Konwencja o prawach

dziecka – protokoły

fakultatywne



Art. 72  Rzeczpospolita Polska zapewnia
ochronę praw dziecka. Każdy ma prawo
żądać od organów władzy publicznej
ochrony dziecka przed przemocą,
okrucieństwem, wyzyskiem i demoralizacją.



Dziecko pozbawione opieki rodzicielskiej ma
prawo do opieki i pomocy władz publicznych

Plan



O przyczynach przyjęcia protokołów



Protokół fakultatywny w sprawie
angażowania dzieci w konflikty zbrojne



O historii słów kilka



Małe dzieci, wielka wojna



O protokole



Protokół fakultatywny w sprawie handlu
dziećmi, dziecięcej prostytucji i dziecięcej
pornografii

○

O historii słów kilka

○

Przyczyny zjawiska

○

O protokole

Deklaracja Praw Dziecka Uchwalona przez

Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 20

listopada 1959 roku



Zasada 9.

Dziecko należy chronić przed wszelkiego rodzaju

zaniedbaniem, okrucieństwem i wyzyskiem. Nie powinno ono być
przedmiotem handlu w żadnej formie. Dziecka nie wolno
przyjmować do pracy zarobkowej przed osiągnięciem
odpowiedniego, minimalnego wieku. Dziecka nie wolno w
żadnym razie zmuszać ani upoważniać do wykonywania
jakiegokolwiek zawodu lub pełnienia czynności, które by
wpływały szkodliwie na jego rozwój fizyczny, umysłowy lub
moralny.



Zasada 10.

Dziecko należy chronić przed praktykami, jakie

mogą prowadzić do rasowej, religijnej lub wszelkiej innej
dyskryminacji. Należy je wychowywać w duchu zrozumienia
innych, tolerancji, przyjaźni między narodami, pokoju i
powszechnego braterstwa. Należy wpajać w nie przekonanie, że
powinno poświęcić swoją energię i swoje uzdolnienia dla dobra
bliźnich.

Deklaracja o ochronie kobiet

i dzieci na wypadek zagrożenia

w czasie konfliktu zbrojnego

(1974 r.)

W deklaracji Zgromadzenie Ogólne zaleciło
rządom podjęcie wszelkich starań o zapewnienie
kobietom i dzieciom ochrony przed skutkami
wojny. Jednocześnie przypomniało
o zobowiązaniach wynikających z Protokołu
genewskiego z 1925 roku i Konwencji genewskich
z 1949 roku, potwierdzając zarazem, że wszelkie
formy represji i prześladowań oraz nieludzkiego
traktowania kobiet i dzieci są działaniami
o charakterze przestępczym.

Międzynarodowa Organizacja Pracy



Konwencja nr 138 MOP dotycząca
najniższego wieku dopuszczenia do
zatrudnienia - 1973



zakaz zatrudniania dzieci poniżej 15 roku życia



Konwencja Nr 182 MOP dotycząca zakazu i
natychmiastowych działań na rzecz
eliminowania najgorszych form pracy dzieci
- 1999



przymusowe lub obowiązkowe rekrutowanie

dzieci do udziału w konflikcie zbrojnym



dzieci poniżej 18 roku życia

Rezolucje ONZ



1261 (1999)



1314 (2000)



1379 (2001)



1460 (2003)



1539 (2004)



1612 (2005)

Dzieci- żołnierze w

historii



Współcześnie większość nieletnich żołnierzy werbowana jest pod
przymusem. Porywane są z własnych domów, szkół, ulic. Czasami
dzieci zgłaszają się jako ochotnicy. Wojny w krajach biednych
doprowadzają często do katastrofy gospodarczej i społecznej,
przez co małoletni cierpią głód i pozbawieni są opieki dorosłych.
Wstąpienie w szeregi ugrupowań militarnych często daje im
jedyną możliwość przeżycia - wśród uzbrojonych ludzi czują się
bezpieczniej, mają zapewniony posiłek i ubranie.



Znane są również dość liczne historyczne przypadki
dobrowolnego udziału dzieci w walce zbrojnej. Najczęściej
dotyczyły one szczególnie ważnych dla danego narodu czy
państwa konfliktów, w których ceną była niepodległość czy
narodowa egzystencja. Małoletni podejmujący świadomą, choć
często emocjonalną decyzję o czynnej walce z bronią w ręku
wywodzili się często ze środowisk kładących duży nacisk na
wychowanie w duchu honoru i miłości ojczyzny.

Małe dzieci, wielka

wojna



Więcej niż 300 000 dzieci poniżej 18 roku życia
w ponad 30 krajach bierze aktywny udział
w konfliktach zbrojnych. Do określenia udziału dzieci
w wojnach stosuje się termin "wojny dziecięce".



Więcej niż połowa wszystkich żołnierzy w wojnie
domowej w Sierra Leone w 1999 r. nie miała 18 lat. 



Od 1985 roku do dziś przynajmniej 12 000 dzieci
zostało porwanych przez "Boską Armię Oporu"
w północnej Ugandzie. Dzieci zmuszane są do walki
przemocą i torturami. 



W Kolumbii aż do 30% dzieci jest rutynowo
rekrutowanych do grup partyzanckich
i paramilitarnych.

Dziś – co najmniej 13 państw



Burundi



Czad



Demokratyczna
Republika Kongo



Somalia



Sudan



Uganda



Republika
Środkowoafrykańsk
a



Afganistan



Nepal



Birma



Sri Lanka



Filipiny



Kolumbia

Dziewczynki żołnierze



żołnierz



niewolnice seksualne



bagażowa



kucharka



misje samobójcze



szpieg

Protokół fakultatywny do Konwencji o

prawach dziecka w sprawie

angażowania dzieci w konflikty zbrojne



Protokół fakultatywny został przyjęty jako
rezolucja z dnia 25 maja 2000 r. na
pięćdziesiątej czwartej sesji Zgromadzenia
Ogólnego Narodów Zjednoczonych.  Zgodnie z
artykułem 9, ust. 1, Protokół fakultatywny będzie
otwarty do podpisu dla każdego państwa, które
jest stroną Konwencji lub które ją podpisały.



Wszedł w życie 12 lutego 2002 r. zgodnie z
artykułem 10 , ustęp 1.



Polska: podpisała 13 lutego 2002 r., wszedł w
życie 24 maja 2007 r.

Przesłanki do podjęcia protokołu



Ogromne poparcie dla Konwencji o prawach dziecka



Promowanie praw dziecka



Zaniepokojenie oddziaływaniem konfliktów zbrojnych
na dzieci



Potępienie dla celowania do dzieci w sytuacjach
konfliktów zbrojnych



Potępienie dla rekrutacji, szkolenia i
wykorzystywania dzieci do działań zbrojnych



Dążenie do realizacji dalszej poprawy praw dziecka



Zalecenie XXVI międzynarodowej konferencji
Czerwonego Krzyża oraz Czerwonego Półksiężyca



Przyjęcie Konwencji nr 182 przez MOP

Podniesienie granicy wieku,

art. 1 - 4

Art. 1 

Państwa-Strony niniejszego protokołu

podejmą wszelkie możliwe środki dla
zapewnienia, aby członkowie ich sił zbrojnych,
którzy nie osiągnęli 18. roku życia, nie brali
bezpośredniego udziału w działaniach
zbrojnych.

Art. 2 

Państwa-Strony niniejszego protokołu

zapewnią, by osoby, które nie osiągnęły 18.
roku życia, nie były objęte obowiązkowym
poborem do ich sił zbrojnych.



Art. 3 

1. Podniesienie granicy wieku z ustalonej w art. 38

ust.3 Konwencji o prawach dziecka



2. Państwa- strony złoża wiążące deklarację określające
minimalny dopuszczalny wiek ochotniczego wstępowania do
swoich sił zbrojnych



3. Państwa-Strony dopuszczające ochotnicze wstępowanie do
swoich narodowych sił zbrojnych osób poniżej 18. roku, pod
warunkami:

a)  wstąpienie takie jest rzeczywiście dobrowolne;
b)  wstąpienie takie odbywa się za świadomą zgodą rodziców

lub opiekunów prawnych osoby wstępującej;

c)  osoby takie są w pełni poinformowane o obowiązkach

związanych z taką służbą wojskową;

d)  osoby takie przed ich przyjęciem do narodowych sił

zbrojnych przedstawiły wiarygodną metrykę urodzenia.



4. Każde z Państw-Stron może w dowolnym czasie złożyć
deklarację informującą o dodatkowych środkach w celu
pełniejszej ochrony praw dziecka



Art. 4 

1. Grupy zbrojne inne niż siły

zbrojne danego państwa nie powinny w
żadnych okolicznościach prowadzić naboru
lub wykorzystywać w działaniach zbrojnych
osób poniżej 18. roku życia.



2.Państwa-Strony podejmą wszelkie możliwe
środki, aby zapobiec takiemu naborowi oraz
wykorzystywaniu,
w tym przyjmą środki
prawne konieczne
do zakazania
i karania takich
praktyk.

Deklaracje

Polska - Rząd Rzeczpospolitej Polskiej, z uwzględnieniem
artykułu 3 ustęp 2 Protokołu, oświadcza, że:
1. zgodnie z polskim prawem minimalny wiek w
przypadku obowiązkowych rekrutacji obywateli polskich
do narodowych sił zbrojnych wynosi osiemnaście lat. 
2. zgodnie z polskim prawem minimalny wiek dobrowolnej
rekrutacji obywateli polskich do krajowych sił zbrojnych
wynosi siedemnaście lat. Przystąpienie do Polskich Sił
Zbrojnych jest dobrowolne. Kandydat jest zobowiązany
okazać dokument potwierdzający datę jego urodzenia. W
przypadku kandydatów, którzy nie ukończyli
osiemnastego roku życia wymagana jest zgoda rodziców
lub opiekunów prawnych.

Czad

Rząd Czadu oświadcza, że stosownie do
artykułu 3 ustęp 2 Protokołu
fakultatywnego, wiek minimalny rekrutacji
do sił zbrojnych wynosi 18 lat.

Protokół podpisany 3 maja 2002 r.,
ratyfikowany 28 sierpnia 2002 r.

Demokratyczna Republika Konga

Zgodnie z artykułem 3 ustęp 2 Protokołu Demokratyczna
Republika Konga zobowiązuje się do wdrożenia zasady
zakazującej zatrudniania dzieci do sił zbrojnych, zgodnie
z dekretem z mocą ustawy nr 066 z dnia 9 czerwca 2000
r. w sprawie demobilizacji i rehabilitacji osób narażonych
grup w aktywnej służbie w siłach zbrojnych, i podjęcia
wszelkich możliwych środków w celu zapewnienia, że
osoby, które nie osiągnęły jeszcze wieku 18 lat nie
zostaną zatrudnione w jakikolwiek sposób w kongijskich
siłach zbrojnych lub w jakiejkolwiek innej instytucji
publicznej lub prywatnej grupy zbrojnej na terytorium
Demokratycznej Republiki Konga.

Protokół podpisany 8 września 2000 r., ratyfikacja 11
listopada 2001 r.

Sierra Leone

W odniesieniu do artykułu 3 ustęp 2 Protokołu
fakultatywnego do Konwencji o prawach dziecka w
sprawie angażowania dzieci w konflikty zbrojne
Rząd Republiki Sierra Leone oświadcza, że:
       1. Dolna granica wieku przy ochotniczym
poborze do sił zbrojnych wynosi 18 lat;
       2. Nie ma obowiązkowej, przymusowego ani
wymuszonego poboru do Narodowych Sił
Zbrojnych;
       3. Rekrutacja odbywa się wyłącznie na
zasadzie dobrowolności.

Protokół podpisany 8 września 2000 r., ratyfikacja
15 maja 2002 r.

Irak

Zgodnie z artykułem 3 ustęp 2 protokołu, Rząd Republiki
Iraku
       (A) deklaruje, że minimalny wiek, w którym zezwoli na
dobrowolną rekrutację do narodowych sił zbrojnych wynosi
18 lat;
       (B) przedstawia poniżej opis zabezpieczeń przyjętych
w celu zapewnienia, że rekrutacja nie jest przymusowa
bądź narzucona:
       - Takie zatrudnienie musi być rzeczywiście
dobrowolne;
       - Wolontariusze muszą przedstawić wiarygodny dowód
wieku przed przyjęciem do narodowych sił zbrojnych.

Protokół ratyfikowany 24 czerwca 2008 r.

Liberia

Protokół podpisany
22 września 2004 r.

Brak deklaracji

Dalsze przepisy protokołu

fakultatywnego



Art. 5  przepis ochronny – żaden przepis
protokołu nie będzie interpretowany jako
wykluczający postanowienia prawa
państwa- strony, instrumenty
międzynarodowe czy międzynarodowe
prawo humanitarne.



Art. 6  postanowienie o podjęciu wszelkich
możliwych środków w celu demobilizacji i
resocjalizacji osób wcielonych i
wykorzystywanych w siłach zbrojnych
niezgodnie z protokołem



Art. 7  państwa- strony podejmą
współpracę we wdrażaniu tego protokołu



Art. 8  zobowiązanie do złożenia raportu



Postanowienia końcowe:



Art. 9  procedura ratyfikacji



Art. 10  procedura wejścia w życie



Art. 11  procedura wypowiedzenia



Art. 12  procedura wprowadzania
poprawek



Art. 13  język autentyczny



Raporty (art. 44 Konwencji + art. 8
protokołu fakultatywnego)



Prawo wewnętrzne zakazujące i karzące
nabór i wykorzystywanie dzieci w siłach
zbrojnych państwa



Statut Międzynarodowego Trybunału
Karnego



werbowanie i używanie w działaniach zbrojnych

= zbrodnia wojenna



niewolnictwo seksualne = zbrodnia przeciwko

ludzkości

Organizacje

międzynarodowe



1998



3 cele:

1.

zakończenie rekrutacji
oraz wykorzystywania
dzieci w konfliktach
zbrojnych

2.

zabezpieczenie procesu
demobilizacji dzieci
żołnierzy

3.

promowanie ich
reintegracji ze
społeczeństwem

COALITION TO STOP THE USE OF CHILD

SOLDIERS



ONZ - Specjalny Przedstawiciel ONZ do
Spraw Dzieci i Konfliktów Zbrojnych



UNICEF



Amnesty International (AI)



Human Rights Watch (HRW)



Defence for Children International (DCI)



The NGO Group for the Convention
on the Rights of the Child



Child Rights Information Network (CRIN)



War Child UK



Watchlist on Children and Armed Conflict



Anti-Slavery Organisation



Centre for Child Protection and Rescue



Global Movement for Children



Save the Children UK

Biografie, wspomnienia



Carrisi Giuseppe, Dzieci-Żołnierze. Kalami
Idzie Na Wojnę  Kongo



Badjoko Lucien, Byłem Dzieckiem
Żołnierzem  Zair



Ishmael Beah, Było minęło. Wspomnienia
dziecka-żołnierza  Sierra Leone



Rusesabagina Paul, Zwykły człowiek 
Rwanda



Jagielski Wojciech, Nocni wędrowcy 
Uganda

Protokół fakultatywny do

konwencji o prawach dziecka w

sprawie handlu dziećmi, dziecięcej

prostytucji i dziecięcej pornografii



Protokół fakultatywny został przyjęty rezolucją z dnia
25 maja 2000 r. na pięćdziesiątej czwartej sesji
Zgromadzenia Ogólnego Narodów
Zjednoczonych. Zgodnie z jej artykułem 13 Protokół
fakultatywny będzie otwarty do podpisu dla każdego
państwa, które jest stroną Konwencji lub które ją
podpisały.

 



Wszedł w życie 18 stycznia 2002 r. zgodnie z art. 14, ust. 1



Polska podpisała 13 lutego 2002 r., wszedł w życie
27 kwietnia 2007 r.

O historii słów kilka

Nastoletnia prostytutka,
Londyn 1871 r.



Międzynarodowe Porozumienie dotyczące
zwalczania handlu żywym towarem, Paryż 18 maja
1904 i Międzynarodowa Konwencja dotycząca
zwalczania handlu żywym towarem zawarta w
Paryżu 4 maja 1910



Międzynarodowa Konwencja o zwalczaniu handlu
kobietami i dziećmi, Genewa, 30 września 1921 roku



Protokół o zapobieganiu, zwalczaniu oraz karaniu za
handel ludźmi, w szczególności kobietami i dziećmi,
uzupełniający Konwencję Narodów Zjednoczonych
przeciwko międzynarodowej przestępczości
zorganizowanej, 15 listopada 2000



Ustalenia Światowych kongresów w sprawie
zwalczania seksualnego wykorzystywania dzieci i
młodocianych: w Sztokholmie w 1996 r., w
Jokohamie w 2001 r.

Przesłanki do podjęcia prac nad

protokołem



Poszerzenie zakresu środków gwarantujących ochronę
dzieci przed handlem dziećmi, dziecięcą prostytucją i
dziecięcą pornografią



Ochrona dziecka przed wyzyskiem ekonomicznym



Zaniepokojenie rozpowszechnionym i rozwijającym się
zjawiskiem seks-turystyki



Zaniepokojenie rosnąca dostępnością dziecięcej
pornografii w Internecie (w nawiązaniu do
Międzynarodowej Konferencji w sprawie zwalczania
dziecięcej pornografii w Internecie- Wiedeń 1999 r.)



Potrzeba wysiłków mających na celu zwiększenie
świadomości społecznej



Poparcie dla Konwencji o prawach dziecka

Przyczyny zjawiska



Niedorozwój, ubóstwo, gospodarcze
nierówności, niesprawiedliwa struktura
społeczno- gospodarcza, rodziny
dysfunkcyjne, brak wykształcenia, migracje
z terenów wiejskich do miast, dyskryminacja
płciowa, nieodpowiedzialne zachowania
seksualne dorosłych, szkodliwe praktyki
wynikające z tradycji, konflikty zbrojne oraz
handel dziećmi

Definicje – art. 2



a) 

 handel dziećmi

oznacza jakiekolwiek działanie lub

transakcję, w drodze której dziecko przekazywane jest
przez jakąkolwiek osobę lub grupę osób innej osobie lub
grupie za wynagrodzeniem lub jakąkolwiek inną
rekompensatą;



b)  

dziecięca prostytucja

oznacza wykorzystywanie

dzieci do czynności seksualnych za wynagrodzeniem lub
jakąkolwiek rekompensatą w innej formie;



c) 

 dziecięca pornografia

oznacza jakiekolwiek

pokazywanie, za pomocą dowolnych środków, dziecka
uczestniczącego w rzeczywistych lub symulowanych
ewidentnie czynnościach seksualnych lub też
jakiekolwiek pokazywanie organów płciowych w celach
przede wszystkim seksualnych.

Zasady odpowiedzialności



Art. 3  1. Każde z Państw Stron niniejszego protokołu zapewni,
jako minimum, pełne objęcie swoim prawem kryminalnym lub
karnym następujących czynności i działań, bez względu na to, czy
przestępstwa takie popełnione zostały w tym kraju, czy też za
granicą, przez pojedyncze osoby lub w sposób zorganizowany:



a)  w kontekście handlu dziećmi, zgodnego z definicją zawartą w
artykule 2:



i) oferowanie, dostarczenie lub przyjęcie dziecka w jakikolwiek
sposób w celu:



a. seksualnego wykorzystywania dziecka;



b. przekazania organów dziecka dla zysku;



c. angażowania dziecka do pracy przymusowej.



ii) nakłanianie w niewłaściwy sposób, jako pośrednik, do
udzielenia zgody na adopcję dziecka, z naruszeniem stosownych
międzynarodowych instrumentów prawnych dotyczących adopcji;



b)  oferowanie, uzyskiwanie, nabycie lub
dostarczenie dziecka w celu prostytucji
zgodnie z definicją zawartą w artykule 2;



c)  produkcja, dystrybucja,
rozpowszechnianie, import, eksport,
oferowanie, handel lub posiadanie dla wyżej
wymienionych celów dziecięcej pornografii,
zgodnie z definicją zawartą w art.. 2.



Odpowiedzialność dotyczy także: próby
popełnienia któregokolwiek z wyżej
wymienionych czynów, a także współudziału
lub udziału w którymkolwiek z tych czynów.



3. Każde z Państw Stron niniejszego
protokołu wprowadzi karalność tych
przestępstw odpowiednimi sankcjami
uwzględniającymi ich niezwykle poważny
charakter.



4. Odpowiedzialność karną, cywilna lub
administracyjna mogą ponosić także osoby
prawne  zobowiązanie Państw Stron do
wprowadzenia środków dla ustanowienia
odpowiedzialności osób prawnych



5. Państwa strony zapewnią zgodność
procesu adopcji z Protokołem

Jurysdykcja

(Art. 4)



1. Każde z Państw Stron protokołu podejmie środki konieczne do
objęcia swoją jurysdykcją wymienionych w protokole przestępstw,
w przypadku zostały one popełnione na jego terytorium lub na
pokładzie statku lub samolotu zarejestrowanego w tym Państwie.



2.  Każde z Państw Stron protokołu może podjąć środki konieczne
do objęcia swoją jurysdykcją tych przestępstw:



a)  gdy domniemany przestępca jest obywatelem tego państwa lub osobą
stale zamieszkującą na jego terytorium;



b)  gdy ofiara jest obywatelem tego Państwa.



3.  Każde z Państw Stron protokołu podejmie również środki
konieczne do objęcia swoją jurysdykcją wymienionych
przestępstw w sytuacji, gdy domniemany przestępca znajduje się
na jego terytorium, a Państwo to nie dokonuje jego ekstradycji do
innego Państwa Strony protokołu z racji faktu, że przestępstwo
zostało popełnione przez jednego z jego obywateli.



4.  Protokół nie wyklucza jakiejkolwiek jurysdykcji karnej
wykonywanej zgodnie z prawem wewnętrznym.

Ekstradycja

(art. 5)



1.  Przestępstwa będą podlegać ekstradycji zgodnie ze wszelkimi
umowami o ekstradycji istniejącymi pomiędzy Państwami Stronami
protokołu, a także zgodnie z umowami, które zostaną zawarte w
przyszłości.



2.  Jeżeli państwa nie posiadają umów o ekstradycji, protokół może
być uznany za podstawę prawną do wystąpienia z prośbą o
ekstradycję. Ekstradycja będzie dokonywana zgodnie z prawem
państwa występującego z prośba.



4.  Przestępstwa takie dla celów ekstradycji pomiędzy Państwami
Stronami traktowane będą jako popełnione nie tylko w miejscu, w
którym zostały popełnione, lecz także na terytorium państw, od
których wymaga się ustanowienia jurysdykcji zgodnie z art.. 4.



5.  Jeżeli prośba o ekstradycję dotyczy przestępstw określonych w
protokole i jeżeli Państwo Strona, do którego wystąpiono, nie
dokona ekstradycji na podstawie narodowości przestępcy, Państwo
występujące o ekstradycję podejmie odpowiednie środki w celu
przedstawienia sprawy swoim właściwym władzom w celu ścigania
sprawcy.

Współpraca (art.6, art. 10)

I. Przystępując do protokołu państwa zobowiązują
się do podejmowania współpracy w prowadzeniu
śledztw, postępowań karnych lub ekstradycyjnych
zgodnie z wiążącymi je umowy dotyczącymi
wzajemnej pomocy prawnej.
II. Państwa Strony protokołu podejmą współpracę
międzynarodową (z państwami i OM) dotyczącą
zapobiegania, wykrywania, dochodzenia, ścigania i
karania osób odpowiedzialnych za czyny związane z
handlem dziećmi, dziecięcą prostytucją, dziecięcą
pornografią i seks-turystką. W miarę możliwości
Państwa strony udzielą pomocy finansowej i
technicznej zmierzającej do realizacji postanowień o
współpracy.

Zobowiązanie do wprowadzenia

zmian w prawie

(art. 7)



Państwa:



a)  wprowadzą środki przewidujące odpowiednio
zajęcie i konfiskatę:



i) dóbr takich jak materiały, aktywa i inne środki
pomocnicze wykorzystane do popełnienia lub do ułatwienia
przestępstw określonych niniejszym protokołem;



ii) przychodów osiągniętych z tych przestępstw;



b)  wykonają wnioski innego Państwa Strony o
zajęcie lub konfiskatę dóbr lub przychodów, o
których mowa wyżej;



c)  podejmą kroki mające na celu zamknięcie,
czasowe lub definitywne, obiektów
wykorzystywanych do popełniania tych przestępstw.

Specjalna ochrona dzieci-ofiar

(art.8)



1. Ochrona poprzez:



a)  uznanie szczególnej wrażliwości dzieci-ofiar oraz dostosowanie procedur,
aby uwzględnić ich szczególne potrzeby, w tym wynikające z roli świadków;



b)  informowanie dzieci-ofiar o ich prawach, roli oraz o zakresie, czasie
trwania i przebiegu postępowań, jak również o rozstrzygnięciu ich spraw;



c)  umożliwienie przedstawienia i uwzględnienia opinii, potrzeb i trosk dzieci-
ofiar w postępowaniach, które dotyczą ich osobistych interesów, w sposób
zgodny z zasadami postępowania przewidzianymi prawem krajowym;



d)  zapewnienie w ciągu całego procesu sądowego wsparcia odpowiednich
służb dla dzieci-ofiar;



e)  właściwą ochronę prywatności i tożsamości dzieci-ofiar oraz podjęcie
środków, zgodnych z prawem krajowym, w celu uniknięcia niewłaściwego
rozpowszechnienia informacji mogących doprowadzić do identyfikacji dzieci-
ofiar;



f)  zapewnienie, w odpowiednich przypadkach, ochrony dzieciom-ofiarom, a
także ich rodzinom i świadkom występującym w ich imieniu, przed
zastraszaniem i zemstą;



g)  unikanie zbędnych opóźnień w rozstrzyganiu spraw i wykonywaniu
wyroków lub postanowień przyznających rekompensatę dzieciom-ofiarom.



2.  Państwa Strony zapewnią że niepewność co do faktycznego
wieku ofiary nie będzie wstrzymywać rozpoczęcia postępowania
karnego, w tym postępowania mającego na celu ustalenie wieku
ofiary;



3.  Państwa Strony zapewnią że w traktowaniu przez system
prawa karnego dzieci-ofiar przestępstw określonych niniejszym
protokołem podstawowym celem będzie najlepiej pojęty interes
dziecka.



4.  Państwa Strony podejmą środki, by zapewnić odpowiednie
szkolenie, w szczególności prawne i psychologiczne, osób
pracujących z ofiarami przestępstw zakazanych niniejszym
Protokołem.



5.  Państwa Strony w odpowiednich przypadkach zastosują środki
mające na celu ochronę bezpieczeństwa i integralności osób i/lub
organizacji zaangażowanych w zapobieganie takim
przestępstwom i/lub ochronę oraz rehabilitację ofiar takich
przestępstw.



6.  Żaden element niniejszego artykułu nie będzie interpretowany
jako naruszający prawa oskarżonego do sprawiedliwego i
bezstronnego procesu lub jako niezgodny z tymi prawami.

Środki ochrony + środki

zapobiegawcze

(art. 9)



1. Państwa Strony przyjmą lub wzmocnią, wdrożą i upowszechnią prawa,
środki administracyjne, politykę społeczną oraz programy mające na
celu zapobieganie przestępstwom, o których mowa w niniejszym
protokole. Ze szczególnym uwzględnieniem dzieci z grup ryzyka.



2.  Państwa Strony będą prowadzić działania uświadamiające wśród
ogółu społeczeństwa, za pomocą edukacji i szkoleń dotyczących
środków zapobiegawczych oraz szkodliwości przestępstw, o których
mowa w protokole.



3.  Państwa Strony podejmą wszelkie możliwe środki w celu zapewnienia
wszelkiej możliwej pomocy ofiarom takich przestępstw.



4.  Państwa Strony zapewnią wszystkim dzieciom-ofiarom przestępstw
określonych niniejszym Protokołem dostęp do odpowiednich procedur
mających na celu dochodzenie, bez żadnej dyskryminacji,
odszkodowania za szkody od osób prawnie za nie odpowiedzialnych.



5.  Państwa Strony podejmą odpowiednie środki mające na celu
efektywny zakaz produkcji i rozpowszechniania materiałów
reklamujących przestępstwa określone w niniejszym Protokole.

Przepis ochronny

(art. 11)



Żaden element niniejszego
protokołu nie będzie miał wpływu
na jakiekolwiek postanowienia
mające na celu pełniejszą realizację
praw dziecka, które mogą być
zawarte w:



a)  prawie Państwa Strony;



b)  prawie międzynarodowym
obowiązującym to Państwo.

Raportowanie

(art.12)



1.  Każde z Państw Stron w ciągu dwóch lat od wejścia w
życie w tym Państwie protokołu przedstawi Komitetowi
Praw Dziecka raport zawierający wyczerpujące informacje
na temat środków, jakie państwo to podjęło w celu
wdrożenia postanowień niniejszego protokołu.



2.  Po przedstawieniu takiego wyczerpującego raportu
każde z Państw Stron w raportach, składanych Komitetowi
Praw Dziecka zgodnie z artykułem 44 Konwencji, będzie
umieszczać wszelkie dalsze informacje dotyczące
wdrażania niniejszego protokołu. Inne Państwa Strony
niniejszego protokołu będą składać raport co pięć lat.



3.  Komitet Praw Dziecka może zażądać od Państw Stron
dalszych informacji odnośnie wdrażania niniejszego
protokołu.

Postanowienia

końcowe



Art. 13  procedura ratyfikacyjna



Art. 14  procedura wejścia w życie



Art. 15  procedura wypowiedzenia



Art. 16  zasady wprowadzania poprawek



Art. 17  język autentyczny

Madagaskar

protokół podpisany 7 września 2000 r., ratyfikacja 22 września

2004 r.

Syria

przystąpienie do protokołu 15 maja 2003 r.

Tajlandia

przystąpienie do protokołu 11 stycznia 2006 r.

Organizacje

Fundacja Dzieci Niczyje
Fundacja Kidprotect.pl
Fundacja La Strada 
Fundacja Mederi 
Fundacja Przyjaciółka 
Helsińska Fundacja Praw Człowieka  
Komitet Ochrony Praw Dziecka
Praska Sieć Pomocy Dzieciom 
Stowarzyszenie Aslan 
Stowarzyszenie Dla Dzieci i Młodzieży SZANSA 
Towarzystwo NASZ DOM



Międzynarodowy Telefon Zaufania dla Dzieci 



Informacyjna Sieć na temat Praw Dzieci 

 



ECPAT - End Child Prostitution Child Pornography &
Trafficking Children for Sexual Purposes (Koniec Prostytucji
Dziecięcej, Pornografii i Handlu Dziećmi w Celach Seksualnych)

 



Eurochild   



Euronet  



International Labour Organization



ISPCAN - International Society for Prevention of Child
Abuse and Neglect (Międzynarodowe Stowarzyszenie
Zapobiegania Krzywdzeniu i Zaniedbywaniu Dzieci) 



La voix de l'Enfant (Federacja Głos Dziecka) 



Polski Komitet Narodowy UNICEF 



Save the Children



The Separated Children in Europe Programme (Program na
Rzecz Dzieci Bez Opieki w Europie)