Ludwik Węgierski ( ur. 1326, zm. 1382), syn Karola Roberta, króla Węgier i Elżbiety Łokietkówny, od 1342 król Węgier, a od 1370 także król Polski. Jako władca Węgier przyczynił się do rozkwitu tego kraju, za co otrzymał tam przydomek Wielki. Tron polski uzyskał na mocy układu zawartego w Wyszehradzie (1339 r.) między Kazimierzem Wielkim a Karolem Robertem. W Polsce przebywał mało, rządy w jego imieniu sprawowała matka, a później książę Władysław Opolczyk i Zawisza z Kurozwęk. Kontynuował politykę swych poprzedników i utrwalał dokonane przez nich zjednoczenie ziem polskich. Szczególną opieką otaczał w Polsce miasta, ich gospodarkę i handel. Dzięki licznym przywilejom nadawanym miastom i zapewnieniu bezpieczeństwa na drogach hande polski przeżywał wtedy okres rozkwitu. Za przywileje przyznane szlachcie polskiej w Koszycach w 1374 r. Ludwik uzyskał zgodę Polaków, aby po śmierci króla tron krakowski objęła jedna z jego córek.

---