Konspekt pojęcia i definicje dotyczące nieruchomości
1.1. Mienie jako kategoria prawa cywilnego
1.2. Nieruchomość jako składnik mienia
1.2.1. Definicje nieruchomości
1.2.2. Rodzaje nieruchomości - podział według kryterium podmiotowego i przedmiotowego
I. Mienie
Art. 44. Mieniem jest własność i inne prawa majątkowe.
Termin: mienie jest zbiorczą nazwą dla ogółu podmiotowych praw majątkowych (bezwzględnych i względnych), tak cywilnych, jak i pozostałych. Mienie jest więc pojęciem nadrzędnym (ogólnym) wobec poszczególnych praw majątkowych.
Zwykle przyjmuje się, że prawami majątkowymi są:
prawa rzeczowe - własność, użytkowanie wieczyste oraz ograniczone prawa rzeczowe.
wierzytelności, czyli prawa wynikające ze stosunków zobowiązaniowych (obligacyjnych), np. najem, dzierżawa, lokatorskie spółdzielcze prawo do lokalu, wierzytelności z weksla lub czeku, wierzytelności z tytułu udziału w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółce akcyjnej. Do kategorii wierzytelności należą również roszczenia pieniężne, w tym odszkodowawcze, choćby służyły do ochrony dóbr niemajątkowych.
prawa na dobrach niematerialnych o charakterze majątkowym, np. prawa autorskie, wynalazcze, prawa do znaków towarowych, wzorów użytkowych i zdobniczych, prawo do firmy i nazwy przedsiębiorstwa, określane łącznie jako prawo własności intelektualnej;
prawa rodzinne o charakterze majątkowym, np. prawa majątkowe małżonków, prawo do świadczeń alimentacyjnych;
prawa spadkowe, w tym prawo do spadku (prawo dziedziczenia) oraz prawa związane z zachowkiem i zapisem.
prawa majątkowe o charakterze bezwzględnym, których przedmiotem są dobra materialne, nie będące rzeczami w znaczeniu techniczno-prawnym, tj. prawa górnicze, wodne, prawo polowania i rybołówstwa oraz prawa dotyczące energii.
prawo do przedsiębiorstwa.
Do kategorii praw niemajątkowych (zwanych prawami osobowymi) zalicza się:
prawa osobiste (lub prawa osobistości), służące osobie fizycznej lub prawnej do ochrony jej dóbr osobistych (art. 23 i 43 k.c.);
prawa na dobrach niematerialnych o charakterze niemajątkowym, chroniące tzw. dobra osobiste twórcy;
niemajątkowe prawa rodzinne, wynikające ze stosunków rodzinnych (małżeństwo, pokrewieństwo, przysposobienie) lub ze stosunków ukształtowanych na wzór stosunków rodzinnych (opieka, kuratela).
prawa korporacyjne, wypływające z tytułu członkostwa w organizacji (np. w stowarzyszeniu, spółce), uprawniające np. do uczestniczenia wraz z prawem głosu w organach stanowiących organizacji (np. w zgromadzeniu wspólników) czy do zaskarżania uchwał podjętych przez organ stanowiący.
Przedmiotem praw majątkowych są:
dobra materialne, tj.
rzeczy w znaczeniu techniczno-prawnym ( art. 45 k.c.) oraz
przedmioty materialne nie będące rzeczami, np. wody, kopaliny czy też przedsiębiorstwo.
dobra niematerialne (np. utwór literacki, naukowy, muzyczny, program komputerowy, wynalazek, znak towarowy).
Majątkowy charakter praw podmiotowych jest cechą stałą, niezależną od wartości ekonomicznej (majątkowej) konkretnego prawa. Prawo podmiotowe zaliczane do praw majątkowych zachowuje swój charakter, choćby in concreto przedmiot tego prawa przedstawiał się na rynku jako całkiem bezwartościowy
Prawa majątkowe mogą mieć postać:
praw bezwzględnych (skutecznych erga omnes), np. prawa rzeczowe, prawo do spadku, prawo do patentu, prawo do przedsiębiorstwa, albo
praw względnych (skutecznych inter partes), np. najem, lokatorskie spółdzielcze prawo do lokalu, licencja, prawa rodzinne.
Prawa majątkowe są z reguły przenoszalne (inter vivos i mortis causa - art. 922 k.c.), chyba że przepisy stanowią inaczej, np. niezbywalne są: użytkowanie (art. 254 k.c), służebności osobiste ( art. 300 k.c), prawo odkupu i pierwokupu (art. 595 § 1 k.c. i art. 602 § 1 k.c.), prawo dożywocia (art. 912 k.c.). Zob. też art. 445 § 3 k.c. oraz art. 509 § 1 k.c.
Obrót prawami majątkowymi (możliwość nabycia i zbycia) jest co do zasady swobodny. Wyjątkowo tylko pewne prawa majątkowe objęte są monopolem państwowym, np. własność złóż kopalin nie stanowiących części składowych nieruchomości gruntowej przysługuje wyłącznie Skarbowi Państwa.
Podobnie w przypadku wód, które stanowią własność Skarbu Państwa (zasada). Wyjątek odnosi się jedynie do powierzchniowych wód stojących oraz wód w rowach, które są własnością właścicieli gruntów, na których się znajdują.
Mienie a własność
Mienie jest pojęciem zbiorczym dla ogółu podmiotowych praw majątkowych; prawo własności (art. 140 k.c.) stanowi zaś jedno z tych praw. Prawo własności jest zatem składnikiem mienia.
Niekiedy jednak terminu: własność (zwykle bez poprzedzającego go słowa: prawo) używa się w znaczeniu szerszym, tj. jako synonimu mienia (jeszcze innym określeniem mienia jest termin: stosunki własnościowe). Terminem: własność dla oznaczenia ogółu praw majątkowych posługują się zwykle konstytucje.
Mienie a majątek
Swoistą cechą mienia jest to, że odnosi się ono wyłącznie do aktywów. Mienie, podobnie jak własność, związane jest z określonym podmiotem stosunków cywilnoprawnych.
W przeciwieństwie do terminu: mienie, które obejmuje wyłącznie same aktywa (nigdy pasywa), pojęcie: majątek występuje (także w przepisach prawnych) w dwóch znaczeniach:
węższym - dla oznaczenia ogółu aktywów przysługujących określonej osobie (bez pasywów). Długi (pasywa) nie wchodzą w skład tak rozumianego majątku, lecz ciążą na nim, obniżając wartość ekonomiczną majątku z uwagi na to, iż mogą być z niego zaspokojone;
szerszym - dla określenia ogółu aktywów i pasywów, czyli praw i obowiązków majątkowych danego podmiotu.
Zatem in concreto znaczenie terminu: majątek (ujęcie węższe lub szersze) można ustalić dopiero po przeprowadzeniu wykładni przepisów.
Co do zasady obowiązuje reguła: jeden podmiot - jeden majątek. Skład majątku danego podmiotu może wszakże ulegać (i zwykle ulega) zmianom wskutek czynności prawnych uprawnionego i innych zdarzeń. Przez majątek danego podmiotu należy zatem rozumieć prawa majątkowe przysługujące temu podmiotowi w określonym momencie.
Pojęcie majątku pojawia się i wykazuje swą przydatność przy regulacji takich kwestii, jak:
sukcesja uniwersalna, tj. przede wszystkim dziedziczenie (art. 922 k.c.);
zarząd majątkiem, np. zarząd majątkiem osób prawnych, zarząd majątkiem wspólnym małżonków, zarząd majątkiem spółki cywilnej, zarząd majątkiem dziecka;
odpowiedzialność za zobowiązania; regułą jest ponoszenie odpowiedzialności za zobowiązania (długi) całym majątkiem. Dotyczy to tak osób fizycznych, jak i prawnych. Niekiedy jednak ustawodawca przewiduje ograniczenie odpowiedzialności, które przybiera dwojaką postać, tj.:
ograniczenia przedmiotowego (cum viribus haereditatis) - odpowiedzialność ogranicza się do określonej masy majątkowej (art. 1030 zd. 1 k.c., art. 14 ust. 3a u.g.n.r. SP) albo
ograniczenia rachunkowego (pro viribus haereditatis) - odpowiada się całym majątkiem, lecz w ograniczonej wysokości (art. 40 § 2, art. 526 czy art. 1031 § 2 k.c.).
II Rzeczy
1. Pojęcie rzeczy
Zgodnie z art. 45 k.c. Rzeczami w rozumieniu kodeksu są tylko przedmioty materialne.
Pojęcie rzeczy jest jednym z podstawowych pojęć w prawie cywilnym. Od jego ujęcia i granic zależy przyjęcie rozwiązań normatywnych określających sposób i charakter władania różnymi dobrami oraz sposób przenoszenia praw związanych z tym władaniem, a także przyznawania innym osobom niż uprawniony prawa do korzystania z tych dóbr.
W szczególności na podstawie normatywnej kategorii rzeczy wyróżniane są podmiotowe prawa rzeczowe, które reguluje odrębny dział prawa cywilnego (prawo rzeczowe w sensie przedmiotowym - księga II k.c.).
Legalna definicja rzeczy (art. 45 k.c.) ujmuje pojęcie rzeczy wąsko.
Pojęcie rzeczy charakteryzują dwie cechy:
materialny (fizykalny) charakter - materialne części przyrody (w stanie pierwotnym lub przetworzonym) - (ich wartość majątkowa jest obojętna); cechy tej brakuje przy falach morskich, wietrze, dźwięku, elektryczności;
wyodrębnienie z przyrody (w sposób naturalny lub sztuczny) w taki sposób, że mogą stanowić dobra samoistne; cechy tej brakuje przy otwartym morzu, wodzie płynącej, powietrzu, złożach minerałów. Nie jest natomiast istotny stan skupienia (stały, ciekły, gazowy), jeżeli występuje możność wyodrębnienia (np. gaz w balonie, woda w butelce).
Nie są zatem rzeczami przedmioty niematerialne:
dobra niematerialne (utwory literackie, muzyczne, naukowe, wynalazki itp.),
prawa, a także różnego rodzaju
energie,
ponieważ nie stanowią (w znaczeniu potocznym) materialnych (dostrzegalnych) części przyrody.
Spośród zaś materialnych części przyrody nie są rzeczami takie dobra, którym z powodu braku wyodrębnienia nie można przypisać cechy samoistności:
złoża minerałów (kopaliny),
tzw. res omnium communes (woda płynąca, morze, powietrze) oraz
części składowe rzeczy (w tym ostatnim wypadku - brak wyodrębnienia prawnego).
Według dotychczas dominującego poglądu rzeczami są tylko poszczególne przedmioty, co oznacza, że nie traktuje się jako rzeczy w znaczeniu techniczno-prawnym
tzw. zbioru rzeczy (universitas rerum), np. biblioteki, oraz
zbioru praw (universitas iuris), np. przedsiębiorstwa, gospodarstwa rolnego.
Przydatność wąskiego ujęcia rzeczy bywa - ze względów funkcjonalnych - kwestionowana. Odnosi się to zwłaszcza do problemu regulacji uprawnień majątkowych do takich dóbr, jak: energia elektryczna, jądrowa, wody, złoża mineralne, przedsiębiorstwo.
2. Klasyfikacja rzeczy
Rzeczy mogą być klasyfikowane według różnych kryteriów, co prowadzi do rozróżnienia rzeczy podzielnych i niepodzielnych; rzeczy zużywalnych i niezużywalnych; rzeczy prostych i złożonych; rzeczy istniejących i przyszłych ( res speratae).
A. Nieruchomości i rzeczy ruchome.
Podział ten ma charakter dychotomiczny (dwudzielny); jest więc rozłączny i wyczerpujący.
W kodeksie cywilnym jest jedynie definicja nieruchomości, w tym nieruchomości rolnej (art. 46 i 461).
Ze względu na dychotomiczny charakter podziału przyjmuje się, iż rzeczy, które nie są nieruchomościami, stanowią rzeczy ruchome (definicja negatywna, doktrynalna).
Zakresu rzeczy ruchomych nie da się określić w sposób pozytywny przez wyliczenie cech właściwych dla ruchomości. Jednak w wielu wypadkach ustawa rozstrzyga o rodzaju rzeczy. Dotyczy to:
rzeczy połączonych z nieruchomością tylko dla przemijającego użytku ( art. 47 § 3 k.c.);
urządzeń służących do doprowadzania lub odprowadzania wody, pary, gazu, prądu elektrycznego i innych urządzeń podobnych, nawet trwale połączonych z gruntem, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa (art. 49 k.c.);
budynków i innych urządzeń nie związanych trwale z gruntem (kioski, baraki, trybuny itp.);
rosnących w gruncie drzew i innych roślin, jeżeli stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (arg. z art. 48 k.c., zob. np. art. 274 k.c.).
Sens prawny podziału na nieruchomości i rzeczy ruchome polega na poddaniu obydwu kategorii rzeczy odmiennym reżimom prawnym.
Szczególną wagę ("od zawsze") przykłada się do regulacji sytuacji prawnej nieruchomości (bardziej wyczerpująca reglamentacja i zarazem większa restrykcyjność przepisów). Decyduje o tym przede wszystkim znaczenie gruntów, tj. ich rola gospodarcza i cecha niepomnażalności.
Główne różnice reżimów prawnych można ująć następująco:
Przedmiotem niektórych praw rzeczowych mogą być tylko albo ruchomości (zastaw; wyjątek: zastaw na prawach), albo nieruchomości (użytkowanie wieczyste, służebności oraz - co do zasady - hipoteka).
niektóre stosunki obligacyjne mogą dotyczyć tylko nieruchomości (np. dożywocie); inne tylko rzeczy ruchomych (np. komis, pożyczka);
instytucja ksiąg wieczystych przeznaczona jest wyłącznie dla nieruchomości, a obecnie i części składowych nieruchomości (księgi wieczyste dla praw do lokali spółdzielczych).
tylko nieruchomości mogą podlegać wywłaszczeniu;
jedynie w stosunku do nieruchomości ustanawia się ustawowe prawo pierwokupu.
B. Rzeczy oznaczone co do tożsamości i co do gatunku.
Rzeczy oznaczone co do tożsamości (in specie) to rzeczy, które wykazują cechy indywidualne, wyłącznie im właściwe bądź rzeczy wyraźnie wskazane przez strony stosunku prawnego (ta rzecz); natomiast rzeczy oznaczone co do gatunku (in genere) to rzeczy określone tylko według ich cech rodzajowych, gatunkowych, tj. właściwych dla większej liczby przedmiotów (taka rzecz).
Podział na rzeczy oznaczone co do tożsamości (indywidualne) i co do gatunku (rodzajowe) ma charakter subiektywny; rozstrzygające znaczenie ma wyraźna lub domniemana wola stron stosunku prawnego. Zatem wyłącznie treść konkretnego zobowiązania wskazuje, czy rzecz będąca przedmiotem świadczenia została oznaczona indywidualnie czy rodzajowo.
Nieruchomości są zawsze oznaczone co do tożsamości.
Natomiast w klasie rzeczy ruchomych występują tak rzeczy oznaczone co do gatunku, jak i co do tożsamości. Wśród ruchomości rzeczami oznaczanymi jako indywidualne są zazwyczaj np. dzieła sztuki (obraz Rembrandta). Większość rzeczy ruchomych kwalifikuje się jako rzeczy rodzajowe, np. książki, samochody, zboże.
Jednakże z woli stron rzecz "z zasady" rodzajowa, np. samochód, książka (seryjnie wytworzona), może być traktowana jako oznaczona co do tożsamości, np. gdy kupujący - spośród wielu innych (takich samych) rzeczy - dokona wyboru konkretnego egzemplarza książki czy samochodu opatrzonego jemu tylko właściwym numerem podwozia i silnika.
Nawiązując do tradycyjnego podziału rzeczy na zamienne i niezamienne w obrocie, wyjaśnia się niekiedy sens obecnie istniejącego podziału - rzeczy indywidualnie oznaczone nie dają się zastąpić inną rzeczą; natomiast rzeczy oznaczone gatunkowo są zastępowalne.
Rzeczy oznaczone co do gatunku jako przedmiot świadczenia mogą być określane z różnym stopniem dokładności (szerzej lub węziej), np. tylko "samochód" lub "samochód marki, roku produkcji, o kolorze karoserii" itp. W ten sposób zawęża się klasę przedmiotów, spośród których można będzie dokonać wyboru przedmiotu świadczenia.
Konsekwencje prawne podziału rzeczy na oznaczone co do gatunku i co do tożsamości zaznaczają się zarówno na terenie prawa rzeczowego (zob. np. art. 155 k.c. co do sposobu i chwili przeniesienia własności rzeczy - przy rzeczy oznaczonej co do gatunku wymagane jest przeniesienie posiadania rzeczy), jak i na terenie prawa zobowiązań. Omawiany podział ma zwłaszcza znaczenie dla oceny niemożliwości świadczenia ( art. 475 k.c.), wykonania zastępczego (art. 479 k.c.), uprawnień z tytułu rękojmi za wady rzeczy (np. art. 557 § 2, art. 561 k.c.), treści obowiązku zwrotu rzeczy przy różnych typach praw ( takie same rzeczy - np. przy użytkowaniu nieprawidłowym - art. 264 k.c., pożyczce - art. 720 § 1 k.c. lub te same rzeczy - np. przy najmie - art. 675 § 1 k.c., dzierżawie - art. 705 k.c.).
C. Rzeczy podzielne i niepodzielne.
Podzielne są rzeczy, które można dzielić na części tego samego rodzaju (takie same) bez istotnego zmniejszenia (tym bardziej utraty) ich wartości, np. materiały włókiennicze, chleb.
Niepodzielne są rzeczy, gdy podział taki nie jest możliwy, np. książka, żywe zwierzę, samochód.
Podzielność w znaczeniu prawnym (wyżej podanym) nie jest równoznaczna z faktyczną możliwością dokonywania podziału fizycznego rzeczy, np. możność rozdrobnienia książki na kartki nie stanowi o podzielności tej rzeczy w sensie prawnym.
O podzielności rzeczy nie zawsze decydują jej właściwości fizyczne, np. podział diamentu, choć obiektywnie możliwy, bez wątpienia spowoduje znaczącą utratę wartości rzeczy. Podzielność lub niepodzielność rzeczy może zatem wynikać również z funkcji, jaką rzecz pełni w obrocie.
Znaczenie prawne podziału na rzeczy podzielne i niepodzielne zaznacza się przede wszystkim w ramach instytucji zniesienia współwłasności ( art. 211 k.c.) oraz w innych postępowaniach "działowych", a także w sferze prawa zobowiązań dla oceny, czy mamy do czynienia z podzielnością lub niepodzielnością świadczenia ( art. 379 i n. k.c.).
Podzielność (lub nie) zobowiązań ma szerszy zakres niż kwestia podzielności rzeczy będącej przedmiotem świadczenia; podzielność zobowiązań nie musi zatem wiązać się z podzielnością rzeczy.
D. Rzeczy zużywalne i niezużywalne.
Zużywalnymi są rzeczy, których zwykły użytek (korzystanie zgodnie z przeznaczeniem) polega na ich zużyciu (np. żywność, opał) lub wyzbyciu się (np. pieniądze). Pozostałe rzeczy są niezużywalne.
Niezużywalne są nieruchomości, a także rzeczy ruchome, które ulegają wprawdzie zużyciu, lecz dopiero w dłuższym okresie wskutek ich wielokrotnego używania, np. ubranie, samochód, książka. Większość rzeczy ruchomych ma charakter niezużywalny.
O kwalifikacji rzeczy jako zużywalnych bądź niezużywalnych może decydować ich konkretne przeznaczenie, np. przeznaczony do spalenia w trakcie realizacji filmu barak będzie rzeczą zużywalną; zaś bryła węgla traktowana jako eksponat muzealny będzie rzeczą niezużywalną.
Podział na rzeczy zużywalne i niezużywalne nie występuje expressis verbis w przepisach k.c.; ma on jednak znaczenie prawne . Rzeczy zużywalne nie mogą być bowiem przedmiotem takich stosunków prawnych, które polegają na oddaniu rzeczy przez właściciela osobie trzeciej do korzystania z jednoczesnym obowiązkiem zwrotu tej samej rzeczy, np. najem, dzierżawa, użyczenie. Zob. też art. 264 k.c. (użytkowanie nieprawidłowe), art. 720 § 1 k.c. (pożyczka), art. 845 k.c. (depozyt nieprawidłowy), które mają na względzie rzeczy zużywalne. Stąd też przewidują zwrot nie tych samych, lecz takich samych rzeczy.
E. Rzeczy proste i złożone.
Rzeczą prostą, np. kamień, moneta, kartka papieru, arkusz blachy, szkło, jest rzecz stanowiąca jednolitą całość, w której nie da się wyróżnić poszczególnych części o samodzielnym znaczeniu. Rzeczą złożoną jest rzecz składająca się z elementów mogących mieć samodzielne znaczenie, np. samochód, komputer, budynek.
Rzecz prosta lub złożona jest z reguły rzeczą pojedynczą.
Jedynie w przypadku rzeczy złożonych można mówić o jej częściach składowych. Poza tym podział na rzeczy proste i złożone nie wykazuje dalej idącego znaczenia prawnego.
Podziału na rzeczy proste i złożone nie należy mylić z podziałem na rzeczy podzielne i niepodzielne. Rzeczami podzielnymi mogą być tak rzeczy proste (arkusz papieru), jak i złożone (zabudowana nieruchomość); identycznie w przypadku rzeczy niepodzielnych - diament (rzecz prosta), nieruchomość lokalowa (rzecz złożona).
F. Rzeczy pojedyncze i zbiorowe oraz zbiory rzeczy i zbiory praw.
Co do zasady rzeczami w sensie techniczno-prawnym są tylko poszczególne samoistne przedmioty materialne, tj. rzeczy pojedyncze (proste i złożone). Mogą być one przedmiotami zarówno stosunków prawnorzeczowych, jak i zobowiązaniowoprawnych.
Ze względu na występowanie w przyrodzie dużej ilości przedmiotów, które pojedynczo nie przedstawiają żadnej wartości gospodarczej (np. poszczególne ziarna piasku, żwiru, zboża, kawy, herbaty, nasion) i które z tego powodu występują w obrocie dopiero w pewnej masie (np. wagon piasku, worek zboża, paczka nasion, kilogram kawy) uznaje się, iż przedmiot stosunków zobowiązaniowoprawnych stanowią wyodrębnione (z reguły według wagi lub objętości) masy takich przedmiotów materialnych. Są to tzw. rzeczy (lub przedmioty) zbiorowe. Zarazem traktuje się je jako przedmiot prawa własności i innych praw rzeczowych oraz posiadania.
Od rzeczy zbiorowej należy odróżnić tzw. zbiory przedmiotów, tj. zbiory rzeczy (universitas rerum) i zbiory praw ( universitas iuris).
Wspomniane rozróżnienia terminologiczne nie zawsze są konsekwentnie stosowane; w szczególności zbiory rzeczy bywają określane jako rzeczy zbiorowe.
Zbiór rzeczy (universitas rerum) składa się z większej liczby rzeczy pojedynczych tego samego rodzaju. Zbiór może mieć postać:
nie zorganizowaną, np. paczka gwoździ, paczka spinaczy, ryza papieru. Wartość całości jest z reguły sumą wartości jej elementów; każdy z elementów bowiem przedstawia co do zasady samoistną i taką samą wartość użytkową;
zorganizowaną, tj.
zbioru rzeczy uzupełniających się , np. para butów czy rękawiczek, talia kart, lub
zbioru rzeczy wzajemnie dobranych, np. biblioteka, kolekcja znaczków, obrazów, stado zwierząt, komplet mebli.
W przypadku zbioru rzeczy uzupełniających się dopiero zestawienie rzeczy (ich zbiór) nadaje im pełną wartość użytkową. Poza zbiorem wartość użytkowa i majątkowa poszczególnych elementów jest ograniczona. Dlatego też przedmiotem obrotu jest zazwyczaj cały zbiór.
W jeszcze większym stopniu ujawnia się wzajemna więź elementów w przypadku zbioru rzeczy wzajemnie dobranych. Tu zbiór uzyskuje własną użyteczność, a jego wartość najczęściej istotnie przekracza sumę wartości poszczególnych elementów wchodzących w skład zbioru. Z reguły więc zbiór jako całość jest przedmiotem obrotu.
Aczkolwiek zbiór rzeczy (i to we wszystkich postaciach) może stanowić przedmiot (jeden) umów prawnozobowiązaniowych (np. umowy sprzedaży, zamiany, umowy o dzieło), to jednak - zgodnie z dotychczas dominującymi zapatrywaniami - nie zbiór, lecz poszczególne (pojedyncze) rzeczy wchodzące w jego skład są przedmiotem praw rzeczowych i posiadania.
Zbiór praw (universitas iuris) to zorganizowane zespoły niejednorodnych elementów, stanowiące wyodrębnione masy majątkowe. W ich skład wchodzą zazwyczaj tak prawa bezwzględne, w tym rzeczowe, jak i prawa względne, a także pewne sytuacje czy stosunki faktyczne. Klasycznym przykładem zbioru praw jest przedsiębiorstwo (w znaczeniu przedmiotowym), a także gospodarstwo rolne.
Zbiory praw bez wątpienia nie są rzeczami w sensie techniczno-prawnym (w ich skład wchodzą nie tylko przedmioty materialne, ale także niematerialne, np. prawa). Kontrowersyjne jest, czy mogą być one uznane za jeden przedmiot czynności prawnej. Sporna jest w szczególności problematyka przedsiębiorstwa.
G. Rzeczy istniejące i rzeczy przyszłe.
Kryterium podziału stanowi istnienie (realne występowanie) rzeczy w chwili zawierania umowy. Rzecz przyszła (emptio rei speratae) może powstać:
bądź przez jej fizykalne wytworzenie (proces wytwarzania rzeczy w chwili zawarcia umowy może być już wszczęty, choć, oczywiście, nie zakończony);
bądź przez zmianę kwalifikacji normatywnej przedmiotu, który już istnieje, lecz przez prawo nie jest traktowany jako rzecz. Stanowisko to pozwala na objęcie pojęciem rzeczy przyszłej pożytków naturalnych rzeczy istniejącej (przyszłe płody) oraz innych odłączonych od rzeczy istniejącej części składowych (art. 53 § 1 k.c.), co jest powszechnie akceptowane.
Pozostałe rzeczy są rzeczami istniejącymi.
Zapatrywanie (aprobowane tu), że rzecz przyszła może powstać także przez zmianę kwalifikacji normatywnej przedmiotu już istniejącego, prowadzi do wniosku, że rzeczą przyszłą może być również nieruchomość , w tym nieruchomość gruntowa (tak E. Drozd, Przeniesienie własności nieruchomości, s. 43).
Z nieruchomością gruntową w charakterze rzeczy przyszłej mamy do czynienia np. w przypadku zawarcia umowy zobowiązującej do przeniesienia własności określonej liczbowo ilości hektarów gruntu wchodzącego w skład nieruchomości bez jednoczesnego ustalenia granic. W takim wypadku nieruchomość jako rzecz powstanie dopiero po ustaleniu granic.
Do przeniesienia własności rzeczy przyszłych (tak samo jak rzeczy oznaczonych co do gatunku) potrzebne jest przeniesienie posiadania rzeczy ( art. 155 § 2 k.c.). Charakter prawny tego wymogu ustawy jest sporny:
umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy przyszłych wywołuje także skutek rozporządzający, a przeniesienie posiadania stanowi tylko dodatkową przesłankę tego skutku;
umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy przyszłych nie wywiera skutku rzeczowego (rozporządzającego); skutek rzeczowy następuje dopiero przez przeniesienie posiadania.
Podział na rzeczy istniejące i przyszłe ma znaczenie prawne głównie w sferze prawa rzeczowego, w tym zwłaszcza dla prawidłowego stosowania art. 155 k.c, a także w dziedzinie prawa zobowiązań.
Niektóre umowy ex definitione mogą dotyczyć jedynie rzeczy przyszłych, np. umowa o dzieło, kontraktacja, dostawa, umowa o roboty budowlane. Inne umowy również mogą mieć za przedmiot rzeczy przyszłe, np. sprzedaż (tzw. sprzedaż zboża na pniu). Sprzedaż rzeczy przyszłej jest umową pod warunkiem zawieszającym, że rzecz powstanie. Obowiązek zapłaty ceny powstaje z chwilą ziszczenia się tego warunku.
Od sprzedaży rzeczy przyszłej należy odróżnić tzw. kupno nadziei (emptio spei). Umowa taka ma charakter bezwarunkowy. Obowiązek zapłaty ceny istnieje bez względu na to, czy rzecz powstanie. Umowa tego rodzaju stanowi postać umowy losowej; J. Skąpski (w:) System III/2, s. 42 i 43.
H. Rzeczy znajdujące się w obrocie (res in commercio) i wyjęte z obrotu (res extra commercium) oraz rzeczy ograniczone w obrocie.
Chodzi o obrót cywilnoprawny. Pojęcie obrotu należy rozumieć szeroko.
Zasadą jest swoboda obrotu gospodarczego - art. 20 Konstytucji RP, wszelkie ograniczenia, a tym bardziej wyłączenia stanowią wyjątki - art. 22 Konstytucji RP r. U podstaw ograniczeń i wyłączeń z obrotu może leżeć tylko ważny interes publiczny i to zarówno natury gospodarczej, jak i społecznej, np. obowiązek państwa zapewnienia ochrony życia i zdrowia obywateli, względy obronności i bezpieczeństwa państwa.
Zasadą jest, że rzeczy mogą być przedmiotem obrotu. Spośród wyjątków od tej reguły wyłączenie z obrotu należy do rzadkości. Przez rzeczy ograniczone w obrocie należy zatem rozumieć rzeczy uczestniczące w obrocie na warunkach określonych przez przepisy szczególne.
Znaczenie prawne podziału wyraża się w tym, że rzeczy wyjęte z obrotu nie mogą być przedmiotem czynności prawnych Czynność prawna dotycząca takich rzeczy jest nieważna. Nieważne są również czynności prawne, których przedmiotem uczyniono rzeczy ograniczone w obrocie bez zachowania wymagań ustawowych ( art. 58 k.c.).
Rzeczami (w znaczeniu szerokim) wyłączonymi z obrotu są: zwłoki ludzkie, tzw. res omnium communes (powietrze, morze, woda płynąca). Ponadto za rzeczy wyłączone z obrotu tradycyjnie uważa się rzeczy (również w znaczeniu szerokim) objęte monopolem państwowym (będące przedmiotem wyłącznej własności państwowej). Zakres takich dóbr uległ po 1989 r. daleko idącemu zawężeniu. Do kategorii tej można obecnie właściwie zaliczyć jedynie wody i złoża minerałów.
Wyłączenie z obrotu w przypadku monopolu państwowego ogranicza się do zakazu przenoszenia dóbr objętych tym monopolem na inne niż państwo podmioty, w tym państwowe osoby prawne. Z reguły nie są natomiast zabronione inne czynności prawne o charakterze rozporządzeń (w szerokim sensie), których przedmiotem są owe dobra; np. odnośnie do kopalin dopuszczalne jest ustanowienie użytkowania górniczego (art. 7 ust. 2 pr. geol. i górn.); instytucję korzystania z wód (art. 31 i n. pr. wodn.).
Rzeczami ograniczonymi w obrocie są m.in.: metale i kamienie szlachetne, metale nieżelazne, materiały wybuchowe, broń i amunicja, farmaceutyki, dobra kultury powstałe przed 9.05.1945.
Wyjątkami (o rozmaitym charakterze) od zasady swobody obrotu cywilnoprawnego objęte są nieruchomości. Zezwolenia MSWiA wymaga nabycie przez cudzoziemca nieruchomości (prawa własności i użytkowania wieczystego), a także co do zasady udziałów (akcji) w spółce handlowej będącej właścicielem lub użytkownikiem wieczystym nieruchomości ( art. 1 i art. 3e ustawy z 1920).
3. Przedmioty materialne nie będące rzeczami
Z uwagi na brak wyodrębnienia z przyrody zasadniczo przyjmuje się, iż ciecze, gazy i kopaliny, choć są przedmiotami materialnymi, nie stanowią rzeczy w znaczeniu techniczno-prawnym, a przez to nie mogą być przedmiotem podmiotowych praw rzeczowych.
A. Kopaliny (złoża minerałów).
Kopaliny podlegają wyspecjalizowanemu systemowi norm (pr. geol. i górn.), tworzącemu szczególny reżim prawny dla tej kategorii dóbr materialnych.
W ustawie pr. geol. i górn. (z 1994 r.) wyróżnia się:
złoża kopalin stanowiące części składowe nieruchomości gruntowej; są one przedmiotem własności właściciela gruntu oraz
złoża kopalin nie stanowiące części składowej nieruchomości gruntowej; złoża te są własnością Skarbu Państwa. Nie jest to wszakże prawo własności w rozumieniu k.c., lecz szczególne, bezwzględne prawo podmiotowe o charakterze majątkowym (tzw. prawo własności górniczej). Złoża minerałów nie będące częścią składową nieruchomości gruntowej nie stanowią bowiem rzeczy w sensie techniczno-prawnym.
Na treść prawa własności górniczej składa się - w granicach określonych przez ustawy, z wyłączeniem innych osób - prawo do korzystania ze złóż kopalin oraz prawo rozporządzania, ograniczone do prawa ustanowienia użytkowania górniczego ( art. 7 ust. 2 pr. geol. i górn.). Złoża kopalin nie stanowiących części składowych gruntu są więc przedmiotem wyłącznej własności Skarbu Państwa - prawo własności górniczej jest nieprzenoszalne Do własności złóż kopalin stosuje się odpowiednio przepisy o prawie własności nieruchomości gruntowej (art. 8 pr. geol. i górn.);
Również prawo użytkowania górniczego nie stanowi prawa rzeczowego. Jest ono natomiast prawem bezwzględnym (zob. zwrot: z wyłączeniem innych osób w art. 9 pr. geol. i górn.) o charakterze majątkowym. Na jego treść składa się uprawnienie do poszukiwania, rozpoznawania i wydobywania oznaczonej kopaliny. Prawo to jest zbywalne (art. 9 pr. geol. i górn.). Powstaje na podstawie zawieranej na piśmie (ad solemnitatem) umowy (odpłatnej) pod warunkiem uzyskania koncesji. Wygaśnięcie lub cofnięcie koncesji powoduje wygaśnięcie użytkowania górniczego (art. 10 pr. geol. i górn.). Do użytkowania górniczego stosuje się odpowiednio przepisy k.c. o użytkowaniu ( art. 13 pr. geol. i górn.);.
Istotnym problemem jest rozgraniczenie złóż stanowiących części składowe nieruchomości gruntowej od złóż mieszczących się poza przestrzenią nieruchomości gruntowej. Ustalenie " dolnej" granicy nieruchomości gruntowej wyłącznie na podstawie art. 143 k.c. wydaje się wielce utrudnione, jeśli nie wręcz niemożliwe.
Wydobyte kopaliny są rzeczami w znaczeniu techniczno-prawnym i mogą być przedmiotem praw rzeczowych.
B. Ciecze i gazy.
Nie stanowią one rzeczy w znaczeniu techniczno-prawnym ze względu na brak cechy samoistności (brak wyodrębnienia z przyrody). Jednakże wyodrębnienie pewnej ilości cieczy czy gazów, tj. ich "zamknięcie" w pojemnikach, cysternach, butelkach, obwodach zamkniętych (rurociągach), zmienia kwalifikację prawną - stają się one rzeczami ruchomymi.
Niektóre z wód (podziemnych) traktowane są jako kopaliny (solanki, wody lecznicze i termalne); podlegają one wówczas reżimowi prawnemu przewidzianemu dla złóż kopalin (art. 5 ust. 4 pr. geol. i górn.).
Wody
Zajmują pośród cieczy szczególną pozycję. Reżim prawny wód określa prawo wodne.
Prawo wodne dzieli wody na:
powierzchniowe (podlegają uregulowaniom z zakresu planowania przestrzennego, prawu wodnemu, prawu ochrony środowiska),
podziemne (podlegają prawu wodnemu, prawu geologicznemu górniczemu, ustawie o lecznictwie uzdrowiskowym).
a także inny podział na:
wody morskie tj. morza terytorialnego i morskie wody wewnętrzne oraz
wody śródlądowe.
Śródlądowe wody powierzchniowe dzielą się na:
1) płynące, do których zalicza się wody:
a) w ciekach naturalnych, kanałach oraz w źródłach, z których cieki biorą początek,
b) znajdujące się w jeziorach oraz innych naturalnych zbiornikach wodnych o ciągłym bądź okresowym naturalnym dopływie lub odpływie wód powierzchniowych,
c) znajdujące się w sztucznych zbiornikach wodnych usytuowanych na wodach płynących;
2) stojące, do których zalicza się wody znajdujące się w jeziorach oraz innych naturalnych zbiornikach wodnych niezwiązanych bezpośrednio, w sposób naturalny, z powierzchniowymi wodami płynącymi.
Wody śródlądowe są wodami powierzchniowymi albo podziemnymi.
Powierzchniowe wody stojące oraz wody w rowach stanowią własność właścicieli gruntów, na których się znajdują (własność gruntu przesądza o własności wody).
Pozostałe wody (płynące i podziemne) są przedmiotem własności państwa (art. 10 pr. wodn.).
Przyjętą w pr. wodn. konstrukcję prawa do wód można podsumować w sposób następujący:
woda nie jest rzeczą w rozumieniu k.c.;
własność wód płynących i podziemnych nie stanowi cywilistycznej kategorii własności; jest to szczególne majątkowe prawo podmiotowe o charakterze bezwzględnym;
jedynie wody stojące jako części składowe gruntu, na którym się znajdują, są przedmiotem prawa własności sensu stricto.
4. Przedmioty niematerialne
Zalicza się do nich:
energie,
dobra niematerialne (intelektualne),
dobra osobiste,
prawa, a
niekiedy także działania i zaniechania
oraz pieniądze i papiery wartościowe.
Przedmioty niematerialne wyróżnia cecha negatywna, tj. brak postaci materialnej w sensie fizykalnym.
A. Energie.
Wprawdzie energie, np. elektryczna, jądrowa, cieplna, są jedną z postaci materii, jednakże w sensie prawnym nie stanowią przedmiotów materialnych. W ujęciu k.c. energie nie są rzeczami; nie mogą być zatem przedmiotem własności i innych podmiotowych praw rzeczowych.
Natomiast mogą być rzeczami w sensie techniczno-prawnym źródła energii, tj. urządzenia wytwarzające energię, oraz nośniki energii (np. przewody, butle), o ile są odpowiednio wyodrębnione.
Energie mają charakter mierzalny, dlatego też uczestniczą w obrocie cywilnoprawnym, (np. w art. 555 k.c., przewiduje się odpowiednie stosowanie przepisów o sprzedaży rzeczy do sprzedaży energii).
B. Dobra niematerialne o charakterze intelektualnym.
Są to wytwory umysłu ludzkiego mające cechy oryginalnej twórczości: utwory literackie, naukowe, muzyczne, plastyczne, wynalazki, wzory użytkowe, zdobnicze, znaki towarowe.
Za cechę wspólną dóbr intelektualnych uznaje się odrębność chronionego dobra niematerialnego (np. utworu plastycznego) od jego nośnika fizycznego (tzw. corpus mechanicum), np. rzeźby, dzięki któremu dobro może być poznane i wykorzystywane.
W przeciwieństwie do dóbr intelektualnych ich nośniki są rzeczami w znaczeniu techniczno-prawnym.
Dobra intelektualne są przedmiotem bezwzględnych praw podmiotowych o charakterze niemajątkowym (osobistym) i majątkowym.
Łącznie prawa do dóbr niematerialnych określa się prawem własności intelektualnej, a w jej ramach wyróżnia się prawo własności przemysłowej oraz prawo własności literackiej, naukowej i artystycznej.
Działalność twórcza człowieka we wszystkich jej formach traktowana jest jako dobro osobiste (art. 23 k.c.).
Zanim omówione zostaną nieruchomości niezbędne jest przybliżenie 3 pojęć:
część składowa,
przynależność
pożytki.
Część Składowa
1. Pojęcie części składowej rzeczy
Pojęcie to odnosi się do rzeczy o złożonej strukturze. Rzeczą złożoną jest rzecz składająca się z elementów, które mogą mieć samodzielne znaczenie.
Reżim prawny części składowych określają art. 47-50 k.c. Przepisy te mają charakter iuris cogentis (są bezwzględnie obowiązujące).
Pojęcie części składowej odnosi się zarówno do rzeczy ruchomych, jak i nieruchomości.
Część składowa jest przedmiotem materialnym połączonym z innym przedmiotem materialnym, pełniącym rolę rzeczy nadrzędnej.
Częścią składową, lecz tylko nieruchomości, mogą być także prawa związane z własnością nieruchomości.
Definicję części składowej formułuje art. 47 § 2 i 3 k.c. Dany przedmiot uzyskuje atrybut części składowej innej rzeczy (rzeczy nadrzędnej), jeżeli zostanie on połączony z tą rzeczą w taki sposób, że będzie istniała:
więź fizykalno-przestrzenna,
więź funkcjonalna (gospodarcza), a połączenie będzie miało
charakter trwały (nie dla przemijającego użytku).
Przesłanki te muszą być spełnione łącznie.
Wskutek takiego połączenia przedmiot połączony traci samodzielny byt w sensie fizycznym, gospodarczym i prawnym, stanowiąc z pozostałymi składnikami rzeczy jedną całość traktowaną w obrocie jako dobro samoistne (rzecz w znaczeniu techniczno-prawnym).
2. Charakter połączenia
Częścią składową jest przedmiot materialny połączony z rzeczą nadrzędną w sensie gospodarczym i fizycznym.
Samo połączenie gospodarcze nie jest wystarczające, gdyż więź funkcjonalna charakteryzuje również konstrukcję przynależności.
Zgodnie z art. 47 k.c. połączenie musi być na tyle silne, że odłączenie części składowej nie może nastąpić bez uszkodzenia całości lub przedmiotu odłączonego (więź fizykalno-przestrzenna) bądź bez istotnej zmiany całości lub przedmiotu odłączonego (więź funkcjonalna).
Naruszenie obydwu rodzajów więzi (skutki odłączenia) nie musi występować kumulatywnie.
Przez "całość" należy rozumieć rzecz nadrzędną tworzącą dobro samoistne; przez "przedmiot odłączony" zaś przedmiot traktowany jako część składową.
O tym, czy dany przedmiot został na trwałe (nie mylić z cechą przemijającego użytku) połączony z rzeczą nadrzędną, decydują przesłanki obiektywne. Dla tej oceny nie bez znaczenia jest sposób połączenia (np. przyklejenie, przyspawanie).
Natomiast przyczyny i okoliczności połączenia są irrelewantne:
połączenie może być naturalne (np. glina, torf, zalegające w gruncie), bądź
sztuczne (np. połączenie różnych elementów w celu wytworzenia samochodu, komputera, książki);
Połączenie nie musi istnieć od samego początku istnienia rzeczy, np. wyprodukowanie telewizora. Połączenie może powstać z udziałem człowieka lub bez jego udziału, np. rośliny wyrosłe naturalnie.
Połączenie może być dokonane przez uprawnionego bądź w sposób bezprawny, np. budynek wzniesiony z cudzych materiałów, budynek wzniesiony z własnych materiałów, ale na cudzym gruncie, silnik z kradzionego samochodu wmontowany do samochodu złodzieja.
Połączenie z rzeczą nadrzędną musi mieć charakter fizyczny, materialny i być na tyle intensywne, że odłączenie części składowej powoduje jej uszkodzenie lub uszkodzenie całości, tj. rzeczy nadrzędnej, np. usunięcie cegły z muru czy framugi z okna.
Więź fizyczna niekoniecznie musi być tak ścisła (intensywna), że odłączenie części składowej prowadzi do istotnego uszkodzenia całości lub odłączonej części; wystarcza także połączenie o charakterze luźnym w aspekcie fizycznym, np. szuflada jest częścią składową komody, tzw. pilot jest częścią składową telewizora, kolumny są częścią składową tzw. wieży, klawiatura komputera jest częścią składową stacji dysków.
W takim wypadku odłączenie części składowej (np. szuflady) powoduje zerwanie więzi funkcjonalnej (istotną zmianę całości lub części odłączonej); podobnie w przypadku wymontowania silnika, radia lub koła z samochodu.
3. Przemijający użytek
Nie są częściami składowymi przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku (art. 47 § 3 k.c.), choćby były one połączone na trwałe, tj. nawet wówczas, gdyby więź fizyczna była intensywna, i choćby ich odłączenie powodowało uszkodzenie lub istotną zmianę całości lub części odłączonej.
Przepis art. 47 § 3 k.c. zwęża zakres zastosowania konstrukcji części składowej.
Przemijający użytek nie jest równoznaczny z użytkiem krótkotrwałym. Sporne są wszakże kryteria służące do określania przemijającego użytku:
kryterium subiektywne - wola osoby dokonującej połączenia
kryterium obiektywne - elementy dostrzegalne dla zewnętrznego obserwatora, w tym przede wszystkim sposób połączenia,
kombinacja obydwu kryteriów polegająca na uwzględnianiu w sytuacjach spornych - obok kryterium subiektywnego - także całokształtu okoliczności.
Z uwagi na przemijający użytek nie są częściami składowymi trybuny, estrady wzniesione na czas trwania imprezy, kioski ustawiane sezonowo, część dołączona do maszyny na czas trwania naprawy.
Sens prawny wyodrębnienia pojęcia części składowej polega na tym, że części składowe nie mogą być samodzielnym przedmiotem praw rzeczowych ( art. 47 § 1 k.c.). Takim przedmiotem może być wyłącznie rzecz nadrzędna jako dobro samoistne (rzecz w znaczeniu techniczno-prawnym).
Część składowa może być zatem zbyta lub obciążona wyłącznie jako element rzeczy nadrzędnej. Nie jest więc również dopuszczalne zniesienie współwłasności tylko w odniesieniu do np. budynków stanowiących części składowe gruntu, tj. bez jednoczesnego zniesienia współwłasności całej nieruchomości. Nie można być współwłaścicielem części składowej w innym stosunku (ułamku) niż w odniesieniu do rzeczy nadrzędnej.
Identyczna zasada działa oczywiście również w przeciwnym kierunku - nabycie własności rzeczy rozciąga się także na jej części składowe.
Rzecz, która stała się częścią składową innej rzeczy (rzeczy nadrzędnej), traci swój samodzielny byt prawny i dzieli losy prawne rzeczy nadrzędnej. Oznacza to, że w stosunku do rzeczy, która stała się częścią składową, wygasa dotychczasowe prawo własności i inne obciążające ją prawa rzeczowe;
Prawo własności rzeczy połączonej z rzeczą nadrzędną wygasa bezpowrotnie; nie odżywa ono w razie późniejszego odłączenia części składowej. Wyjątek dotyczy wypadków, gdy odłączenie nastąpiło w wykonaniu uprawnienia do odłączenia przysługującego temu, kto dokonał połączenia (ius tollendi) (art. 227 k.c.). Ponadto wyjątek może być skutkiem umowy stron, w której niewłaściciel, np. najemca, zostanie upoważniony do odłączenia poczynionych przez niego nakładów nawet, jeśli stały się one częścią składową rzeczy.
Z chwilą odłączenia części składowej staje się ona rzeczą samoistną. Bez znaczenia są przy tym takie okoliczności, jak:
odłączenie jako skutek działania człowieka (np. ścięcie drzewa) czy bez udziału człowieka (np. zwalenie drzew przez wichurę);
istnienie lub brak uprawnienia do odłączenia części składowej od rzeczy nadrzędnej.
Część składowa rzeczy może być też przedmiotem posiadania, chodzi jednak wyłącznie o posiadanie zależne; samoistne posiadanie części składowych rzeczy nie jest możliwe.
Nie jest zatem możliwe nabycie przez zasiedzenie samych części składowych (np. budynku bez gruntu, którego budynek jest częścią składową).
Szczególne uregulowanie części składowej gruntu
Związanie budynku z gruntem przewidziane jest najwyraźniej w art. 47 § 1 i 2 oraz art. 48 k.c.
Zgodnie z art. 48.k.c Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.
Z unormowań tych wynika jednoznacznie, że budynki są częściami składowymi gruntu i mogą istnieć tylko w sytuacjach przewidzianych w Kodeksie cywilnym lub też w przepisach szczególnych.
Zasadą jest, że własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która stała się jej częścią składową. Do wyjątków od tej zasady należy zaliczyć:
a) budynki należące do wieczystego użytkownika (art. 235),
b) budynki należące do rolniczych spółdzielni produkcyjnych (art. 272 i 279),
c) budynki zatrzymane przez rolnika z mocy przepisów szczególnych (ubezpieczeniowych).
Jeżeli budynki lub inne urządzenia o podobnym charakterze nie są trwale związane (połączone) z gruntem, to mają one charakter ruchomości i podlegają reżimowi prawnemu dotyczącemu ruchomości.
W świetle kryterium "trwałego związania z gruntem" nieruchomości gruntowych nie stanowią części składowych różnego rodzaju budowle o przemijającym użytkowaniu, np. budynek pomocniczy na czas realizacji procesu budowlanego, baraki, szopy, kioski itd.
Wyjątek od zasady
Wyjątek od uregulowania zawartego w art. 48 stanowi przepis art. 49, zgodnie z którym . Urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne nie należą do części składowych nieruchomości, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa.
W art. 49 k.c. zawarte jest unormowanie zawierające wyjątek od zasady przewidzianej w art. 47 § 2 k.c., że "częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego".
Końcowe zastrzeżenie art. 49 k.c. uzależniające zastosowanie tego przepisu od przesłanki, aby objęte nim urządzenia wchodziły w skład przedsiębiorstwa lub zakładu jest kwestią faktu. Jest ona spełniona z chwilą podłączenia wymienionych w art. 49 k.c. urządzeń do sieci należącej do przedsiębiorstwa lub zakładu. W rezultacie urządzenia te przestają być częścią składową nieruchomości, na której zostały zbudowane, i nie stanowią na podstawie art. 191 k.c. własności właściciela tej nieruchomości.
Z chwilą bowiem połączenia ich w sposób trwały z przedsiębiorstwem w taki sposób, że nie mogą być od niego odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo przedmiotu odłączonego (art. 47 § 2 i 3 k.c.), stają się częścią składową tego przedsiębiorstwa.
Podstawę prawną przejścia własności stanowi art. 191 k.c. odniesiony mutatis mutandis, ze względu na treść art. 49 k.c., do przedsiębiorstwa (zakładu). Z chwilą połączenia w sposób trwały z siecią urządzeń przedsiębiorstwa wymienionych w art. 49 k.c. urządzenia, jako jego części składowe, stają się przedmiotem własności tej osoby, która jest właścicielem przedsiębiorstwa.
Rodzaje nieruchomości
Przepis art. 46 § 1 k.c. statuuje trzy rodzaje nieruchomości:
nieruchomości gruntowe,
nieruchomości budynkowe,
nieruchomości lokalowe.
Grunty (części powierzchni ziemskiej) - o ile spełnione są wymagania art. 46 § 1 in princ. k.c. - są zawsze nieruchomościami, natomiast budynki i ich części (lokale) mogą stanowić rzeczy nieruchome tylko wyjątkowo, tj. jedynie w wypadkach przewidzianych w przepisach szczególnych. Co do zasady bowiem budynki i ich części są częściami składowymi gruntu (art. 48 k.c.).
Istnienie nieruchomości budynkowych i lokalowych, będących odrębnym od gruntu przedmiotem własności stanowi wyjątek od zasady superficies solo cedit (art. 191 k.c.).
Wśród nieruchomości gruntowych wyodrębnia się - na podstawie kryterium funkcjonalnego:
nieruchomości rolne (zdefiniowane w art. 461 k.c.) oraz
grunty leśne ( ustawa o lasach).
Do wszystkich rodzajów nieruchomości (gruntowych, w tym rolnych i leśnych, budynkowych i lokalowych) odnosi się - dokonany według kryterium podmiotowego - podział nieruchomości na
nieruchomości stanowiące własność Skarbu Państwa i gmin (tzw. nieruchomości publiczne) oraz
nieruchomości nie będące przedmiotem własności tych podmiotów.
1. Nieruchomości gruntowe
A. Pojęcie nieruchomości gruntowej.
Podział powierzchni ziemskiej (stanowiącej z fizycznego punktu widzenia continuum) na poszczególne nieruchomości (przedmioty samoistne) jest podziałem konwencjonalnym (sztucznym).
Wyodrębnienie nieruchomości gruntowych opiera się nie na podstawie kryterium przyrodniczego (fizycznych właściwości powierzchni ziemskiej), lecz wyłącznie na podstawie kryterium formalnego, ustalonego przez przepisy.
Liczba nieruchomości na tym samym obszarze może zatem ulegać zmianom, m.in. wskutek dokonywanego obrotu.
Pojęcie nieruchomości gruntowej funkcjonuje w Polsce w dwóch, nie w pełni tożsamych znaczeniach:
wieczystoksiegowym (formalnym) - wieczystoksięgowa (formalna) definicja nieruchomości - zgodnie z tym podejściem nieruchomością jest część powierzchni ziemskiej, dla której urządzono księgę wieczystą (arg. z art. 24 ust. 1 zd. 1 ustawy o kw. i hip.). Zob. też art. 21 ustawy o kw. i hip. - z uwagi na niezrealizowanie zasady powszechności ksiąg wieczystych w k.c. odstąpiono od tej jednoznacznej definicji nieruchomością.,
i
kodeksowym (materialnym) - materialnoprawna definicja nieruchomości (art. 46 § 1) - ma obecnie charakter zasadniczy. Nieruchomością jest część powierzchni ziemskiej stanowiąca odrębny przedmiot własności. Jest to nieostre kryterium wyodrębnienia nieruchomości.
Definicję nieruchomości zawartą w art. 46 § 1 k.c. wyjaśnia się w zróżnicowany sposób:
1. w przewidzianym w art. 46 § 1 k.c. kryterium odrębności mieszczą się:
kryterium fizyczne, tj. kryterium ustalonych granic (zewnętrznych) nieruchomości (oddzielenie od innych nieruchomości) oraz
kryterium prawne, tj. kryterium własnościowe (przynależność do tego samego lub - w przypadku współwłasności - tych samych podmiotów), przy czym obie te przesłanki łącznie decydują o wyodrębnieniu z powierzchni ziemskiej samoistnego przedmiotu w postaci nieruchomości gruntowej;
wyłącznym kryterium wyodrębnienia nieruchomości gruntowej jest kryterium własnościowe.
do wyodrębnienia nieruchomości wystarczające jest skonkretyzowanie jej zakresu przedmiotowego, co następuje przez określenie granic zewnętrznych nieruchomości.
Z przepisów ustawy o kw. i hip. wynika natomiast, że zwarty, jednolity obszar powierzchni ziemskiej należący do jednego właściciela może stanowić kilka nieruchomości, jeżeli dla poszczególnych fragmentów tego obszaru urządzono oddzielne księgi wieczyste.
Zarazem ustawa o kw. i hip. pozwala na łączenie w jedną nieruchomość gruntów nie sąsiadujących ze sobą, o ile stanowią one całość gospodarczą. Przy tym o liczbie nieruchomości w obydwu wypadkach decyduje wola właściciela.
Za przeważające można uznać następujące stanowisko:
art. 46 § 1 k.c. odnosi się zarówno do nieruchomości, dla których prowadzi się księgi wieczyste, jak i dla nieruchomości, dla których nie urządzono ksiąg wieczystych;
w przypadku nieruchomości wieczystoksięgowych o istnieniu, liczbie nieruchomości oraz ich zakresie przedmiotowym decyduje treść księgi wieczystej. Takie okoliczności jak sąsiedztwo czy przynależność do jednego podmiotu własności nie mają znaczenia (pierwszeństwo wieczystoksięgowego modelu nieruchomości);
w przypadku braku ksiąg wieczystych z całą pewnością można jedynie twierdzić, iż:
obszar powierzchni ziemskiej należący do kilku podmiotów stanowi przynajmniej tyle nieruchomości, ilu jest właścicieli;
właściciel kilku nie sąsiadujących ze sobą gruntów jest właścicielem kilku nieruchomości.
Zróżnicowanie terminologii.
W art. 46 k.c. terminy: nieruchomość i grunt, traktowane są jako synonimy. Synonimami są też terminy: nieruchomość rolna i grunt rolny (art. 461 k.c.).
W przepisach pozakodeksowych wszakże wyraz: grunt nie zawsze używany jest w znaczeniu nieruchomości gruntowej.
Niejednokrotnie też ustawodawca posługuje się zwrotami: teren, działka, przy czym w niektórych wypadkach chodzi o nieruchomości gruntowe, w innych o ich części lub o kompleksy składające się z kilku nieruchomości, zob. np. pr. budowl., w którym występują pojęcia: teren, teren budowy, teren zamknięty, działka, działka budowlana, czy też ustawę o zagosp. przestrz., która posługuje się terminem: teren w różnych znaczeniach. Ustalenie rzeczywistego znaczenia takich terminów wymaga każdorazowo przeprowadzenia wykładni.
Granice przestrzenne nieruchomości gruntowych. Rozgraniczenie nieruchomości.
Przez granice przestrzenne nieruchomości gruntowych należy rozumieć tak granice w ujęciu horyzontalnym, jak i wertykalnym.
Na konieczność istnienia granic nieruchomości gruntowych w układzie poziomym wskazuje sama istota nieruchomości jako części powierzchni ziemskiej (art. 46 § 1 k.c.).
Muszą więc istnieć granice zewnętrzne, które oddzielają od siebie poszczególne nieruchomości gruntowe. Z reguły granice te wyznaczane są sztucznie. Nie muszą one być wyraźnie zaznaczone na gruncie. Wystarczy, jeśli można je ustalić, a co za tym idzie odtworzyć. Zatem zatarcie granicy na gruncie nie unicestwia bytu nieruchomości.
Zazwyczaj przebieg granic nieruchomości gruntowych odzwierciedlają mapy geodezyjne. Przy ustalaniu granic istotne znaczenie ma także treść wpisów do księgi wieczystej lub ewidencji gruntów i budynków.
Dla nowo powstających nieruchomości podstawy do ustalenia granic określają czynności prawne (np. w przypadku przeniesienia własności części nieruchomości czy zniesienia współwłasności nieruchomości), orzeczenia sądowe (np. jako efekt postępowań "działowych") bądź decyzje administracyjne (np. wywłaszczenie części nieruchomości, decyzja komunalizacyjna).
Właściciele gruntów sąsiednich mają obowiązek współdziałania przy rozgraniczeniu gruntów oraz utrzymywania stałych znaków granicznych ( art. 152 k.c.).
Rozgraniczenie nieruchomości, tj. ustalenie przebiegu granic nieruchomości, dokonywane jest co do zasady w trybie administracyjnym (przesłanki i tryb postępowania rozgraniczeniowego reguluje pr. geodez. i kartogr.), a w wypadkach, gdy granice gruntów stały się sporne, w trybie postępowania sądowego (art. 153 k.c.).
Granice nieruchomości gruntowych w układzie pionowym.
Nieruchomość gruntową uznaje się za konstrukcję trójwymiarową (pogląd dominujący), a zatem przybiera ona postać bryły ( art. 46 § 1 w związku z art. 143 k.c.).
Natomiast zgodnie z odmiennym stanowiskiem nieruchomość gruntowa stanowi przestrzeń dwuwymiarową (płaszczyznę); zaś znaczenie art. 143 k.c. sprowadza się do kształtowania treści dozwolonego zachowania właściciela, tj. określenia granic funkcjonalnych (granic działania).
Traktowanie nieruchomości gruntowej jako bryły rodzi problem ustalenia "dolnej" i "górnej" granicy nieruchomości. Granice te określa się jako płaszczyzny pionowe przebiegające według granic nieruchomości ustalonych na powierzchni ziemi i sięgające do "pewnej" wysokości i głębokości, tj. tak wysoko i tak głęboko, jak to wynika ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia gruntu (art. 143 k.c.).
Ogólne kryterium wyznaczania "dolnej" i "górnej" granicy nieruchomości (w postaci klauzuli generalnej społeczno-gospodarczego przeznaczenia gruntu) nie pozwala na ścisłe oznaczenie tych granic. Powoduje to dwa skutki:
"pionowe" granice różnych nieruchomości gruntowych są różne w zależności od ich społeczno-gospodarczego przeznaczenia;
pionowe granice poszczególnych nieruchomości nie są stałe, ulegają one zmianom stosownie do zmian społeczno-gospodarczego przeznaczenia danego gruntu, co może nastąpić np. wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego.
Kryterium spoleczno-gospodarczego przeznaczenia gruntu ma charakter przedmiotowy (obiektywny) w przeciwieństwie do podmiotowego (subiektywnego) kryterium interesu właściciela nieruchomości gruntowej.
Ponad "górną" i poniżej "dolnej" granicy nieruchomości mogą działać tak niewłaściciele, jak i właściciel. Zob. pr. lotn. co do wysokości lotów samolotów oraz pr. geol. i górn. co do własności i korzystania z kopalin.
Podział nieruchomości gruntowych.
Podział nieruchomości jest pojęciem wieloznacznym. Pojęcie to może oznaczać:
a) tzw. podział geodezyjny;
b) tzw. podział cywilny; niekiedy wyróżnia się również
c) tzw. podział wieczystoksięgowy.
Ponadto w ramach stosunku współwłasności występuje pojęcie podziału quo ad usum, przez który należy rozumieć wydzielenie fizycznie oznaczonych części nieruchomości wspólnej do samodzielnego korzystania przez poszczególnych współwłaścicieli bez znoszenia stosunku współwłasności.
Podział geodezyjny polega na wydzieleniu z jednej działki ewidencyjnej dwu lub większej ilości działek ewidencyjnych. Podział taki nie prowadzi do zmiany stanu prawnego nieruchomości.
Podział cywilny ma miejsce wówczas, gdy dochodzi do zmiany podmiotu własności części nieruchomości gruntowej (wyodrębnionej geodezyjnie w postaci działki lub działek ewidencyjnych). Skutkiem tak rozumianego podziału cywilnego nieruchomości jest więc zwiększenie liczby nieruchomości w wyniku fizycznego podziału dotychczasowej nieruchomości na przynajmniej dwie nieruchomości. Okoliczność, iż nowo utworzona nieruchomość zostanie następnie dołączona do już istniejącej księgi wieczystej prowadzonej dla innej nieruchomości nowego właściciela nie zmienia faktu, iż uprzednio (tj. przed połączeniem) doszło do zwiększenia liczby nieruchomości.
Podstawą prawną podziału cywilnego nieruchomości są czynności prawne (np. zbycie części nieruchomości), orzeczenia sądowe (np. zniesienie współwłasności), a także inne zdarzenia prawne (np. zasiedzenie części nieruchomości).
Podział wieczystoksięgowy polega na tzw. manipulacjach wieczystoksięgowych, w wyniku których z jednej nieruchomości wieczystoksięgowej odłącza się jej część (działkę ewidencyjną) i tę odłączoną część dołącza się do nieruchomości objętej inną księgą wieczystą. W wypadku takim niekoniecznie musi dojść do zmiany podmiotu własności. Dopuszczalne jest bowiem odłączenie części nieruchomości z jednej księgi wieczystej i dołączenie tej części do innej księgi wieczystej prowadzonej dla drugiej nieruchomości tego samego właściciela.
Mimo pewnych wątpliwości należy przyjąć, iż w art. 93 ustawy o g.g. mowa jest o podziale nieruchomości w znaczeniu podziału cywilnego (fizycznego). Podział geodezyjny natomiast stanowi jedynie przesłankę uzyskania decyzji administracyjnej zezwalającej na dokonanie podziału cywilnego nieruchomości gruntowej. Dokonanie samego podziału geodezyjnego nie wymaga zezwolenia.
Niejasne jest natomiast, czy art. 93 ustawy o g.g. odnosi się również do tzw. podziału wieczystoksięgowego, w którym nie dochodzi do zmiany po stronie właściciela. Funkcja i cel tej normy - ochrona gruntów (pojmowanych jako obszary powierzchni ziemskiej) przed nadmiernym rozdrobnieniem - uzasadniają, jak się zdaje, następujące zapatrywania:
odłączenie z księgi wieczystej części nieruchomości (jednej lub kilku działek ewidencyjnych) i przyłączenie tej części do innej księgi wieczystej prowadzonej dla nieruchomości tego samego właściciela wymaga zatwierdzenia podziału nieruchomości na podstawie art. 93 ustawy o g.g.
zatwierdzenia podziału na podstawie art. 93 ustawy o g.g. wymaga również odłączenie z księgi wieczystej części nieruchomości i założenie dla tej części nowej księgi wieczystej, i to nawet bez zmiany podmiotu własności.
Do podziału cywilnego (fizycznego) nieruchomości gruntowych może dojść nie tylko wskutek działań podejmowanych przez właścicieli (o czym dotychczas była mowa). Według dominującego poglądu podział nieruchomości gruntowej (z zachowaniem wymagań art. 93 ustawy o g.g.) może nastąpić także w wyniku dokonania przez użytkownika wieczystego czynności rozporządzającej polegającej na zbyciu prawa użytkowania wieczystego wydzielonej fizycznie części gruntu, jak również wskutek zniesienia współużytkowania wieczystego, działu spadku obejmującego prawo użytkowania wieczystego.
2. Nieruchomości budynkowe
Co do zasady budynki są częścią składową gruntu (art. 48 k.c.) i dzielą jego los prawny (zasada superficies solo cedit). Jednakże w drodze wyjątku od tej zasady w obrocie prawnym występują budynki stanowiące odrębny od gruntu przedmiot własności (odrębne nieruchomości). Nieruchomościami budynkowymi są budynki trwale z gruntem związane, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 k.c.).
Źródła normatywne
Do przepisów szczególnych, na podstawie których może dojść obecnie do powstania odrębnych nieruchomości budynkowych, należą:
a) art. 235 k.c. - odrębna własność budynków położonych na gruncie będącym przedmiotem użytkowania wieczystego; prawo własności budynków przysługuje użytkownikowi wieczystemu;
b) art. 272 i 279 k.c. - odrębna własność budynków położonych na gruntach będących w użytkowaniu rolniczych spółdzielni produkcyjnych; prawo własności budynków przysługuje rolniczej spółdzielni produkcyjnej;
c) Ponadto w obrocie prawnym mogą występować odrębne nieruchomości budynkowe, które powstały na podstawie poprzednio obowiązujących przepisów . Należą do nich:
odrębna własność budynku ustanowiona na podstawie art. 553 k.c. Napoleona. (co mogło nastąpić do 1.01.1947). Przepis ten stwarzał jedynie domniemanie, że budynki są przedmiotem własności właściciela gruntu. Można było zatem zawrzeć umowę, na podstawie której wznoszący budynek stawał się właścicielem samego budynku (było to tzw. prawo powierzchni)dopuszcza także nabycie na podstawie art. 553 k.c. Nap. odrębnej własności budynków w drodze zasiedzenia; zob. też art. XXVI p.w.pr.rzecz. z 1946 oraz art. XXXVII i art. XL p.w.k.c.;
odrębna własność budynków znajdujących się na gruntach objętych dekretem o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy ( art. 5 dekretu z 26.10.1945, Dz.U. Nr 50, poz. 279), jeżeli nie został uregulowany stan prawny gruntów pod tymi budynkami, tj. nie przyznano prawa wieczystej dzierżawy lub prawa zabudowy na podstawie art. 7 dekretu. W przeciwnym razie odrębna własność tej kategorii budynków związana jest obecnie z prawem użytkowania wieczystego gruntów, które zastąpiło prawo własności czasowej, w które z kolei przekształcono prawo wieczystej dzierżawy oraz zabudowy;
budynki zatrzymane przez rolnika, który w zamian za rentę przekazał państwu gospodarstwo rolne na podstawie odpowiednich ustaw z 1968 r., 1974 r. i 1977 r. . Na podstawie tych ustaw rolnik, przekazując gospodarstwo rolne państwu, mógł zatrzymać "na własność" budynki wchodzące w skład przekazywanego gospodarstwa. Budynki takie stawały się przedmiotem odrębnej własności rolnika (nieruchomościami budynkowymi). Nieruchomości te były zbywalne w drodze czynności prawnych inter vivos, z tym że państwu przysługiwało prawo pierwokupu bądź wykupu. Nie podlegały natomiast dziedziczeniu, z wyjątkiem odrębnej własności budynkowej powstałej na podstawie ustawy z 1977 r., która była przedmiotem spadkobrania.
C. Nieruchomości budynkowe na gruncie będącym przedmiotem użytkowania wieczystego.
Budynki znajdujące się na gruncie będącym przedmiotem użytkowania wieczystego stanowią odrębną własność użytkownika wieczystego (art. 235 § 1 k.c.).
Użytkowanie wieczyste powstaje zasadniczo na podstawie umowy o ustanowieniu użytkowania wieczystego i wpisu do księgi wieczystej ( art. 27 ustawy o g.g.).
Nabycie użytkowania wieczystego gruntu zabudowanego oznacza zarazem nabycie prawa odrębnej własności budynków postawionych na tym gruncie.
Odrębna własność budynków powstaje również w razie wzniesienia budynku przez użytkownika wieczystego na użytkowanym przez niego gruncie ( art. 235 § 1 zd. 1 k.c.).
W przypadku wybudowania przez użytkownika wieczystego budynku położonego jednocześnie na dwóch nieruchomościach gruntowych oddanych mu w użytkowanie wieczyste, z których jedna stanowi przedmiot własności Skarbu Państwa, a druga - przedmiot własności gminy, dopuszczalne jest ujawnienie odrębnej własności takiego budynku w księgach wieczystych prowadzonych dla każdej z tych nieruchomości gruntowych, z tym że opis nieruchomości budynkowej powinien jednoznacznie wskazywać, że budynek położony jest na każdej z nieruchomości tylko częściowo.
Budynki wzniesione przez użytkownika wieczystego stają się odrębnymi nieruchomościami także wówczas, gdy ich wybudowanie nastąpiło niezgodnie z umową o ustanowieniu użytkowania wieczystego; ocena naruszenia postanowień umowy należy do sfery stosunków obligacyjnych.
W przypadku gruntu zabudowanego odrębna własność budynku przysługuje użytkownikowi wieczystemu od chwili nabycia prawa użytkowania wieczystego, co następuje z momentem wpisania tego prawa do księgi wieczystej; w pozostałych przypadkach - od chwili wzniesienia budynku, przez co należy rozumieć budynek w stanie surowym zamkniętym.
Do powstania nieruchomości budynkowej nie jest wymagany wpis do księgi wieczystej; wpis odrębnej własności budynku nie ma więc charakteru konstytutywnego.
Dla istnienia odrębnej własności budynku nie ma znaczenia stan techniczny zabudowań. Nieruchomość budynkowa istnieje dopóty, dopóki istnieje jakikolwiek jej substrat.
Przedmiotem odrębnej własności są nie tylko budynki, lecz i inne urządzenia, np. silosy, piwnice-lodownie, znajdujące się na użytkowanym wieczyście gruncie ( art. 235 § 1 k.c.). Status prawny tych innych urządzeń - z uwagi na ich pominięcie w art. 46 § 1 k.c. - jest niejasny. Dominuje wszakże zapatrywanie, iż także owe inne urządzenia są nieruchomościami budynkowymi, a nie rzeczami ruchomymi.
Budynek wzniesiony przez jednego ze współużytkowników wieczystych stanowi współwłasność wszystkich współużytkowników wieczystych.
Odrębna własność budynków jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym (art. 235 § 2 k.c.). Nieruchomości budynkowe dzielą więc los prawny użytkowania wieczystego. Prawem głównym jest prawo użytkowania wieczystego. Jako prawa związane użytkowanie wieczyste i własność budynków nie mogą być przedmiotem samoistnych rozporządzeń; ich zbycie dopuszczalne jest tylko łącznie.
Użytkowanie wieczyste determinuje byt nieruchomości budynkowych, lecz nie na odwrót. W szczególności wygaśnięcie odrębnej własności budynków, np. wskutek ich zniszczenia, nie powoduje wygaśnięcia użytkowania wieczystego. Natomiast wygaśnięcie użytkowania wieczystego pociąga za sobą ex lege skutek w postaci wygaśnięcia odrębnej własności budynków. Budynki stają się częścią składową gruntu zgodnie z zasadą superficies solo cedit. Rozliczenia pomiędzy właścicielem gruntu a byłym użytkownikiem wieczystym reguluje art. 242 k.c. Odrębna własność budynków stanowi zatem swoistą formę własności czasowej.
Nieruchomości budynkowe rolniczych spółdzielni produkcyjnych (RSP).
Należy odróżnić dwie sytuacje:
Użytkowanie przez RSP gruntów wniesionych przez członków jako wkład do spółdzielni (art. 279 k.c.).
Budynki (i inne urządzenia) wzniesione przez RSP na będącym w użytkowaniu gruncie stanowiącym wkład gruntowy członka spółdzielni są zawsze przedmiotem odrębnej własności RSP (art. 279 § 1 k.c.). Mimo braku wyraźnego przepisu należy przyjąć, iż odrębna własność budynków jest prawem związanym z prawem użytkowania wkładu gruntowego;
Reguła przewidziana w art. 279 § 1 k.c. nie odnosi się do przypadku wniesienia przez członka gruntu zabudowanego do użytkowania przez spółdzielnię - budynki pozostają własnością członka, a RSP przysługuje do nich wyłącznie prawo użytkowania.
W razie wygaśnięcia prawa użytkowania gruntu stanowiącego wkład członkowski odrębna własność budynku wygasa albo wskutek tego, że właściciel gruntu staje się także właścicielem budynków jako części składowych gruntu, albo wskutek nabycia własności gruntu przez RSP (art. 279 § 2 k.c.).
Użytkowanie przez RSP gruntów Skarbu Państwa ( art. 272 k.c.). W wypadku takim RSP staje się właścicielem budynków (i innych urządzeń) znajdujących się na użytkowanym gruncie. Dotyczy to tak budynków wzniesionych przez RSP (art. 272 § 2 k.c.), jak i budynków, które RSP otrzymała od Skarbu Państwa razem z gruntem (art. 272 § 1 k.c.). Odrębna własność budynków przypadająca RSP jest prawem związanym z użytkowaniem gruntu (art. 272 § 3 k.c.). Wygaśnięcie prawa użytkowania gruntu Skarbu Państwa pociąga za sobą wygaśnięcie odrębnej własności budynków (art. 273 k.c.). Budynki stają się częścią składową gruntu (powrót do zasady superficies solo cedit ).
Jednakże istnienie odrębnej własności budynków we wskazanych przypadkach nie jest wyłącznym rozwiązaniem normatywnym. RSP, otrzymując do użytkowania od Skarbu Państwa grunt zabudowany, może uzyskać w odniesieniu do budynków znajdujących się na takim gruncie tylko prawo użytkowania (art. 272 § 1 k.c.). Również budynki wzniesione przez RSP nie muszą stanowić jej odrębnej własności, lecz mogą stać się - zgodnie z zasadą superficies solo cedit - własnością Skarbu Państwa (art. 272 § 2 k.c.).
Przewidzianą w k.c. instytucję użytkowania gruntów Skarbu Państwa przez RSP niweczy u.g.n.r. SP. Ustawa ta, określając reguły gospodarowania nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, nie przewiduje możliwości ustanawiania na nich prawa użytkowania (arg. z art. 24 ust. 1 w zw. z art. 38 ust. 1).
Co więcej, w art. 16 u.g.n.r. SP przewidziano likwidację stosunku prawnego użytkowania - nieruchomości rolne Skarbu Państwa mogły pozostać w użytkowaniu spółdzielni tylko do czasu zawarcia z Agencją Nieruchomości Rolnych nowych umów, w tym umów dzierżawy lub najmu (należy sądzić, iż grunty rolne będą przede wszystkim stanowiły przedmiot umowy dzierżawy z uwagi na pożytki, jakie grunty takie przynoszą). W razie niezawarcia nowych umów do 31.12.2001 dotychczasowe użytkowanie ustanowione na podstawie umów lub decyzji administracyjnych wygasło (art. 16 ust. 2 w zw. z art. 13 ust. 1). Można więc wnosić, że po upływie terminu, o którym mowa w art. 16 u.g.n.r. SP, przepisy art. 271-275 k.c., choć formalnie nie uchylone, nie będą stosowane. Dotknie je zatem skutek w postaci desuetudo.
W obydwu sytuacjach, z uwagi na związanie odrębnej własności budynków z niezbywalnym prawem użytkowania, nieruchomości budynkowe są wyłączone z obrotu.
Granice przestrzenne nieruchomości budynkowych.
Sfera przestrzenna wyznaczana przez konstrukcję nieruchomości budynkowej pokrywa się z bryłą. Przez bryłę tę należy rozumieć - poza częścią nadziemną - także część podziemną (piwnice, fundamenty). Pozostały obszar, nad i pod powierzchnią gruntu, należy do właściciela gruntu. Art. 143 k.c. dotyczy bowiem jedynie gruntów, zatem odrębna własność budynku nie może rozciągać się na przestrzeń nad i pod jego konstrukcją.
W wypadku nieruchomości budynkowych bezpośrednio sąsiadujących ze sobą (przylegających do siebie) granice między nimi wyznacza płaszczyzna prostopadła do powierzchni gruntu.
3. Nieruchomości lokalowe
Nieruchomością lokalową jest część budynku, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowi odrębny od gruntu przedmiot własności ( art. 46 § 1 k.c.). Budynek musi być trwale związany z gruntem (art. 46 § 1 k.c.).
Nieruchomość lokalową stanowi zatem wyodrębniona część składowa nieruchomości gruntowej (gdy budynek jest częścią składową gruntu) albo nieruchomości budynkowej.
Częścią budynku, która współcześnie może stanowić odrębną nieruchomość, może być tylko lokal.
Inne części budynku, co odnosi się przede wszystkim do pięter, nie mogą stać się obecnie odrębną nieruchomością ( art. 1 i 2 u.wł.lok.), chyba że jeden lokal będzie obejmował całe piętro.
Źródła normatywne.
Podstawę prawną wyodrębniania nieruchomości lokalowych stanowi obecnie u.wł.lok. Ponadto inne akty normatywne zawierają postanowienia dotyczące odrębnej własności lokali. Nie modyfikują one wszakże konstrukcji prawnej tej instytucji, lecz normują sytuacje szczególne, w tym określają tryb postępowania przy sprzedaży lokali, zasady ustalania cen, ustanawiają reguły pierwszeństwa nabycia lokali.
Lokal jako odrębna nieruchomość.
Odrębną nieruchomość może stanowić lokal. Lokal jest częścią budynku. Nie ma znaczenia, gdzie budynek jest położony - w mieście czy na wsi; czyją stanowi własność (także Skarbu Państwa i gminy oraz państwowych i komunalnych osób prawnych); jakiego rodzaju jest to budynek (mieszkalny czy gospodarczy).
Nie ma również znaczenia wielkość budynku (u.wł.lok. zrezygnowała z dawnych rozróżnień na tzw. małe domy mieszkalne i domy wielomieszkaniowe), ani wielkość lokali - odrębną własność może tworzyć lokal o dowolnej powierzchni.
Ważne jest wszakże, by budynek obejmował więcej niż jeden lokal (co najmniej dwa, przy czym również ów drugi lokal musi być samodzielny.
Położenie lokalu w budynku nie ma znaczenia prawnego. Lokal może być usytuowany tak na jednej, jak i na wielu (z reguły dwóch) kondygnacjach.
U.wł.lok. wyróżnia dwa rodzaje lokali: lokal mieszkalny oraz lokal o innym przeznaczeniu. Każdy z nich może stanowić odrębną nieruchomość.
Celowość i sensowność dokonanego w u.wł.lok. rozróżnienia na lokale mieszkalne i lokale o innym przeznaczeniu jest kwestionowana. Sensowność - dlatego, że kryterium rozróżnienia obydwu rodzajów lokali w postaci przeznaczenia (mieszkalne i inne) jest niewystarczające z uwagi na jego (dozwoloną) zmienność; celowość zaś - dlatego, że podział lokali na dwa rodzaje nie ma jakiegokolwiek znaczenia normatywnego, w szczególności nie wiążą się z nim różnice co do reżimu prawnego.
Pojęcie lokalu o innym (niż mieszkalne) przeznaczeniu uważa się za szersze od dotychczasowego pojęcia lokalu użytkowego; obejmuje ono bowiem także garaż, pracownię twórcy oraz lokal przeznaczony na cele rekreacyjne niekiedy zaś utożsamia się je z pojęciem lokalu użytkowego.
Lokal (każdego rodzaju) musi być samodzielny. Według u.wł.lok. (por. art. 3 ust. 1 i 2 u.n.l.) samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na pobyt stały ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych ( art. 2 ust. 2 zd. 1 u.wł.lok.). Przepis ten stosuje się odpowiednio do samodzielnych lokali o innym przeznaczeniu, tj. lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na inne niż mieszkalne cele (art. 2 ust. 2 zd. 2 u.wł.lok.).
Ustawowa definicja samodzielnego lokalu spotkała się z uzasadnioną krytyką. Za niepotrzebne i mylące uważa się nawiązywanie w definicji do dawnej terminologii, która - w przeciwieństwie do u.wł.lok. - miała na względzie tworzenie restrykcji w zakresie swobody ustanawiania odrębnej własności lokali. W szczególności zbędne było nawiązanie do przesłanki zaspokajania potrzeb mieszkaniowych oraz korzystania z lokali zgodnie z ich przeznaczeniem. W istocie bowiem jedynym kryterium wyodrębnienia nieruchomości lokalowej jest kryterium samodzielności. Przeznaczenie lokalu i sposób korzystania z niego nie mają w tym wypadku znaczenia. Każdy bowiem samodzielny lokal może być przedmiotem odrębnej własności, a zatem może stanowić nieruchomość lokalową.
W rezultacie w doktrynalnych definicjach jako lokal samodzielny określa się zamkniętą przestrzeń, wydzieloną trwałymi ścianami. Akcentuje się przy tym, że korzystanie z samodzielnego lokalu nie wymaga korzystania z pomieszczeń znajdujących się w innym lokalu.
Za samodzielny może być również uznany lokal, jeżeli takie urządzenia jak sanitariaty znajdują się na zewnątrz lokalu, jeśli tylko służą do wspólnego użytku.
Cechę samodzielności lokal musi uzyskać przed wyodrębnieniem; zatem dopóki trwają prace adaptacyjne, wyodrębnienie nieruchomości lokalowej nie może nastąpić.
Spełnienie przesłanki samodzielności lokalu stwierdza w każdym przypadku wyodrębnienia nieruchomości lokalowej organ właściwy w sprawach nadzoru architektoniczno-budowlanego (starosta) w formie zaświadczenia (art. 2 ust. 3 u.wł.lok.).
Organem właściwym w sprawach nadzoru architektoniczno-budowlanego jest powiatowy inspektor nadzoru budowlanego (art. 80 pr. budowl.);
Zaświadczenie potwierdza stan faktyczny i ma moc dokumentu urzędowego. Brak zaświadczenia w chwili wyodrębniania lokalu nie powoduje nieważności czynności prawnej, choć notariuszowi nie wolno sporządzić aktu bez takiego zaświadczenia, gdyż późniejsza odmowa uznania lokalu za samodzielny skutkuje nieważnością czynności prawnej.
Obok pomieszczeń pomocniczych (art. 2 ust. 2) u.wł.lok. posługuje się terminem pomieszczeń przynależnych (strych, piwnica, magazyn itp. - art. 2 ust. 4). Te pierwsze zawsze są częściami składowymi nieruchomości lokalowej; natomiast pomieszczenia przynależne (art. 2 ust. 4 in fine u.wł.lok.) mogą stanowić jedynie części składowe lokalu.
Podział nieruchomości lokalowej.
Podział lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość ( art. 22 ust. 4 u.wł.lok.) jest dopuszczalny, jeżeli w jego wyniku powstaną przynajmniej dwa samodzielne lokale. Dlatego też sprzedaż wydzielonej fizycznie części lokalu, nie mogącej być oddzielną nieruchomością jest niedopuszczalna. Możliwe jest natomiast dokonywanie zmian w składzie wyodrębnionych lokali poprzez odłączenie części jednego z nich i przyłączenie jej do drugiego lokalu, o ile nie stoją temu na przeszkodzie zasady wyodrębniania własności lokali, w tym zwłaszcza odnoszące się do przesłanki samodzielności.
Granice przestrzenne nieruchomości lokalowych.
Granice przestrzenne nieruchomości lokalowych pokrywają się - podobnie jak w przypadku nieruchomości budynkowych - z powierzchnią (bryłą) samego lokalu. Jest to bowiem trójwymiarowy obiekt ograniczony ścianami stanowiącymi współwłasność właścicieli sąsiednich nieruchomości lokalowych.
Owa wspólność ścian powoduje trudności w precyzyjnym rozgraniczeniu poszczególnych nieruchomości; z tej przyczyny powinien być odpowiednio stosowany art. 154 § 1 k.c..
Status prawnorzeczowy nie wyodrębnionych lokali dotychczasowego właściciela nieruchomości ( art. 3 ust. 1 i art. 4 ust. 1 u.wł.lok.). Istnienie nie wyodrębnionych lokali związane jest z dopuszczalnością sukcesywnego ustanawiania nieruchomości lokalowych.
Odnośnie do statusu prawnorzeczowego nie wyodrębnionych lokali prezentowane są trzy poglądy:
nie wyodrębnione lokale są częścią składową nieruchomości wspólnej ; nie stanowią zatem odrębnej nieruchomości. Dotychczasowy właściciel jest więc współwłaścicielem nie wyodrębnionych lokali, z tym że jest to współwłasność swoista, tj. współwłasność podzielna;
nie wyodrębniony lokal jest częścią składową nieruchomości wspólnej; jednakże nie jest objęty współwłasnością, a zarazem nie stanowi odrębnej nieruchomości, choć ma swego wyłącznego właściciela; tak E. Drozd, Lokal, s. 62, przypis 12 oraz - jak się wydaje - E. Gniewek, Nieruchomość wspólna, s. 174;
lokale nie wyodrębnione nie stanowią części składowej nieruchomości wspólnej. Ich ogół (lecz nie każdy z lokali z osobna) jest odrębnym przedmiotem własności dotychczasowego właściciela. Lokale nie wyodrębnione (łącznie) stanowią jeden przedmiot własności nazywany złożoną nieruchomością lokalową.
Ostatnie z wymienionych stanowisk (najbardziej klarowne) najlepiej - jak się zdaje - odzwierciedla intencję prawodawcy.
Koncepcję "dotychczasowego właściciela" nader krytycznie ocenia J. Skąpski (Własność lokali w świetle, s. 217 i n.).
Konstrukcja normatywna odrębnej własności lokali. Konstrukcję tę statuuje art. 3 i 4 u.wł.lok.
Na konstrukcję tę składa się prawne powiązanie nieruchomości lokalowej z "resztą" nieruchomości, tj. z budynkiem, w którym znajdują się lokale, oraz z gruntem, na którym usytuowany jest budynek.
Wskutek wyodrębnienia lokali powstaje tyle nieruchomości, ile wyodrębniono lokali; ponadto oddzielną nieruchomość (wspólną) stanowi "reszta" dotychczasowej ("macierzystej") nieruchomości (grunt i wspólne części budynku).
Odrębna własność lokali nie gaśnie nawet w wypadku, gdy jedna osoba stanie się podmiotem własności wszystkich lokali w budynku.
Konstrukcja podstawowa.
Właścicielom nieruchomości lokalowych przysługuje prawo współwłasności w częściach ułamkowych. Przedmiotem współwłasności jest grunt oraz wszelkie części budynku i inne urządzenia, które nie służą do wyłącznego użytku właścicieli lokali bądź "dotychczasowego właściciela nieruchomości ze względu na należące do niego nie wyodrębnione lokale" (verba legis - art. 3 ust. 1 u.wł.lok.). Współwłasnością objęta jest cała nieruchomość gruntowa oraz wspólne części budynku (tj. tylko te, które służą do wspólnego użytku właścicieli lokali), takie jak: fundamenty, mury, dachy, klatki schodowe itp. oraz wspólne urządzenia, takie jak: instalacja wodna, kanalizacyjna, elektryczna itp. Współwłasność tę określa się mianem nieruchomości wspólnej.
Udział we współwłasności nieruchomości wspólnej jest prawem związanym z własnością lokalu. Prawo główne stanowi więc prawo odrębnej własności lokalu. Związanie obydwu praw (własności i współwłasności) oznacza, że żadne z tych praw nie może być przedmiotem samoistnych rozporządzeń. Nie można zatem oddzielnie przenieść lub obciążyć ani prawa własności lokalu, ani prawa współwłasności.
Współwłasność nieruchomości wspólnej ma charakter tzw. współwłasności przymusowej - nie można znieść współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokalu.
Wielkość udziałów w nieruchomości wspólnej oblicza się na podstawie stosunku powierzchni użytkowej lokalu (liczy się ją wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych, o ile stanowią one część składową lokalu) do powierzchni użytkowej budynku (art. 3 ust. 1 in fine u.wł.lok.).
Sytuacje szczególne
Nieruchomość gruntowa zabudowana kilkoma budynkami (art. 3 ust. 3 u.wł.lok.). Wyodrębnienie lokali w poszczególnych budynkach odbywa się zgodnie z ogólnymi zasadami, z tym tylko że "większa" jest wspólna nieruchomość; w szczególności udział właściciela lokalu we wspólnej nieruchomości wyznacza stosunek powierzchni użytkowej jego lokalu do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich budynków.
Natomiast w sytuacji przeciwnej (jeden budynek wzniesiony na dwóch nieruchomościach) wykluczona jest - przed połączeniem nieruchomości - możliwość wyodrębnienia lokali. Konieczne wszakże jest, aby obie nieruchomości stanowiły przedmiot własności tej samej osoby.
Podział wspólnej nieruchomości (art. 5 u.wł.lok.). Wprawdzie współwłasność rozciąga się na całą nieruchomość gruntową, to jednak przymusowy charakter ma tylko prawo współwłasności co do tej części gruntu, która jest niezbędna dla prawidłowego (racjonalnego) korzystania z nieruchomości lokalowych (grunt pod budynkiem i wokół niego). Dlatego też u.wł.lok. dopuszcza możliwość podziału nieruchomości gruntowej. Podział ma na celu oddzielenie od koniecznie wspólnej nieruchomości gruntowej "reszty" nieruchomości. Do podziału tego ma zastosowanie art. 93 ustawy o g.g. W wyniku podziału powstają dwie nieruchomości objęte współwłasnością właścicieli lokali , z tym że tylko co do gruntu zabudowanego wspólne prawo ma charakter współwłasności przymusowej.
Odrębna własność lokali w budynkach wzniesionych na gruncie będącym przedmiotem użytkowania wieczystego ( art. 4 ust. 3 u.wł.lok.). W przypadku takim w miejsce prawa współwłasności gruntu powstaje prawo współużytkowania wieczystego gruntu; natomiast wspólne części budynku pozostają przedmiotem współwłasności.
Nieruchomości lokalowe mogą powstać:
a) w drodze czynności prawnych: umowy (pomiędzy współwłaścicielami; pomiędzy właścicielem nieruchomości a nabywcą, w tym w formie tzw. developing'u, tj. umowy o budowę domu w celu ustanowienia w nim odrębnej własności lokali) - art. 8 ust. 3, art. 9 u.wł.lok.; zob. też art. 237 pr. spółdz.;
b) jednostronnej czynności prawnej - art. 10 u.wł.lok.;
b) w drodze orzeczenia sądowego o charakterze "działowym" - art. 7 ust. 1 in fine u.wł.lok.;
c) ex lege - art. 231 pr. spółdz.
Wykluczone jest natomiast powstanie odrębnej własności lokali w drodze zasiedzenia; w ten sposób można stać się właścicielem jedynie już wyodrębnionego lokalu.
Nie można też nabyć w drodze zasiedzenia jednego z kilku pokoi wchodzących w skład nieruchomości lokalowej, gdyż pokój taki nie jest rzeczą, lecz jedynie jej częścią składową.
Konstrukcje normatywne nieruchomości budynkowej i lokalowej - porównanie
Celem wprowadzenia takich konstrukcji jak nieruchomości budynkowe i lokalowe jest rozdzielenie właścicielskich uprawnień do gruntu oraz budynku lub jego części (lokali).
Właścicielem nieruchomości budynkowej jest zawsze inna osoba niż właściciel gruntu. Prawidłowość ta nie musi występować w przypadku nieruchomości lokalowych, a to ze względu na art. 10 u.wł.lok.
Jednakże z uwagi na konieczność o charakterze techniczno-budowlanym musi istnieć określona więź prawna pomiędzy odrębnymi nieruchomościami a gruntem; w przypadku nieruchomości lokalowych dochodzi do tego konieczna więź prawna pomiędzy lokalem a budynkiem (tzw. współwłasność przymusowa).
Dlatego też odrębna własność budynku istnieje zawsze w powiązaniu z określonym prawem do gruntu - użytkowaniem wieczystym, użytkowaniem, służebnością gruntową.
Identycznie jest w przypadku nieruchomości lokalowych, które łączy z gruntem prawo współwłasności lub współużytkowania wieczystego gruntu. Więź ta występuje pod postacią konstrukcji praw związanych, która oznacza, że prawa w ten sposób połączone nie mogą być przedmiotem samoistnych rozporządzeń, czyli że wola rozporządzenia jednym prawem pociąga za sobą konieczność rozporządzenia także prawem pozostającym z tym pierwszym w stosunku związania.
W przypadku nieruchomości budynkowych prawem głównym jest prawo do gruntu; inaczej jest tylko w wypadku nieruchomości budynkowych, z którymi związana jest służebność gruntowa. Wygaśnięcie prawa do gruntu pociąga za sobą wygaśnięcie prawa odrębnej własności budynku.
W przypadku nieruchomości lokalowych prawem głównym jest odrębna własność lokalu.
Ustanowienie odrębnej własności lokali w odrębnej nieruchomości budynkowej związanej z prawem użytkowania wieczystego rodzi kolizję praw głównych, nie rozstrzygniętą jak dotąd przez ustawodawcę. Kolizję tę uważa za pozorną M. Nazar (Własność lokali, s. 38) i przyznaje pierwszeństwo prawu odrębnej własności lokali, z którym związany jest tak udział w nieruchomości wspólnej, jak i udział we współużytkowaniu wieczystym gruntu. Wydaje się wszakże, że poprawne jurydycznie, aczkolwiek nie zadowalające, rozwiązanie problemu polega na przyznaniu pierwszeństwa prawu użytkowania wieczystego jako prawu "najbardziej" głównemu. Oznacza to, że wygaśnięcie użytkowania wieczystego, którego skutkiem jest wygaśnięcie odrębnej własności budynku, spowoduje zarazem wygaśnięcie odrębnej własności lokali.
Nie rozstrzygnięty pozostał też problem ustanawiania użytkowania wieczystego w ułamkowej części, który występuje w razie sukcesywnego wyodrębniania lokali w budynkach stanowiących przedmiot własności Skarbu Państwa lub gmin z jednoczesnym ustanowieniem użytkowania wieczystego w odpowiednim ułamku. Wobec zasady, że prawo rzeczowe (tu użytkowania wieczystego) może obciążać tylko całą rzecz (nieruchomość gruntową) powstaje pytanie, kto poza nabywcą lokalu będzie pełnił funkcję współużytkownika wieczystego gruntu. Zgłoszone propozycje rozwiązania tego dylematu:
współużytkownikiem będzie obok nabywcy lokalu Skarb Państwa;
nabywcę i Skarb Państwa będzie łączyć wspólność różnorodnych praw: użytkowania wieczystego i własności;
nie są zadowalające.
Mienie publiczne
Ustawa o gospodarce nieruchomościami z dnia 21 sierpnia 1997 r. określa zasady: gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność Skarbu Państwa oraz własność jednostek samorządu terytorialnego;
Zasoby nieruchomości
Na podstawie Art. 20 ustawy tworzy się:
1) zasób nieruchomości Skarbu Państwa;
2) gminne zasoby nieruchomości;
3) powiatowe zasoby nieruchomości;
4) wojewódzkie zasoby nieruchomości.
Do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa należą nieruchomości, które stanowią przedmiot własności Skarbu Państwa i nie zostały oddane w użytkowanie wieczyste, oraz nieruchomości będące przedmiotem użytkowania wieczystego Skarbu Państwa.
W skład zasobu nieruchomości Skarbu Państwa, nie wchodzą grunty pokryte wodami powierzchniowymi płynącymi, w rozumieniu ustawy - Prawo wodne.
Nieruchomości stanowiące odpowiednio zasób nieruchomości Skarbu Państwa, województwa lub powiatu, przeznaczone w planach miejscowych pod budownictwo mieszkaniowe oraz na realizację związanych z tym budownictwem urządzeń infrastruktury technicznej, przekazuje się gminie, w drodze darowizny, na jej wniosek, jeżeli przemawia za tym ważny interes gminy i jeżeli cele te nie są lub nie mogą być realizowane odpowiednio przez Skarb Państwa, województwo lub powiat. W umowie darowizny określa się cel, na który nieruchomość jest darowana. W przypadku niewykorzystania nieruchomości na ten cel darowizna podlega odwołaniu. Odstąpienie od odwołania darowizny następuje za zgodą odpowiednio wojewody, sejmiku województwa lub rady powiatu.
Zasobem nieruchomości Skarbu Państwa gospodarują, starostowie, wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej, a w szczególności:
1) ewidencjonują nieruchomości zgodnie z katastrem nieruchomości;
2) zapewniają wycenę tych nieruchomości;
3) sporządzają plany wykorzystania zasobu;
4) zabezpieczają nieruchomości przed uszkodzeniem lub zniszczeniem;
5) wykonują czynności związane z naliczaniem należności za nieruchomości udostępniane z zasobu oraz prowadzą windykację tych należności;
6) współpracują z innymi organami, które na mocy odrębnych przepisów gospodarują nieruchomościami Skarbu Państwa, a także z właściwymi jednostkami samorządu terytorialnego;
7) zbywają oraz nabywają, za zgodą wojewody, nieruchomości wchodzące w skład zasobu;
7a) wydzierżawiają, wynajmują i użyczają nieruchomości wchodzące w skład zasobu, przy czym umowa zawierana na czas oznaczony dłuższy niż 3 lata lub czas nieoznaczony wymaga zgody wojewody; zgoda wojewody jest wymagana również w przypadku, gdy po umowie zawartej na czas oznaczony do 3 lat strony zawierają kolejne umowy, których przedmiotem jest ta sama nieruchomość;
8) podejmują czynności w postępowaniu sądowym, w szczególności w sprawach dotyczących własności lub innych praw rzeczowych na nieruchomości, o zapłatę należności za korzystanie z nieruchomości, o roszczenia ze stosunku najmu, dzierżawy lub użyczenia, o stwierdzenie nabycia spadku, o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie;
9) składają wnioski o założenie księgi wieczystej dla nieruchomości Skarbu Państwa oraz o wpis w księdze wieczystej.
Wykonywanie czynności, o których mowa w pkt 1-6, może być powierzone zarządcom nieruchomości, rzeczoznawcom majątkowym, pośrednikom w obrocie nieruchomościami lub przedsiębiorcom, którzy zatrudniają te osoby. Wyłonienie podmiotów, o których mowa w zdaniu pierwszym, następuje na podstawie przepisów o zamówieniach publicznych
Ewidencjonowanie, obejmuje w szczególności:
1) oznaczenie nieruchomości według księgi wieczystej oraz katastru nieruchomości;
2) powierzchnie nieruchomości;
3) wskazanie dokumentu potwierdzającego posiadanie przez Skarb Państwa praw do nieruchomości, w przypadku braku księgi wieczystej;
4) przeznaczenie nieruchomości w planie miejscowym, a w przypadku braku planu - w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy;
5) wskazanie daty ostatniej aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa oddanych w użytkowanie wieczyste lub daty ostatniej aktualizacji opłaty rocznej z tytułu trwałego zarządu nieruchomości Skarbu Państwa;
6) informacje o zgłoszonych roszczeniach do nieruchomości;
7) informacje o toczących się postępowaniach administracyjnych i sądowych.
Plany wykorzystania zasobu, opracowuje się na okres 3 lat. Plany zawierają w szczególności:
1) zestawienie powierzchni nieruchomości zasobu oraz nieruchomości Skarbu Państwa oddanych w użytkowanie wieczyste;
2) prognozę:
a) dotyczącą udostępnienia nieruchomości zasobu oraz nabywania nieruchomości do zasobu,
b) poziomu wydatków związanych z udostępnieniem nieruchomości zasobu oraz nabywaniem nieruchomości do zasobu,
c) wpływów osiąganych z opłat z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa oddanych w użytkowanie wieczyste oraz opłat z tytułu trwałego zarządu nieruchomości Skarbu Państwa,
d) dotyczącą aktualizacji opłat z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa oddanych w użytkowanie wieczyste oraz opłat z tytułu trwałego zarządu nieruchomości Skarbu Państwa;
3) program zagospodarowania nieruchomości zasobu.
Do gminnego zasobu nieruchomości należą nieruchomości, które stanowią przedmiot własności gminy i nie zostały oddane w użytkowanie wieczyste, oraz nieruchomości będące przedmiotem użytkowania wieczystego gminy.
Gminne zasoby nieruchomości mogą być wykorzystywane m.in. na cele rozwojowe gmin i zorganizowanej działalności inwestycyjnej, a w szczególności na realizację budownictwa mieszkaniowego oraz związanych z tym budownictwem urządzeń infrastruktury technicznej, a także na realizację innych celów publicznych. Podstawą tworzenia gminnych zasobów nieruchomości są studia uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin uchwalane na podstawie przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Nieruchomości wchodzące do zasobów mogą być przedmiotem obrotu.
W szczególności nieruchomości mogą być przedmiotem
sprzedaży,
zamiany i
zrzeczenia się,
oddania w użytkowanie wieczyste,
w najem lub dzierżawę, użyczenia,
oddania w trwały zarząd, a także mogą być
obciążane ograniczonymi prawami rzeczowymi,
wnoszone jako wkłady niepieniężne (aporty) do spółek,
przekazywane jako wyposażenie tworzonych przedsiębiorstw państwowych oraz jako majątek tworzonych fundacji.
Nieruchomość może być także przekazywana nieodpłatnie w drodze umowy, w tym również w formie darowizny, partnerowi prywatnemu lub spółce, o której mowa w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym (Dz. U. Nr 169, poz. 1420) jako wkład własny podmiotu publicznego w celu realizowania zadań publicznych w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego, z zastrzeżeniem art. 25 ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym.
Nieruchomości stanowiące przedmiot własności Skarbu Państwa mogą być sprzedawane jednostkom samorządu terytorialnego za cenę niższą niż ich wartość rynkowa lub oddawane tym jednostkom w użytkowanie wieczyste bez pobierania pierwszej opłaty
Nieruchomość z zasobu może być przedmiotem darowizny na cele publiczne, a także przedmiotem darowizny dokonywanej między Skarbem Państwa a jednostką samorządu terytorialnego, a także między tymi jednostkami. W umowie darowizny określa się cel, na który nieruchomość jest darowana.
Kryterium podziału na prawa majątkowe i niemajątkowe nie jest ostre. Zazwyczaj ujmuje się je jako typowy interes ekonomiczny, jaki prawa te realizują. Zob. Z. Radwański, Prawo cywilne, s. 85; E. Łętowska, Podstawy, s. 152.
W grupie praw na dobrach niematerialnych umieszcza się niekiedy prawo do przedsiębiorstwa - art. 551 k.c. (tak np. M. Poźniak-Niedzielska, Zbycie przedsiębiorstwa, s. 34).
Zagadnienie praw spadkowych jako odrębnej pozycji klasyfikacyjnej jest sporne, zob. J. St. Piątowski (w:) System prawa cywilnego, t. IV, Prawo spadkowe, red. J. St. Piątowski, Ossolineum 1986, s. 16 i n. oraz S. Grzybowski (w:) System I, s. 238
Posługiwanie się węższym pojęciem majątku postuluje się w doktrynie; tak np. Z. Radwański, Prawo cywilne, s. 118
(Z. Żabiński, Wpływ pojęcia rzeczy, s. 251)
E. Gniewek, Prawo rzeczowe, Warszawa 2006, s.4.
zob. np. Z. Żabiński, Wpływ pojęcia rzeczy; A. Stelmachowski, Przedmiot własności, s. 109.
S. Grzybowski (w:) System I, s. 414; podobnie Z. Radwański, Prawo cywilne, s. 103 oraz E. Gniewek, Prawo rzeczowe 1996 , s. 29. Odmienne stanowisko zajmuje W. J. Katner (Rozważania, s. 32; Przeniesienie własności, s. 71 i 72; Umowne nabycie, s. 29), według którego cechą decydującą o zaliczeniu rzeczy do ruchomości jest potrzeba i możliwość przenoszenia, tj. przemieszczania rzeczy jako warunku jej użyteczności. Za ruchomości "z natury" autor ten uznaje wszelkie rzeczy, którym brak cechy związania z gruntem.
S. Grzybowski (w:) System I, s. 415
(zob. też E. Gniewek, Prawo rzeczowe 1997, s. 5 i n.).
J. Ignatowicz, Prawo rzeczowe, s. 17; Z. Radwańśki, Zobowiazania, s. 67; T. Dybowski (w:) System III/1 , s. 110-111.
zob. Z. Radwański, Zobowiązania, s. 68; T. Dybowski (w:) System III/1, s. 111; W. Czachórski, Zobowiązania , s. 56-57; J. Ignatowicz, Prawo rzeczowe, s. 17; S. Grzybowski (w:) System I, s. 425; A. Wolter, Prawo cywilne, s. 229; E. Gniewek, Prawo rzeczowe 1996, s. 33, a także SN 18.12.1973 (nie publ.); do orzeczenia tego krytycznie ustosunkowała się E. Skowrońska (w:) K.c. Komentarz 1997, s. 109 i 110
S. Breyer, Przeniesienie własności nieruchomości, s. 69 i 70; J. Wasilkowski, Prawo własności, s. 157, przypis 20; E. Gniewek, Prawo rzeczowe 1996, s. 33; tenże, Prawo rzeczowe 1997, s. 9
zob. W. Czachórski, Zobowiązania, s. 56; podobnie W. J. Katner, Umowne nabycie, s. 36; E. Skowrońska (w:) K.c. Komentarz 1997, s. 109. Podkreśla się wszakże, że brak możliwości zamiany może wynikać "jedynie" z woli stron; tak zwłaszcza W. J. Katner, Umowne nabycie, s. 36
; zob. o tym S. Grzybowski (w:) System I, s. 425; W. Czachórski, Zobowiązania, s. 56; T. Dybowski (w:) System III/1 , s. 112-113
bliżej na temat zobowiązań podzielnych i niepodzielnych zob. T. Dybowski (w:) System III/1, s. 108 i n.; Z. Radwański, Zobowiązania , s. 67; W. Czachórski, Zobowiązania, s. 55 i n.
podział rzeczy na zużywalne i niezużywalne omawia S. Grzybowski (w:) System I, s. 423 i n
zob. też S. Grzybowski (w:) System I, s. 456 i n.
pogląd ten uznaje za sporny S. Grzybowski (w:) System I, s. 458
tak np. SN 9.12.1986, OSP 1/1989/1 z cyt. gl. kr. (częściowo) K. Korzana, tamże; tak też J. Ignatowicz, Prawo rzeczowe, s. 15; T. Dybowski, Ochrona własności, s. 43, S. Grzybowski (w:) System I, s. 457 i 458; zob. też E. Gniewek, Prawo rzeczowe 1997, s. 5
tak E. Drozd, Przeniesienie własności nieruchomości, s. 43; J. Skąpski (w:) System III/2 , s. 42; W. J. Katner, Przeniesienie własności, s. 98; tenże, Umowne nabycie, s. 41 i 42.
(podaję za E. Drozdem, Przeniesienie własności nieruchomości, s. 43)
zob. bliżej na ten temat J. St. Piątowski (w:) System II, s. 286 i n.; W. J. Katner, Przeniesienie własności, s. 215 i n.; tenże, Umowne nabycie, s. 98 i n.
tak J. Skąpski (w:) System III/2, s. 42.
na temat zasady swobody działalności gospodarczej i jej ograniczeń zob. m.in. C. Kosikowski, Wolność gospodarcza w prawie polskim, Warszawa 1995; tenże, Koncesje w prawie polskim, Kraków 1996; M. Waligórski, Administracyjnoprawna reglamentacja działalności gospodarczej, Poznań 1994; Z. Leoński, Z. Niewiadomski, M. Waligórski, Ustawa o działalności gospodarczej z komentarzem, Warszawa-Poznań 1992; R. Taradejna, J. Maj, Ustawa o działalności gospodarczej. Komentarz, Wyd. Przemiany 1990; M. Zdyb, Komentarz do ustawy o działalności gospodarczej, Bydgoszcz 1997; tenże, Publiczne prawo gospodarcze, Kraków-Lublin 1997; tenże, Wolność działalności gospodarczej w Konstytucji RP, Rej. 5/1997; S. Biernat, A. Wasilewski, Ustawa o działalności gospodarczej. Komentarz, Kraków 1997
zob. omówienie uregulowań tej ustawy dokonane m.in. przez Z. Truszkiewicza, Ustawa o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców z komentarzem, Kraków 1996; R. Taradejnę, Nabywanie nieruchomości w Polsce przez cudzoziemców, Warszawa-Zielona Góra 1996; J. Rajskiego, Zmiana ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców, PPH 9/1996; R. Sztyka, Nowe zasady nabywania nieruchomości przez cudzoziemców
tak Z. Radwański, Prawo cywilne, s. 111 i 112; S. Wójcik, Nowe uregulowania, s. 296 i n.; tenże, Problem uprawnień do złóż kopalin (w związku z reformą prawa górniczego), PiP 1/1992, s. 60 i 62; możliwość traktowania złóż kopalin jako rzeczy w sensie techniczno-prawnym dopuszcza - jak się zdaje - A. Lipiński, Cywilnoprawne problemy, s. 657
tak Z. Radwański, Prawo cywilne, s. 111; W. J. Katner, Rozważania, s. 42; J. Ignatowicz, Prawo rzeczowe, s. 80; S. Grzybowski (w:) System I, s. 434, choć ten ostatni nie uważa za rzeczy wód i gazów płynących w rurociągach i przewodach, tamże, przypis 54
(Z. Radwański, Prawo cywilne, s. 112)
T. Dybowski, Ochrona własności, s. 39; Z. Żabiński, Wpływ pojęcia rzeczy, s. 257; S. Grzybowski (w:) System I, s. 439
tak Z. Radwański, Prawo cywilne, s. 106; E. Skowrońska (w:) K.c. Komentarz 1997, s. 144; H. Izdebski, Kodeks cywilny , s. 95; E. Gniewek, Prawo rzeczowe 1996, s. 33; tenże, Prawo rzeczowe 1997, s. 10
tak K. Korzan, Glosa, s. 2; T. Dybowski, Części składowe, s. 83.
(tak K. Korzan, Glosa, s. 2 oraz S. Grzybowski (w:) System I, s. 418); połączenie może też nastąpić później, np. wzniesienie budynku (tak A. Wolter, Prawo cywilne, s. 231, a także S. Grzybowski (w:) System I, s. 418)
tak też S. Grzybowski (w:) System I, s. 418.
zob. J. Ignatowicz (w:) K.c. Komentarz 1972 , s. 134; E. Skowrońska (w:) K.c. Komentarz 1997, s. 114
tak A. Wolter, Prawo cywilne, s. 231; H. Izdebski, Kodeks cywilny, s. 96; E. Skowrońska, K.c. Komentarz 1997, s. 117.
zob. o tym E. Drozd (w:) Komentarz do ustawy o g.g. , s. 76; B. Barłowski, Pojecie nieruchomości gruntowej, s. 30-33; J. Sysiak, Nieruchomości, s. 94; E. Gniewek, O znaczeniu prawnym decyzji, s. 13; przeciwnie S. Rudnicki, Pojecie nieruchomości gruntowej, s. 30.
tak np. SN 28.03.1988, OSN 7-8/1989/123; SN 29.12.1994, OSN 4/1995/59; tak też np. J. Ignatowicz, Prawo rzeczowe, s. 15; tenże (w:) K.c. Komentarz 1972 , s. 130; K. Piasecki (w:) K.c. Komentarz 1989, s. 59; E. Gniewek, O znaczeniu prawnym decyzji, s. 13; tenże, Prawo rzeczowe 1997, s. 6
tak J. St. Piątowski (w:) System II, s. 109; E. Gniewek, Obrót nieruchomościami, s. 18; podobnie S. Grzybowski (w:) System I, s. 413, zdaniem którego o wydzieleniu nieruchomości nie decydują granice fizyczne, lecz przedmiotowy zakres konkretnego prawa podmiotowego, choć zarazem autor ten zaznacza, że w istocie znaczenie przesądzające ma treść księgi wieczystej (tamże) oraz A. Klein, Ewolucja pojęcia nieruchomości, s. 96, według którego nieruchomości powstają jednocześnie ze stosunkiem prawnym własności
tak SN 21.07.1966, OSP 7-8/1967/185; tak też S. Rudnicki (w:) Prawo obrotu nieruchomościami, s. 22
tak J. Ignatowicz (w:) K.c. Komentarz 1972, s. 130; K. Piasecki (w:) K.c. Komentarz 1989, s. 59; S. Rudnicki (w:) Prawo obrotu nieruchomościami, s. 22.
(zob. bliżej o tym E. Gniewek, Prawo rzeczowe 1997, s. 68 i n.)
tak J. St. Piątowski (w:) System II, s. 109; T. Dybowski, Ochrona własności, s. 48; J. Ignatowicz, Prawo rzeczowe, s. 79; E. Gniewek, Prawo rzeczowe 1997, s. 70; podobnie A. Klein, Ewolucja pojęcia nieruchomości, s. 93.
tak W. Pańko, Własność gruntowa, s. 56 i n.; zdaniem tego autora art. 143 k.c. dotyczy stosunków sąsiedzkich zachodzących "w pionie", tamże, s. 56
tak J. Ignatowicz, Prawo rzeczowe, s. 79
(tak też E. Gniewek, Prawo rzeczowe 1997, s. 69-70)
(tak A. Klein, Ewolucja pojęcia nieruchomości, s. 93 i 94; J. St. Piątowski (w:) System II, s. 109 i 110)
(tak B. Barłowski, Pojęcie nieruchomości gruntowej, s. 42 i n.)
tak B. Barłowski, Pojęcie nieruchomości gruntowej, s. 41; tenże, Wyważanie, s. 83 i 84; E. Drozd (w:) Komentarz do ustawy o g.g., s. 78; S. Rudnicki (w:) Prawo obrotu nieruchomościami , s. 24 i 25; E. Gniewek, O znaczeniu prawnym decyzji, s. 15
tak B. Barłowski, Pojęcie nieruchomości gruntowej, s. 43; tenże, Wyważanie, s. 83; A. Klein, Ewolucja pojęcia nieruchomości, s. 97; E. Gniewek, O znaczeniu prawnym decyzji, s. 13 i 16
tak S. Rudnicki (w:) Prawo obrotu nieruchomościami, s. 25; B. Barłowski, Pojęcie nieruchomości gruntowej, s. 41; tenże, Wyważanie, s. 83; E. Gniewek, O znaczeniu prawnym decyzji, s. 15
(tak też G. Bieniek, Z. Marmaj, Ustawa o g.g. Komentarz, s. 31)
tak SN 9.12.1969, OSN 10/1970/172; NSA 15.05.1991, ONSA 2/1993/30 oraz J. Winiarz (w:) System II, s. 576-577; J. Ignatowicz, Prawo rzeczowe, s. 177; E. Gniewek, Podział gruntu w trybie rozporządzenia prawem użytkowania wieczystego (w:) Obrót nieruchomościami w praktyce notarialnej, Kraków 1997; E. Drozd (w:) Komentarz do ustawy o g.g., s. 81
zob. SN 29.12.1995, OSN 4/1996/ 50; zob. też J. Ignatowicz (w:) Komentarz k.c. 1972, s. 132, 139 i 140 wraz z cyt. tam orzecznictwem. E. Janeczko ( Zasiedzenie, s. 85)
o rentach i innych świadczeniach dla rolników przekazujących nieruchomości na własność państwa ( ustawa z 24.01.1968, Dz.U. Nr 3, poz. 15); o przekazywaniu gospodarstw rolnych na własność państwa za rentę i spłaty pieniężne (ustawa z 29.05.1974, Dz.U. Nr 27, poz. 118); o zaopatrzeniu emerytalnym oraz innych świadczeniach dla rolników i ich rodzin (ustawa z 27.10.1977, Dz.U. Nr 32, poz. 140)
tak SN z 26.06.1996, OSN 11/1996/144
tak też J. Wasilkowski, Prawo własności , s. 210; J. Winiarz (w:) System II, s. 588; tenże (w:) K.c. Komentarz 1989, s. 211; J. Ignatowicz, Prawo rzeczowe, s. 178; E. Janeczko, Zasiedzenie, s. 83
(wniosek z art. 25 ust. 1 ustawy o g.g.); tak trafnie E. Gniewek, Obrót nieruchomościami, s. 22, 27, 154
tak też E. Gniewek, Własność osobista domów , s. 90 i 91; J. Winiarz (w:) System II, s. 589, przypis 86; odmiennie S. Breyer, Przeniesienie własności nieruchomości , s. 52 i 53
tak J. Ignatowicz, Prawo rzeczowe, s. 179; J. Winiarz (w:) System II, s. 589
tak cyt. SN 8.07.1966, OSN 12/1966/211 z gl. apr. S. Szera, NP 3/1967; cyt. gl. apr. J. Winiarza, OSPiKA 7-8/1967/184, cyt. gl. kr. A. Kopffa, NP 6/1967; zob. też Z. K. Nowakowski (w:) System II, s. 442
SN 14.11.1963, OSN 12/1964/246; pogląd ten podzielają J. Winiarz (w:) System II, s. 587; J. Wasilkowski, Prawo własności, s. 211; J. Ignatowicz, Prawo rzeczowe, s. 179; E. Gniewek, Własność osobista domów, s. 92
(tak E. Gniewek, Własność osobista domów, s. 93)
tak J. Winiarz (w:) System II, s. 588
tak S. Grzybowski (w:) System I, s. 420, przypis 29 oraz E. Gniewek, Prawo rzeczowe 1997, s. 195.
tak samo E. Gniewek, Prawo rzeczowe 1997, s. 7, 194 i n.)
tak też S. Wójcik (w:) System II, s. 657; S. Rudnicki (w:) Prawo obrotu nieruchomościami, s. 34; J. Winiarz (w:) K.c. Komentarz 1989, s. 232. Dla nieruchomości budynkowych RSP nie prowadzi się również ksiąg wieczystych; tak też S. Rudnicki (w:) Prawo obrotu nieruchomościami , s. 34
tak np. J. Ignatowicz, Komentarz do u.wł.lok., s. 22; podobnie S. Rudnicki (w:) Prawo obrotu nieruchomościami, s. 33
tak E. Drozd, Lokal, s. 47 i 48; J. Ignatowicz, Komentarz u.wł.lok., s. 23
tak też E. Drozd, Lokal, s. 48; J. Ignatowicz, Komentarz u.wł.lok., s. 22 i 23; A. Proksa (w:) Nowe prawo lokalowe, s. 134; E. Gniewek, Prawo rzeczowe 1997, s. 154
), tak J. Ignatowicz, Komentarz u.wł.lok. , s. 23
.
(tak m.in. J. Skąpski, Własność lokali, s. 197 i n.; tenże, Własność lokali w świetle , s. 210 i n.; E. Drozd, Lokal, s. 54)
tak G. Bieniek (w:) Prawo obrotu nieruchomościami, s. 126; J. Ignatowicz, Komentarz u.wł.lok., s. 26; A. Proksa (w:) Nowe prawo lokalowe, s. 134
(tj. nie przysługują wyłącznie żadnemu z właścicieli lokali); tak E. Drozd, Lokal, s. 50; J. Ignatowicz, Komentarz u.wł.lok., s. 27
E. Drozd, Lokal, s. 53-54; podobnie G. Bieniek (w:) Prawo obrotu nieruchomościami, s. 127. Zarówno notariusz sporządzający umowę o ustanowieniu własności lokalu, jak i sąd dokonujący wpisu własności lokalu związani są treścią zaświadczenia; tak E. Drozd, Lokal, s. 54; odmiennie J. Ignatowicz, Komentarz u.wł.lok., s. 28 i A. Proksa (w:) Nowe prawo lokalowe, s. 135, którzy uważają, że treść zaświadczenia podlega kontroli sądu
tak A. Klein, Ewolucja pojęcia nieruchomości, s. 99; podobnie J. Ignatowicz, Komentarz u.wł.lok., s. 31
- według fizycznie wydzielonych części; tak J. Ignatowicz, Komentarz u.wł.lok., s. 37-39, który wszakże traktuje ten pogląd jako kontrowersyjny; G. Bieniek, Z. Marmaj, Ustawa o g.g. Komentarz , s. 79
tak M. Nazar, Odrębna własność lokali, s. 30; tenże, Własność lokali, s. 32-33, powołując się (zasadnie) na treść art. 46 § 1 k.c., w którym mowa jest o częściach budynku, a nie pojedynczych lokalach, a także E. Gniewek, Prawo rzeczowe 1997, s. 156
J. Ignatowicz, Prawo rzeczowe, s. 151-152; tenże, Komentarz u.wł.lok., s. 32-33
tak też J. Winiarz (w:) K.c. Komentarz 1989, s. 136; zob. też M. Nazar, Odrębna własność lokali, s. 27-28.
tak trafnie J. Ignatowicz, Komentarz u.wł.lok., s. 38. Zbliżone stanowisko zajmuje SN 14.05.1996, OSN 9/1996/116 z gl. kr. W. Sługiewicza, Rej. 2/1997 oraz gl. kr. (częściowo) A. Bieranowskiego, Rej. 5/1997, przy czym zdaniem SN wystarczające jest zamieszczenie w umowie o ustanowieniu odrębnej własności lokalu wniosku właściciela o połączenie obu nieruchomości
SN 6.05.1980, OSN 12/1980/ 240; J. Ignatowicz, Prawo rzeczowe, s. 151; E. Janeczko, Zasiedzenie, s. 88 i 89
tak też M. Nazar, Wlasność lokali , s. 38; bliżej na temat kolizji praw głównych zob. M. Bednarek, Odrębna własność lokali - zagadnienia sporne, SP 1/1991, s. 145 i n.; E. Gniewek, Własność osobista lokali, s. 66; Z. Radwański, Funkcja społeczna, treść i charakter prawny odrębnej własności lokali, SC XI/1968, s. 99 i n.; Z. K. Nowakowski (w:) System II, s. 455; J. Winiarz (w:) K.c. Komentarz 1989, s. 138; B. Barłowski, U podstaw, s. 77
S. Breyer, Przeniesienie własności nieruchomości, s. 301;
E. Gniewek, Odrębna własność lokali mieszkalnych w świetle ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, NP 5/1987, s. 39
38