerykanin. Chyba, że jakiś
szejk albo inny bogacz słono Amerykanom zapłaci za ten wielki
zaszczyt

Statystyka



Księżycowa statystyka
Dane
Wielka półoś orbity
384 400 km
Spłaszczenie (mimośród) orbity
0.0549
Minimalna odległość od Ziemi
363 300 km
Maksymalna odległość od Ziemi
405 500 km
Okres obiegu wokół Ziemi
27d 7h 43m 11s

Statystyka



Średnia prędkość obiegu
1.03 km/s
okres zmian faz (od pełni do pełni)
29d 12h 44m 03s
Średnica równikowa
3476 km (0.2724 średnicy Ziemi
Masa
0.012298 (ok. 1/81)masy Ziemi
średnia gęstość
3.34 g/cm3 (0.6 średniej gęstości Ziemi)
Przyspieszenie grawitacyjne
1.62 m/s2 (1/6 Ziemskiego)
Maksymalna temperatura powierzchni
+1230c
Minimalna temperatura powierzchni
-2330C

Stacja orbitalna MIR



Mir (po rosyjsku "pokój") jest rosyjską stacją orbitalną nowej generacji,
która zastąpiła stacje serii Salut. Główny moduł stacji Mir, obejmujący
sterownię i przedział mieszkalny, umieszczono na orbicie w 1986 roku.
Wielostanowiskowy człon łączący umożliwił dołączanie następnych
modułów do węzłów bocznych. Węzły końcowe służyły do cumowania
statków Sojuz i transportowców Progress. Przestrzeń mieszkalna W
przedziale mieszkalnym i roboczym głównego modułu przebywa od 3
do 6 kosmonautów - członków załogi lub ich gości.
Od 1986 roku do modułu głównego stacji Mir przyłączono 4 moduły z
urządzeniami do prowadzenia eksperymentów i obserwacji. Moduł
Kwant (1987) dostarczył teleskopy, Kwant 2 (1989) - śluzę pozwalającą
na wyjście kosmonautów w otwartą przestrzeń, Kristałł (1990) -
wyposażenie do badań materiałów i dodatkowy węzeł cumowniczy,
natomiast Spektr (1995) - amerykańską aparaturę medyczną do badań
nad wpływem stanu nieważkości na organizm ludzki. Moduły stacji Mir
Wielostanowiskowy człon łączący przy głównym module umożliwił
rozbudowę stacji na orbicie

Stacja orbitalna MIR

Amerykański wahadłowiec



Dziewiczy lot wahadłowca odbył się w 1981 roku. Ten pierwszy na
świecie statek kosmiczny wielokrotnego użytku składa się z samolotu
orbitalnego, rakietowych silników wspomagających i zewnętrznego
zbiornika paliwa - i jedynie ten ostatni element nie zostaje odzyskany
po zakończeniu lotu. Osłona termiczna zapobiega spłonięciu
wahadłowca przy wejściu w atmosferę Ziemi. Zdalnie sterowane ramię
manipulatora w ładowni pozwala umieszczać satelity na orbicie, służąc
też jako stabilna platforma dla astronautów pracujących w ładowni.
Każdy wahadłowiec otrzymał imię. Pierwszy z nich - Enterprise, nosi
nazwę statku kosmicznego z serialu Star Trek. Zbudowano go do celów
testowych i nigdy faktycznie nie wprowadzono na orbitę, jakkolwiek
odbył on szereg lotów na grzbiecie Boeinga 747. W 1977 roku został
wypuszczony na wysokości 6700 m i zniżając się lotem ślizgowym,
pomyślnie wylądował na Ziemi. Obecnie flota wahadłowców liczy 4
statki: Columbia, Discovery, Atlantis i Endeavour.

Amerykański wahadłowiec

Teleskop kosmiczny Hubble'a



25 kwietnia 1990 teleskop Hubble'a został umieszczony na
orbicie, 600 km nad powierzchnią Ziemi. Średnica jego
zwierciadła wynosi 2,4 m. Pierwsze obrazy, które przesłał,
mocno rozczarowały, gdyż w układzie optycznym zwierciadła
wystąpił błąd; na szczęście defekt później usunięto.
Wysoko nad Ziemią Teleskop Hubble'a obserwuje Wszechświat
z precyzją nieosiągalną dla żadnego teleskopu usytuwanego
na Ziemi. Astronomowie zwykle budują swoje obserwatoria na
szczytach gór, wyżej od chmur i ponad warstwą
zanieczyszczenia atmosfery ziemskiej. Ale nawet wtedy,
uzyskany obraz ulega rozmyciu w wyniku działania prądów
powietrznych. Najczystszy widok można uzyskać dopiero z
ponad atmosfery - bezpośrednio z przestrzeni kosmicznej.
Teleskopy pokazują więcej niż ludzkie oko może zobaczyć,
ponieważ gromadzą więcej światła.

Teleskop kosmiczny Hubble'a



Inaczej niż zwykłe lunety, które do skupienia wiązki światła
wykorzystują soczewki, wielkie teleskopy astronomiczne używają
do tego celu luster. Im większe lustro teleskopu, tym lepszy obraz,
ponieważ większa jest ilość zebranego światła. Niemniej jednak,
pomimo że Teleskop Hubble'a na lustro o średnicy zaledwie 2,4
metra - mniej niż największe teleskopy ziemskie - może on
zarejestrować obiekty 100 razy bledsze i szczegóły 10 razy
mniejsze od tych, dostępnych teleskopom usytuowanego na Ziemi.
Jest to spowodowane tym, że Teleskop Hubble'a jest umieszczony
ponad rozmywającą obraz atmosferą. Teleskop Hubble'a został
osadzony na orbicie okołoziemskiej przez wahadłowiec kosmiczny
Discovery w kwietniu 1990 roku. Na jego pokładzie znalazły się
dwa aparaty fotograficzne. Pierwszy z nich został specjalnie
skonstruowany do rejestrowania szerokich obszarów i planet. Drugi
robi zbliżenia i fotografuje niewielkie, przyćmione obiekty, takie jak
odległe galaktyki.

Teleskop kosmiczny Hubble'a



Dziękuję za uwagę



Dorota Jaśniewicz Kl.Ib Nr 8 