„W Plastusiowie lalki mają umywalki” M.Kownacka

Wszystkie nasze lalki maja umywalki. Takie same, jak i dzieci - z kranów czysta woda leci!

I ręczniki, i wieszaki -tak jak wszystkie przedszkolaczki...

Ale czy nam wierzycie? Nie wszystkie kochają mycie!... Dorotka -Złotowłosa myje sobie czubek nosa!...Jedno ucho myje Ela - mówi:

-Starczy do wesela!

Czarna Weronika - to wody unika! A śliczna Beata - mówi, że „i bez mycia - gładka”!

Już dziewczynkom zbrzydło mycie - tyle strapienia z tym myciem!

Po prostu życie zbrzydło - niech lalki zobaczą mydło - zaraz krzyki i grymasy - to nie lalki to brudasy!...

A to w oczy „piana szczypie”, buzie myć - to ledwo zipie! Zawołać ją do jedzenia - rączki - chlap ciap - od niechcenia... Bez mydła - w wodzie popluska, a brud siedzi na paluszkach.... Brudne ręce ręcznik wytrze - i już plamy są najbrzydsze... Ręcznik musi iść do prania - od takiego wycierania.

Powiedział wreszcie Ania:

-To nie do wytrzymania!

A dziewczynki:

-Nasze lale - nie lubią czystości wcale!

Usłyszał to kotek Mruczek:

-Miauu! Czystości je nauczę

Więc się dzieci cieszą:

-Czyż to może być?...

A kot usiadł na woreczku i zaczął się myć!

Z pokoiku swego lale widziały go doskonale!

Mył się kotek, mył - ile tylko sił.

Sierść języczkiem mocno czesał, że aż prawie iskry krzesał, brzuszek mył i pierś, i grzbiecik, aż mu klaskały dzieci.

Mył się łapką i języczkiem - czesał ogon jak grzebyczkiem...

Laleczki nie wytrzymały:

-Po co się tak myjesz cały - języczkiem różowym?

-Miau! Powiem wam, moje lale, kto się myje doskonale, będzie ładny, silny, zdrowy!

Jak to usłyszały lalki - hyc! Hyc! Hyc! Do umywalki!

-Dalej mydło, dalej woda - niech nam siły, zdrowia doda!

Przecież to nie może być, by kot miał się lepiej myć!

No i odtąd lale myją się wspaniale!

„Czyścioszki” muz. Z. Stankiewicz, sł. H. Stankiewicz

Kotek, kotek nosek myje

pyszczek, pyszczek, uszka, szyję,

a ja, a ja wraz z koteczkiem,

piorę do nosa chusteczkę.

Ref.

Woda z kranu kap, kap, kap

Piorę chustkę chlap, chlap, chlap.

Woda z kranu ciur, ciur, ciur.

Piorę chustkę szur, szur, szur.

Kotek, kotek czysty, miły,

dzieci, dzieci patrzcie proszę,

a ja, a ja do przedszkola,

co dzień czystą chustkę noszę.

Ref.

Woda z kranu kap, kap, kap

Piorę chustkę chlap, chlap, chlap.

Woda z kranu ciur, ciur, ciur.

Piorę chustkę szur, szur, szur.

„Uparty kotek”

• Brzydka dzisiaj jest pogoda,

Prosto z nieba kapie woda.

Wracał z misiem kot z przedszkola

-Zapomnieli parasola.

• Wszędzie mokro są kałuże

Jak ocean takie duże.

Miś ominął wodę grzecznie,

Ale kot się spieszy wiecznie!

• Śmieją się wróbelki wkoło

-Zaraz będzie tu wesoło!

Kotek w górę już wyskoczył,

Wpadł do wody spodnie zmoczył.

Już mu z wąsów woda kapie,

Pewnie kotek katar złapie.

I choć kota łapią dreszcze,

To po dworze biega jeszcze.

Biegnie z misiem na boisko,

Bo to przecież całkiem blisko.

Kaczki, które mecz tam grały,

Wcale wody się nie bały.

• Gdy do domu kotek wrócił

I ubranko mokre zrzucił,

Mam długo go suszyła

Do łóżeczka położyła

• Lis wspaniałym był doktorem

Leczył wszystkie dzieci chore,

Kotka pilnie dziś obsłuchał -

Zajrzał w gardło i do ucha.

Mama poszła do apteki,

Wykupiła różne leki:

Na gardziołko -te do ssania,

Witaminki -do łykania.

• Gdy tak kotek w łóżku siedzi

I nad losem swoim biedzi,

Pije syrop wprost z łyżeczki,

Zaglądając do książeczki.

• Czyta bajki o piratach,

Dobrych wróżkach,

Leśnych skrzatach.

A gdy zmęczył się troszeczkę,

Mama czyta mu bajeczkę.

Kotek leży, pilnie słucha,

Bajka wpada mu do ucha.

Gdy wieczorem zasnął wreszcie,

Miał wspaniały sen -uwierzcie!

• Rano katar miał już z głowy

I był prawie całkiem zdrowy.

Lecz dni kilka leżeć musiał,

Tak kazała mu mamusia.

• Odtąd kotek się pilnuje,

Więcej już nie zachoruje.

Dba o sweter i kurteczkę,

Zawsze nosi też czapeczkę.

A gdy deszczyk mokry pada,

To kalosze kot zakłada

I choć czasem w wodę skoczy,

Łapek sobie nie zamoczy.

• Warto przecież dbać o zdrowie,

To wam każdy kotek powie.

„Zjadaj miód” sł. A.Galica, muz. T.Pabisiak

Na katarek i na chrypkę,

kaszel, dreszcze albo grypkę.

Ref.:

Zjadaj miód, słodki miód.

Pszczoły dadzą miodu w bród. /bis

Łyżka miodu, szklanka mleka.

Katar z kaszlem niech ucieka.

Ref.:

Zjadaj miód, słodki miód.

Pszczoły dadzą miodu w bród. /bis

Chcesz być zdrowy, tak jak misie,

chlebek z miodem jedz od dzisiaj.

Ref.:

Zjadaj miód, słodki miód.

Pszczoły dadzą miodu w bród. /bis

„Chory kotek” W. Grodzieńska

Wyszedł kotek na deszczyk,

Dostał kataru i dreszczy.

Boli głowa i oczy,

Nogi w błocie przemoczył.

Kładzie mama koteczka

Do ciepłego łóżeczka.

Bierze synka za rączkę:

„Oj masz kotku gorączkę.”

Przyszedł tatuś wieczorem

Z siwym panem doktorem.

„Ratuj, panie doktorze,

Bo synkowi wciąż gorzej!”

Doktor kotka opukał,

Okularów poszukał

I powiada: „Dam ziółka,

Będzie zdrowy jak pszczółka.

Dam i proszki na dreszcze,

Niech przeleży dzień jeszcze,

Ale lepsze niż proszki

Są na dreszcze kaloszki.”

„Chory kotek” St.Stachowicz

Pan kotek był chory i leżał w łóżeczku,

I przyszedł kot doktor: „Jak się masz koteczku?”

„Źle bardzo” -i łapkę wyciągnął do niego.

Wziął za puls pan doktor poważnie chorego,

I dziwy mu prawi: „Zanadto się jadło,

Co gorsza nie myszki, lecz szynki i sadło,

Źle bardzo... gorączka! Źle bardzo, koteczku!

Oj! Długo, ty długo poleżysz w łóżeczku,

I nic jeść nie będziesz, kleiczek i basta.

Broń Boże kiełbaski, słoninki lub ciasta!”

„A myszki nie można?” -zapytał koteczek?

Broń Boże! Pijawki i dieta ścisła!

Od tego pomyślność w leczeniu zawisła.

I leżał koteczek: kiełbaski i kiszki

Nietknięte, z daleka pachniały mu myszki

Patrzcie, jak złe łakomstwo! Kotek przebrał miarę,

Musiał więc, nieboraczek, srogą ponieść karę.

Tak się i z wami, dziateczki stać może:

Od łakomstwa strzeż was Boże!

„O Jurku, którego bolał ząb” H.Kunzel, Ch. Unzner-Fischer

Był kiedyś mały chłopiec, nazywał się Jurek. Ponieważ nadzwyczaj lubił łakocie, wszyscy nazywali go Jurkiem -Łakomczuchem.

Gdy tylko dostał od kogoś pieniądze, wydawał je na słodycze.

Na śniadanie jadał najchętniej lukrowane ciastka, a na obiad -kaszę na słodko. Jeśli na kolację dostał razowy chleb i jabłko, Jurek-Łakomczuch zaczynał beczeć: „Nie będę tego jadł, chcę czekolady! Chcę cukierków! Chcę lizaka!”

Niedobrze działo się z Jurkiem. A już najgorsze było to, że bardzo rzadko mył zęby. Ani po żadnym posiłku, ani nawet przed snem. Mył je najwyżej rano, jeśli mama mu o tym przypomniała.

Wieczorem, bardzo często jego szczoteczka do zębów tkwiła sucha i smutna w ładnym, czerwonym kubku, gdy tymczasem Jurek beztrosko wskakiwał di łóżka z brudnymi zębami.

Przed zaśnięciem, już w łóżku, Jurek znowu coś łasował, nie myjąc potem zębów.

Kiedyś, gdy leżał już w łóżeczku, poprzez okno wskoczył mały, dziwny stworek. Błyskawicznie podbiegł do Jurka, jednym susem wskoczył na kołdrę i zaczął tańczyć.

Jurek przeraził się. Diablik wywijał groźnie malutkim kilofem, który trzymał w ręku, i śpiewał przy tym skrzeczącym głosem:

„Hi, hi, hu, ha! Hi, hi, hu, ha!

Szczotka w twoim kubku sucha!

Stoi smutna tam w łazience,

Więc z radości klaszcze w ręce!”

A potem dziwny stworek zaśmiał się szyderczo: „Wkrótce będę miał ciepłą dziurę, w której będę mógł kuć do woli! Hi, hi, hu, ha!”

Jurek zebrał się na odwagę i rzekł do diabełka: „Co cię obchodzi moja szczoteczka? Kim ty jesteś?” -„Zaraz mnie poznasz!” -odparł diabełek. „Jedz tylko dalej dużo słodyczy, nie myj zębów i nie używaj szczoteczki.”

I równie nagle, jak się pojawił, dziwny stworek przepadł bez śladu. Gdzie? Jurek Łakomczuch nie wiedział. Daremnie wytężył wzrok, by znaleźć kryjówkę nieproszonego gościa. Potem zasnął. Rano, kiedy się obudził, miał spuchnięty policzek i bolał go ząb.

„Uuu, uuu” płakał Jurek, „ząb mnie boli!” Mama odpowiedziała: „To się zdarza, zwłaszcza tym, którzy jedzą dużo słodyczy i nie myją zębów.”

Resztki ciastek, cukierków i czekolady wciskają się między zęby. A wtedy zjawia się diablik -Boliząb, który dotąd kuje ząb swym malutkim kilofem, dokąd nie zrobi w nim dziury.

Jeśli w porę nie pójdzie się do dentysty, taki dziurawy ząb zaczyna boleć. Bo diablik póty rozszerza i pogłębia dziurę, póki cały się w niej nie schowa. No, a uszkodzony ząb zaczyna chorować.

Jurek-Łakomczuch zaczął szlochać: „Ten Boliząb wskoczył mi wczoraj wieczorem na łóżko, widziałem go!”

Mama uspokoiła chłopca i powiedziała: „Chodź, pójdziemy zaraz do dentysty. On wyczyści i zalepi dziurę, a diablika przepędzi!”

- „A czy ten Boliząb nie zacznie mi wiercić nowych dziur?” -spytał Jurek.

-„Jeśli przestaniesz jeść bez przerwy słodycze i po każdym posiłku będziesz starannie czyścił zęby, to Boliząb nie będzie miał w twojej buzi nic do roboty. On nie znosi czystych zębów.”

Wkrótce mama i Jurek siedzieli już w poczekalni u dentysty. Było tam kilkoro dzieci i dorosłych. Miła pielęgniarka zapraszała ich kolejno do gabinetu. Kiedy zawołała: „A teraz proszę Jurka-Łakomczucha!”, chłopiec, słysząc to przezwisko, bardzo się zawstydził.

W gabinecie dentystycznym chłopiec nie mógł wyjść z podziwu. Nad fotelem dla pacjenta świeciła jasno wielka lampa. Dentysta miał małą szprycę do wody i dmuchawkę z pompką.

Lekarz pozwolił Jurkowi nacisnąć pompkę i dmuchawka powiała wiatrem. Potem chłopiec usiadł

w fotelu, a dentysta naciskał dźwignię i siedzenie to podnosiło się, to opadało, więc chłopiec jeździł

w górę i w dół. To było zabawne!

Jurek zapomniał niemal o bólu zęba. Otworzył szeroko usta, żeby dentysta mógł znaleźć diablika. W okrągłym lusterku, w którym wszystko co małe wydaje się duże, dentysta oglądał każdy ząb ze wszystkich stron.

Przeszukał wszystkie zakamarki. Wkrótce znalazł Bolizęba. Diablik nie mógł się przed nim ukryć. Dentysta wyborował z chorego zęba resztki jedzenia i cały brud i Boliząb nie wiedział już, gdzie się podziać.

A kiedy woda ze szprycy trysnęła wprost do jego jamy, o mało się nie utopił. Potem dentysta, chcąc osuszyć dziurę w zębie Jurka przed zaplombowaniem, użył dmuchawki. Strumień powietrza wyrzucił po prostu Bolizęba z dziury. Jurek już nigdy więcej nie zobaczył diablika i nigdy więcej nie zabolał go ząb.

Dentysta doprowadził chory ząb do porządku i Jurek wkrótce mógł znowu dobrze gryźć.

Od tej pory chłopiec je słodycze tylko wtedy, gdy mama mu pozwoli. I zaraz potem czyści zęby.

A w ogóle myje je starannie po każdym posiłku i dwa razy do roku chodzi do dentysty, żeby sprawdzić, czy wszystko jest w porządku.

Od roku Jurek chodzi do szkoły. Nikt nie nazywa go więcej Jurkiem-Łakomczuchem. Pieniądze, które czasem dostaje w podarunku, wkłada do świnki-skarbonki, która ma śmiejące się oczka i staje się coraz cięższa.

Kiedy pękaty brzuch świnki-skarbonki będzie pełny, tata dołoży Jurkowi trochę pieniędzy.

Wtedy chłopiec będzie mógł kupić wymarzoną kolejkę elektryczną.

„Chory ząb” j.Bechler

Ledwie wrócił Grześ z przedszkola,

ząb okropnie go rozbolał.

Ząbek bolał, płakał Grześ

i kolacji nie mógł jeść.

Więc orzekli wszyscy zgodnie,

że Grześ pójdzie do przychodni.

W poczekalni jasnej, dużej,

czas nikomu się nie dłuży:

chcesz -obrazki tu oglądaj,

chcesz -masz misia i wielbłąda.

A dentystka uśmiechnięta

grzecznie mówi do pacjenta:

-chodź tu bliżej, Grzesiu, siadaj

zaraz chory ząbek zbadam.

„Brudasek” I.Salach

Czy widzieliście takiego przedszkolaka brudnego?

Krzyś się nie chce z nikim bawić, nic go dziś nie zaciekawi.

Do łazienki nie chce wejść -brudny chyba będzie jeść.

Brudna buzia, brudne ręce, potargane włosy też.

Czy to miły przedszkolaczek? Czy też z lasu groźny zwierz?

Straszy Krzysiu swym wyglądem panią, dzieci i zabawki.

A to brudas, a niedbaluch -wnet przyklei się do ławki.

Ale na to też jest rada. Już złapały dzieci Krzysia.

Zaciągnęły do łazienki -umyjemy chłopcu pysia.

Mydło, woda, szczotka też i już zniknął z lasu zwierz.

Włosy gładko przyczesane, wszystkie plamy przepędzone.

Ale zmiana! Jaki czysty! Czy to aby jest nasz Krzyś!

Patrzy Krzysiu zadziwiony, jaka zmiana zaszła wielka.

I uśmiecha się do dzieci: chcesz być czysty? W lustro zerkaj!

„Czy wiesz?” I.Salach

Czy wiesz o tym mój kolego,

że o czystość trzeba dbać:

kiedy siadasz do śniadania

albo kiedy idziesz spać!

Kiedy skończysz już zabawę,

pora aby obiad jeść:

to pamiętaj, mój maluchu

umyj ręce -no i cześć!

„Przeziębienie Krzysia” I.Salach

-Co się dzieje z Krzysiem? -zaniepokoiła się pani Hania. -Od kilku dni nie przychodzi do przedszkola!

-Przeziębił się i musi leżeć w łóżku -odpowiada Basia -Jest bardzo chory. -odwiedzasz go Basiu? -zapytała pani.

-Tak -kiwnęła głową dziewczynka -opowiadam mu codziennie o tym, co się wydarzyło w przedszkolu -dodała zadowolona.

-W takim razie opowiedz nam co słychać u Krzysia? -powiedziała pani.

-Jest bardzo smutny -Basia opuściła nisko głowę -bo rozchorował się z własnej winy.

-Z własnej winy? -zdziwiła się pani.

-Tak -Basia znowu kiwnęła głową -gdy wychodził na dwór nie założył czapki ani szala. Dlatego teraz cierpi z tego powodu. -Basia zamyśliła się.

Rzeczywiście -zgodziła się pani -to bardzo smutne. Nie słuchał mamy i przeziębił się.

-I musi jeść gorzkie lekarstwa -skrzywił się Piotruś -Brr!

-Takie gorzkie to one nie są -uśmiechnęła się Basia. -Musi pić dużo Herbaty z lipy. I jego mama zrobiła mu syrop z cebuli.

-Syrop z cebuli? -zdziwiły się dzieci -A co to takiego?

-No cóż... -powiedziała pani Chorobę leczy się nie tylko lekarstwami z apteki. Przeziębienie można wyleczyć domowymi sposobami, pijąc herbaty ziołowe, syrop z cebuli i cukru albo syrop z czerwonego buraczka. Nawet największy kaszel można wyleczyć takimi syropami.

-A czy te syropy są dobre? -zapytały dzieci.

-Możemy spróbować -roześmiała się pani -przyniosę cebulę i buraczki, i zrobimy z nich syropy.

-Ale jak? -nie dawały spokoju dzieci.

-Oj, to bardzo proste -powiedziała pani. Cebulę trzeba pokroić w plasterki, położyć na talerzyku, posypać cukrem i postawić tam gdzie jest ciepło. Po kilku godzinach wypłynie z niej słodki sok.

-A buraczek, buraczek? -niecierpliwił się Piotruś

-Z buraczkiem jest tak -ciągnęła pani -trzeba go umyć i wydrążyć dużą dziurę w środku. Do tej dziury nasypać cukru.... i czekać aż wypłynie czerwony sok.

-To ja powiem o tym mamie Krzysia -powiedziała Basia z wypiekami na policzkach.

-Świetnie -odpowiedziała jej pani -na pewno mu nie zaszkodzi. A jeżeli pomoże, to trochę dzięki nam Krzysio prędzej wyzdrowieje.

Dzieci były bardzo zadowolone.

PRZEŹROCZA:

„U pana doktora” M.Terlikowska

/z cyklu: „Praca w różnych zawodach”/

* Przed drzwiami pana doktora

czeka kolejka dość spora.

* Pawełka boli brzuszek

Marek skaleczył paluszek.

* Dorotka także jest chora,

bo bardzo kaszle od wczoraj.

* Małgosię wciąż boli głowa

Lalka także nie jest zdrowa.

* Wchodzi Pawełek. No śmiało!

Badanie nie będzie bolało.

Trzeba otworzyć buzię raz -dwa,

Pokazać język, powiedzieć a-a-a.

* Oddychać, stanąć na wadze,

potrzymać termometr -i już .

Więc płakać nikomu nie radzę-

Chyba, że jesteś tchórz.

* Pan doktor zna różne sposoby,

żeby przepędzić choroby,

-przepiszę ci proszki , Pawełku

różowe w niebieskim pudełku.

* Pan doktor smaruje palec

śmiesznym lekarstwem fioletowym

-Bolało Marku? -Prawie wcale.

I palec Marka będzie zdrowy.

* A co dla kaszlącej Dorotki?

Syrop. Naprawdę słodki.

* Małgosia pójdzie na naświetlanie.

A lalka? Czy nic nie dostanie?

* Prawda lalka jest trochę blada...

Ale Małgosia sama ją zbada.

Przecież Małgosia pamięta

Jak doktor bada pacjenta.

O niedźwiadku Fąfeluszku bardzo wielkim łakomczuszku” H.Łochocka

• Jest miś pewien Fąfeluszek, który ma okrągły brzuszek. Ach bo z tego Fąfeluszka ładny kawał łakomczuszka.

• Ciągle nęcą go łakotki, cukier i miód słodki, że po prostu trudno zliczyć, ile miś ten zjadł słodyczy.

• Mówi mama: Tam w garnuszku jest dwadzieścia pięć racuszków. Dobrze wymyj więc paluszki i zjedz sobie dwa racuszki.

• Dwa, trzy, cztery, pięć, sześć, siedem... jeszcze jeden, jeszcze jeden -i ot, widać dno w garnuszku. Gdzie racuszki? A no... w brzuszku!

• Co tez na to mama powie? Co powiedzą dwaj wujkowie?... Lepiej chyba umknąć z domu, nie narażać się nikomu.

• Wyszedł z domu Fąfeluszek i pod wielką trafił gruszę. A pod gruszką? Gruszki leżą. Wyglądają ładnie, świeżo.

• Fąfeluszek, chociaż w brzuszku miał dwadzieścia pięć racuszków, myśli: -popróbować muszę, jaki też jest smak tych gruszek.

• I tak oto zjadł niedźwiadek tuzin gruszek na obiadek. A nadmienić trzeba przy tym, że to owoc był nie myty.

• Siadł pod gruszką Fąfeluszek, łapką trzyma się za brzuszek. -Co ci to -zajączek rzecze. -Och zajączku, kłuje, piecze!...

• Dziecioł dziobem w korę kłu-je: -W brzuszku kłu-je, w brzuszku kłu-je, bo-li brz-szek, bo-li brzu-szek, za-cho-ro-wał Fą-fe-lu-szek!

• Usłyszeli przyjaciele, wiec się zeszło zwierząt wiele. Ten się dziwi, ten coś radzi, tamten misia łapką gładzi.

• Zakrył oczy Fąfeluszek: -Już się chyba stąd nie ruszę! Wszystkie gruszki czuje w brzuszku i dwadzieścia pięć racuszków...

• Głośno widać jęczeć musiał, bo zjawiła się mamusia, niespokojna, drżąca cała - i aż łapy załamała.

• Wnet zabrała Fąfeluszka: -Musisz teraz iść do łóżka! Już łóżeczko lisek ściele, pomagają przyjaciele.

• Mama wzdycha i powiada: -Tak łakomstwo -brzydka wada! Słuszna cię spotkała kara. Po doktora biegnę zaraz.

• -Ach doktorze, ach doktorze, niech pan doktor nam pomoże. Właśnie synek, Łakomczuszek, rozchorował się na brzuszek.

• Doktor /miły to staruszek/ spojrzał, widzi: Fąfeluszek leży cicho na poduszkach -nosek blady, na dół uszka...

• Doktor słucha, puka, bada...Hm! -powiada -Hm!... -powiada. -Musisz miły Fąfeluszku, jeść kleiki, leżeć w łóżku.

• -Żeby znów był brzuszek zdrowy, weźmiesz olej rycynowy. Oto łyżka i butelka. Porcja nie jest nawet wielka.

• Fąfeluszek cichuteńko rzekł: -Posłuchaj mnie mateńko: wypij za mnie ten olejek, a ja zaraz wyzdrowieję!

• Czy mamusia się zgodziła? Czy olejek ten wypiła? Czy też musiał Fąfeluszek sam lekarstwo pić na brzuszek?

ZAGADKI :

Leczy wszystkich ludzi,

odwiedza tez chore dzieci.

Chodzi w białym fartuchu.

Kto to jest? Czy wiecie?

/lekarz/

Zawsze w przychodni

w fartuchu białym,

zęby tak leczę,

by nie bolały.

/dentysta/

Nosi biały czepek

i biały fartuszek,

ażebyś był zdrowy,

czasem ukłuć musi.

/pielęgniarka/

Kto w białym fartuchu

przez dzień cały czeka,

czy go ktoś poprosi

o sprzedanie lekarstw?

/aptekarz/

Od tego zależy

dobre zdrowie twe,

wypij, połknij prędko,

czy jest dobre, czy złe.

/lekarstwo/

Co to jest, na pewno wiesz,

najeżona jest jak jez.

Lecz nikogo nie kłuje,

tylko ząbki szczotkuje.

/szczoteczka do zębów/

„Jaskółka” I.Salach

Czarny fraczek na nim

i czarna czapeczka,

wróbelek to może

albo sikoreczka?

Zgaduj zuchu szybko

czy to może kurka?

Czy też inny ptaszek mały

ma tak czarne piórka?

Czarny fraczek na nim

i czarna czapeczka,

przecież to nikt inny

tylko ... jaskółeczka.

„Powrót jaskółki” P.Vedere d'Auria

Kiedy kończy się zima i nadchodzi wiosna, jaskółka w oka mgnieniu wraca do swojej ojczyzny.

-Fantastycznie! Wróciła jaskółka, zawołały zwierzęta na podwórku. Wszystkie stłoczyły się wokół niej czatując na ostatnie nowinki. Po przybyciu z dalekiej krainy ta wielka podróżniczka ma zawsze mnóstwo historii do opowiedzenia.

Zasłuchane koguty, kaczki, kury i indyki chłoną jej opowiadania z wytrzeszczonymi oczami. Gdy wraz

z pięknymi dniami wraca jaskółka, to świętuje całe ptactwo domowe na podwórku.

Tego ranka na podwórzu słychać było tylko ko, ko kur, które dziobały, bulgot indyków i kwa, kwa kaczek brodzących po kałuży. Nagle nastała cisza, tylko jedna kura gdakała dalej:

-Ko, ko, ko... no i powiedzcie kurki, ko, ko... czy nie sądzicie, że nasza przyjaciółka jaskółka jest trochę smutna?

-Gul, gul, zagulgotał indyk, połykając ziarno. Ja nie wtykam nigdy mojego dzioba w sprawy innych!

Tymczasem, pani gęś, która nie widzi dalej niż koniec własnego dzioba, także spostrzegła, że jej przyjaciółka jest smutna.

-Gromada doradców! Wykrzyknął osioł, strzygąc swoimi długimi uszami. Czy nie widzicie, że jaskółka siedzi nad wami i wszystko słyszy! Zostawcie ją i innych w spokoju.

Ptactwo natychmiast podniosło głowy i spostrzegło jaskółkę siedzącą na drucie elektrycznym. Kołysała się ona bezczynnie, pogrążona w swoich myślach.

Jak każdego roku, jaskółka z radością powitała swoich przyjaciół. Ale po przywitaniu się, wszyscy wrócili do swoich zajęć. Dlatego też jaskółka czuła się teraz trochę opuszczona. Od tygodnia dni wydawały się jej takie długie...

-Jaka wrzawa panuje na podwórzu, w gospodarstwie! Wzdycha smutno jaskółka. A w moim zakątku nigdy nic się nie dzieje. To nie jest takie zabawne huśtać się przez cały dzień samej na drucie!

Zwierzęta zamknięte w pomieszczeniach przez długie, zimowe miesiące, teraz gdy nadeszła wiosna, kipiały radością. Pełne zapału biegały i podskakiwały jak szalone. Rozprostowywały swoje łapy

i skrzydła, wywoływały wielką wrzawę. Kury gdakały, kogut piał, gęś gęgała, a świnka pokwikiwała... Jaka radosna wrzawa! Każdy na swój sposób objawiał dobry humor.

A jaskółka, co ona robi?

Nic, nic, trzeci raz nic. Przycupnęła znudzona w swoim kącie. Wszystkie zwierzęta chodzą w tę

i z powrotem, biegają i krzątają się. Tylko ona nie ma nic do zrobienia. Milcząca, obserwuje ze smutkiem w oku wszystkich swoich przyjaciół. Są tacy zajęci i rozbawieni!

-Zauważyłaś, powiedziała gęś, jaskółka w tym roku w ogóle nie śpiewa.

-Te wszystkie podróże to powodują! Oświadczyła indyczka, nadymając się.

-Słowo daję, to mnie nie dziwi, przy tych częstych zmianach klimatu! Skwitowała z wyższością gęś.

Zgadując że o niej mowa, jaskółka sfrunęła z drutu i zanurkowała na podwórko. Ale dwie gaduły wydawały się wyjątkowo zajęte. Wprawdzie przestały rozmawiać, ale zaczęły skubać trawę.

-Dzień dobry wszystkim! Widzę, że nikt się nie nudzi, wykrzyknęła jaskółka. Jeśli chodzi o mnie wybiorę się na krótki spacer do lasu! I szybko pofrunęła, uderzając mocno skrzydłami.

-Baw się dobrze! Zawołały jej przyjaciółki szeroko otwierając dzioby i potrząsając grzebieniami.

-Tutaj będę ukryta przed ciekawskimi spojrzeniami, pomyślała jaskółka sadowiąc się na gałęzi dębu. To bardzo przyjemnie móc fruwać, ale ciągle jestem sama, można się w końcu zanudzić. Oni wszyscy maja mnóstwo zajęć, a ja jestem nikomu niepotrzebna. Nagle ktoś, siedzący na sąsiedniej gałęzi, zawołał ją.

-Ku-ku, ku-ku! Czy przyszła pani się bawić? Zakukała kukułka z rozradowaną miną. Zaskoczona jaskółka wyjąkała:

-Eee... niezupełnie. Potrzebuję trochę spokoju. Rzeczywiście, jaskółka wcale nie miała ochoty do paplania. Ale kukułka nie dawała za wygraną:

-Ku-ku, ku-ku -jeśli nie chcesz się bawić, to masz zmartwienia. A jeśli masz zmartwienia, możesz mi o nich powiedzieć!

-Być może, jest to dobry pomysł, pomyślała jaskółka. Ta kukułka wydaje się taka miła, dlaczego mam się jej nie zwierzyć?

Aby zachęcić jaskółkę do mówienia, kukułka otoczyła ja opiekuńczym ramieniem.

-Widzisz, bardzo mi się tu podoba -wyznała wówczas jaskółka.

W gospodarstwie wszystkie zwierzęta są moimi przyjaciółmi. Ale tego roku męczy mnie bezczynność

i nie mam swojego miejsca w tej ruchliwej gromadzie. Mam wrażenie, że jestem nikomu niepotrzebna...

-Zaraz, zaraz -powiedziała kukułka. Z pewnością znajdzie się rozwiązanie!

-Och! Dużo o tym myślałam, ale nic nie wymyśliłam -westchnęła jaskółka.

-Zrób więc gniazdo! Wykrzyknęła kukułka, która ma odpowiedź na wszystko.

-Zrobić gniazdo...zrobić gniazdo... Oczywiście, trzeba było o tym pomyśleć -zawołała jaskółka zachwycona projektem. Zamiast się gnieździć raz tu, raz tam, będę miała wreszcie mój mały kącik dla siebie!

Potem jaskółka zastanowiła się przez chwilę.

-Gdzie powinnam zbudować swoje gniazdo? A gdybym zamieszkała w oborze... zawsze lubiłem towarzystwo krów. One są łagodne i spokojne. A wieczorem, gdy przeżuwają siano, ja im będę opowiadać historie z moich dalekich podróży. Załatwione, zdecydowanie, biegnę się urządzać!

Ledwie powiedziała, już to zrobiła. Z największą szybkością jaskółka śmigała w stronę obory. Tam wybrała maleńki, dobrze osłonięty kącik. Potem zmieszała źdźbła słomy, korzenie i ziemię aby

z największą starannością uwić ściany swojego gniazda.

Zdumione krowy i małe cielęta patrzyły na nią życzliwym wzrokiem.

-I oto, moi przyjaciele, gniazdo jest gotowe. Chodźcie więc je podziwiać! Zawołała jaskółka na środku podwórza trzepocząc radośnie skrzydłami. Wszystkie zwierzęta spojrzały na nią pełne podziwu, zaczęły bić brawo i wznosić głośne okrzyki.

Teraz byli już pewni że jaskółka wróci tu każdej następnej wiosny.

-Jakie życie jest piękne! Podśpiewywała jaskółka, chcę zostać w moim nowym miejscu, aby znosić tu jaja i pielęgnować moje małe!

Kiedy gniazdo jest takie przytulne, kto chciałby je opuścić?

List od jaskółek” Cz. Janczarski

Miały dzisiaj ptaki

radość i uciechę:

powrócił pan bociek

na rodzinną strzechę!

Witają go wróble

radosnym świergotem.

Tylko żabki milczą

na łące za płotem...

A pan bociek mówi:

-Słuchajcie, wróbelki,

niosę od jaskółek

list do was niewielki.

Jaskółki tak piszą:

„Wróbelki kochane,

przylecimy wkrótce

za panem bocianem.

Będziemy znów w kółko

krążyć nad łąkami.

Bo wszędzie jest dobrze,

lecz najlepiej z wami!”

„List od bociana” Cz.Janczarski

Wielka niespodzianka spotkała dziś Uszatka.

Przyszedł z rana listonosz.

-Czy tu mieszka Miś Uszatek? -zapytał.

Niedźwiadek właśnie kończył jeść śniadanie. Odwrócił się szybko na krzesełku. Łyżeczka wysunęła się mu z łapki i upadła na podłogę.

Listonosz powiedział:

-Podnieś łyżeczkę, Misiu, i uśmiechnij się. Przyniosłem dla ciebie bardzo miły liścik z Ciepłych Krajów od pana Bociana.

Wyjął listonosz z torby kolorową pocztówkę i wręczył ją niedźwiadkowi.

-Dziękuję... -szepnął Miś i natychmiast wybiegł na podwórko.

-Zajączku, Koguciku, Kruczku! -zawołał.

Nadbiegli przyjaciele.

-Co się stało? Co się stało?

-Posłuchajcie... -powiedział tajemniczo Uszatek i przeczytał list:

„Kochany Uszatku! Wróbelki napisały do mnie, że mieszkasz na naszym podwórku. Bardzo chciałbym Ciebie poznać. Za kilka dni przylecę do Was z Ciepłych Krajów. Ładnie tu jest i dobrze mi tu. Tęsknię jednak do swojego gniazda. Wysyłam ci kolorową fotografię, którą zrobił mi pewien podróżnik. Stoję pod palmą kokosową. Na palmie siedzi małpka. A tam dalej siedzi wielbłąd. Pozdrów Jacka, Zosię, Kruczka i Zajączka. Całuję Ciebie

Bocian Długonogi”.

Długo przyglądali się przyjaciele fotografii. Miś powiedział:

-Mówię wam: dostaniemy na pewno od Bociana w podwórku orzech kokosowy albo banany.

„Banany” Cz.Janczarski

Miś Uszatek wyszedł z rana na przechadzkę.

Podbiegł do Misia Kruczek.

-Spójrz -powiedział -tam coś leci! Czy widzisz?

Miś spojrzał we wskazanym kierunku.

-Tak, widzę... To chyba samoloty. Jest ich tak bardzo dużo.

-Raz, dwa, trzy, cztery, pięć... -liczy Kruczek.

-O, jeden oderwał się od innych i leci wprost na nas! Jest coraz bliżej!

-Może się zepsuł i spada... -przestraszył się Uszatek.

Za chwilę zatrzepotały nad ścieżką wielkie skrzydła. Uszatek i Kruczek zamarli z przerażenia.

-To Długonogi! -zawołali z ulgą, gdy Bocian wylądował na ścieżce. Długonogi zdjął ciężki plecak i serdecznie przywitał się z Misiem i Kruczkiem.

-Oto upominek - powiedział wręczając im po kilka bananów. Po chwili zapytał:

-A może wiesz, Uszatku, jak się czują żabki? Czy zdrowe?

Ale Misia już nie było. Biegł z bananami w kierunku domu.

-Uszatku, straszny z ciebie łakomczuch, zapomniałeś nawet podziękować -zawołał za nim Długonogi.

„Pierwsze śniadanie w gnieździe bocianim” M.Kownacka

Dzieci jadły na śniadanie mannę albo kluseczki na mleku i chleb z marmoladą.

Serwetki chroniły ubranie przed brzydkimi plamami -ale różnie się zdarzao...

Serwetka się przekręciła Jurkowi... łyżka się przechyliła i manna - kap...kap... na sweterek...

Sabinie manna na sukienkę całym potokiem popłynęła...

Tak było w jadalni u dzieci.

A na stodole bociany miały gniazdo.

Tam dopiero był ład i porządek!

Stare bociany co rano leciały na łąki, na bagna, na pola i polowały na pasikoniki, chrząszcze,

a czasami udało im się schwytać mysz, żabę, a nawet kreta...

Bocian nie zjadał wcale tych smakołyków, tylko wszystko odkładał do swojego „wola” pod szyją jak do torby.

-A dlaczego?

-bo w gnieździe czekały już na śniadanie bocianięta... Kiedy wole bociana było pełne -wtedy chwytał on jeszcze do dzioba pęk suchej trawy i z całym tym bagażem leciał do gniazda.

Cztery głodne bocianki ze spuszczonymi dziobami ustawiały się na czarnych nogach w kółeczko

i piszczały, poruszając skrzydłami.

Tak one proszą o śniadanie.

Kiedy nadleciała mama albo tata, bocianki zaczynały klekotać na powitanie...

A stary bocian najpierw pięknie, równiutko rozesłał przyniesiony pęczek siana i na ten świeży obrusik -wyłożył pożywienie.

Bocianków nie trzeba karmić. Same od razu ślicznie potrafią jeść na tym obrusie z siana -czysto, zdrowo. I nigdy niczego nie zaplamią.

„Boćki i żaby” B.S.Kossuth

Przyleciały boćki

zza dalekich mórz,

klekotały głośni:

-Wróciliśmy już!

Kle kle kle!

Kle kle kle!

A na stawie w trawie

padł na żabki strach.

-Boćki przyleciały!

Och, och, ach, ach!

Kum, kum, kum!

Kum, kum, kum!

Lecą z szumem

na łąki po łup.

Jakie długie nogi!

Jaki ostry dziób!

Kle kle kle!

Kle kle kle!

Żabki przestraszone

hyc! Do wody -hyc!

Boćki chodzą, brodzą...

Nie znalazły nic!

Kum, kum, kum!

Kum, kum, kum!

Kle kle kle!

Kle kle kle!

„Bociek” M.Kaczurbina

Witaj boćku kle, kle,

Witaj nam bocianie!

Łąka ci szykuje, łąka ci szykuje.

Żabki na śniadanie.

Kle. Kle, boćku, kle, kle

Usiądź na stodole!

Chłopcy ci zrobili,

chłopcy ci zrobili

Gniazdo w starym kole.

Kle, kle, boćku, kle, kle

Witamy cię radzi,

Gdy zza morza wracasz,

gdy z za morza wracasz

Wiosnę nam sprowadzasz.

„O ciekawym wróbelku” J.Duszyńska

Była sobie dziura w murze. Kawałek cegły się wykruszył i zrobiło się takie małe schowanko.

A w tym schowanku?...

A w tym schowanku wróble usłały gniazdko.

Mieszkał tam tato wróbel i mama wróbliczka. Mieszkały trzy małe wróbelki.

Tato wróbel i mama wróbliczka cały dzień latali, żeby cos upolować dla swoich małych wróbelków. A trzy małe wróbelki cały dzień piszczały: pi-pi-pi! To znaczy: „Jeść! Jeść! Jeść!”

I cały dzień te wróbelki jadły. Rosły im brzuszki, rosły im nóżki, rosły im skrzydełka.

-Już niedługo będę was uczył latać -mówi tato wróbel - i zobaczycie cały duży świat.

Wróbelki były bardzo ciekawe tego dużego świata. I wyglądały przez wszystkie szparki, żeby go zobaczyć. A najczęściej wyglądał starszy synek.

-Nie wychylaj się, bo wypadniesz -ostrzegała mama wróbliczka.

Ale ciekawy wróbelek nie mógł usiedzieć w gniazdku. Kręcił się, wiercił się, wychylał. Póty się wychylał, aż ...wypadł.

Na szczęście nic mu się nie stało, bo ze strachu machał skrzydełkami, poprzez co spadał trochę wolniej. No i spadł na kupę liści, a liści są przecież miękkie. Tato wróbel i mama zaraz przyfrunęli do synka.

-Nóżki nie złamałeś?

-Skrzydełka nie złamałeś?

-Nic cię nie boli?

Nie, małego wróbelka nic nie bolało, tylko się strasznie przestraszył. I chciał z powrotem do gniazdka.

-Jakże my cię zaniesiemy? -mówi tato wróbel. -Jesteś za duży, za gruby.

A popatrz, jak to wysoko.

Przez cały dzień wróble przynosiły synkowi jeść. Przez cały dzień kręciły łebkami, gdzie tego synka na noc schować.

No i schowały go w krzaku róży.

-Siedź cicho, żeby cię kot nie znalazł. Bo jak cię znajdzie, to cię zje. Kot po ciemku widzi.

Zrobiła się noc. Wróbelek schował łebek pod skrzydełko i trochę spał. Ale tylko trochę, bo mu było zimno bez maminych skrzydełek.

A w nocy słyszy wróbelek, że coś idzie. Cichutko, cichutko idzie ścieżką. Potem to coś stanęło

i odezwało się: mrauu!

Ojej! Kot!

Wróbelek przytulił się do ziemi. Chciał, żeby go wcale nie było widać. Każde pióreczko trzęsło się na nim ze strachu. Bo ten kot, ten straszny kot stoi tak blisko i może wróbelka zobaczyć, i może go zjeść.

Ale jakość go nie zobaczył, poszedł sobie dalej.

A rano przyszły dzieci do ogródka i znalazły wróbelka.

Dziewczynka schowała go w rączce.

-O, jak mu serduszko bije -powiedziała dziewczynka. -On się nas boi, ten wróbelek.

-Pewno, bo my jesteśmy wielkoludy, a on taki maleńki.

I dzieci zaniosły wróbelka swojemu tacie.

-Gdzieście go znalazły?

Zaprowadziły dzieci tatę w to miejsce, gdzie znalazły wróbelka.

Tato rozejrzał się wkoło, popatrzył na ścianę i zobaczył dziurę w murze.

-Tam jest gniazdko wróbli. Ten mały pewno stamtąd wypadł. Spróbujmy go włożyć z powrotem.

I tato przyniósł wysoką drabinę. Oparł drabinę o ścianę, wszedł na nią i włożył wróbelka do dziury w murze.

A wróbelek myk! - i skrył się w schowanku za cegłą.

To była radość!

„Gniazdko” J .Chrząszczewska /fragment/

Ukryte w gałęziach

Tarni czy kaliny,

Jaś znalazł gniazdeczko

Maleńkiej ptaszyny.

Chociaż miał ochotę,

Nie ruszył go wcale.

Listkami na powrót

Zakrył doskonale.

Zagadki o ptakach:

Powrócił do nas

z dalekiej strony,

ma długie nogi

i dziób czerwony.

bocian

Zbudowałam gniazdko

w stajni przy płocie

uciekajcie muszki

bo was w locie złapię.

Jaskółka

Misterna robota

choć z szarego błota.

jaskółcze gniazdko

Często w lesie ją usłyszysz,

czasami w zegarze.

W lesie, gdy chcesz, wróżbę powie,

w zegarze - czas wskaże.

kukułka

Szary wdzięczny ptak,

wraca do nas

na pierwszy wiosenny znak.

szpak

Powrót

Brudas - Jan Brzechwa

Józio oświadczył: "Woda mi zbrzydła,
 dość już mam szczotki, wstręt mam do mydła!"
 I odtąd przybrał wygląd straszydła.

 Płakała matka i ojciec gryzł się:
 "Ten Józio wszystkie soki z nas wyssie,
 od dwóch tygodni już się nie myje,
 czarne ma ręce, nogi i szyję,
 twarz ma od ucha brudną do ucha,
 czy kto takiego widział smolucha?
 Poradźcie ludzie, pomóżcie, ludzie,
 przecież nie można żyć w takim brudzie!"

 Józio na prośby wszelkie był głuchy,
 lepił się z brudu jak lep na muchy,
 czego się dotknął, tam była plama,
 wołał: "Niech mama myje się sama,
 tato niech kąpie się nieustannie,
 stryjek z wujkiem niech siedzą w wannie,
 niech się szorują, a ja tymczasem
 będę brudasem! Chcę być brudasem!"

 Przezwał go stryjek "Józio - niemyjek",
 wujek doń mówił "niemyty ryjek",
 błagała ciotka: "Józiu mój złoty,
 myj się!" Lecz Józio nie miał ochoty.
 Wyniósł się w końcu z domu na Czystem
 i zawiadomił rodziców listem,
 że myć się nie ma zamiaru, trudno!
 I poszedł mieszkać - dokąd? - na Bródno.

Sprzątanie - Danuta Gellnerowa 

Po zakupy poszła mama
 - ja porządki robię sama!
 Spieszę się jak tylko mogę.
 Wazon upadł na podłogę.
 Wszystko z ręki mi wypada,
 i zacina się szuflada.
 Przewróciłam książek stos,
 ubrudziłam sobie nos.
 Gdzie jest szczotka?
 Gdzieś przepadła!
 Pewnie mysz ją w kącie zjadła.
 Kot przestraszył się sprzątania,
 wyprowadza się z mieszkania.
 Pies mi zabrał ścierkę w kratę,
 wlazł ze ścierką pod kanapę.
 A szufelka kolorowa
 ciągle się przede mną chowa.
 Strasznie trudne to sprzątanie!
 Łatwiej mieszkać w bałaganie.

Grzeczne dzieci - Wanda Grodzieńska  
 

Stoły ślicznie nakryte,
rączki czysto umyte,
każdy cierpliwie czeka
na swój kubek mleka.
Nie ma plam na fartuszku,
nie ma resztek w garnuszku.
Pod stołem nie ma śmieci
bo tu jadły grzeczne dzieci.

Wielkie pranie - Wanda Grodzieńska 

Plastu - chlastu! Od poranka

wielkie pranie robi Janka,

bo te lalki kocmołuszki
pobrudziły znów fartuszki.
I pończoszki zabłociły,
i koszulki zasmoliły.
Plam bez liku,
trzeba wyprać je w szafliku.
Mydłem, mydłem
trze sukienki
nie żałuje Janka ręki.

Chory kotek - Stanisław Jachowicz

Pan kotek był chory

i leżał w łóżeczku.

I przyszedł kot doktor.

- Jak się masz, koteczku?

- Źle bardzo- i łapkę

wyciągnął do niego.

Wziął za puls pan doktor

poważnie chorego

I dziwy mu prawi:

- Zanadto się jadło,

co gorsza, nie myszki,

lecz szynki i sadło;

Źle bardzo! gorączka!

Źle bardzo, koteczku!

Oj długo ty, długo

poleżysz w łóżeczku

I nic jeść nie będziesz,

kleiczek i basta.

Broń Boże kiełbaski,

słoninki lub ciasta!

- A myszki nie można? -

zapyta koteczek -

lub ptaszka małego

choć parę udeczek?

- Broń Boże! Pijawki

i dieta ścisła!

Od tego pomyślność

w leczeniu zawisła.

I leżał koteczek;

kiełbaski i kiszki

nietknięte; z daleka

pachniały mu myszki.

Patrzcie, jak złe łakomstwo!

Kotek przebrał miarę,

musiał więc nieboraczek

srogą ponieść karę!

Tak się i z wami,

dziateczki, stać może:

od łakomstwa

strzeż was Boże!

Naprawiamy misia - Czesław Janczarski

Kto misiowi urwał ucho?

No, kto?- pytam cicho, głucho...

Nikt się jakoś nie przyznaje

Może jechał miś tramwajem?

Może upadł biegnąc z górki?

Może go dziobały kurki?

Może Azor go tarmosił,

urwał ucho, nie przeprosił?

Igła, nitka rączek para.

Naprawimy szkodę zaraz!

O, już sterczą uszka oba.

Teraz nam się miś podoba!

Mycie - Maria Konopnicka

Kotek: Aj, aj, gwałtu rety,
tom się dostał w piękne ręce.
Od tej rannej toalety,
już się pewnie nie wykręcę.
Mama czesze, tata myje.
Aj, aj, gwałtu, ledwie żyję.
Mama: A, pfe, kotku, pfe brudasku!
Masz w futerku tyle piasku!
Umyć by się trzeba z brudu,
tyle pracy, tyle trudu!
Tata: A ty wrzeszczysz, kocie bury,
jakby kto cię darł ze skóry.

Pranie - Maria Konopnicka

Pucu! Pucu! Chlastu! Chlastu!

Nie mam rączek jedenastu,

Tylko dwie mam rączki małe,

Lecz do prania doskonałe.

Umiem w cebrzyk wody nalać,

Umiem wyprać... No... I zwalać,

Z mydła zrobię tyle piany,

Co nasz kucharz ze śmietany...

I wypłuczę, i wykręcę,

Choć mnie dobrze bolą ręce.

Umiem także i krochmalić,

Tylko nie chcę się już chwalić!

- A u pani? Jakże dziatki?

Czy też brudzą się manatki?

- U mnie? Ach! To jeszcze gorzej:

Zaraz zdejmuj, co się włoży!

Ja i praczki już nie biorę,

Tylko co dzień sama piorę!

Tak to praca zawsze nowa,

Gdy kto lalek się dochowa!

Każdy po sobie sprząta - Maria Terlikowska

W naszym domku, w czterech kątach,

Każdy sam po sobie sprząta.

Pierwszy kącik jest Elżbietki,

Która właśnie sprząta kredki.

Drugi kącik jest Agatki:

Chowa szmatki do szufladki.

Trzeci kącik jest Rozalki,

Która sprząta pokój lalki.

W czwartym kącie, w kącie Janki,

Ktoś wycinał wycinanki.

Na podłodze, koło szafki,

Ktoś rozrzucił jakieś skrawki,

Ktoś zostawił klej otwarty

W zaśmieconym kącie czwartym...

Kto tu sprzątnie, moje dzieci?

Oczywiście, ten, kto śmiecił!

Drogie dzieci - Julian Tuwim

W mym liściku o jedno was proszę ,

żebyście się co dzień myły,

bo brudnych nie znoszę.

Czy pod studnią, czy na misce,

w rzece, czy w sadzawce,

ale myć się! Bo przyjadę

i sam wszystko sprawdzę!

 Myć się dzieci, myć do czysta

chłopcy i dziewczynki,

bo inaczej powiem żeście

nie dzieci, lecz świnki!

Trzeć się mydłem, gąbką, szczotką,

w misce, w nurtach rzeczki!

Bądźcie czyste!

Z poważaniem  - Autor tej książeczki.

Recepta na zdrowie - Julian Tuwim

Pierwsza rzecz - to wstawać rano.

 Dwa - kto o krzepkie zdrowie dba, ten się długo myje co dzień.

Mydłem, szczotką w zimnej wodzie, pluska, pryska, parska, rży.

 Trzy - trzyj ręcznikiem suche ciało, żeby aż poczerwieniało.

Spraw mu bracie mocne wciery, aż we krwi poczujesz skry, raz, dwa, trzy…

 Cztery - gdy chcesz czerstwej nabrać cery, żywym, bystrym być jak rtęć, wiedź, że robią to spacery. A codziennie rano:

 Pięć - musisz się gimnastykować, ciało w ruch rytmiczny wprowadź,

ćwicz je prężnie i miarowo, bo to pięknie, bo to zdrowo. A dopiero potem…

 Sześć - jeść.

Brudasek - autor nieznany

 Z talerzyka rogal znika
 a na kuchni mleko kipi
 i tak syczy:
 - "Jeśli łaska zabierajcie stąd brudaska!
 Kto się nie mył przed śniadaniem
 ten śniadania nie dostanie!"

Kotek Brudasek - autor nieznany

Kotek: Woda mi zbrzydła,
dość mam już szczotki,
wstręt mam do mydła!
Mama: Ten kotek wszystkie z nas
soki wyssie!
Od dwóch tygodni już się
nie myje, czarne ma
ręce, nogi i szyję.
Tata: Łepek ma brudny od ucha do ucha.
Czy ktoś takiego widział smolucha?
Poradźcie dzieci, pomóżcie ludzie,
przecież nie można żyć w takim brudzie!

Brudasek (o piesku) - autor nieznany

A ten piesek Bryś,

co się nie chciał kąpać dziś,

ma na łapach kurz i piasek,

więc spać pójdzie jak brudasek. Fe!

Tu mydło, tu gąbka - autor nieznany

Słonko spać poszło, czas nam do łóżeczka.

Umyjemy przedtem małego syneczka.

Tu mydło, tu gąbka, tu czyste ręczniki.

Na jednym kogutek, pieje : kukuryku!

A na drugim kotek, łapką pyszczek myje.

I my, jak ten kotek, myjemy buzię i szyję.

Kolorowa krowa - autor nieznany

Żyła, była sobie krowa,

niesłychanie kolorowa.

Brzuch brązowy, pysk zielony,

róg czerwony z jednej strony.

A na grzbiecie popatrz - łata,

jaka wielka i pstrokata.

Co za wstyd, taka pstrokacizna,

rzecz nie krowia każdy przyzna.

Bo wypadek przecie rzadki,

krowa w kolorowe łatki.

Jak żyć można tak pstrokato,

trzeba coś poradzić na to.

Krowo, bardzo jest niezdrowo

być tak strasznie kolorową,

gdy się taka rzecz wydarza

trzeba ruszyć do lekarza.

Niech cię zbada, niechaj powie,

czy w porządku krowie zdrowie.

 Lekarz krowę zważył, zmierzył,

język zbadał, w róg uderzył,

kazał westchnąć jej głęboko,

ryknąć głośno, zamknąć oko,

nogę zgiąć i wyprostować,

aż się zadyszała krowa.

Zbadał ją od stóp do głowy

i powiada tymi słowy:

- Całkiem zdrowa jest ta krowa,

niesłychanie kolorowa.

Brzuch brązowy - zabłocony,

róg - z tej strony pobrudzony,

pysk - zielony prosta sprawa,

ze śniadania jeszcze trawa.

A ta łata tak pstrokata,

bo nie myta całe lata!

Bardzo przyda się urodzie,

kąpiel w rzece, w ciepłej wodzie.

 Znikła krowa kolorowa,

stoi czarno biała krowa.

Teraz wie, już innym powie,

co przystoi każdej krowie -

niechaj dobrze zapamięta:

myj się co dzień, nie od święta!

O pewnym chłopczyku - autor nieznany

Ach, zna go z tego całe miasteczko,

we włosach zawsze ma pełno pierza,

nigdy nie czyści zębów szczoteczką,

a drzwi zostawia wszędzie na ścieżaj.

Mydła i wody pilnie unika,

co weźmie do rąk, wszystko poplami.

A jak takiego nazwać chłopczyka?

Ja wam nie powiem? Nazwijcie sami

Kino w łazience - autor nieznany

- Jestem szczotka.
- Jestem tuba.
- Pani tuba jest za gruba.
- Jestem gruba, ale schudnę, bo to wcale nie jest trudne.
- Buzia sama się otwiera - mycie zębów będzie teraz.
Będę myła zęby póty, aż umyję - w dwie minuty!
- Teraz pora na mój występ -
dam ci trochę wody czystej.
Wypłucz buzię, umyj szczotkę
i piosenki zanuć zwrotkę. 

Szła szczoteczka do kubeczka

do kubeczka szła, do kubeczka szła.

I cieszyła się wraz ze mną

jak piosenka ta.

Kto zawsze, kto zawsze o zęby dba,

ten uśmiech wesoły na twarzy ma.

Przedszkolak - autor nieznany

Przedszkolaczek mały, duży

wie do czego mydło służy

płynie woda plusk w łazience

i już czyste uszy, ręce.

Przedszkolaczek mały, duży

wie do czego gąbka służy

mydło, ręcznik, pasta, szczotka

i czyściejszy jest od kotka.

Przedszkolaczek proszę pana

zawsze zęby myje z rana

patrzy w lustro roześmiany

bo ma białe wąsy z piany.

Taka śmieszna historyjka - autor nieznany

Taka śmieszna historyjka,

świnka nie umyła ryjka,

koń nie strząsnął sieczki z pyska,

indor błotem się opryskał,

jamnik nie wylizał skóry,

brudne piórka miały kury,

kot nie umył wąsów łapką!

Gdzie to było? Kto odpowie?

Ja to wiem, ale nie powiem.

Wiersz o higienie - autor nieznany

Kasia co dzień z rana myje, zęby, ręce, uszy, szyję.

Nie żałuje mydła, wody, bo dodają jej urody.

 

Kasia dba o swoje ząbki, nie ma ani jednej plombki.

Miga pasta i szczoteczka, buzia piękna jak laleczka.

 

Siedzi Kasia, cicho czeka na pełniutki kubek mleka.

Szybko znika ze stolika, serek i owoców kilka.

 

Wśród zabawek Kasi ład, każdy byłby z tego rad.

Wnet wymiecie śmieci, kurze i te w dole i te w górze.

 

Kasia ma kolegów ma, bo jest grzeczna, tak jak ja.

Zawsze miła i pogodna i w zabawie bardzo zgodna.

 

Chcesz być zwinny tak jak Kasia, więc nie zwlekaj,

Biegaj - hasaj! Kasia wszystkim wam podpowie,

Gimnastyka - samo zdrowie.

Wiersz o brudzie - autor nieznany

 

Proszę Państwa, chciałbym dzisiaj głośno tak, by każdy słyszał-

Stwierdzić, że choć reform czasy, żyją pośród nas brudasy.

Gdzie nie spojrzeć - tak dokładniej - mogłoby być czyściej, ładniej.

Spróbujmy się zastanowić, co w tej sprawie można zrobić?

Już od dziś na każdym polu: w domu, szkole i przedszkolu,

Choć być może przyjdzie z trudem zaczynamy walkę z brudem!

Sen Jadwisi - Świerszczyk 1968/7

Taki sen dzisiaj

miała Jadwisia.

Żalił się obrus na stole:

- Uciec daleko stąd wolę,

popłynę z wiatrem, z wiekami,

bo Jadzia zupą mnie plami...

Żalił się biały talerzyk:

- Doprawdy chciałbym już nie żyć,

bo Jadzia, przykra osoba,

chce mi dno łyżką wyskrobać.

Wreszcie głos zabrał i stolik.

- Każda deseczka mnie boli,

bo Jadzia nogą mnie kopie.

Ucieknę i schowam się w szopie....

A Jadzi przykro,

już płacze prawie:

- Nie uciekajcie,

ja się poprawię!

Zosia - autor nieznany

Była sobie taka Zosia
co zabawki wciąż niszczyła,
ciągle nowe kupowała,
lecz się o nie nie troszczyła.
Te zabawki wciąż o Zosi
szeptem z sobą rozmawiały,

że po prostu jej nie lubią
i czym prędzej uciec chciały.
Miś bez nosa, pies bez ucha,
pajac co się już nie rusza,
lalki małe, lalki duże
wszystkie mają smutne buzie,
klocki lego też zmartwione
bo po kątach są rzucone.

W owocach i warzywach zdrowie się ukrywa - M. Witewska

Chomik Pacuś dba o zdrowie,

teraz o tym wam opowie:

Zjada jabłko i marchewkę,

groszek, gruszkę, kalarepkę.

Bo w owocach i warzywach

samo zdrowie się ukrywa.

Przed jedzeniem łapki myje,

szklankę mleka rano pije.

I dentysty się nie boi.

Nie ma czego, mili moi!

Tak czy nie - autor nieznany

Kiedy ktoś ma brudne ręce

i rękami tymi je,

Czy powiecie, że to zdrowo,

 Moi drodzy? Bo ja, nie!

           

Kiedy ktoś nie myje zębów,

Szczotki, pasty, ani tknie.

Potem biega do dentysty

Czy wam żal go? Bo mnie - nie!

 

Gdy ktoś przed grzebieniem zmyka,

Płacząc, że mu włosy rwie.

Czy go za to pochwalicie

Moi drodzy? Bo ja, nie!

 

Komu woda, mydło, szczotka

Niepotrzebne i nie w smak.

Czy nazwiecie go brudaskiem,

Moi drodzy? Bo ja - tak!

Psuje - autor nieznany

 W moim pokoiku
 psuje grasowały,
 popsuły zabawki,
 lale połamały.

 Zepsuły mi palec!
 Nadłamały nos!
 Naderwały ogon!
 Odebrały głos!

 Włosy mi wyrwały!
 Połamały nogi!
 Oko zakleiły!
 Zabrały mi rogi!

 Co to za rozboje,
 co to za wybryki!
 Kto popsuł zabawki?
 Co to za psotniki?

Mały brzdąc - autor nieznany  

 Nie trzymaj się fartuszka mamy,
 nie jesteś przecież mały brzdąc.
 Buciki oczyść, podlej kwiatki,
 Do pracy zawsze chętny bądź.

 Ze szczotką zatańcz raz i dwa,
 podłogę ślicznie zamieć,
 pamiętaj, że każdego dnia
 pomagać trzeba mamie.

 Bo w domu zajęć jest bez liku,
 żeby czystością wszędzie lśnił,
 więc pracuj mały pomocniku
 ile masz tylko w rączkach sił.

 Wieczorem ułóż w swoim kątku
 pluszowe misie, koty, psy,
 Bo kto nauczył się porządku,
 ten w nocy zawsze dobrze śpi

ZDROWIE

19

ZDROWIE

---