Strategia komunistów w Czechach 1945 - 1948
Czechoslowacja w 1945 roku została wyzwolona z wojny głównie przez wojska radzieckie. Zacząła się wzmacniać zależność na Związku radzieckim, która była przygotowana Komunistyczną Partią Czechosłowacji za wojny w Moskwie. Ówczesny nastrój społeczny był z powodu wyzwolenia i końca nazistowskiej trudności zdecydowanie pro-sowiecka.
Na VIII. Zjazdu KSČ (28. - 31. 3. 1946) została zaakceptowana dotychczasowa polityka polityka KSČ w kierunku do zniszczenia demokracji w Czechosłowacji i ustanowił nowa zadania iż celem było rozszerzenie i upewnienie władzy za pomocą dyktatury proletariatu. Komuniści już nie byli chętni do kompromisu i spory w rządzie odegrywały się na krawędzi kryzysu rządowego. Wzrosła nieufność komunistów w wyniki przyszłych wyborów więc zdecydowali się pokonać przeciwniki niekonstytucyjnym sposobem.
W maju 1946 konały się wybory, które wygrała Komunistyczna Partia Czechosłowacji i uzyskała 9 ministrów, narodowi socjaliści, chadeci i demokraci ze Słowacji po czterech, socjalni demokraci trzy a 2 ministrowie byli bez przynależności partyjnej.
Komuniści usiadli do władzy i zaczęli wykonywać i przygotowywać reformy, które miały kraj przybliżać do zniesienia własności prywatnej i monopolu władzy. Już w pażdżerniku 1945 roku przeprowadzili nacjonalizacji większości przedsiębiorstw przemysłowych, banków i firm ubezpieczeniowych. Do 1 marca 1947 roku zostało znacjonalizowane ponad 3000 przedsiębiorstw, które zatrudniały 61% zatrudnionych w przemyśle.
Odpowiednim instrumentem do realizacji celów komunistów stała się Národní Fronta (Front Narodowy). Národní Fronta utworzyła się 1945 roku w Moskwie i była grupą partii politycznych kierowaną przez Komunistyczną Partii Czechosłowacji (KSČ). W programu została ustanowiona zasada jedności narodowej i współpracy wszystkich sił demokratycznych i antyfaszystowskich w powojennej Czechosłowacji.
Używali różne sposoby, żeby osiągnąć swoje cele. KSČ miała szeroką sieć agentów i informatorów, często tajnych członków partii komunistycznej, pracujących na różnych pozycjach w innych partiach. Od drugiej połowy 1947 roku komuniści koncentrowali się głównie na zakładaniu lewicowych frakcji wśród innych partii Národní Fronty. Gottwald ogłosił oficjalną strategii Partię Komunistycznej iż celem była zmiana kierownictwa niekomunistycznych partii lub ich rozłam. W decydujących momentach, partie te powinne były wspierać Partii Komunistyczną i aktywnie uczestniczyć się w zamachu.
Bardzo ważną rolę w ustanowieniu dyktatury komunistycznej grała Stb - Státní Bezpečnost (Bezpieczeństwo Państwa). Komunistyczni pracownicy Stb zaczęli wkraczać na scenę polityczną i na nacisk kierownictwa Partię Komunistycznej działali w kierunku przyspieszenia definitywnego przejęcia władzy. W lipcu 1947 roku był utworzony Sbor národní bezpečnosti (SNB). SNB wykonywał działalności, które są w krajach demokratycznym zwykle wykonywane przez policję, a jeszcze operacje, których celem była walka z „wewnętrznym” i „zewnętrznym” wrogiem. Rezolucja komitetu centralnego Partie Komunistycznej z końca 1947 roku deklarowała jako główne zadanie represji wobec funkcjonariuszy partii niekomunistycznych i przeciwnikom polityki partie komunistycznej. Ważnym i efektywnym sposobem w walce przeciw niekomunistycznym partiam były prowokacje (np. wywoływali kłotnie, zastraszowali członki partii niekomunistycznych atd.). Stały się dwie prowokacje, które w dużym stopniu przyczyniły się do kryzysu rządowego w lutym 1948 roku. Pierwsza była tzw. Krčmanská aféra - 10. września 1947 roku każdy z trzech ministrów (Petr Zenkl, Jan Masaryk i Prokop Drtina) otrzymali pudełka z materiałami wybuchowymi. Druga afera nazywana Mostecká - prowokatorzy z StB zaczęli nawiązywać kontakty z ludźmi , z którymi miali utworzyć nielegalną grupę „Sever” i jej celem miało być zorganizowanie zamachu antykomunistycznego. Komuniści z tego ale duży proces polityczny nie zrobili. Wpływ komunistów na StB doprowadził do centralizacji i wzmocnienia pozycji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.
Na końcu 1947 roku eskalowały spory między komunistycznymi i niekomunistycznymi ministrami. Komuniści prowadzili ważne zmiany i decyzje bez porozumienia koalicji, bez dyskusji z rządem, tylko swoim własnym rozporządzeniem ministerialnym. Niekomunistyczni ministrowie dążyli do utworzenia komisji rządowych, przez które chcieli ograniczyć te działania. Działania rządu i Narodové Fronty były więcej i więcej sparaliżowana, aż Národní Fronta przestała się spotykać w listopadzie 1947. Od grudnia 1947 roku komuniści przygotowali wprowadzenie cenzury prasowej i karanie tych, którzy byli krytyczni wobec przemysłu znacjonalizowanemu, rządu i Związku Radzieckiemu.
Na początku 1948 roku przywódcy partie komunistycznej rozpoczęli mobilizacji mas. Demokratyczni ministrowie podali dymisji i miali nadzieje, że socjaldemokratyczni ministrowie się dołączy i od prezidenta oczekiwali powołanie rządu tymczasowego i wypysanie przedterminowych wyborów parlamentarnych. Komuniści się domagali, aby prezydent przyjął dymisje i oni by uzupełnili rząd ministrów zgodnie z ich wyobrażeniami. W atmosferze masowych demonstracji partyzantów komunistycznych, z myślą o zbliżający się wojnie domowej i następne interwencji Związku radzieckiego, prezydent Beneš 25 lutego 1948 roku przyjął rezygnację i mianował rząd złożony wyłącznie z komunistów i ich wiernych sojuszników.
W ten sposób, poprzez szcztucznie i celowo wywołany kryzys i przy użyciu metod wcześniej próbowanych na innych miejscach, została wykluczona swobodna działalność instytucji parlamentarnych i wprowadzona ukryta jednopartyjna dyktatura pod płaszczykiem rządu jedności narodowej.
1