Zygmunt I Stary (ur. 1467, zm. 1548), najmłodszy syn Kazimierza Jagiellończyka, król polski i wielki książę litewski od 1506 r. W latach 1512 -22 prowadził siłami litewskimi, wspomaganymi przez polskie, wojnę z Moskwą zakończoną utratą Smoleńska. Mimo nacisków ze strony Habsburgów, Zygmunt nie dał się wciągnąć w wojnę z Turcją, a w stosunkach z cesarstwem dążył do utrzymania równowagi politycznej. Uzyskał od cesarza cofnięcie poparcia Krzyżakom, co nie było bez znaczenia w ostatniej, zwycięskiej wojnie z Zakonem w latach 1519 - 21. W 1525 r. ostatni wielki mistrz, Albrecht Hohenzollern, złożył królowi hołd już jako książę świeckiego państwa niemieckiego w Prusach. W 1526 r., po wygaśnięciu linii Piastów mazowieckich, Mazowsze wcielone zostały do Polski. Król Zygmunt prowadził rozważną politykę zagraniczną, unikając jednoczesnej walki z wieloma wrogami. W sprawach wewnętrznych starał się wzmocnić władzę królewską, w oparciu o niektóre ugrupowania magnackie i przy niemałym udziale drugiej żony, księżniczki włoskiej Bony Sforza. Spotkało się to z ostrym sprzeciwem szlachty. Mimo rozgrywek stronnictw, potrafił on dokonać reform, które m. in. poprawiły stan skarbu królewskiego. Panowanie Zygmunta Starego to również rozkwit nauki, literatury i sztuki, stanowiący początek ,,złotego wieku''.

---