Halina Kamińska, O języku Szymona Krofeya, autora tłumaczenia duchownych pieśni Lutra z roku 1586, „Rocznik Naukowo-Dydaktyczny” WSP w Rzeszowie, Rzeszów 1968, z. 3 (5), s. 387-414.

Język - gwarowo zabarwiona polszczyzna. Wprowadzone typowe cechy kaszubskie i północno-polskie (niezupełnie konsekwentnie).

Najbardziej rzucające się w oczy osobliwości języka Krofeya dotyczące głównie fonetyki.

Typowe cechy kaszubskie:

• przypuszczalne pierwsze ślady zmiany artykulacji ĭ, ǔ, ў i początek przejścia tych głosek w dźwięk ə;

• w zakresie samogłosek nosowych - istnienie odnosowionego į powstałego z ę;

• zatrata miękkości spółgłosek ć, ź, ś, dź - przy równoczesnym stosowaniu form hiperpoprawnych cerkiew, ciały.

Inne cechy gwarowe:

• realizacja ŕ jako `ar z poprzedzającą spółgłoską miękką;

• realizacja l' zgłoskotwórczego jako `oł;

• istnienie nosówki ą, tj a nosowego;

• przejście ra- > re-;

• zatarcie różnicy artykulacyjnej między y a i;

• wypadanie e ruchomego i wyrównanie mianownika liczby pojedynczej rodzaju męskiego do przypadków zależnych;

• labializacja o, u, a nawet i;

• wstawianie do grupy spółgłosek elementu dodatkowego w postaci t, d (sr > str itp.)

---