Stanisław Kania, Jan Tokarski, Zarys leksykologii i leksykografii, Warszawa 1984, rozdział Onomastyka, s. 197-201.

Onomastyka - dział językoznawstwa zajmujący się badaniem nazw (imion) własnych. W użyciu jest również polski termin nazewnictwo.

Polskie zainteresowania nazwami geograficznymi i osobowymi możemy odnieść do 2 poł. XIX wieku (Jan Karłowicz, Witold Taszycki, Mieczysław Karaś, Adam Tarasiewicz, Jan Baudouin de Courtenay, Jan Rozwadowski, Kazimierz Moszyński, Aleksander Brückner, Stanisław Rospond).

Wzajemny stosunek nazw własnych (nomina propria) i imion pospolitych (nomina appelativa) - to podstawowy problem podejmowany przez wielu onomastów.

3 główne działy:

• antroponomastyka (antroponimia) - nauka o nazwach osobowych (imionach, nazwiskach, przezwiskach, przydomkach, pseudonimach);

• etnonimia - nauka o nazwach plemion, narodów,

• choronimia - nauka o nazwach części świata, krajów, państw;

• toponomastyka - nauka o nazwach miejsc zamieszkałych i niezamieszkałych:

• toponimy (nazwy miejscowe) - nazwy miast, osiedli, wsi, przysiółków,

• nazwy terenowe (mikrotoponimy) - nazwy ulic, placów, przedmieść, ogrodów, pól, łąk, lasów, zamków, schronisk,

• nazwy wodne (hydronimy),

• nazwy górskie (oronimy).

Oprócz tego do onomastyki należy jeszcze zaliczyć:

• zoonimy - nazwy zwierząt,

• astronimy - nazwy planet i gwiazd,

• chrematonimy - nazwy własne przedmiotów, kultury materialnej, w tym nazwy dział, statków morskich, dzwonów, zegarów itp.

S. 197.

S. 197.

S. 198.

S. 198.

S. 198.

---