SŁOWNIK WILEŃSKI
wydany nakładem Maurycego Orgelbranda w 1861 r. w Wilnie,
drugi z rzędu wielki słownik XIX w.,
144 arkusze druku w dwóch tomkach,
praca zespołowa: Aleksander Zdanowicz, Michał Bohusz Szyszko, January Filipowicz, Walerian Tomaszewicz, Wincenty Korotyński, ale wiele informacji z innych dziedzin dostarczył szereg innych osób m.in. Stanisław Moniuszko (muzyka), Bronisław Trentowski (filozofia),
podstawa słownika: zbiór wyrazów zawarty w Słowniku Lindego, ale uzupełniano ją m.in. prowincjonalizmami i zapożyczeniami, których użyli różni pisarze po 1800 r.,
nie miał charakteru naukowego i nie miał służyć celom naukowych, zresztą nie posiada takiego charakteru. Cytaty pozbawione nazwisk autorów i tytułów dzieł, z których zostały zaczerpnięte,
wiele wyrazów tego słownika stanowi pomysł jednostki, nie posługiwano się nimi powszechnie np. filozoficzna terminologia Trentowskiego,
Usiłowano w nim wejść poza zakres zbiorów Lindego i uwzględnić wyrazy z dziedzin specjalnych, których ciągle przybywało.
1