OCHRONA ŚRODOWISKA

1. INSPEKCJA OCHRONY ŚRODOWISKA - centralny organ administracji rządowej, powołany do kontroli przestrzegania przepisów o ochronie środowiska oraz badania stanu środowiska.

ROLA INSPEKCJI OCHRONY ŚRODOWISKA

1) kontrola przestrzegania przepisów o ochronie środowiska i użytkowaniu zasobów przyrody,

2) kontrola przestrzegania decyzji ustalających warunki użytkowania środowiska,

3) udział w przekazywaniu do użytku obiektów lub instalacji mogących znacząco oddziaływać na środowisko,

4) kontrola eksploatacji instalacji i urządzeń chroniących środowisko przed zanieczyszczeniem,

5) podejmowanie decyzji wstrzymujących działalność prowadzoną z naruszeniem wymagań związanych z ochroną środowiska lub naruszeniem warunków korzystania ze środowiska,

6) organizowanie i koordynowanie państwowego monitoringu środowiska, prowadzenie badań jakości środowiska, obserwacji i oceny jego stanu oraz zachodzących w nim zmian,

7) opracowywanie i wdrażanie metod analityczno-badawczych i kontrolno-pomiarowych,

8) inicjowanie działań tworzących warunki zapobiegania poważnym awariom oraz usuwania ich skutków i przywracania środowiska do stanu właściwego,

9) kontrola przestrzegania przepisów o opakowaniach i odpadach opakowaniowych,

PAŃSTWOWY MONITORING ŚRODOWISKA – system pomiarów, ocen i prognoz stanu środowiska oraz gromadzenia, przetwarzania i rozpowszechniania wyników badań i oceny elementów środowiska

STRUKTURA MONITORINGU ŚRODOWISKA

Zadania państwowego monitoringu środowiska zostały ujęte w trzy kategorie: blok – EMISJE, blok – jakość środowiska (podzielony dodatkowo na podsystemy) i blok – oceny i prognozy.

Podstawowym blokiem jest JAKOŚĆ ŚRODOWISKA, w ramach którego wytwarzane są dane pierwotne, dotyczące stanu poszczególnych elementów środowiska.

W ramach bloku EMISJE gromadzone są dane o ładunkach zanieczyszczeń wprowadzanych do powietrza, do wód lub ziemi.

Dane gromadzone w ramach bloku JAKOŚĆ ŚRODOWISKA oraz bloku EMISJA zasilają blok PROGNOZY i OCENY, w ramach którego wykonywane są zintegrowane oceny i prognozy jakości środowiska

RODZAJE I PRZYKŁADY MONITORINGU

MONITORING JAKOŚCI POWIETRZA

Podstawowym zadaniem monitoringu jakości powietrza atmosferycznego jest dostarczanie informacji o wielkości stężeń lub zawartości poszczególnych zanieczyszczeń (najczęściej dwutlenku siarki, tlenków azotu, tlenku węgla, ozonu, węglowodorów) w powietrzu na danym obszarze oraz o ilości zanieczyszczeń odprowadzanych do powietrza atmosferycznego.

MONITORING JAKOŚCI WÓD

Podstawowym zadaniem monitoringu wód powierzchniowych i podziemnych jest systematyczna rejestracja stanu wód i ich zmian pod wpływem czynników zewnętrznych oraz składu chemicznego wód ze szczególnym zwróceniem uwagi na ich zanieczyszczenia.

MONITORING JAKOŚCI GLEBY I ZIEMII

Monitoring ten zajmuje się badaniem i oceną stanu biologicznie czynnej powierzchni ziemi w powiązaniu z czynnikami powodującymi jej degradację, np. górniczą eksploatacją surowców, składowaniem odpadów lub chemizacją produkcji rolnej i leśnej.

MONITORING JAKOŚCI POWIETRZA

Monitoring przyrody to regularne obserwacje i pomiary wybranych elementów przyrody żywej, prowadzone dla uzyskania informacji o zmianach tych elementów w czasie. Zadaniem jego jest określenie wpływu zmian środowiskowych na organizmy dla zapobiegania negatywnym skutkom tych zmian w przyrodzie, a więc uzyskania danych dla zorganizowania skutecznej ochrony gatunków i układów ekologicznych.

MONITORING HAŁASU

Podsystem monitoringu hałasu obejmuje zarówno emisję hałasu jak i ocenę klimatu akustycznego.

Sieci regionalne wojewódzkie obejmują badania

wykonywane w zależności od potrzeb w miejscach

o szczególnym zagrożeniu i obejmują pomiary hałasu emitowanego z dróg krajowych i wojewódzkich. Sieci lokalne obejmują pomiarami źródła przemysłowe

i komunikacyjne.

MONITORING PÓL ELEKTROMAGNETYCZNYCH

Obejmuje okresowe badania kontrolne poziomów

pól w środowisku. na podstawie których między

innymi ma prowadzić rejestr zawierający informację

o terenach, na których stwierdzono przekroczenie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych

w środowisku.

2. ISO - Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna

ISO oficjalnie rozpoczęła działalność w roku 1947.

Jest organizacją pozarządową, jej członkowie nie są delegowani przez rządy, pomimo że niektóre organizacje członkowskie znajdują się w strukturach rządowych.

Prace organizacji koordynuje Sekretariat Generalny z siedzibą w Genewie (Szwajcaria).

Decyzje strategiczne podejmuje Zgromadzenie Ogólne na corocznych spotkaniach.

Trzy razy w roku zbiera się Rada ISO.

Przykładowe normy ISO

ISO 3 – norma ujednolicająca szeregi wartości

ISO 9 – norma transliteracji cyrylicy na znaki alfabetu łacińskiego

ISO 216 – norma rozmiarów arkusza papieru

ISO 233 – norma transliteracji znaków arabskich na znaki alfabetu łacińskiego

ISO 639 – norma kodowania języków