Resuscytacja krążeniowo- oddechowa z użyciem prostych

przyrządów- rurka ustno- gardłowa, maska twarzowa,

worek AMBU, źródło tlenu, respirator transportowy, AED.

Resuscytacja w szczególnych przypadkach.

Mgr Kamila Gwizdała

BRAK PRAWIDŁOWEGO ODDECHU

30 uciśnięć klatki piersiowej

NIE REAGUJE

Zawołaj pomoc

Udrożnij drogi oddechowe

Zadzwoń pod numer 999 lub

112

2 oddechy ratownicze

30 uciśnięć klatki piersiowej

Rurka ustno- gardłowa



Rurka ustno-gardłowa wykonana jest
z elastycznego i przejrzystego
tworzywa.



Składa się z poprzecznej płytki,
wzmocnionego bloku o przebiegu
prostym oraz łukowato wygiętego
przewodu zakończonego otworem,



Światło przewodu umożliwia
przepływ gazów oddechowych oraz
wprowadzenie cewnika do odsysania
płynnej treści z gardła.

Rurka ustno- gardłowa



zapobiega przesuwaniu się języka do

tyłu i w dół, odsuwając jego nasadę

od tylnej ściany gardła, co zapewnia

swobodny przepływ powietrza przez

drogi oddechowe;



umożliwia utrzymanie rozwartych

ust, co zapewnia dostęp do jamy

ustnej i swobodne odsysanie płynnej

treści;



pozwala na umocowanie rurki ustno-

tchawiczej i zapobiega jej zagryzaniu



Używa się 2 typów rurek ustno-
gardłowych: rurki Mayo i rurki
Guedela, a także specjalnych rurek
ustno-gardłowych
przystosowanych do
przytwierdzania rurki intubacyjnej.



Rozmiar rurki należy dobrać
tak, aby jej długość
odpowiadała odległości od
siekacz pacjenta do kąta
żuchwy lub według zasad
przedstawionych w tabeli

Proste przyrządy do udrażniania
dróg oddechowych

Rozmiar rurki ustno-gardłowej

Rozmiary rurek ustno- gardłowych

Wiek (lata)

Masa ciała (kg)

Określenie

Numer

Długość (mm)

wcześniak

1-2,5

noworodkowa

00

35

noworodek

3-5

noworodkowa/mała

0

35

0,5

6-9

mała

1

40

1-2

10-13

mała

2

60

4-6

15-20

średnia

3

80

8-10

25-32

średnia/duża

4/5

90

12

35-45

duża

5

100

dorosły

50-90

duża

6

100



Rozmiar rurki należy
dobrać tak, aby jej
długość odpowiadała
odległości od siekacz
pacjenta do kąta żuchwy
lub według zasad
przedstawionych w tabeli

Sposób zakładania



Po otwarciu ust pacjenta należy wprowadzić

rurkę stroną wypukłą do języka, a następnie

szybkim ruchem obrócić ją wokół długiej osi

tak, aby krzywiznę wypukłą skierować ku

podniebieniu.



Okrągłe rurki nosowo-gardłowe o odpowiedniej

długości zakłada się do nosogardzieli przez

przewód nosowy. Obecnie - z uwagi na ryzyko

krwotoku przy ich stosowaniu - nie są używane.

Uwaga: W momencie powrotu odruchów

obronnych rurkę należy natychmiast usunąć.

Rurka ustno-gardłowa nie zastępuje intubacji

dotchawiczej, nie zapobiega zachłyśnięciu się

chorego i wymaga stałej kontroli jej położenia.

Zakładanie rurki ustno-gardłowej

U Niemowląt

Niemowlę – po udrożnieniu dróg
oddechowych i uniesieniu żuchwy należy
ucisnąć język przy użyciu szpatułki lub łyżki
laryngoskopu i wprowadzić rurkę ustno-
gardłową w takiej pozycji, jak ostatecznie
ma być umieszczona

(bez rotacji)

.

Po założeniu rurki zawsze należy sprawdzić,
czy nie ma przeszkody w przepływie
powietrza, czasami konieczne jest uniesienie
żuchwy.

Wskazania



Utrzymywanie drożności dróg
oddechowych u nieprzytomnego
dziecka.



Utrzymywanie rozwarcia szczęk
przy założonej rurce intubacyjnej i
zapobieganie jej zagryzaniu przez
chorego.



Przytwierdzanie rurki intubacyjnej.

Przeciwskazania

-szczękościsk,

-ruszające się zęby,

-zachowany odruch językowo-gardłowy,

-krwawienie w dolnej części gardła,

-zagrażające niebezpieczeństwo regurgitacji
lub wymiotów treścią żołądkową.

Powikłania

-

uszkodzenie warg, zębów i

podniebienia,

-sprowokowanie odruchów
wymiotnych (bez wymiotów),
wymiotów lub kurczu krtani, jeżeli
zachowane są odruchy.

Wentylacja maską
twarzową

Wentylacja usta - maska

Zalety:



Ogranicza bezpośredni
kontakt



Zmniejsza ryzyko
zakażenia



Umożliwia podanie tlenu

Wady:



Uszczelnienie maski



Nadmuchanie żołądka

Maska – worek samorozprężalny,
wentylacja w 2 osoby

Wentylacja workiem
samorozprężalnym

Zalety



Ogranicza bezpośredni

kontakt



Umożliwia podanie

tlenu w wysokich

stężeniach – do 85%



Może być użyty z

maską twarzową,

maską krtaniową,

Combitube, rurką

intubacyjną

Wady

Kiedy stosowany z

maską twarzową:



Ryzyka

niewystarczającej

wentylacji



Ryzyko wentylacji

żołądka



Potrzeba 2 osób aby

optymalnie

wentylować

Worek samorozprężalny
AMBU

Dzięki standardowym łącznikom możliwe
jest jego połączenie z różnymi rurkami
(maską twarzową), maską krtaniową,
Combitube, rurką intubacyjną) i
prowadzenie oddechu zastępczego.Worek
samorozprężalny (od lat nazywany workiem
Ambu) po uciśnięciu powoduje przepływ
mieszaniny oddechowej do pacjenta, na tym
końcu, na którym znajduje się zastawka
jednokierunkowa.

Po zwolnieniu ucisku na drugim
końcu worka przez szereg otworów
zasysane jest powietrze
atmosferyczne, które ponownie
wypełnia worek. W tym samym
czasie następuje wydech pacjenta,
ale dzięki zastawce
jednokierunkowej, mieszanina gazów
wydechowych kierowana jest na
zewnątrz.

Wentylacja workiem Ambu

Jeśli wentyluje się pacjenta
workiem samorozprężalnym, bez
podłączenia tlenu, jest to
równoznaczne z wentylacją
samym powietrzem
atmosferycznym, czyli dostawą
21-procentowego tlenu.

Wentylacja AMBU i tlenem

Do worka samorozprężalnego można
podłączyć tlen podawany z butli (lub z
centralnego ujęcia gazów) za pomocą
przewodu (drenu). Jeśli nastawi się na
przepływomierzu 5–6 l/min tlenu, to
można w ten sposób zwiększyć
stężenie tlenu podawanego
pacjentowi do 45 proc.

Worek Ambu i rezerwuar
tlenowy

Najlepszym sposobem zwiększenia
stężenia tlenu jest jednak podłączenie na
końcu worka samorozprężalnego, z tej
strony gdzie normalnie zasysane jest
powietrze atmosferyczne tzw. rezerwuaru
tlenu. Jest to dodatkowy worek, który
uniemożliwia zasysanie z atmosfery
powietrza i jednocześnie magazynuje
napływający tlen, dzięki czemu stężenie
tlenu przy przepływie ok. 10 l/min może
wzrosnąć powyżej 90 proc.

Respiratory

Są to urządzenia, które zapewniają
prowadzenie mechanicznej wentylacji.
Podczas resuscytacji można korzystać z
automatycznych respiratorów
napędzanych gazem (z butli z tlenem).
Zapewniają one stały dopływ gazu do
pacjenta podczas wdechu. Zalecane
początkowe ustawienie respiratora dla
pacjentów dorosłych to objętość
oddechowa 6–8 ml/kg i częstość
oddechów 10/min.

Metody podawania tlenu



Terapia niskimi przepływami



Terapia wysokimi przepływami

(Tlenoterapia bierna i czynna)

Układy niskoprzepływowe

urządzenie

Przepływ O

2

/min.

Osiągane FiO

2

Okulary tlenowe

1 - 2

3 – 5

6

0,23 - 0,3

0,3 - 0,4

0,42

Cewnik w noso-gardle

1 - 3

4
5
6

0,21 - 0,34

0,34

0,38 - 0,42

0,42 – 0,46

Cewnik w przedsionku nosa

uszczelniony gąbką

3 - 5

0,3 – 0,4

Maska Venturiego

4 – 6

6 - 8

0,24 – 0,28

0,3 – 0,4

Maska tlenowa

5 - 10

0,4 – 0,6

Układy wysokoprzepływowe

urządzenie

Przepływ

O

2

/min.

Osiągane

FiO

2

Maska z workiem rezerwuarowym

z częściowym oddechem zwrotnym

5 -7

0,35 – 0,75

Bez oddechu zwrotnego

Dopływ tlenu musi przekraczać wentylację

minutową

5 -10

0,4 – 1,0

Cewniki donosowe -

zalety



Niski koszt



Dobra tolerancja



Proste w użyciu



Brak konieczności przerywania
tlenoterapii w czasie jedzenia

Cewniki donosowe -

wady



Wysuszanie błony śluzowej nosa



Zmienność FiO

2

w zależności od zmian

oddechowych chorego



Rozstrzeń żołądka

Niskoprzepływowe maski
tlenowe



Osiąganie tylko nieznacznie wyższej
maksymalnej wartości FiO

2

w

porównaniu z cewnikiem donosowym

Maski z workiem
rezerwuarowym



Większa możliwość kontrolowania
stężenia wdychanego gazu



Konieczność ścisłego przylegania do
twarzy ( niemożność
karmienia nawet przez sondę)

Bezpieczne a toksyczne stężenia
tlenu



FiO

2

równe 0,6

uważane jest za

punkt krytyczny oddzielający
bezpieczne stężenie tlenu od
toksycznego

Toksyczna ekspozycja



Oddychanie mieszaniną gazu z

FiO

2

> 0,6

dłużej niż 24 godziny

jest dla pacjenta toksyczną ekspozycją na tlen

Po 48 godz. należy zastosować inne metody

(np.

wentylację mechaniczną)

Toksyczność tlenu



W stosunku do tkanki płucnej - objawy jak w
ARDS ( niedobór antyoksydantów )



Zmniejszenie napędu oddechowego u
pacjentów z przewlekłą hiperkarbią



Zwłóknienie pozasoczewkowe i ślepota u
noworodków

Główną przyczyną

zatrzymania krążenia u osoby

dorosłej jest migotanie komór.

ŁAŃCUCH PRZEŻYCIA

Dlaczego wczesna defibrylacja
jest taka ważna?

Skuteczno

ść

defibrylacj

i z każdą

minutą

maleje o

7-10%

AED

NIE REAGUJE

Wezwij pomoc

Udrożnij drogi oddechowe.

Brak prawidłowego oddechu.

RKO 30:2

Do momentu podłączenia AED

Defibrylacja nie zalecana

Defibrylacja zalecana

Wyślij kogoś

lub idź po AED

Zadzwoń 112 / 999

1 Defibrylacja

Natychmiast

podejmij RKO 30:2

Natychmiast

podejmij RKO 30:2

Przez 2 minuty

AED

Ocena rytmu

Kontynuuj do odzyskania

prawidłowego oddechu

Resuscytacja u kobiet w
ciąży.

Zmiany fizjologiczne u
ciężarnych:



Wzrost rzutu serca, objętości krwi
krążącej, wentylacji minutowej i
zapotrzebowania na tlen.



W pozycji leżącej ciężarna macica
może uciskać na naczynia miednicy i
jamy brzusznej powodując spadek
rzutu serca i RR.

Przyczyny zatrzymania
krążenia:



Przewlekła choroba serca,



Zatorowość,



Samobójstwo,



Choroba nadciśnieniowa rozwijająca się w

przebiegu ciąży,



Sepsa,



Ciąża pozamaciczna,



Krwawienie,



Zator wywołany przez płyn owodniowy,



Inne.

Kluczowe interwencje zapobiegające
zatrzymaniu krążenia:



Ułóż pacjentkę na lewym boku pod

kątem 15°,



Podaj 100% tlen,



Podaj bolus płynów,



Szybko oceń potrzebę podania

odpowiednich leków,



Zapewnij pomoc doświadczonego

ginekologa.

Modyfikacje wytycznych
BLS:



Ułożenie na lewym boku pod kątem 15°,



Może być konieczne wyższe niż normalnie
ułożenie rąk na mostku,



Defibrylacja przy standardowych
wartościach energii,



Zaleca się użycie elektrod
samoprzylepnych,



Wzrost ryzyka wymiotów, wczesna
intubacja, z zastosowaniem Manewru
Sellicka.

UTONIĘCIA



Utopienie - opadnięcie na dno
martwego ciała. Przyczynami
utopienia mogą być: atak serca,
wrzucenie zwłok do wody lub
inne przypadki, w których ofiara
nie

ma

zalanych

dróg

oddechowych wodą.



Utonięcie to uduszenie będące
skutkiem zanurzenia w cieczy,
najczęściej w wodzie.



Podtopieniem

nazywa

się

wszystkie przypadki przeżycia po
duszeniu się w wyniku zanurzenia
w wodzie.



Zespół

popodtopieniowy

może

rozwinąć się u ofiar podtopienia w

czasie pierwszych 72 godzin po

wypadku. Schorzenie to ma charakter

zespołu

niewydolności

oddechowej

typu

dorosłych

(ARDS

-

Acute

Respiratory Distress Syndrome) i jest

spowodowane

wypłukaniem

surfaktantu, przeciekiem powstałym na

skutek uszkodzenia ścian kapilar w

pęcherzykach

płucnych

oraz

odpowiedzią zapalną w obrębie tkanki

płucnej.

"Fazy tonięcia" według Ponsolda

Postępowanie



Bezpieczeństwo!



Wydobycie poszkodowanego na
powierzchnię,



Wydobycie na brzeg w pozycji
horyzontalnej,

Postępowanie



Wentylacja zaraz po wydobyciu na
powierzchnię – 1 min,



Podczas dopływania do brzegu
kontynuujemy oddechy gdy czas < 5
min,



Czas > 5 min – wentylacja przez
kolejną minutę,



Metoda usta-nos,

Postępowanie



Ocena ABC,



5 oddechów ratowniczych,



RKO 30:2,



Osuszenie poszkodowanego przed
przeprowadzeniem automatycznej
defibrylacji ,



Ochrona przed wychłodzeniem.