Ajurwedyjskie Leczenie Miodem

24

głosuj

		Miód pszczeli już od najdawniejszych lat należy do najbardziej cenionych środków spożywczych. Często także mówi się o jego leczniczych właściwościach.
Wyświetlenia: 11.129			Utworzony: 05/11/2007

Odrzuć

(0)

Wyślij   Rekomenduj   Grupy   Umieść u siebie   Zapamietaj   Drukuj / PDF

zamknij

Ta funkcja wymaga zalogowania. Jeżeli jeszcze nie posiadasz konta, załóż je korzystając z przycisku przy formularzu logowania w górnym panelu.

Do (e-mail odbiorcy):

Pole wymagane Niepoprawny adres e-mail

Wiadomość (opcjonalnie):

Wstaw poniższy kod na swoją stronę, a odwiedzający będą mogli przeczytać ten artykuł bezpośrednio na niej.

Kod:

Sprawdź jak kod będzie wyglądał po umieszczeniu

1. Wersja do druku

2. Pobierz w formacie PDF

Miód - Ajurwedyjskie leczenie miodem

Miód pszczeli już od najdawniejszych lat należy do najbardziej cenionych środków spożywczych. Był poszukiwanym środkiem używanym do słodzenia napojów. Stosowano go już od tysiącleci, a świadczą o tym rysunki na skałach, w grotach, pochodzące z epoki kamiennej. Najstarszy wizerunek zbieracza miodu liczy sobie prawie piętnaście tysięcy lat i został odkryty w 1919 roku w jaskini w pobliżu hiszpańskiego miasta Walencja. Podobne rysunki znaleziono w Afryce Południowej i Indiach.

Miód i jego właściwości

Miód produkowany jest przez pszczoły z nektarów kwiatowych lub spadzi (spadź - to substancja wydalana przez mszyce żerujące na drzewach). Pszczoły gromadzą go w plastrach i tam dojrzewa. Na wytworzenie 1 kg miodu robotnice (rodzina pszczela składa się z królowej, trutni i robotnic w liczbie od 40-50 tysięcy) muszą zebrać nektar z kilku milionów kwiatów oraz poddać ten nektar, już w ulu, szeregowi zabiegów. Świeży miód jest płynny, nazywamy go patoką. Po pewnym czasie zależnym od gatunku miód ulega krystalizacji i nazywa się wówczas krupcem.

Miód - Leczenie miodem

Podstawową dawką miodu dla wszystkich jest jedna łyżka stołowa (20 gramów) dziennie. Pracownicy fizyczni, a zwłaszcza ci, którzy są narażeni na wdychanie różnych pyłów węglowych, krzemowych, mącznych, tytoniowych i innych, które grożą pylicą mogą spożywać dawkę podwyższoną. Robotnicy zagrożeni pylicą, którzy stale zażywają miód zapadają na pylicę średnio o 10 lat później niż inni. Górnikom pracującym w kopalniach uranu podaje się miód spadziowy, gdyż przeciwdziała on skutkom napromieniowania. Kuracja miodowa wpływa dodatnio na osoby przemęczone pracą umysłową, zestresowane, apatyczne. W psychiatrii stosowanie miodu powoduje u wszystkich leczonych pacjentów regenerację sił psychicznych. Dobrze też leczy się miodem osoby opanowane apatią, lenistwem, "nicnierobieniem", brakiem aktywności życiowej.

Miód zmniejsza trujące działanie używek takich jak herbata, kawa, tytoń czy alkohol. Zwiększone dawki miodu, od 40-100 gramów (2-5 łyżek stołowych) dziennie są zalecane osobom w starszym wieku, rekonwalescentom, zwłaszcza po leczeniu antybiotykami! Stosuje się leczenie serca kuracją miodową, gdyż miód jest bardzo dobrą odżywką dla serca. Leczenie miodem pomaga również bardzo przy schorzeniach wątroby. Miód powinien być stosowany we wszystkich chorobach infekcyjnych jak grypa, katar, przeziębienie, biegunka i podobne. Miód jest także dobrym lekiem na katary sienne. Profilaktycznie radzi się żuć plasterki miodu przez 5 dni 1-2 razy dziennie na 2 miesiące przed spodziewanym atakiem kataru siennego, który po takiej kuracji profilaktycznej zwykle już nie występuje.

Jeśli będziemy podawać miód niemowlętom, będą się dzięki temu lepiej rozwijały. Błony przewodu pokarmowego niemowlęcia są jednak delikatne i miód zwykle musi być podawany w postaci płynnej. Niemowlętom i w ogóle dzieciom do lat czterech podajemy zwykle nie więcej niż 7 gramów (łyżeczka od herbaty) miodu dziennie. Dzieciom w wieku 4-16 lat podajemy leczniczo zwykle nie więcej niż 15-40 gramów (3/4 - 2 łyżek stołowych) miodu w zależności od rodzaju kuracji. Miód jest sycący i nadmiar może spowodować utratę apetytu oraz może wywołać cukromocz miodowy. Niektóre osoby po spożyciu miodu odczuwają ból żołądka, ciężar lub podrażnienie (nie tolerują drożdżaków i kwasów organicznych) i wtedy powinny zawsze spożywać miód rozpuszczony w wodzie. Najlepiej pić wtedy miód w naparze siemienia lnianego. 

Poleca się w ogóle bardzo picie wody miodowej czyli spożywanie miodu w roztworze przegotowanej wody, co Ajurweda zwie napojem SOMA. Stosując diety odchudzające zwykle nie należy rezygnować z leczniczych dawek miodu. Woda miodowa (Soma) dobrze jak przez kilka godzin naciąga tak jak napar, co zwiększa aktywność miodowych enzymów. Najlepiej wodę miodową wypijać małymi łyczkami rano na czczo. Terapeuci zalecają pić roztwór miodu w wodzie na ciepło, więc gdy całkiem ostygnie, należy go podgrzać, ale do temperatury nie większej niż 41 stopni. W miodzie występuje 21 biopierwiastków takich jak wapń, żelazo, magnez, fosfor, potas, mangan i inne. Glukoza i fruktoza zawarte w miodzie to cukry proste, łatwo przyswajalne przez organizm i nietoksyczne jak sacharoza w zwykłym cukrze białym. Soma miodowa jest ulubionym napojem mitycznego Indradewa, patrona medyków, szczególnie zielarzy oraz wojowników dodającym wnikliwości i odwagi.

Miody zawierające dużo glukozy:

• miód wielokwiatowy

• miód rzepakowy 

• miód malinowy

- będą najlepsze dla osób o chorym sercu czy wątrobie.
 

Miody zawierające dużo fruktozy a mało glukozy:

• miód akacjowy

- są odpowiednie dla diabetyków.
 

Miody zasobne w biopierwiastki:

• miód spadziowy

• miód gryczany

- polecamy dzieciom, osobom anemicznym, rekonwalescentom po operacjach.
 

Miody zawierające najmniej aminokwasów i biopierwiastków:

• miód rzepakowy 

• miód akacjowy

- są najodpowiedniejsze dla osób ze schorzeniami nerek i przewodu moczowego.
 

Miody o dużej zawartości inhibin:

• miód lipowy

• miód gryczany

• miód koniczynowy

- są najlepsze dla osób gorączkujących i w schorzeniach infekcyjnych takich jak grypa czy przeziębienie.
 

Miody dla regeneracji i rewitalizacji:

• miód wrzosowy

- polecany jest dla osób starszych, po 40 roku życia.

 

 

 

 

 

 

Najwszechstronniejsze zastosowanie lecznicze posiada jednak miód lipowy, co jest powszechnie znane w leczniczych systemach medycyny indoeuropejskiej. Miód bywa także dobrym lekiem przeciwko uczuleniom, bezsenności, stanom lękowym, stresom i nerwicom, (alergiom). Amatorom ostrego miodu należy polecić miód gryczany, a amatorom łagodniejszego miodu, miód wielokwiatowy.

Złocisty kolor miodów kojarzony jest z energią słońca skumulowaną w tym leku oraz z przekazem słonecznej mądrości i rozwijaniem intuicji. Miód jest jednym z pięciu podstawowych nośników leków czyli tak zwanym ANUPANAM jako substancja z którą miesza się sproszkowane minerały, metale czy zioła celem ich spożycia. Zamiast odwaru ziołowego, należy łyżkę stołową ziół sproszkowanych, przetartych, zmieszać z łyżką stołową odpowiedniego miodu i spożyć małym kęsami dokładnie przeżuwając. Tak podany lek jest częstokroć o wiele skuteczniejszy niż jego odwar, szczególnie przy chorobach powstałych na wskutek wilgoci lub zimna (wychłodzenia).

Anupanam działają profilaktycznie zapobiegając wielu schorzeniom. Bardzo dobre leki to także pyłek kwiatowy, mleczko pszczele, jad pszczeli i propolis warte jednak może osobnego omówienia. Kuracja miodowa, podobnie i pyłkowa w poważniejszych przypadkach winna trwać 2-3 miesiące jeśli leczenie ma być naprawdę skuteczne. Dobrą kuracją jest też post na wodzie miodowej pitej rano, dodajemy wówczas trochę soku z cytryny do napoju.

Miód zawiera łatwo przyswajalne cukry proste, kwasy organiczne, minerały (sole wapnia, potasu i magnezu), enzymy, a także substancję hamujące rozwój drobnoustrojów, inhibinę. Dzięki tym składnikom miód, zwłaszcza miód spadziowy, ma właściwości lecznicze. Wspomaga leczenie bardzo wielu schorzeń: przyśpiesza gojenie się ran, oparzeń i odmrożeń, łagodzi zapalenia spojówek, reguluje pracę serca, rozszerza naczynia wieńcowe serca, obniża ciśnienie krwi polepsza krążenie. Zmniejsza napięcie nerwowe, polepsza sen i ogólne samopoczucie. Działa uspokajająco, poprawia nastrój. Leczy chrypkę, kaszel i katar. Poprawia przemianę materii, przyśpiesza gojenie wrzodów, pobudza perystaltykę, skraca czas trwania biegunek. Zmniejsza szkodliwe działanie używek - tytoniu, alkoholu, kawy, herbaty.

Miód - Rodzaje miodów

Miody nektarowe - czyli miody, dla których podstawą był nektar. Rozróżniamy miody gatunkowe oraz wielokwiatowe. Miody gatunkowe - ich cechy fizyczne i skład chemiczny są zależne od źródła ich pochodzenia, z czym wiąże się też ich wartość odżywcza i lecznicza. O tym z jakich roślin miody pochodzą i jakie jest ich geograficzne położenie, informują zawarte w nich pyłki kwiatowe. Zazwyczaj w miodzie znajdują się pyłki różnych gatunków roślin. W takich przypadkach miody takie określa się miodami wielokwiatowymi.

Miody gatunkowe - to miody powstałe z nektaru wyłącznie jednego gatunku roślin, jak również miody, które w ogólnej ilości zawartego w nich pyłku kwiatowego wykazują powyżej 45% pyłku jednego gatunku rośliny. Do najbardziej znanych miodów gatunkowych należą: Miód akacjowy, miód lipowy, miód akacjowy, miód gryczany, miód rzepakowy i inne.

 

 

 

 

 

 

Miody jasne:

• MIÓD AKACJOWY - barwa jasnokremowa, delikatny w smaku, bardzo słodki, lubiany przez dzieci. Zawiera dużą ilość fruktozy dlatego powoli się krystalizuje. Stosowany jest w leczeniu nadkwasoty żołądka jak i zaburzeń przewodu pokarmowego, nerek i dróg moczowych. 

• MIÓD LIPOWY - posiada bardzo intensywny zapach kwiatów lipy, barwę herbacianą lub zielonkawo-jasnobursztynową, smak trochę pikantny, ostry. Zawiera olejki eteryczne, składniki o działaniu napotnym, przeciwgorączkowym. Działa uspokajająco, lekko nasennie i antyseptycznie. Tradycyjnie stosowany przy przeziębieniach, chorobach płuc i w stanach niepokoju. Stosuje się go też podczas leczenia przewlekłych przeziębień, grypy, kaszlu, bezsenności, schorzeniach ginekologicznych. Posiada dużą aktywność antybiotyczną, działa wykrztuśnie, likwiduje obrzęki. W celu wzmocnienia efektu leczniczego powinno się go przyjmować po rozpuszczeniu w ciepłym naparze z kwiatów lipy, owocu maliny lub z sokiem z cytryny albo z mlekiem, a przy kaszlu z naparem z kwiatów malwy. Z uwagi na dużą zawartość fruktozy może być z ograniczeniem stosowany przez chorych na cukrzycę niezależną od insuliny.

• MIÓD KONICZYNOWY - z koniczyny białej - barwa słomkowa o słodkim smaku, z koniczyny czerwonej - kolor łososiowy, lekko kwaśny. Charakteryzuje się słabym zapachem kwiatów koniczyny. W miodzie tym jest dużo glikozydów, alkaloidów, kurmaryny, witamin i barwników. Działa uspakajająco, stosowany jest w wyczerpaniu nerwowym i anemii. Miód koniczynowy skutecznie jest stosowany w profilaktyce ginekologicznej (w postaci tamponów). Leczy stany zapalne pochwy, erozje, mięśniaki.

• MIÓD MALINOWY - barwy złocistomalinowej, jasnożółtawej, o zapachu malin i lekko kwaśnym smaku. Po skrystalizowaniu żółto kremowy, prawie biały o konsystencji drobnokrystalicznej, niemal smalcowatej. Jest bardzo lubiany przez dzieci. Zawiera dużo kwasów organicznych w tym salicylowy, garbniki, witaminy, dużo pektyn i witamin oraz sporo mikroelementów. Wykazuje działanie napotne, przeciwgorączkowe i antyseptyczne. Pomaga podczas grypy, niezastąpiony w stanach zapalnych jamy ustnej i infekcji płuc. Działa napotnie, podawany jest również w niedokrwistości i miażdżycy oraz w stanach nieżytu żołądka. Jest doskonałym produktem odżywczym dla dzieci i dorosłych.

• MIÓD Z FACELII - jest jasnożółtawy, delikatnie pachnący, o przyjemnym, lekko kwaskowym smaku. Po skrystalizowaniu miód uzyskuje jasnokremowy lub nawet biały odcień. Stanowi dużą rzadkość, bowiem ta roślina jest bardzo rzadko uprawiana. Miód pomaga przy przeziębieniach, chorobach jelit i w nieżytach żołądka.

• MIÓD BŁAWATKOWY - barwa złocistożółta, zapach bławatka, miód o ostrym, charakterystycznym smaku.

• MIÓD RZEPAKOWY - w stanie płynnym kolor słomkowy, o zapachu kwitnącego rzepaku, raczej nieprzyjemny, z czasem woń się osłabia. Krystalizuje się szybko, w ciągu kilku dni po odbiorze. Po skrystalizowaniu jest biały lub kremowy o konsystencji drobnoziarnistej, mazistej. W smaku bardzo słodki. Miód o największej ilości glukozy i aminokwasów.

Miody ciemne:

• MIÓD WIELOKWIATOWY - najczęściej dostępny o łagodnym smaku. Pochodzi z wielu rodzajów kwiatów, roślin uprawnych i ziół. Charakteryzuje się barwą od jasnokremowej do herbacianej, ciemnobrązowej. W smaku jest łagodny, słodki, a zapach zależy od zebranego nektaru. Polecany jest przy alergiach i katarze siennym. Miód wielokwiatowy jest zazwyczaj bardzo aromatyczny. W smaku jest zróżnicowany. Miód z nektaru roślin wiosennych ma delikatny zapach i łagodny słodki smak. Natomiast miód z nektaru kwiatów letnich odznacza się często korzennym smakiem i zapachem. Po skrystalizowaniu miód zmienia zabarwienie na białe aż do jasnobrązowego. Krystalizacja może być drobno, średnio lub gruboziarnista. Pod względem składu chemicznego miód wielokwiatowy charakteryzuje się dużą różnorodnością. Miody wiosenne zawierają szczególnie dużo cukrów prostych: glukozy i fruktozy. Ponadto miody pochodzące z pełni lata i jesienne są bogatsze w enzymy, biopierwiastki i związki o działaniu przeciw drobnoustrojowym oraz zawierają dużo krzemu. Wzmacnia organizm poprawiając jego odporność, dodaje energii. Jest stosowany w leczeniu przeziębień, alergii, chorób serca, anemii, reguluje pracę jelit, jest dobrym antyseptykiem. Miód wielokwiatowy stosowany jest w żywieniu, profilaktyce i lecznictwie. Zastosowanie znajduje w chorobach alergicznych dróg oddechowych jak astma oskrzelowa alergenna lub katar sienny. Pochodzący z wiosennego zbioru miód wykorzystywany jest szeroko jako środek leczniczy i zapobiegawczy w chorobach serca i naczyń krwionosnych oraz wątroby, woreczka żółciowego i innych. Miód letni znajduje zastosowanie w zapobieganiu i leczeniu grypy, przeziębienia oraz chorobach dolnych dróg oddechowych. Miody wielokwiatowe po pewnym czasie ulegają krystalizacji tzn. ze stanu ciekłego (patoki) przechodzą w stan stały (krupiec), zmieniając barwę na jaśniejszą. Jest to naturalny proces fizyczny nie mający żadnego wpływu na wartość miodu. Podgrzewając go np. w wodzie do temp. max 45 ° C doprowadzamy bez szkody do stanu płynnego. Miód wielokwiatowy jest najczęściej spożywaną odmianą. Ze względu na duże walory odżywcze i smakowe zaleca się codzienne spożywanie przez dorosłych i dzieci, a zwłaszcza w stanach wyczerpania fizycznego i psychicznego organizmu.

• MIÓD GRYCZANY - koloru bursztynowego lub brązowego, o silnym zapachu kwiatów gryki i ostrym, lekko piekącym smaku. Zawiera dużo magnezu i witamin. Stosowany w schorzeniach układu krążenia, miażdżycy, nieżytach górnych dróg oddechowych, osłabieniu pamięci, a także po złamaniach. Jest najlepszym antyseptykiem. Skuteczny w leczeniu chorób skóry: przewlekłe owrzodzenia, gnojące się rany, czyraki (stosowany jest do wewnątrz, jak i na zewnątrz w postaci kompresów). Zawartość magnezu pomaga przy kuracji nowotworowej oraz leczy z chorób układu krążenia. Najlepszy w profilaktyce przeciwmiażdżycowej. Miód należy spożywać przy zapaleniu opłucnej i leczeniu jaskry.

• MIÓD WRZOSOWY - Król Miodów, koloru brunatnego, o galaretowatej konsystencji i silnym zapachu kwiatów wrzosu i ostrym, gorzkawym smaku. Jest najtrudniejszym do uzyskania. Enzymatyczny, posiadający wysokie właściwości bakteriobójcze, dość szybko się krystalizuje, a po krystalizacji przybiera barwę pomarańczową lub ciemnobrunatnej i konsystencji drobnoziarnistej. Zawiera arbustynę, dużo soli mineralnych, kwasy organiczne i garbniki. Jest dobry na zapalenia dróg moczowych, kamicę nerkową oraz zapalenie jelit. Pomaga w leczeniu chorób układu płciowego, łagodzi bóle reumatyczne.

• MIÓD MANUKOWY - w stanie płynnym, kolor dość ciemny. Jest to miód uzyskiwany na Nowej Zealndii z kwiatów rośliny manuka. Ostry w smaku , intensywny w zapachu ma bardzo cenione właściwości lecznicze.Jako jedyny chyba naturalny antybiotyk działa na Helicobacter Pylori i można nim zastąpić wyniszczającą terapię antybiotykową.

• MIÓD Z DRZEW OWOCOWYCH - barwa złocistożółta o zapachu płatków kwiatowych i łagodnym smaku.

• MIÓD ZIOŁOWY (GÓRSKI) - barwa ciemnożółta do pomarańczowo-żółtej, zapach intensywny. Miód o smaku korzennym.

• MIÓD ŁĄKOWY - barwa od kremowej aż do herbacianej, enzymatyczny, o dużej ilości olejków eterycznych. Wspomaga przemianę materii. Zalecany przy schorzeniach: angina, grypa, kaszel, schorzenia górnych grup oddechowych, wzmacnia organizm.

Miody spadziowe:

Miód spadziowy jest gęstszy od miodu nektarowego, o różnym zabarwieniu, przeważnie ciemnobrunatnym, brunatno-zielonkawym lub prawie czarnym, o smaku mało słodkim, łagodnym lekko żywicznym, nieco gorzkawym, o słabym lekko korzennym lub żywicznym aromacie. Krystalizuje wolno, w grudkach, drobno lub średnioziarniście. Jest miodem bardzo cenionym leczącym z wielu schorzeń.

• MIÓD ZE SPADZI DRZEW IGLASTYCH - zazwyczaj szarozielony, o zapachu korzennym i delikatnym smaku, mało słodki. Występuje w nim cukier spadziowy - melicytoza, oraz dużo detoksyn, związków azotowych i mikroelementów. Działa przeciwzapalnie, wykrztuśnie i antyseptycznie. Stosowany przy obniżonej odporności organizmu, schorzeniach płuc, stawów i układu nerwowego. Przeciwdziała promieniowaniu jonizującemu. Polecany dla dzieci.

• MIÓD ZE SPADZI DRZEW LIŚCIASTYCH - głównie lipy, klonu, jawora. Kolor od zielonkawozłocistego do szarozielonego i jest cierpki w smaku. Ma właściwości moczopędne, żółciopędne oraz przeciwzapalne i dezynfekujące, pomocny przy leczeniu chorób górnych dróg oddechowych i w leczeniu z chorób krążenia (miażdżycy)

• MIÓD MIESZANY SPADZIOWO-NEKTAROWY - produkt pszczół zbierających jednocześnie i nektar i spadź. Posiada konsystencje o brunatno-zielonym kolorze, różnym smaku, przeważnie korzennym, mało słodki o dużej aktywności antybiotycznej.

Miód spadziowy z drzew iglastych:

Miód spadziowy z drzew iglastych pozyskiwany jest przez pszczoły ze spadzi roslin iglastych takich jak: jodła świerk, sosna i modrzew. W skałdzie miodu spadziowego znajdują się zazwyczaj niewielkie ilości miodu nektarowego. W Polsce przeważają miody ze spadzi jodłowej i świerkowej. Miód płynny ze spadzi iglastej ma barwę ciemną, od zgniło-zielonej, poprzez brązową do prawie czarnej.

Miody spadziowe wiosenne są zwykle jaśniejsze od miodów spadziowych letnich. Po skrystalizowaniu miody spadziowe przybierają barwę ciemnobrązową z odcieniem szarym lub zielonkawym. Miody spadziowe charakteryzują się dużą lepkością i większą gęstością (są cięższe) w porównaniu z miodami nektarowymi. Krystalizują trudno i nierównomiernie przyjmując postać drobnokrystaliczną lub grudkowatą - dotyczy to miodów o zabarwieniu jaśniejszym. Natomiast miody ciemnobrunatne mają konsystencję niejednorodną tzn. ulegają rozwarstwieniu na część stałą i płynną. Odmiany miodu spadziowego różnią się od siebie szybkością krystalizacji wpływ na to ma zawartość trójcukru melecytozy zwanego też cukrem spadziowym. Im więcej tego cukru tym krystalizacja jest szybsza. Według Polskiej Normy zawartość tego cukru łącznie z sacharozą nie może przekraczać 10 %. Melecytoza ma ograniczoną rozpuszczalność w wodzie. Przy suchej i ciepłej pogodzie miód spadziowy zawierający dużo melecytozy może skrystalizować już w plastrach przybierając szare zabarwienie. Z tego powodu miód taki pszczelarze nazywają miodem kamiennym lub cementowym. W smaku miody spadziowe są dość łagodne, mało słodkie, czasem mogą być gorzkawe lub kwaśne. Często miody spadziowe letnie zawierają domieszkę miodu gryczanego nadającego mu specyficzny smak i zapach.

Skład chemiczny miodów spadziowych zależy od rodzaju pożytku spadziowego i okresu zbioru. W porównaniu z miodem nektarowym odznaczają się z reguły wyższą zawartością związków azotowych, mineralnych, dekstryn, enzymów, kwasów organicznych i substancji antybiotycznych. Oprócz dominujących cukrów prostych (nie mniej niż 60 %) glukozy i fruktozy oraz sacharozy i melecytozy występują inne rodzaje cukrów, w tym niekorzystne dla pszczól jak: rafinoza, galaktoza i mannoza, stąd miody spadziowe nie stanowią dobrego pokarmu dla pszczół. Miody spadziowe z drzew iglastych odznaczają się aktywnością antybiotyczną, dotyczy to zwłaszcza spadzi jodłowej i świerkowej. Ze względu na wysoką zawartość biopierwiastków makro i mikrośladowych miód ten powinien być stosowany jako odżywka w okrsie rekonwalescencji, u osób z hiperwitaminozą, anemią oraz pracujących w warunkach szkodliwych dla zdrowia. Ponadto działa w stanach zapalnych dolnych dróg oddechowych, w chorobach przemiany materii, chorobach przewodu pokarmowego, chorobach serca, naczyń krwionośnych, miażdżycy oraz schorzeniach nerek, chorobach reumatycznych i schorzeniach skóry.

Miód spadziowy z drzew liściastych:

Miód spadziowy z drzew liściastych pszczoły pozyskują z takich drzew jak: topola, klon, brzoza, dąb, osika, wierzba, leszczyna, głóg oraz inne rośliny zielne. Miód płynny ze spadzi drzew liściastych ma barwę od zielonkawo-herbacianej do jasnobrązowej. Po skrystalizowaniu staje się ciemniejszy o zabarwieniu szarobrązowym z odcieniem szarozielonym do brązowego Po skrystalizowaniu jest średnioziarnisty. Odznacza się słabym lekkokorzennym zapachem. W smaku jest zazwyczaj łagodny, czsem z cierpkawym lub żywicznym posmakiem. Miód ze spadzi liściastej zawierać powinien nie mniej niż 60 % cukrów prostych: glukozy i fruktozy oraz do 10 % sacharozy z melecytozą. Bywają jednak miody zawierające znacznie wyższą ilość melecytozy. Ponadto miody te zawierają znaczną ilość biopierwiastków, kwasów organicznych i enzymów, które to składniki decydują o wysokich walorach leczniczych tego produktu. Miód ze spadzi drzew liściastych jest mniej aktywny antybiotycznie od miodu ze spadzi drzew iglastych. Miody spadziowe po skrystalizowaniu się mają konsystencję grudek. Są najbardziej zasobne w biopierwiastki, dekstryny i białko. Stosowane przy zaburzeniach przemiany materii, astmie i kamicy nerkowej.

Miód - Inne rodzaje miodów:

• MIÓD GORCZYCOWY - wyprowadza z organizmu substancje trujące, szlaki, stymuluje pracę nerek.

• MIÓD GÓRSKI - posiada tonizujące właściwości. Jest bardzo dobry na osłabione płuca i układ pokarmowy.

• MIÓD NOSTRZYKOWY - posiada barwę jasną, po skrystalizowaniu białą, lub żółtą i odznacza się przyjemnym waniliowym zapachem. Jest zaliczany do jednych z najlepszych miodów. Bardzo dobry jako środek rozwalniający. Zalecany jest przy zaniku (atrofi) jelit, a także w chorobach naczyniowo-wieńcowych.

• MIÓD ŻEŃSZENIOWY - najlepszy z miodów. Zwiększa odporność na zmęczenie, poprawia sen, wzrok, apetyt, zwalcza bóle głowy, szum w uszach i jest wspaniałym środkiem tonizującym.

• MIÓD LUCERNOWY - pozytywnie wpływa na wątrobę, sprzyja wydzielaniu żółci. Obniża cholesterol.

• MIÓD OSTOWY - zalecany dla chorych po przewlekłych operacjach, osobom starszym i dzieciom dla wzmocnienia wyczerpanego organizmu.

• MIÓD SŁONECZNIKOWY - normalizuje w organizmie wszystkie przemiany materii.

• MIÓD Z WIELOSIŁU BŁĘKITNEGO - stosuje się w chorobach naczyniowo-wieńcowych, oraz jako środek uspokajający w nerwicach i bezsenności.

• MIÓD Z ESPARCETY - pozytywnie wpływa na układ krążenia, wzmacnia naczynia kapilarne, ma właściwości moczopędne i napotne.

• MIÓD Z MNISZKA LEKARSKIEGO - miód wiosenny o delikatnym smaku. Zalecany przy chorobach wątroby, dróg żółciowych, leczy z chorób żołądka, poprawia trawienie, polepsza przemianę materii.

• MIÓD LEŚNY - najczęściej kupowany "dziki miód", nie rolniczy, najcenniejszy z miodów! Skupia w sobie działanie ziół z nektaru z których powstaje (różne smaki w zależności od terminu zbiorów). Połączone "siły" mniszka lekarskiego, maliny, kruszyny, szałwii lekarskiej, dziurawca i rumianku powodują, że miód leśny, jest prawdziwym panaceum na wielorakie dolegliwości a smakuje wybornie. Skutecznie leczy z chorób górnych dróg oddechowych i przeziębień. Poprawia przemianę materii.

• MIÓD Z KRUSZYNY - delikatny, łagodny, zalecany dla dzieci i mlodzieży i osób starszych. Leczy z zaburzeń pracy serca, skuteczny w leczeniu przeziębień.

Miód - Praktyczne Porady:

• Kupuj miód skrystalizoway. Miód "lejący się" od nieznanego sprzedawcy zwykle bywa sfałszowany.

• Nie podgrzewaj miodu i nie dodawaj do napojów o temperaturze powyżej 40 stopni.

• Trzymaj miód w temperaturze ok. 14 stopni, szczelnie zakręcony, bez dostępu światła i w miejscu suchym.

• Miód przechowywany w temperaturze ponad 20 stopni może się na wierzchu krystalizować.

• Krystalizacja miodu musi być jednolita.

• Miód o konsystencji ciągliwej "lejącej się" jest zwykle fałszywy.

• Miód zbyt długo lejący się - może być uprzednio sfałszowany przez podgrzanie.

• Najlepiej spożywaj miód rano - rozpuszczony wieczorem w zimnej wodzie.

• Nie używaj do kontaktu z miodem metalowych łyżek!

Bardzo łatwo jest sfałszować miód, dodając np. cukier lub skrobię. Trudne natomiast jest wykrycie takiego fałszerstwa, dlatego nie należy kupować miodu z niepewnych źródeł!

Polecamy do przeczytania:

http://www.eioba.pl/a96580/biopierwiastki_witaminy_i_ich_wplyw_na_zdrowi e_potencje_i_seks

Opracowanie i redakcja tekstu: Andromedah

Podobne artykuły

45

16

		Lecznicza Żywność wyświetlenia: 29033
		Rak - Nowotwory - Leczenie - Zapobieganie wyświetlenia: 12228

23

15

		DRZEWA - Energia Przyrody, Uzdrawianie i Astrologia wyświetlenia: 8076
		Trochę o ziołach leczniczych. wyświetlenia: 1999

4

20

		ZDROWIE JEST W TWOICH RĘKACH wyświetlenia: 2851
		Zdrowa Dieta Bircher-Bennera - Leczenie - Kuracje - Odchudzanie wyświetlenia: 8908

17

3

		Uzdrawianie Kamieniami i Metalami wyświetlenia: 7384
		Profilaktyka chorób układu krążenia wyświetlenia: 26117

Powiązane tematy

herbata, uzdrawianie, leczenie, miód, receptury, spadź, rady, miody, rodzaje miodów, pasieka, ul, pszczoła, ajurweda, ule, cukier, zioła, zdrowie, życie

• Dyskusja o artykule (19)

• Głosowali na artykuł (24)

  Prema Dharmin  (www),  05/11/2007

pokaż komentarz ukryj komentarz  + 23 

odpowiedz

Mniaam, mniam! Jak ja lubię miodek prosto od pszczółek. Herbatka z miodkiem to mój ulubiony napój! Polecam!

  Andromeda Maria Nowak,  04/02/2008

pokaż komentarz ukryj komentarz  + 8 

odpowiedz

Też lubię miodek, hm, a najlepiej to prosto z pasieki. Miałam kiedyś znajomego górala w górach, co to miodek sprzedawał, ale cosik mu pszczółki coraz mniej miodku teraz robią, a to z powodu zatrucia środowiska naturalnego.

  Prema Dharmin  (www),  15/11/2007

pokaż komentarz ukryj komentarz  + 19 

odpowiedz

Czytałem, że dzikie pszczoły dają dobry miód, a w Bieszczadach zamontowano nawet w specjalnie zrobionych dziuplach roje z dzikimi pszczołami. Miód dzikich pszczół jest uważany za cenny lek i przysmak w Tybecie. Ten z Bieszczad pewnie tańszy o koszta transportu:)

  Andromeda Maria Nowak,  15/11/2007

pokaż komentarz ukryj komentarz  + 21 

odpowiedz

No to udało mi się artykuł doprowadzić do porządku. Na zachodzie, a szczególnie w Ameryce, jest dużo takich barci pszczelich, które się w pniach drzewa wierci i zasiedla je pszczołami. Miody dzikich pszczół są bardzo cenione i nawet widziałam roje pszczół w takich ziemnych kopcach, w budowanych ulach z gliny, na drzewach. etc. Moda na miód ogarnia cały świat. W Indii miód pszczeli to rarytas i każdy kto medytuje musi miodek jeść, aby być zdrowym, silnym i radosnym! No to cena jest odpowiednia, ale stać każdego na jego zakup. No to idę sobie zrobić herbatkę z miodem klonowym ;-)

  mazur,  12/02/2008

pokaż komentarz ukryj komentarz  + 12 

odpowiedz

Czy mogę coś wtrącić.....fajny miodek bo tygrysy takie jak ja miód lubią :-)

  Andromeda Maria Nowak,  14/02/2008

pokaż komentarz ukryj komentarz  + 10 

odpowiedz

A to dobrze, bo i zdrowe są i długo żyją!

  Muffinka (Monika Fiodorow)  (www),  07/03/2008

pokaż komentarz ukryj komentarz  + 8 

odpowiedz

Takie Tygryski jak ja też! A najbardziej wielokwiatowy : )

  Andromeda Maria Nowak,  21/03/2008

pokaż komentarz ukryj komentarz  + 4 

odpowiedz

Miodek wielokwiatowy - dla Tygrysków bardzo zdrowy!

  Janusz Dąbrowski  (www),  11/03/2008

pokaż komentarz ukryj komentarz  + 7 

odpowiedz

Andromedo! Jestem pełen podziwu. Nie dość, że artykuł jest niesamowicie bogaty w wiedzę, wszelkie wskazówki, ciekawostki itd., to jeszcze pięknie przygotowany - ilustracje (co zawsze podnosi jakość odbioru - większość z nas jest przecież wzrokowcami), akapity, odstępy. Dobrze się to czyta. Czy możesz podpowiedzieć, w jaki sposób przygotowujesz artykuły do publikacji? Chętnie " ściągnę" od Ciebie ten system :)). Napracowałaś się, co niemiara. I efekty widać. Superowo! Pozdrawiam.

  Andromeda Maria Nowak,  19/03/2008

pokaż komentarz ukryj komentarz  + 4 

odpowiedz

Dziękuję za uznanie! Tyle komplementów na raz :-) Oczywiście, że chętnie podpowiem jak i co robię, bo zawsze taki artykuł ze zdjęciami lepiej wizualnie wygląda. Dzięki raz jeszcze!

  Andromeda Maria Nowak,  21/03/2008

pokaż komentarz ukryj komentarz  + 5 

odpowiedz

Witaj Januszu! Mam nadzieję że otrzymasz maila i nie straciłeś cierpliwości czekając na moją odpowiedź w sprawie pisania artykułów. Otóż tekst czy to pisany, czy skopiowany z zasobów zawsze wstawiam do edytorka kedit i tam wszystkie inne formatowania zostają usunięte. To zabezpiecza też przed tzw. pojawianiem się krzaczków w artykule. Likwiduję wszelkie akapity, wcięcia i odstępy na początku i czytając potem artykuł już gotowy - robię śródtytuły i przygotowuję go do przeniesienia na edytorek eioba. NIGDY NIE ROBIĘ POGRUBIEŃ W KEDIT, TO PRZY WKLEJENIU TEKSTU DO EDYTORA NA EIOBA - POGRUBIENIA ZNIKAJĄ i pracę trzeba robić od początku! Kiedy przygotuję już tytuł, śródtytuły i potrzebne mi zdjęcia (których szukam w internecie i zapiszę je na własnym komputerze) wstawiam tekst na edytor eioba i zabieram się do pogrubiania i i dopieszczania artykułu.:-) Robię różne odstępy, i patrzę zapisując artykuł, czy to dobrze wygląda po zapisaniu i wyedytowaniu go na eioba. Jeżeli dobrze - to zabieram się do wstawiania zdjęć już przygotowanych, które zapisuję na serwerze eioba korzystając z opcji, która na edytorze jest. Jak się zdjęcia zapiszą, to wstawiam je do artykułu korzystając oczywiście z edytorka :-) I znowu zapisuję i sprawdzam czy to dobrze wygląda. Jak dobrze wygląda, to PUBLIKUJĘ artykuł :-) Kiedy zamierzam dłużej pracować z artykułem, to tylko zapisuję szkic w mych artykułach, jako artykuł przygotowany do publikacji. I tak sobie jest tam dopóki go nie skończę. A jak skończę - to publikuję :-) Mam nadzieję, że szkic opisu do tego co robię jest zrozumiały, a jak chcesz się o coś jeszcze dopytać, to poproszę napisać. Pytania się nasuwają podczas pracy, toteż najpierw trzeba samemu spróbować. He też się nad tym biedziłam i metodą prób i błędów nauczyłam się i myślę, że jest to duża frajda! Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia!

  kamakszi,  07/09/2008

pokaż komentarz ukryj komentarz  + 3 

odpowiedz

Miodek jest o wiele lepszy i zdrowszy niż cukier - "biała śmierć"! Fajnie, że jest aż tyle jego gatunków, szkoda tylko, że pszczółki wymierają i w tym roku zbiory miodku będą o wiele niższe... Ale to tak jest, jak się używa wielu nawozów sztucznych, które niszczą pszczółki, bo trują po prostu... No i te pogody też ostatnimi czasy przyczyniają się do tego, że wymierają pszczoły z zimna po prostu...

  Krzysiek,  16/02/2009

---