Metody aktywizowania uczniów

z lekką niepełnosprawnością intelektualną

na lekcjach języka polskiego

Metody aktywizujące stosowane w
pracy z dzieckiem
niepełnosprawnym

muszą być zawsze dostosowane do indywidualnych

możliwości każdego dziecka.

W pracy rewalidacyjnej uwzględnić należy:



umiejętność koncentrowania uwagi



możliwości percepcyjne



bodźce, na które reaguje dziecko



zdolności manualne



ogólną sprawność fizyczną



fragmentaryczne deficyty



intelektualne możliwości

ZALETY STOSOWANIA METOD
AKTYWIZUJĄCYCH



uczeń podejmuje i kontynuuje działania z
własnej chęci



odczuwa satysfakcję z własnej pracy



poszukuje, odkrywa i realizuje siebie



upewnia się, że potrafi coś stworzyć



uzupełnia deficyty wiedzy



efektywnie uczestniczy w zajęciach



rozwija swoje najlepsze strony



akceptuje siebie



uczy się współistnieć w grupie

zabawa



Docenienie – koniec XIX w.



4 cechy zabawy: spontaniczne

działanie, własna motywacja,
aktywny udział uczuć,
przekształcenie rzeczywistości

(G.D.Piryow)



Znaczenie – kształtowanie

osobowości



Konieczność naprzemienności

pracy i zabawy w szkole

gra



Ściślejsze reguły niż w zabawie,

które przewidują też specjalne
wyróżnienia dla zwycięzców

„Zabawa jest jednocześnie grą wtedy i tylko wtedy,
kiedy spełnia trzy następujące warunki: sprawia
osobie działającej przyjemność i zadowolenie, posiada
określone reguły, przewiduje obowiązek określonych
świadczeń na rzecz wygrywającego” (Więckowski)



4 grupy zabaw i gier:

dydaktyczne, ruchowe,
konstrukcyjne, tematyczne

Gry i zabawy
polonistyczne



Służące przygotowaniu do

wprowadzenia nowego
zagadnienia

(gromadzenie obserwacji,

porządkowanie, selekcjonowanie, dobieranie zdań,
wyrazów, nazw, Kto poda? Kto powie? W formie gier
dydaktycznych)



Służące utrwalaniu poznanego

materiału

(poznany materiał zastosowany w

różnych kontekstach, zagadkach, rebusach, układach
graficznych – plątaninki, krzyżówki itp.)



Służące pogłębianiu rozumienia i

przeżycia treści,

np. wychowawczych,

związanych z tekstem literackim, baśnią lub
wydarzeniem rzeczywistym (improwizacje,
inscenizacje, gry dramatyczne, pantomimy,
psychodramy itp.)

Reguły przy stosowaniu gier
dydaktycznych w pracy z dziećmi z
l.n,i.



Stopniowanie trudności

(przystosowanie do możliwości percepcyjnych
uczniów, „Aby umieć rozwiązać, trzeba umieć
zawiązać”)



Wiązanie z tematem ośrodka

(lekcji)



Angażowanie w sytuacjach

problemowych typu zadaniowego
możliwie wielu zmysłów

Zagadka literacka



Krótki utwór, najczęściej rymowany,

którego puentę stanowi rozwiązanie



Stopień trudności uzależniony od

porównań, przenośni, np.

W małym pudełeczku jest ich bardzo dużo,
Do krzesania ognia człowiekowi służą.

Z małego domku wyszła panienka,
Ciemna czuprynka, figurka cienka…
Główką o ścianę domku potarła,
Wyskoczył z główki ogienka szkarłat.

Rebus



Zagadka przedstawiona w formie

dopełniających się rysunków i
liter



Im więcej treści przedstawiają

rysunki, a mniej litery, tym rebus
łatwiejszy; inne utrudnienia:
opuszczanie liter, wymiana części
wyrazu na inną, rebusy
polegające na ustawieniu sylab,
liter lub części wyrazów w
różnych układach przestrzennych

krzyżówka



Zgadywanka literowa polegająca

na wpisywaniu odgadywanych
wyrazów w rubryki krzyżujące się
ze sobą

logogryf



Rodzaj zagadki lub łamigłówki

polegającej na ułożeniu z
podanych sylab (liter) szeregu
wyrazów, których początkowe,
końcowe albo środkowe litery,
odczytane w odpowiednim
porządku, dają rozwiązanie