Orzeczenie nr 4

VI SA/Wa 1852/05 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia

2006-11-07 orzeczenie prawomocne

Data wpływu

2005-09-27

Sąd

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie

Sędziowie

Andrzej Kuna /sprawozdawca/

Ewa Frąckiewicz /przewodniczący/

Halina Emilia Święcicka

Symbol z opisem

6037 Transport drogowy i przewozy

Skarżony organ

Inspektor Transportu Drogowego

Treść wyniku

Oddalono skargę

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Frąckiewicz Sędziowie Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka Asesor WSA Andrzej Kuna (spr.) Protokolant Michał Syta po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 listopada 2006 r. sprawy ze skargi C. D. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lipca 2005 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej 1. oddala skargę; 2. zasądza ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokata W. O. z Kancelarii Adwokackiej ul. [...] w W. kwotę 1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych oraz kwotę 264 (dwieście sześćdziesiąt cztery) złote stanowiącą 22% podatku VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Uzasadnienie

Na podstawie przeprowadzonej w dniu [...] września 2004 kontroli [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w W., decyzja z dnia [...] października 2004 roku ukarał karę pieniężną w wysokości 8.000 zł C. D. (dalej skarżący) za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji, z wyłączeniem taksówek.

W trakcie kontroli ustalono, że skarżący samochodem marki [...] o nr rejestracyjnym [...] wykonywał zarobkowy przewóz osób na regularnej trasie nr [...] w W. Kontrolowany nie okazał licencji ani wypisu z licencji.

Pismem z dnia 16 listopada 2004 roku skarżący wniósł odwołanie od powyższej decyzji podnosząc, że nie był przedsiębiorcą i nigdy nie wykonywał zarobkowych przewozów. W dniu kontroli załatwiał swoje osobiste sprawy, a w samochodzie znajdowały się osoby, które podwoził grzecznościowo.

Na podstawie art. 138§1 pkt 1 k.p.a.,art.5 ust.1, art. 92 ust.1 ustawy z dnia 6 września 2001 roku o transporcie drogowym (Dz.U. Nr 204, poz. 2088), lp. 1.1.1. załącznika do ustawy, Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] lipca 2005 roku utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ podniósł, że skarżący pojazdem marki [...] o nr rejestracyjnym [...] wykonywała przewóz osób na odcinku: przystanek przy ul.[...]. W pojeździe w chwili kontroli znajdowało się sześciu pasażerów. Z protokołów przesłuchań świadków wynika, iż przewóz w chwili kontroli wykonywany był odpłatnie i odbywał się w ramach linii regularnej nr "[...]". Fakt wykonywania przez stronę transportu drogowego osób potwierdza dodatkowo załączona do akt sprawy dokumentacja fotograficzna. Z dokumentacji tej wynika, iż zatrzymany do kontroli pojazd posiadał wyraźne oznakowanie - "przewóz osób", "przewóz dzieci". Na uwagę zasługuje również to, iż użytkowany przez skarżącego pojazd znalazł się w "wykazie pojazdów prywatnych przewoźników wykonujących transport drogowy osób na linii komunikacyjnej nr "[...]" bez wymaganego zezwolenia na terenie W.". Wykaz ten sporządzony został przez Sekcję Ruchu Drogowego Komendy Miejskiej Policji w W.

Zdaniem organu zebrany w sprawie materiał dowodowy w sposób jednoznaczny wskazuje, iż skarżący jako osoba fizyczna wykonywała działalność polegającą na zarobkowym świadczeniu usług przewozu osób, przy czym działalność ta nie miała charakteru incydentalnego (nie była to aktywność jednorazowa), tylko wykonywana była w sposób zorganizowany (zaplanowany i konsekwentnie realizowany) i ciągły (cykliczny, powtarzalny).

Organ wyjaśnił, iż brak urzędowego wpisu do ewidencji działalności gospodarczej nie oznacza, iż skarżący nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Ciążący na osobie fizycznej zamierzającej podjąć działalność gospodarzą obowiązek jej rejestracji oznacza tylko, iż osoba ta nie może podjąć takiej działalności w sposób zgodny z prawem, jeżeli nie uczyni zadość temu obowiązkowi. Podkreślić należy, iż wpis do ewidencji działalności gospodarczej, ma charakter deklaratoryjny. Jeżeli jednak osoba fizyczna działalność gospodarczą faktycznie wykonuje, lecz jej nie rejestruje, to mamy wówczas do czynienia z przedsiębiorcą wykonującym działalność gospodarczą w sposób nielegalny. Sytuacja taka ma miejsce w przedmiotowej sprawie, albowiem, jak to wyżej wykazano, strona faktycznie wykonuje działalność gospodarczą - krajowy transport drogowy w rozumieniu art.4 pkt 1 i 3 ustawy o transporcie drogowym - chociaż działalności tej nie zarejestrowała.

Pismem z dnia 7 sierpnia 2005 roku skarżący skierował skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zarzucając zaskarżonej decyzji naruszenie:

- art. 75§3 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej;

- art. 4 pkt 7 lit.a,b,c,d ustawy o transporcie drogowym;

- art. 35§3, 36§1, 75§1, 77 §1, 78§1 k.p.a. i wniósł o jej uchylenie.

Skarżący wskazał między innymi, że sam fakt zatrzymania pojazdu na przystanku nie może stanowić dowodu, że wykonywał usługi przewozowe. Jego zachowanie nie wyczerpało dyspozycji art. 4 pkt7 lit.a,b,c,d. ustawy o transporcie drogowym.

Podniósł, że nie podawał do publicznej wiadomości cennika i nie zawierał ustnych umów dotyczących opłat za przejazd. Ponadto zarzucił organowi, że nie uwzględnił wyjaśnień innych osób, które stwierdziły, że był to przejazd okazjonalny i nie było mowy o zapłacie.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje stanowisko i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje;

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej, przy czym w świetle przepisu § 2 powołanego artykułu, kontrola ta jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Chodzi zatem o kontrolę aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej, która jest dokonywana w kontekście zgodności z prawem materialnym i procesowym, a nie według kryteriów celowościowych.

Ponadto, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną

(art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skarga analizowana stosownie do wymienionych założeń kontroli sądowej decyzji administracyjnych podlega oddaleniu, gdyż zaskarżona decyzja i poprzedzająca ją decyzja z dnia [...] października 2004 roku nie naruszają prawa. Sąd nie dopatrzył się nieprawidłowości w działaniu organów, tak gdy idzie o ustalenie stanu faktycznego sprawy, jak i prawną jego ocenę w świetle mających zastosowanie przepisów.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 200Ir. o transporcie drogowym podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej licencji na wykonywanie transportu drogowego.

Konsekwencją tego rozwiązania jest treść lp. 1.1.1 załącznika do w/w ustawy (opublikowanego w załączniku do ustawy z dnia 23 lipca 2003r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw - Dz.U. Nr 149, poz. 1452) zgodnie z którą karze w wysokości 8000 złotych podlega wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji.

Z zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika iż w pojeździe w chwili kontroli znajdowało się sześciu pasażerów. Przewóz tych osób odbywał się na odcinku: przystanek przy ul. [...]. Z protokołów przesłuchań świadków wynika, iż przewóz w chwili kontroli wykonywany był odpłatnie i odbywał się w ramach linii regularnej nr "[...]". Przesłuchana w charakterze świadka E. B. zeznała: [...] Podobnie zeznała A.M.:[...].

Ponadto w aktach sprawy znajduje się wykaz pojazdów prywatnych przewoźników wykonujących transport drogowy osób na linii komunikacyjnej nr "[...]" bez wymaganego zezwolenia na terenie W. sporządzony przez Sekcję Ruchu Drogowego Komendy Miejskiej Policji w W., w którym figuruje pojazd użytkowany przez skarżącego oraz pismo Komendy Miejskiej Policji w W., które jest wykaz wykroczeń drogowych popełnionych przez skarżącego w okresie od maja 2003r. do sierpnia 2004r. Wśród wykroczeń tych aż siedemnaście razy skarżący został ukarany za naruszenie przepisów określających warunki zatrzymania oraz zakazy zatrzymania lub postoju poprzez podjeżdżanie na zatoczki autobusowe przystanków linii regularnych. Mandaty nakładane były również za przewożenie pasażerów niezgodnie z przepisami.

Suma powyższych faktów świadczy jednoznacznie, że skarżący prowadził działalność polegającą na zarobkowym świadczeniu usług w zakresie przewozu osób, która nie miała charakteru incydentalnego.

Bez znaczenia dla przedmiotowej sprawy jest fakt, że skarżący nie reklamował swojej działalności poprzez wywieszenie rozkładu jazdy na przystankach i dworcach autobusowych oraz nie pobierał należności za przejazd zgodnie z cennikiem opłat. Wystarczającymi przesłankami do przyjęcia, że miało miejsce świadczenie usług w zakresie transportu drogowego wymagające uzyskania odpowiedniej licencji jest ustalenie, że przewoźnik prowadził pojazd z oznaczonym numerem danej trasy, zatrzymywał się na przestankach przeznaczonych dla tej trasy i zabierał oczekujących pasażerów oraz pobierał od nich należność za przejazd. Powyższe ustalenia dotyczą zachowań skarżącego.

Sąd podzielił stanowisko organu, że wpis do ewidencji działalności gospodarczej, czy też uzyskanie numeru REGON mają charakter deklaratoryjny, a brak urzędowego wpisu do ewidencji działalności gospodarczej nie oznacza, iż skarżący nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w sytuacji gdy osoba fizyczna działalność gospodarczą faktycznie wykonuje, lecz jej nie rejestruje.

Tak więc organ wydając zaskarżoną decyzję nie naruszy również dyspozycji art. 75 ust.3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, który stanowi, iż uzyskania licencji wymaga wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie określonym w przepisach ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym;

Zdaniem Sądu organ wyczerpująco zbadał wszystkie okoliczności faktyczne związane z niniejszą sprawą oraz przeprowadziły dowody służące ustaleniu stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawdy obiektywnej (art. 7 k.p.a. i art. 77 k.p.a.) oraz zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa (art. 8 k.p.a.). W sposób wszechstronny ocenił całokształt materiału dowodowego, dokonując analizy znaczenia i wartości dowodów dla toczącej się sprawy, działał przy tym zgodnie z prawidłami logiki.

Również Sąd nie dopatrzył się naruszenia przez organ dyspozycji art. 35§3, 36§1, 75§1, 78§1 k.p.a. w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy.

Sąd oceniając zaskarżone decyzje nie stwierdził żadnych innych uchybień, których istnienie powinien uwzględnić z urzędu.

Biorąc pod uwagę, że ani zaskarżona decyzja, ani poprzedzająca ja decyzja nie naruszają prawa, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku w oparciu o art.151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.