ZESPÓŁ NAPIĘCIA

PRZEDMIESIĄCZKOWEGO



PMS( premenstrual syndrome)-



Jest grupą objawów:



psychicznych (uczucie
„napięcia”, drażliwość, wahania
nastojów, przygnębienie)



somatycznych (obrzęki, bóle
głowy, bolesność piersi, wzrost
apetytu)

skojarzonych

z

fazą

lutealną

cyklu

miesiączkowego.

Ustępują

zazwyczaj

w

momencie zakończenia miesiączki. PMS dotyczy
jedynie kobiet w wieku reprodukcyjnym i pojawia
się tylko w cyklach płodnych.



Wśród lekarzy nadal trwają spory o to, czy
PMS należy traktować jako nasilenie
fizjologicznych zmian w organizmie kobiety
podczas cyklu miesiączkowego, czy jako
proces patologiczny.

Niemniej jednak jest
on uznawany za
jednostkę
chorobową.



Zespół napięcia przedmiesiączkowego
odczuwa co druga kobieta



U 1-5% kobiet objawy, zwłaszcza
psychiczne, są na tyle silne, że muszą
rezygnować z normalnej aktywności.
Rozpoznaje się u nich przedmiesiączkowe
zaburzenia dyfotyczne (premenstrual
dysphoric disorder – PMDD)



Kobiety w wielu 25-34 lat to grupa
pacjentek najczęściej skarżących się na
uciążliwe objawy PMS.



Większość kobiet doświadcza
przynajmniej 1 z 300 objawów
przypisywanych PMS

ETIOLOGIA

W piśmiennictwie nie ma jednej
konkretnej teorii wyjaśniającej
etiopatogenezę PMS. Występowanie
zaburzeń związanych z PMS z
pewnością łączy się ze zmianami
stężeń hormonów płciowych podczas
trwania cyklu miesiączkowego. Mimo
to, nie wszystkie miesiączkujące
kobiety doświadczają przykrych
objawów PMS.

Coraz bardziej popularna staje się teoria zakładająca,
że niektóre kobiety są „predysponowane
genetycznie” i szczególnie wrażliwe na fizjologiczne
zmiany stężeń hormonów podczas cyklu
miesiączkowego, co w rezultacie prowadzi do
odczuwania objawów PMS.



Jeszcze do niedawna za główną przyczynę PMS
uważało się spadek stężenia progesteronu
w późnej fazie lutealnej. Teoria ta poniekąd
została obalona, gdyż nie tłumaczyła dlaczego
niektóre kobiety cierpią na zespół napięcia tuż
po owulacji, czyli na długo przed spadkiem
poziomu progesteronu.



Możliwe jest również, że w pewnym stopniu
poziom estradiolu ma wpływ na wystąpienie
PMS-u, bowiem u kobiet, u których wystąpiły
nasilone objawy pojawiało się większe stężenie
tego hormonu w fazie lutealnej.



Co jest więc tak naprawdę przyczyną PMS?
Większość autorów opowiada się jednak za
zmianami stężenia progesteronunu.



Z pewnością za
czynniki ryzyka można
uznać wysoki indeks
masy ciała, silny stres
i traumatyczne
przeżycia.



Oprócz tego
przyczyną jest również
zmniejszenie się
poziomu stężenia
serotoniny we krwi na
10 dni przed
miesiączką

OBJAWY

Jak sama nazwa wskazuje, najczęstszym
objawem tej dolegliwości jest uczucie
wewnętrznego napięcia; kobiety czasem
porównują się do strun wprawianych w drżenie
przez najmniejsze nawet bodźce.
PMS powoduje, że najłagodniejsze z nas bez
znaczącej przyczyny wszczynają awantury,
najpogodniejsze zaczynają płakać, bo herbata
nie jest w
naszym ulubionym kubku. A
co najgorsze… nie
da się nad tym zapanować!

OBJAWY
PSYCHICZNE

OBJAWY
SOMATYCZNE

* OBNIŻENIE NASTROJU

* TKLIWOŚĆ PIERSI

• DRAŻLIWOŚĆ

* UCZUCIE WZDĘCIA

• SMUTEK

• ZAPARCIA

* SPADEK LIBIDO

* BÓLE GŁOWY

* NIEPOKÓJ

* ZATRZYMANIE WODY W

ORGANIZMIE => WZROST
MASY CIAŁA

* IMPULSYWNOŚĆ



Zaburzenia fazy przedmiesiączkowej
mogą nasilać objawy chorób
psychicznych. U kobiet tych zwiększa
się liczba hospitalizacji w szpitalach
psychiatrycznych.



Ryzyko depresji poporodowej i
pomenopauzalnej jest większe u kobiet,
które cierpią na PMS.



U ok. 30% kobiet cierpiących z powodu
PMS pojawił się epizod choroby
psychicznej, najczęściej w postaci
depresji.

DIAGNOSTYKA



Aby pomóc kobiecie, konieczne jest określenie najbardziej
dokuczliwych problemów, wskazać kiedy występują i z jakim
natężeniem.



Klinicznie, diagnostyka opiera się na cykliczności objawów i
ich skorelowaniem z cyklem miesiączkowym. Podstawą jest
ustępowanie objawów wraz z wystąpieniem miesiączki.



Wskazane jest przeprowadzenie wywiadu psychiatrycznego,
wykazuje się bowiem duży związek między PMS, a
nadużyciem seksualnym, czy doświadczeniem przemocy
domowej.



Przy stawianiu diagnozy należy wykluczyć zaburzenia
psychiczne, tj. depresja, ch. Afektywna dwubiegunowa,
stany lękowe, zaburzenia osobowości, czy uzależnienia
lekowe.

Leczenie

W pierwszej kolejności stosowane są
nieinwazyjne metody:

•

Zmiana stylu życia (unikanie soli, używek)

•

Regularny wysiłek fizyczny

•

Nauka technik relaksacyjnych

•

Unikanie stresu

•

Stosowanie suplementów diety( Ca, Mg, wit. E. preparaty
ziołowe, np. dziurawiec)

Konieczność leczenia farmakologicznego istnieje, kiedy objawy
upośledzają normalne funkcjonowanie kobiety. Skuteczność
przynoszą tu plastry z estradiolem, czy pigułki antykoncepcyjne
Największe nadzieje pokłada się obecnie w lekach
p/depresyjnych z grupy SSRI. Redukują one objawy nawet po 2-
3 dniach stosowania, co jest mniej obciążające dla pacjentek.

DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ

ADRIANNA

ŁOZOWSKA

PIELĘGNIARSTWO,

ROK III

GR IV