Wyznaczanie masy 

cząsteczkowej białek 

metodą SDS-PAGE

• SDS- anionowy detergent soli 

sodowej kwasu dodecylosiarkowego

• Przed i w trakcie elektroforezy białka 

ulegają dysocjacji i denaturacji w 
obecności SDS, który łączy się z 
białkami specyficznie w stosunku 
masowym 4,1:1. Zapewnia to 
przejęcie przez białko ujemnego 
ładunku elektrycznego. 

• Dla całkowitego rozwinięcia 

polipeptydu, zapewnienia mu 
pierwszorzędowej struktury, 
niezbędne jest dodatkowo 
zniszczenie mostków 
dwusiarczkowych.

• Opłaszczenie białka przez SDS oraz 

redukcja mostków dwusiarczkowych 
pozwala na separację białek w żelu 
poliakrylamidowym ze względu na 
ich wielkość, a zatem pośrednio 
masę cząsteczkową.

• Dzięki możliwości rozdziału białek na 

podstawie ich wielkości możemy 
oznaczyć masę cząsteczkową 
nieznanego białka, porównując jego 
położenie w żelu w stosunku do 
innych białek (tzw. białek 
wzorcowych) po zakończonej migracji 
i wybarwieniu. 

Etapy rozdziału

• Próbki nanosimy na żel, po ogrzaniu w buforze 

denaturującym. 

• Dodajemy sacharozę aby ułatwić umieszczenie 

próbki w studzience. 

• Białka ulegają denaturacji w obecności SDS i 

czynnika redukującego wiązania dwusiarczkowe.

• Początkowo rozdział prowadzimy przy małym 

napięciu (60 V), aby białka jak najlepiej weszły 
w pory żelu. Następnie zwiększamy napięcie (do 
120 V), przyspieszając przepływ białek. 

• Rozdział prowadzimy w buforze glicynowym.
• Zagęszczamy próbkę poprzez dobranie 

odpowiedniego napięcia i użycia żelu o 
mniejszym stężeniu akrylamidów w stosunku do 
żelu dolnego. 

• Efekt taki uzyskujemy dzięki glicynie i jonom 

chlorkowym zawartym w buforze elektrodowym.

• Górny żel ma pH 6.8 przez to glicyna przyjmuje 

ładunek lekko ujemny. Jest to ładunek znikomy 
w porównaniu do ładunku białek i chlorków.

• Glicyna wędruje najwolniej ku anodzie. 

Przed nią przemieszczają się białka 
poprzedzone przez jony chlorkowe, które 
charakteryzują się dużą ruchliwością.

• Dzięki temu naniesione białka wchodzą 

równocześnie w żel dolny. Przejście 
białek z żelu górnego do dolnego 
rozpoczyna proces ich właściwego 
rozdziału.

• Żel dolny, poza stężeniem 

akrylamidów, a co się z tym wiąże 
wielkością porów, różni się od żelu 
górnego również pH, które wynosi 
8.8. 

• Takie pH jest znacznie wyższe od pI 

glicyny, co powoduje, że jej 
wypadkowy ładunek staje się bardziej 
ujemny.

• Zmiana ładunku glicyny jest 

przyczyną zmiany opisanej wcześniej 
kolejności migracji. Białka wędrują za 
jonami chlorkowymi i glicyną, 
ulegając rozdziałowi pod względem 
masy cząsteczkowej.  

• Wybarwaimy preparat i porównujemy 

do białek wzorcowych.