Hanys i Hilda

• czyli randka po ślonsku.

Idzie Hanys na zolyty,

biere buket i maszkety,

ancug i bindry przebiyro,

bo do Hildy sie wybiyro.

Brylantynom kudły natar,

spocił przi tym sie jak Tatar,

łoblyk se czorne szczewiki,

zapion westa na knefliki.

Drogom chcioł jechać na kole,

myśli- bliżyj jest bez pole,

jak sie pylnoł był roz dwa,

przed dźwiyrzami trefił psa.

Pies na niego łon sie zwyrtnoł,

wywalił sie, przekopyrtnoł,

że giczali niy połomoł,

bez to cołki buket złomoł.

Jak ło schody łupnoł gowom,

nigdy już niy bydzie sobom,

gwiozdka mu sie pokozała,

szwarny słodki dzióbek miała.

Hanys beblo- jeżech w niebie,

Hildzie daleko do ciebie,

łostoń przi mnie roztomiło,

bydzie sie nom fajnie żyło.

Na to Hilda sie wkurzyła,

po kicholu go ździeliła,

a ty giździe zatracony,

idź kaj indźij szukać żony.

Jo gryfno wyzgerno tako,

idź mi zaroz stond pokrako,

i podziwej sie do zdrzadła,

bydziesz widzioł kupa sadła.

Tak to Hilda mu nazdała,

no bo ło tym niy wiedziała,

Hanys dzisioj godoł z ksiyndzym,

bo chcioł żynić sie czym pryndzyj.

Wesele mioł zamówione,

i pieszczonki dewa kupione,

kej sie Hilda rozciepała,

to starom pannom łostała.