E-mail od współczesnego chłopca do Jezusa

Drogi Jezu, ten Twój wyskok bardzo mi się podoba, ale jednocześnie trochę mnie irytuje. Podoba mi się, ponieważ przynajmniej w tym wypadku jesteś do mnie bardzo podobny. Również mnie nachodzi często ochota, żeby być bardziej niezależnym, odejść z domy albo urwać się ze szkoły i robić coś, co wydaje mi się ciekawsze. Widzę, że i ja jestem czasami trochę za twardy dla rodziców, którzy ciągle zanadto się o mnie martwią, i odpowiadam im zbyt stanowczym tonem. Ono także często nie rozumieją moich słów ani pragnień, które się za nimi kryją. Drogi Jezu, trochę mnie złościsz, bo wydajesz mi się zawsze zbyt doskonały. W wieku zaledwie dwunastu lat już dobrze wiedziałeś, co chcesz robić jako dorosły (opowiadać wszystkim o Bożym ojcostwie); ja tymczasem mam przed sobą tysiące dróg, setki pomysłów i wielki zamęt w głowie.

Ty byłeś bardzo inteligentny i pasjonowało Cię zadawanie pytań; ja żyję z dnia na dzień, a szkoła często mnie nudzi. Ty z zapałem udawałeś się do świątyni; ja niechętnie idę na mszę.

Ty miałeś ojca milczącego, który jednak stale był przy Tobie; mój często krzyczy, ale nigdy go nie ma! Ty miałeś nauczycieli, którzy uważnie Cię słuchali, a ja nie widzę koło siebie nikogo, kto by zrozumiał moje ideały.

Ty wracałeś do domu przemieniony przez wysłuchane i przemyślane słowo; ja wracam często ogłuszony tysiącami komunikatów, które codziennie otrzymuję, albo hałaśliwą muzyką z przenośnego odtwarzacza. W końcu jednak dostrzegam, że jestem też trochę do Ciebie podobny; potrzebuję obecności i przewodnictwa dorosłych wokół siebie, wiem, że muszę przykładać się do nauki, i wracam do swych codziennych obowiązków. Spraw, żebym tak jak Ty wzrastał we wszystkich wymiarach: w latach, stając się dorosłym, dojrzałym człowiekiem; w mądrości - wypracowując ścisły plan, a nie popadając w chaos; w łasce, mając Ciebie z przyjaciela, który dodaje sił i odwagi.

---