Szyfrowanie

danych

Szyfrowanie symetryczne



Szyfrowanie symetryczne– nadawca i odbiorca wiadomości używają tego
samego prywatnego klucza. Wobec tego oczywiste jest, że szyfrowanie
symetryczne będzie skuteczne tylko wówczas jeżeli ten klucz nie wpadnie w
niepowołane ręce. Nadawca i odbiorca wiadomości muszą jednak najpierw
przesłać sobie ten klucz tak, żeby nie zdobyły go osoby postronne. Nie ma
znaczenia czy to nadawca wygeneruje i przekaże klucz odbiorcy, czy odwrotnie.
Kiedy już obie strony będą dysponowały tym kluczem prywatnym wiadomość
może być zaszyfrowana. Spójrzmy więc jak przebiega szyfrowanie symetryczne:



1. Nadawca przekazuje odbiorcy (lub odwrotnie) klucz prywatny przez bezpieczny
kanał.
2. Nadawca szyfruje wiadomość za pomocą klucza prywatnego. Szyfrowania
odbywa się za pomocą specjalnego algorytmy (szyfru) symetrycznego który
używa klucza prywatnego.
3. Odbiorca przy pomocy klucza prywatnego odszyfrowuje wiadomość.



Widzimy więc schemat szyfrowania symetrycznego jest bardzo prosty.
Szyfrowanie symetryczny umożliwia poufność danych, czyli udostępnienie ich
tylko osobom które posiadają odpowiedni klucz. Informacje których nie chcemy
udostępniać osobom postronnym mogą mieć różnoraki charakter, stąd często
spotykamy się z takim pojęciami jak:
- poufność danych/informacji
- poufność transakcji
- poufność płac/wynagrodzenia

Szyfrowanie symetryczne

Szyfrowanie asymetryczne



Szyfrowanie asymetryczne  jest nieco bardziej skomplikowane od
szyfrowania symetrycznego. Podstawowa różnica polega na tym, że tutaj
wyróżniamy dwa klucze - prywatny i publiczny. Oba klucze generowane są
przez odbiorcę.



1. Odbiorca za pomocą specjalnego algorytmu (szyfru)
asymetrycznego generuje oba klucze. Klucz publiczny odbiorca przekazuję
nadawcy. Ponieważ jest on publiczny odbiorca nie musi martwić się o jego
przekazanie nadawcy.
2. Nadawca korzystając z przekazanego mu klucza publicznego szyfruje
wiadomość. 
3. Odbiorca odszyfrowuje wiadomość za pomocą prywatnego
klucza. UWAGA: Na tym i następnych diagramach pojawiać będą się klucze w
kolorach białym i czarnym. Czarny oznacza klucz prywatny, a biały klucz
publiczny. Jeżeli ktoś postronny zdobył ten klucz publiczny również może
zaszyfrować wiadomość. Pamiętajmy jednak że tylko odbiorca dysponuje
kluczem prywatnym, a w szyfrowaniu asymetrycznym wiadomość
zaszyfrowana za pomocą klucza publicznego może być odszyfrowana tylko za
pomocą klucza prywatnego! Dlatego odbiorca nie powinien nikomu innemu
udostępniać klucza prywatnego! Jeżeli nie udostępni, to nikt kto zna klucz
publiczny nie będzie w stanie odszyfrować wiadomości. Przedstawione
powyżej szyfrowanie asymetryczne - podobnie jak szyfrowanie symetryczne -
służy zapewnieniu poufności.

Szyfrowanie asymetryczne

SSL – Secure Socket Layer



SSL jest protokołem opracowanym przez firmę Netscape. Jest on
otwartym standardem, dzięki czemu jest zaimplementowany między
innymi w większości przeglądarek internetowych. Protokół SSL zapewnia
trzy podstawowe funkcje: prywatność - dane transmitowane przy użyciu
protokołu SSL są szyfrowane; potwierdzenie tożsamości serwera za
pomocą certyfikatów cyfrowych, co utrudnia możliwość podszycia się pod
serwer; integralność przesyłanych danych przy użyciu sum
kontrolnych - utrudnia to dokonanie wandalizmu na transmitowanych
danych.



W czasie transmisji danych wykorzystywany jest jednorazowy klucz sesji.
Aby go uzgodnić, program klienta oraz serwer wykorzystują technikę
kluczy publicznych. W uproszczeniu mechanizm ustanawiania sesji
wygląda następująco: klient wysyła komunikat Client.Hello zawierający
informacje o kliencie oraz klucz publiczny, serwer analizuje dane. Jeśli
wersja SSL oraz mechanizmy szyfrowania się zgadzają, odsyła
zaszyfrowany kluczem publicznym klienta komunikat Server.Hello. W
odpowiedzi znajduje się klucz publiczny serwera; klient po otrzymaniu
odpowiedzi odsyła komunikat zawierający żądanie przesłania klucza sesji.
Komunikat jest zaszyfrowany za pomocą klucza publicznego serwera; po
otrzymaniu komunikatu od klienta serwer odsyła zaszyfrowany kluczem
publicznym klienta klucz sesji, który będzie wykorzystany do transmisji
danych.

Podpis cyfrowy



Podpis cyfrowy musi spełniać te same warunki co
podpis odręczny, tzn. powinien być trudny lub
niemożliwy do podrobienia, umożliwiać weryfikację i na
trwałe łączyć się z dokumentem. Przy podpisach
cyfrowych używa się kryptografii klucza publicznego
opartej na dwóch dużych liczbach: kluczach prywatnym
i publicznym. Taką parę unikalnych kluczy przypisuje się
każdemu użytkownikowi systemu. Warunkiem
koniecznym jest założenie, że dostęp do klucza
prywatnego posiada tylko i wyłącznie jego właściciel,
natomiast odpowiadający mu klucz publiczny musi być
osiągalny dla każdej zainteresowanej osoby . W ten
sposób odbiorca podpisanej wiadomości może
zweryfikować otrzymany dokument wraz z podpisem.

Podpis cyfrowy powinien zapewniać:



uniemożliwienie podszywanie się innych
pod daną osobę (uwierzytelnienie osoby,
autentyfikacja)



zapewnienie wykrywalności wszelkiej
zmiany w danych transakcji (integralność
transakcji)



zapewnienie niemożliwości wyparcia się
podpisu przez autora



umożliwienie weryfikacji podpisu przez
osobę niezależną.

RSA

RSA - jeden z pierwszych i obecnie
najpopularniejszych asymetrycznych algorytmów
kryptograficznych z kluczem publicznym. Pierwszy
algorytm, który może być stosowany zarówno do
szyfrowania jak i do podpisów cyfrowych. Bezpieczeństwo
szyfrowania opiera się na trudności faktoryzacji dużych
liczb złożonych. Analogicznie, RSA może zostać użyte do
przeprowadzenia operacji podpisu. W takim przypadku
szyfruje się zazwyczaj skrót wiadomości za pomocą klucza
prywatnego i propaguje taki szyfrogram wraz z oryginalną
wiadomością. Odbiorca posiadający klucz publiczny jest w
stanie zdeszyfrować wartość funkcji skrótu oraz porównać
ją z wyliczoną wartością tejże funkcji z otrzymanej
wiadomości. Jeśli obie wartości się zgadzają, to przyjmuje
się, że wiadomość została podpisana

DES

DES (ang. Data Encryption Standard) –
symetryczny szyfr blokowy zaprojektowany w 1975 roku
przez IBM na zlecenie ówczesnego Narodowego Biura
Standardów USA. Od kilku lat uznawany jest za algorytm
niezapewniający odpowiedniego bezpieczeństwa,
głównie ze względu na niewielką długość klucza, która
sprawia, że jest bardzo podatny na atak siłowy. Pomimo
tego, że DES jest jednym z najlepiej przeanalizowanych
szyfrów blokowych, nadal najbardziej praktycznym
atakiem na niego jest atak brutalny. Atak brutalny jest
jedną z najpopularniejszych metod łamania wszelkich
szyfrów. Polega on na wygenerowaniu wszystkich
możliwych kluczy i sprawdzeniu, który z nich umożliwia
odszyfrowanie szyfrogramu. W przypadku tego ataku
długość klucza definiuje trudność złamania szyfru.

3DES

3DES to algorytm szyfrowania symetrycznego

polegający na trzykrotnym przetworzeniu wiadomości
algorytmem DES:



szyfrujemy pierwszym kluczem



deszyfrujemy drugim kluczem



szyfrujemy trzecim kluczem
Użycie deszyfrowania jako drugiej fazy nie wpływa na
siłę algorytmu (deszyfrowanie w DES-ie jest identyczne
jak szyfrowanie, tylko ma odwróconą kolejność rund),
ale umożliwia – w razie konieczności – użycie 3DES-a w
trybie kompatybilności z DES-em – za klucz pierwszy i
drugi, lub drugi i trzeci przyjmujemy dowolny taki sam
klucz, a za ostatni zwykły klucz DES-owski.

IDEA



International Data Encryption
Algorithm (ang. IDEA) – szyfr blokowy.
Początkowo szyfr nazywał się Proposed Encryption
Standard(PES), jednak po odkryciu kryptoanalizy
różnicowej został poprawiony i przemianowany
na Improved Proposed Encryption Standard (IPES).
Szyfr był objęty patentem w wielu krajach i
udostępniony do darmowego użytku tylko w celach
niekomercyjnych. IDEA wykorzystuje ten sam
algorytm do procesu szyfrowania i deszyfrowania
wiadomości. Tekst jawny szyfrowany jest z
wykorzystaniem mieszania oraz rozpraszania.

MD5



MD5 – algorytm z dziedziny kryptografii. Jest to popularna
kryptograficzna funkcja skrótu, która z dowolnego ciągu danych
generuje 128-bitowy skrót. W 2004 znaleziono sposób na
generowanie kolizji MD5, co obniża jego bezpieczeństwo w
niektórych zastosowaniach (np. podpisywaniu plików). Z powodu
znanych ataków kryptoanalitycznych funkcja MD5 zdecydowanie
nie powinna być używana w zastosowaniach wymagających
odporności na kolizje, na przykład w podpisie cyfrowym. Dość
powszechnym zastosowaniem MD5 jest generowanie skrótów
wszelkiego rodzaju plików udostępnianych publicznie (najczęściej
w Internecie), dzięki czemu osoba, która pobrała dany plik z sieci
może od razu zweryfikować (generując skrót MD5 na swojej kopii i
porównując wyniki) czy jest to ten sam plik, który został
zamieszczony przez jego autora lub czy nie nastąpiły
przekłamania podczas samego procesu pobierania danych.