Wakacje

bez rodziców

Babcia wyszła przed dom i rozejrzała się dokoła...

• Tomeczku, Gosiu, gdzie jesteście? - zawołała. -Czas na kolację.

• Już idę! - odkrzyknęła zza żywopłotu dziewczyn­ka. - Niosę trawę dla królików. Tomek jest na werandzie.

Rzeczywiście - malec siedział w kąciku przy kufer­ku, w którym przechowywano kolorowe czasopisma i pudełka ze zdjęciami.

- Tomeczku - powiedziała łagodnie babcia. -
Chodź na kolację.

Chłopczyk wstał natychmiast, zabierając dwie fo­tografie.

* * *

Tato Gosi i Tomka już od kilku lat wyjeżdżał w le­cie do Niemiec, do pracy przy zbiorze truskawek. W tym roku, po raz pierwszy, wyjechała z nim również mama. Dzieci tęskniły bardzo, szczególnie Tomek, któ­ry miał dopiero sześć lat.

Wieczorem babcia poszła - jak co dzień - zajrzeć do wnucząt. Tomek spał niespokojnie z rozłożonymi rękami i odrzuconym kocykiem. Na półeczce, u wez­głowia, stało zdjęcie Ewy w letniej sukience. Drugie, na którym był też mały Tomek, wystawało spod poduszki.

• Płakał i długo nie mógł zasnąć - odezwała się Gosia. - Chciałam go pocieszyć, ale mnie samej też jest smutno. Całe wakacje bez mamy...

• To szybko minie i znów będziemy wszyscy ra­zem. Śpij, kochanie, już późno.

* * *

• Nie wiedzie nam się w tym roku - rzekł dziadek. - Minął dopiero miesiąc, a mieliśmy już tyle niepowo­dzeń. Wichura porozrzucała kopy, siano całkiem prze­mokło, dodatkowa ciężka praca. Gosia zaziębiła się na wycieczce, musiała zażywać antybiotyk. Skręciłem no­gę w kostce, jeszcze dotąd mnie boli.

• Babcia też chorowała - dodał Tomek. - Wujek Bogdan jeździł z nią do przychodni. Tylko ja jestem zdrowy.

-1 dzięki Bogu! - uśmiechnęła się babcia.

- Był esemes od rodziców - zawołała Gosia
z ogródka. - Są zdrowi, tylko pogoda brzydka. Zimno
i deszcz pada bez przerwy.

- Au nas susza - westchnął dziadek. - Wody

w studni coraz mniej.

* * *

Zbliżał się termin powrotu rodziców. Zaczęło się sprzątanie w domu, w oborze, na podwórzu. Tomek z zapałem pomagał dziadkowi czyścić klatki na króliki.

• Kto powie mamie, że lis porwał nam cztery ku­ry? - zapytała Gosia.

• W biały dzień! - rzekła babcia. - Nie upilnowali­śmy. Las blisko. Ja powiem. Także o tym, że dwa razy wzywaliśmy weterynarza do Krasuli. Nie wiodło nam

się tym razem, bez Ewy. Nie dajemy sobie rady.

* * *

• Jak dobrze w domu! - powiedziała mama naza­jutrz po przyjeździe, kiedy wszyscy siedzieli przy obie­dzie. - Nie pojadę więcej do pracy w Niemczech.

• Naprawdę, mamusiu? - wykrzyknął Tomek. -Jak ja się cieszę! Nie pojedziesz?

• Tak postanowiliśmy - rzekł tato. - Ewa wciąż martwiła się o was, tęskniła, płakała, miała złe sny... Nie nadaje Się do takich wyjazdów.

• Myślę, że tu jestem potrzebna - przy dzieciach, przy rodzicach. Lubię pracę w gospodarstwie. Na swo­im. Było wam chyba ciężko beze mnie?

• Nie da się ukryć - odrzekła babcia. - Dobrze, że nie będziesz wyjeżdżała.

• Jeżeli Bóg pozwoli - rzekł tato - i zdrowie dopi­sze, to ja pojadę jeszcze raz w przyszłym roku. Teraz zarobiliśmy mniej, niż się spodziewałem. Gospodyni podniosła nam czynsz, pogoda była zła, wartość euro spada. Nie starczy na remont.

• Ale mama będzie z nami - wtrąciła Gosia. -Wiesz, jak smutno nam było bez was?

• Nie mogłem się doczekać, kiedy wrócicie - do­dał Tomek. - Codziennie się modliłem.

• Dzieciaki mają rację - odezwał się milczący do tej pory dziadek. - Rodzina powinna trzymać się ra­zem, pomagać sobie, wspólnie przeżywać radości i smutki. To ważniejsze niż remont domu, niż dobre za­robki. Pieniądze nie są w życiu najważniejsze.

Zofia Śliwowa

---