Zaoczni II wersja książki


Spis treści uwaga - zmieniła się kolejność stron

Wstęp

ROZDZIAŁ I. JESTEŚMY NA WCZASACH ( dr B. Maksimowska)
1. Historia ..................................………………………………………………………………………...3
2. Wypoczynek zorganizowany-wczasy z kaowcem....................................……………………………6
3. Wypoczynek dzieci....................................…………………………………………………………...8

4. Zawód animator- geneza ...............................………………………………………………………...8

ROZDZIAŁ II. TURYSTYCZNA BAZA NOCLEGOWA
1. Zasoby bazy noclegowej w woj. podlaskim( J. Muchlińska)……………………………………….10
2. Ośrodki wypoczynkowe( K. Stańczuk)……………………………………………………………..14
3. Idea wiosek wakacyjnych (E. Saniewski)…………………………………………………………..15

ROZDZIAŁ III. ANIMACJA CZASU WOLNEGO
1. Czym jest animacja (M. Urban)…………………………………………………………………….17
2. Cechy osobowości organizatora rekreacji i turystyki- animatora (K. Kościuch)…………………...17
3. Organizacja wypoczynku (Z.Gleba)………………………………………………………………...19
4. Funkcje animacji czasu wolnego (N. Skowysz)…………………………………………………….20

ROZDZIAŁ IV. ZAWÓD ANIMATOR
1. Typy animatorów (K. Kielak)……………………………………………………………………….22
2. Prawa i obowiązki animatora( M. Marciszewska)…………………………………………………..23
3. Animacja sportowa (M. Sadowska)…………………………………………………………………23

ROZDZIAŁ V. ZASADY PRACY ANIMATORA
1. Jak się ubrać do pracy?( J. Chrulski)………………………………………………………………..25
2. Jak się zachować w pracy? (Ł. Kowalczuk)………………………………………………………...25
3. Jak korzystać z mowy ciała? (J. Rogiński)………………………………………………………….25
4. Jak mówić do turystów? (K. Markowski)…………………………………………………………...26
5. Jak się zachować na scenie? (E.Chmielewska)……………………………………………………..26
6. Jak trzymać mikrofon?(J. Wietoszko)…………………………………………………....................28
7. Jak zapraszać do animacji?(Ł.Kowalczuk)………………………………………………………….29
8. Na co turyści zwracają uwagę?( Sz.Wojdakowski)…………………………………………………31
9. Jak radzić sobie z językami obcymi?( J. Zakrzewska)……………………………………………...32

ROZDZIAŁ VI. ANIMACJA DZIECI I MŁODZIEŻY
1. Jakie są cechy dzieci?( A.Marciniak)……………………………………………………………….33
2. Jak prowadzić zajęcia z dziećmi? (A.M. Kiełcz)……………………………………………………34
3. Jak przekonać dzieci do siebie?( M. Grochowska)………………………………………………….35
4. Jak mówić do dzieci?(P. Kuczyńska)……………………………………………………………….36
5. Jak zadbać o bezpieczeństwo dzieci?(D.Szestowicki)……………………………………………...37
6. Jak radzić sobie z „trudnymi” dziećmi i grupami?( dr B. Maksimowska)………………………….38

7. Co należy do Twoich obowiązków?( K. Mojsiuszko)………………………………………………38
8. Jak prowadzić zajęcia z młodzieżą?( M. Wieteska)………………………………………………...39
9. Jak zachęcić młodzież do udziału w zajęciach?(D. Szczuka)………………………………………40

10.Metodyka pracy z dorosłymi. (dr. B. Maksimowska)......................................................................

ROZDZIAŁ VII. PR W PRACY ANIMATORA
1. Co to jest PR?( Ł. Małż)…………………………………………………………………………….43
2. Jak zastosować PR w animacji?( J. Mańkowska)…………………………………………………...43
3. Jak prowadzić relację z gośćmi? (Ł.Włodkowski)………………………………………………….45
4. Jak prezentować program animacyjny?(A.Stasiak)…………………………………………………46

ROZDZIAŁ VIII. TRENING ANTYSTRESOWY W ZAWODZIE ANIMATORA
1. Co to jest stres?(E. Woronko)……………………………………………………………………….47
2. Jakie są objawy stresu?( S. Żałoba)…………………………………………………………………48
3. Jak walczyć ze stresem?(L. Kopyra)………………………………………………………………..51
4. Jak radzić sobie z „trudnymi” turystami?( dr B. Maksimowska)…………………………………...55
Zakonczenie

Wstęp

Według analityków rynku pracy w niedalekiej przyszłości wzrośnie zapotrzebowanie na specjalistów od organizacji czasu wolnego. Przemysł rozrywkowy rozwija się obecnie bardzo

dynamicznie. Już wkrótce większego znaczenia nabierze praca specjalistów ds. eventów, animatorów

czasu wolnego, specjalistów do spraw kultury czy animatorów w parkach rozrywki. Do ich

zadań będzie należało zagospodarowanie ludziom czasu po szkole i pracy oraz zorganizowanie

odpoczynku w wolne dni.
Zdaniem "Dziennika Polskiego", wśród bogatej oferty studiów, znaleźć można kierunki

tworzone pod kątem takiej właśnie pracy. Przygotowanie teoretyczne i praktyczne uzyskuje

się na przykład na pedagogice ze specjalnością animacja kultury bądź animacja społeczno -

kulturalna. Studia dostarczają wiedzę z zakresu psychologii, socjologii, a także kulturoznawstwa.

W programie znajdują się takie przedmioty, jak zarządzanie kulturą, wychowanie przez sztukę i

literaturę, marketing i public relations w kulturze, podstawy prawa.
Z myślą o organizatorach masowych imprez, dziennikarzach, nauczycielach i przedstawicielach zawodów artystycznych otwierane są też studia podyplomowe, które kształcą menedżerów kultury. Pojawiają się również nowe specjalności, np. animacja i organizacja czasu wolnego.
Studia z animacji i organizacji czasu wolnego są w pewnym sensie odpowiedzią na zmiany cywilizacyjne, jakie zachodzą we współczesnym świecie. Większość dzieci i młodzieży, a także dorosłych, nie potrafi korzystać z czasu wolnego. Jednocześnie brakuje w tym zakresie ofert.

Młodzi ludzie większą część czasu spędzają przed komputerem. Powoduje to zanik bezpośrednich

relacji i podstawowych umiejętności społecznych, co w konsekwencji może doprowadzić nawet

do zachowań aspołecznych .
Coraz więcej jest również osób w wieku poprodukcyjnym. Dla tych, którzy nie są już

zaangażowani zawodowo, również brakuje ciekawych propozycji spędzania czasu. Należy

sądzić, że w niedalekiej przyszłości będzie duże zapotrzebowanie na specjalistów zajmujących się

organizowaniem różnego rodzaju zajęć, zarówno terapeutycznych, warsztatowych, jak i

rekreacyjnych oraz turystycznych.

Obecnie, jak zwykle, nie nadążamy za zmianami, oto przykład:

Właśnie chciałam założyć działalność gospodarczą, której przedmiotem działania miało być animacja rozrywki i rekreacji w czasie wolnym. Nie mogłam założyć takiej działalności , bo nie można było z PKD (Polskiej Klasyfikacji Działalności) wybrać zakresu działania. Ustawodawca nie przewidział takiej formy działania w ramach działalności gospodarczej. Musiałam wybrać zakres dotyczący wesołego miasteczka i parku rozrywki. A ja po prostu chcę świadczyć usługi jako animator czasu wolnego w ośrodkach wczasowych. Nasze ustawodawstwo nie nadąża z potrzebami narodu.

ROZDZIAŁ I. JESTEŚMY NA WCZASACH...

Wczasy pracownicze to jedna z najważniejszych zdobyczy cywilizacyjnych PRL. Tak przynajmniej sądzić można z nostalgicznych wspomnień ich uczestników. Cóż tak pociągającego było w odgórnie sterowanym, ograniczanym tysiącami formalności, narzucającym nachalną propagandę i po prostu nudnym modelu wypoczynku? Spróbujmy prześledzić fenomen wczasów pracowniczych.

  1. Historia

Masowy zorganizowany wypoczynek w PRL rozpoczął Bolesław Bierut, który w 1945 roku przekazał Funduszowi Wczasów Pracowniczych ( FWP) na potrzeby wypoczynku klasy robotniczej posiadłość Ignacego Mościckiego w Spale. Większość ośrodków wczasowych w pierwszych dziesięcioleciach Polski Ludowej znajdowała się na tzw. Ziemiach Odzyskanych. Szczególnie zaś w Sudetach, gdzie Niemcy pozostawili doskonale rozwiniętą bazę turystyczną, której nawet powojenne zorganizowane szabrownictwo i oficjalna akcja odzysku cegły nie zdołały do końca zrujnować. Jak donoszą skrzętni statystycy w połowie lat 50-tych 75% majątku FWP stanowiły zabudowania poniemieckie. Do tego rodzaju obiektów należy uwieczniony w piosence Młynarskiego pensjonat Orzeł w Karpaczu, gdzie kaowiec podrywał uroczą pannę Krysię. Karpacz zresztą - po przemianowaniu poniemieckich willi na socjalistyczne ośrodki wypoczynkowe o patriotycznych nazwach (np. Chrobry) - stał się stolicą zorganizowanego wypoczynku w tej części Polski. Od lat pięćdziesiątych odpoczywała tu klasa robotnicza i inteligencja pracująca, a także wierchuszka władzy ludowej, ci ostatni w komfortowym na owe czasy ośrodku w (nomen omen) Bierutowicach (dziś Karpacz Górny).

Prawo do organizowanego przez państwo wypoczynku gwarantowała obywatelom PRL już stalinowska konstytucja z 1952 r. Jednak - jak to zwykle bywa - pośród równych byli i równiejsi. Szczególnie w państwie, w którym nawet wypoczynek był reglamentowany. Za wyjazd wakacyjny nie można było po prostu zapłacić należało uzyskać od właściwych czynników skierowanie, na które zasłużyć można było jedynie ciężką pracą na rzecz socjalistycznej ojczyzny. I tak w latach czterdziestych i pięćdziesiątych uprzywilejowane grupy stanowili przodownicy pracy, racjonalizatorzy, mistrzowie oszczędności oraz robotnicy i pracownicy umysłowi zasłużeni w przemyśle.  Wraz rozwojem zakładowych i branżowych ośrodków wczasowych, najlepsze warunki wypoczynku stwarzano pracownikom wielkich zakładów priorytetowych dziedzin przemysłu.

O ile na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych zorganizowany wypoczynek był dla mas fascynującą i egzotyczną nowością, o tyle za rządów Władysława Gomułki wczasy stały się potrzebą społeczną. Już nie tylko tzw. pracownicy umysłowi (którzy początkowo przeważali wśród wczasowiczów), ale także robotnicy zaczęli traktować wakacje jak oczywistość, która im się należy. Nie przypadkiem żądanie tańszych, bardziej powszechnych i atrakcyjnych wczasów pracowniczych znalazło się wśród postulatów społecznych podczas protestów Grudnia '70. Od tego czasu miało pojawiać się jako stały motyw przy okazji wszystkich kryzysów systemu.

W ciągu pierwszych dwudziestu lat PRL większość uczestników wczasów pracowniczych odpoczywała w górach. Szczególnie popularne były Sudety, gdzie istniała dobra infrastruktura turystyczna wraz z urozmaiconą siecią tras spacerowych i szlaków górskich, a klimat był stosunkowo łagodny. Do tego dochodził niewątpliwy walor propagandowy - oto polscy robotnicy odpoczywają na ziemiach piastowskich, dzięki bohaterstwu Armii Czerwonej przywróconych Macierzy. Niewątpliwe ograniczenie stanowiły tereny nadgraniczne (zarówno na północy, jak i na południu Polski), często całkowicie wyłączone z ruchu turystycznego (aż do połowy lat pięćdziesiątych zaorana i otoczona drutem kolczastym była np. większość bałtyckich plaż). Odpoczynek na terenach nadgranicznych wymagał specjalnych przepustek, trzeba było liczyć się także z częstym legitymowaniem przez żołnierzy Wojsk Ochrony Pogranicza. Z upływem czasu ograniczenia stopniowo zanikały, by powrócić w latach osiemdziesiątych, kiedy to wojsko legitymowało nawet narciarzy, wjeżdżających wyciągiem na Szrenicę.

Na wczasach organizowanych przez FWP, a potem przez zakłady pracy, dominował bierny model wypoczynku. Choć w ramach programu rekreacyjnego zachęcano do wycieczek górskich, a zimą do nauki jazdy na nartach, zmęczeni całoroczną harówką przedstawiciele mas pracujących zdecydowanie odrzucali propagowane przez władze hasło z fabrycznych hal w górskie hale. Pozbawieni odpowiedniego sprzętu (choćby butów), bez przygotowania i doświadczenia, często ulegali wypadkom, które władze socjalistyczne, swoim zwyczajem, próbowały kontrolować. W związku ze zwiększonym zapotrzebowaniem na gips w miejscowościach turystycznych, na jednym z posiedzeń Komitetu do spraw Turystyki w 1955 r. postulowano: trzeba stworzyć system zakazów, który uniemożliwi łamanie nóg. Nieprzyjemne konsekwencje niewłaściwie przygotowanego aktywnego wypoczynku sprawiły, że spośród form wysiłku fizycznego wczasowicze chętnie uczestniczyli jedynie w grzybobraniu.

W epoce gierkowskiej drugiej Polski  społeczeństwo kojarzyło wypoczynek wakacyjny z zajęciami nie wymagającymi praktycznie żadnego wysiłku. Wraz z upowszechnieniem telewizji i wzrostem atrakcyjności emitowanych programów, wyjazd wakacyjny coraz bardziej zaczął przypominać zaleganie na kanapie we własnym „M”. Jeśli wierzyć ówczesnym statystykom, w 1972 r. większość wczasowiczów najchętniej oglądała telewizję. Inne ulubione rozrywki to gra w karty i „beztroskie” konwersacje. Aktywny wypoczynek pozostawiano harcerzom, członkom PTTK i zawsze podejrzanym dla władz turystom indywidualnym. W tej sytuacji na cud zakrawa stosunkowo niska liczba osób otyłych w pokoleniu wczasowiczów lat siedemdziesiątych. A może była to przysłowiowa mądrość Partii… Nadwagę przywiezioną z wczasów szybko niwelowały codzienne braki w zaopatrzeniu sklepów w podstawowe produkty spożywcze.

Wczasy, zgodnie z zaleceniami odpowiedniej komórki KC PZPR z 1950 r. powinny być traktowane przede wszystkim jako wyraz polityczno-wychowawczej działalności państwa. Wypoczywające na wczasach masy miały odpoczywać ściśle według planu. Stąd też postulaty, by, jak czytamy w instrukcji pracy FWP z roku 1954 wyrugować obce klasowo wieczornice rozrywkowe typu dancingowego przez zastąpienie ich imprezami z programem artystycznym. Wbrew staraniom i instrukcjom władz dansingi i zabawy taneczne wyparły skutecznie właściwe ideologicznie sposoby spędzania wolnego czasu: pomoc w akcji żniwnej, odwiedziny na wielkich budowach sześciolatki, akademie z okazji 22 lipca i masówki potępiające imperializm. Już za Gomułki organizatorzy wypoczynku dopuszczali burżuazyjne rozrywki, jednak cały czas jeszcze głównym - przynajmniej teoretycznie - zadaniem instruktorów kulturalno-oświatowych była ideologiczna praca u podstaw - coraz częściej jednak, zamiast chwalić internacjonalistyczny komunizm, podkreślano dokonania Polski Ludowej. Duża koncentracja ośrodków wczasowych na tzw. Ziemiach Odzyskanych sprawiała, że szczególnie popularne były tematy prapolskiej - piastowskiej historii regionu. W latach siedemdziesiątych propagandę zastąpiła rozrywka i konsumpcja. Chociaż czas wczasowiczów nadal był odgórnie planowany, coraz częściej pojawiały się w nim takie punkty jak koncerty muzyki rozrywkowej, pokazy mody i promocje produktów kosmetycznych rodzimych marek czy kursy makijażu.  

Organizacja masowego wypoczynku dawała władzy ludowej możliwość moderowania codziennych zachowań uczestników. Sprzyjało to tworzeniu nowego, ujednoliconego, socjalistycznego stylu życia w każdej niemal dziedzinie: od spraw związanych z higieną i kulturą osobistą, po kreowanie modelu tzw. moralności socjalistycznej. I tak wielu przyjeżdżających na wczasy robotników po raz pierwszy w życiu porządnie umyło zęby, starało się poprawnie jeść sztućcami i spać w piżamie. W czasach gomułkowskich podjęto wśród mas pracujących akcję promocji czytelnictwa, a wycieczkom krajoznawczym towarzyszyło pogłębianie znajomości oficjalnej wersji historii Polski. W kolejnych dekadach na turnusach dla młodych małżeństw słuchano prelekcji z zakresu świadomego macierzyństwa, seksuologii, podnoszenia poziomu kulturalnego, etycznego i ideowego rodziny. Zawsze starano się przestrzegać tzw. laickiego modelu wypoczynku, co niekiedy doprowadzało do sytuacji absurdalnych: np. wypoczywającym w okresie Bożego Narodzenia w Wigilię podawano dania mięsne (co przy brakach na rynku wymagało niemałej determinacji), a choinkę pozwalano ubierać dopiero na Sylwestra ( więc, jakby nie patrzeć, po świętach).

Kultura wypoczynku propagowana przez organizatorów wczasów pracowniczych rzeczywiście stworzyła pewien model zachowań, początkowo traktowany jako nowość, przez kolejne pokolenia przyjmowany za oczywistość. Model ten odbiegał jednak - niekiedy w znacznym stopniu - od oczekiwań władz.

Na wczasach kwitły romanse. Do zdrad małżeńskich (jakże niezgodnych z socjalistyczną troską o dobro podstawowej komórki społecznej) dochodziło tym łatwiej, że w pierwszych dziesięcioleciach skierowanie na wczasy otrzymywał konkretny pracownik, bez współmałżonka i tym bardziej - dzieci. W związku z tym na tego rodzaju wyjazd decydowały się głownie samotne kobiety i żonaci mężczyźni. Skutki były łatwe do przewidzenia. Sytuację zmieniły nieco wczasy zakładowe i rodzinne, na które w złotych czasach średniego Gierka zabrać można było nawet kuzynkę trzeciego stopnia i ciotecznego dziadka. Nie wpłynęło to jednak znacznie na atmosferę swobodnej rozwiązłości, panującą podczas wieczorków zapoznawczych i różnych gier towarzyskich. Zdarzało się więc, że po wczasach dla młodych małżeństw, w duchu dbałości o poziom kulturalny, etyczny i ideologiczny rodziny dochodziło do szybkich rozwodów, a następnie kolejnych ślubów. Byle zdążyć na przyszłoroczny turnus. Wszak wczasy pracownicze były podstawowym prawem człowieka i obywatela PRL.

Obecnie w/g polskich urlopowiczów, najprzyjemniej i najłatwiej flirtuje się w Hiszpanii, a najdogodniejsze miejsce na podryw to bar hotelowy - wynika z ankiety online przeprowadzonej na portalu turystycznym HolidayCheck. Urlop z dala od pracy i codziennych stresów; spacery po plaży, romantyczne zachody słońca i gorące noce sprzyjają zawieraniu nowych znajomości. Słońce rozgrzewa nie tylko powietrze, ale i nasze emocje. Skąpe bikini, opalone ciała, głębokie dekolty i zachęcające uśmiechy - trudno oprzeć się takim widokom. Urlopowicze zdradzili portalowi, w jakich krajach i w jakich miejscach mają największą ochotę na wakacyjny flirt. Na pytanie „Który kraj najbardziej sprzyja wakacyjnemu flirtowi?” ponad 28% ankietowanych wskazało na ojczyznę flamenco i corridy- gorącą Hiszpanię. Drugie miejsce (20% wskazań) zajęła słoneczna Italia, a trzecie słynący z seksturystyki Egipt - wymieniło go prawie 19% internautów (a może raczej internautek, bo zwłaszcza panie są otwarte na zaloty gorących Egipcjan). Warto podkreślić, że doceniamy także walory własnego kraju. 18% osób uważa, że to właśnie Polska najbardziej sprzyja wakacyjnemu flirtowi. Około 15% wskazań otrzymała Grecja.
Turystów pytano także, które miejsca stwarzają najwięcej okazji do flirtu. Najliczniejsza grupa internautów, bo ponad 40%, poleca hotelowy bar, gdzie luźna atmosfera i kolorowe koktajle na pewno pomogą przełamać lody. O owocny flirt nietrudno także na plaży i przy basenie - te lokalizacje wymienia jedna trzecia ankietowanych. Rekomendują oni także branie udziału w animacjach hotelowych - ponad 11% uważa, że wspólne uprawianie sportów, gry i imprezy stwarzają najlepszą okazję do poznania kogoś ciekawego i poflirtowania. Ten, kto szuka okazji do miłostek, powinien mieć oczy otwarte również w miejscach poza hotelem.
W poszukiwaniu nowych znajomości warto wybrać się na dyskotekę, na zakupy, a także zwiedzać muzea - twierdzi 19% użytkowników HolidayCheck. Nie zapominajmy, że szansa na ekscytujący flirt może zdarzyć się już w drodze na urlop, np. w samolocie - 9% uczestników ankiety wspomniało miłą rozmowę z sąsiadem/sąsiadką w trakcie lotu.

2. Wypoczynek zorganizowany - wczasy z kaowcem

Jak przywitać wczasowicza na dworcu kolejowym? Jak zorganizować mu wolny czas? Państwo dbało o najmniejsze detale w planowaniu wypoczynku dla ludzi pracy. Pojawił się nowy zawód: kaowiec, wyśmiewany w polskich komediach kręconych w późniejszych latach.

Sekretariat Funduszu Wczasów Pracowniczych 13 stycznia 1949 roku uchwalił taką oto decyzję: Organizując wypoczynek, zadaniem FWP jest równocześnie prowadzenie szeroko zakrojonej pracy kulturalno-oświatowej, dla podniesienia świadomości klasowej na wyższy poziom. To proste zdanie mówi całkiem sporo o socjalistycznej Polsce u progu lat 50. Choćby to, że poziom świadomości klasowej społeczeństwa nie był wówczas satysfakcjonujący. Ale także i to, że czas wolny, podobnie jak wszystkie inne obszary życia społecznego w tamtych czasach, miał podlegać ideologicznej indoktrynacji. Przed 1948 rokiem władze miały jednak na głowie bardziej palące problemy niż organizowanie wypoczynku dla ludzi pracy. Istniał już co prawda FWP - teoretycznie mający być instytucją centralnie zarządzającą na tym polu, jednak do 1949 roku nie odnotował większych osiągnięć. Statystyka nie pozostawia wątpliwości. W 1947 roku FWP posiadał na własność siedem domów wypoczynkowych, podczas gdy branżowe związki zawodowe, zakłady pracy i inne instytucje miały ich łącznie 607. Jednak nawet w owych siedmiu placówkach nie prowadzono jeszcze planowego uświadamiania klasowego. Lecz to się miało zmienić. Zanim wprowadzono centralne sterowanie wakacyjnym wypoczynkiem, rozkwitał on spontanicznie - albo organizowany był przez konkretne zakłady pracy, albo instytucje legitymujące się jeszcze przedwojenną tradycją. Do nich należała m.in. chrześcijańska organizacja YMCA (Young Man's Christian Association).

Pierwsze zwiastuny nowej polityki centralnego sterowania wypoczynkiem pojawiły się pod koniec 1947 roku na konferencji Komisji Centralnej Związków Zawodowych (KCZZ) w Spale. W stenogramach znajdujemy takie np. deklaracje: Wczasy [...] nie mogą już być oceniane jedynie jako zagadnienie bytowe pracujących i ich rodzin, co było niewątpliwie słuszne w okresie pierwszych lat Polski Ludowej, ale także, a może nawet przede wszystkim, jako wyraz polityczno-wychowawczej działalności państwa. Od tego momentu rozpoczęło się wcielanie w życie stalinowskiego, pod wieloma względami czerpanego bezpośrednio z dorobku ZSRR, modelu organizowania wypoczynku. Politycznie sektor ten wpisywał się w strukturę Wydziału Propagandy i Agitacji Komitetu Centralnego powstałej w 1948 roku PZPR. Zakazano działalności m.in. YMCA, a stosunkowo dobrze rozwijające się z dala od politycznych układów kolonie i obozy młodzieżowe w dużej mierze podporządkowano ideologicznie zaangażowanemu Związkowi Młodzieży Polskiej (ZMP). Fundusz Wczasów Pracowniczych przejął na własność większość branżowych ośrodków wypoczynkowych.

Z zaleceń KCZZ opracowanych 7 maja 1949 roku dowiadujemy się, jak wyobrażano sobie w tamtym czasie schemat idealnych wczasów: Wczasowicze winni być witani na stacji i odprowadzani do domów wypoczynkowych. Na pierwszych zebraniach wieczornych należy nauczyć wczasowiczów kilku pieśni, które przyczynią się do ożywienia późniejszych zbiorowych wycieczek. […] Należy zwrócić szczególną uwagę na zorganizowanie 1) prasówki z aktualnymi informacjami politycznymi 2) pogadanki a) o Polsce b) zagadnieniach gospodarczych c) ruchu robotniczym 3) ewentualnie wieczoru dyskusyjnego (zależnie czy w danym domu wypoczynkowym znajduje się odpowiedzialny towarzysz partyjny na odpowiednio wysokim poziomie wyrobienia politycznego). Ustaleniem programów i pogadanek powinien zajmować się kierownik kulturalno-oświatowy.

Tyle teoria. Praktyka przypominała sceny z filmu Rejs - w każdym razie postać kierownika kulturalno-oświatowego, czyli kaowca, została przez Stanisława Tyma sportretowana niemal idealnie. W 1951 roku po serii inspekcji w ośrodkach wczasowych sporządzono następującą notkę: [referenci kulturalno-oświatowi] są pracownikami sezonowymi angażowanymi niekiedy z przypadku, bez należytego przygotowania do swojej pracy. Zakres ich działalności ogranicza się do urządzenia jakiejś wycieczki, przeprowadzenia gimnastyki - o ile znajdą się chętni - gry w siatkówkę czy wypożyczenia książek.

Również entuzjazm samych wczasowiczów daleki był od ideału zakładanego w partyjnych gabinetach. Większość ośrodków wczasowych jeszcze lizała rany wojenne lub wynikające z powojennego szabrownictwa, połączenia kolejowe wciąż nie funkcjonowały jak należy, nie mówiąc już o tym, że chłopi czy robotnicy po prostu nie byli przyzwyczajeni do takiej formy wypoczynku. W komentarzu do badań socjologicznych z lat 1949-1950 można przeczytać: Natrafialiśmy wśród pracowników fizycznych na wypadki wysyłania delegata, aby osobiście wziął udział we wczasach, zorientował się w panujących stosunkach i następnie złożył im sprawozdanie.

Sporą przeszkodę stanowiła kwestia integracji różnych środowisk. Narzekali zwłaszcza robotnicy, którzy z jednej strony nie wiedzieli, jak się zachować w większym towarzystwie, z drugiej zaś spotykali się ze słabo skrywaną niechęcią inteligencji. Taki robotnik to czasem nie wie, jak ma się znaleźć" - ze wstydem przyznawał jeden z ankietowanych wczasowiczów. Ani widelca, ani noża do ręki włożyć nie umie, a tu zbiorowisko różnych ludzi. Pewien wypoczywający górnik dodawał: Większość inteligencji zachowuje się bardzo dumnie i daje to robotnikowi odczuć, przez powiedzenia tego rodzaju jak <chamskie zachowanie>".

Od wyjazdu na wczasy odstręczały też kradzieże, co zgodnie przyznawały osoby prowadzące ośrodki. W 1949 roku pewien wczasowicz w Polanicy-Zdroju, któremu skradziono cenne futro, wspominał: Poza niezbędną koniecznością udawania się do łazienek zdrojowych i na posiłki nie opuszczaliśmy pokoju. Każdorazowo przy wyjściu zamykaliśmy dokładnie okna i drzwi na klucz, zabierając go ze sobą, a wieczorem pozostawiając światło dla wywołania wrażenia, że przebywamy w pokoju. Jednak dzięki FWP niektórzy mogli zobaczyć góry na własne oczy po raz pierwszy w życiu, co czasami wywoływało niemały szok. Pewien dróżnik ze Śląska wspominał: Przedstawiałem sobie góry jako kupę piasku i myślałem, że wlezę i poskaczę. Nigdy gór nie widziałem, nawet w książce. Do 1950 roku liczba korzystających z takiej formy wypoczynku rosła. Nie dysponujemy pewnymi danymi, ale zakłada się, że o ile w 1945 roku w wyjazdach uczestniczyło około 60 tysięcy osób, to w kolejnych latach liczba ta wahała się między 400 a 500 tysiącami (w rekordowym 1950 r.).

3. Wypoczynek dzieci

Formy wypoczynku dla dzieci i młodzieży przechodziły tę samą ewolucję. Już w latach 1946-1947 organizowano dla najmłodszych wyjazdy zagraniczne - do Czech, Bułgarii, ale też Danii, Norwegii, Włoch, a nawet Wielkiej Brytanii, jednak w następnych latach ograniczono się do krajowych kolonii i obozów. Zgodnie z rozporządzeniem Ministerstwa Oświaty z listopada 1948 roku uznano marksizm-leninizm za filozoficzną, poznawczą i metodologiczną podstawę prac programowych. Ministerstwo nie pozostawiało tu wątpliwości: Dotychczasowa akcja wczasowa była nastawiona na zapewnienie zabawy i wypoczynku. Odtąd postanowiono do niej włączyć elementy wychowawcze i ideologiczne. Zgodnie z odgórnymi instrukcjami wychowawcy kolonijni powinni wzbudzać poczucie dumy narodowej płynące z wkładu Polski w kulturę ogólnoludzką, walki narodu na przestrzeni wieków o postęp i wolność innych ludów, z udziału w walce z faszyzmem, z osiągnięć i dzieł odbudowy. Tak pojęty patriotyzm eliminuje szowinizm i nacjonalizm. W dobie dzisiejszej zasadniczą cechą patriotyzmu jest aktywny stosunek obywatela do aktualnej rzeczywistości Polski Ludowej.

4. Zawód animator - geneza

Kaowiec (od skrótu KO - kulturalno-oświatowy) - w PRL, do lat 80, instruktor kulturalno-oświatowy. Osoba, która na różnych imprezach (bale, wieczorki zapoznawcze, wycieczki, wczasy, grzybobrania) miała dbać o odpowiedni poziom rozrywki. Własnego kaowca zatrudniały większe zakłady pracy, jak również wszystkie ośrodki wypoczynkowe. Współczesnym odpowiednikiem kaowca jest animator. Etapy kształcenia animatorów:

- w 1973r. - na kier. pedagogicznych uruchamia się specjalność pedagogika pracy kulturalno-oświatowej przygotowującej studentów do pracy w domach kultury, klubach, świetlicach, ośrodkach wczasowych i sanatoriach, czyli sieci placówek upowszechniania kultury, rekreacji i wypoczynku,

- przełom lat 80/90 ubiegłego wieku, zaznaczający się kryzys w intencjonalnej działalności kulturalnej państwa, przekazanie odpowiedzialności za sprawy kultury terytorialnym władzom samorządowym powoduje ogromne spustoszenie w sieci systemowych rozwiązań. Powstaje konieczność uruchamiania nowych propozycji kształcenia kadr dla potrzeb kultury o odmiennym profilu i specjalności: pedagogika pracy kulturalno - socjalnej, pedagogika kulturalno - artystyczna, pedagogika upowszechniania kultury,

-w poł. lat 90 w miejsce tradycyjnej pedagogiki...... powstaje nowa specjalność, mająca na poszczególnych uczelniach różne nazwy: animacja kultury, animacja społeczno-kulturalna, edukacja i animacja środowiska czy animator i menedżer kultury.

Kaowiec to relikt PRL-u. Był to człowiek, który na wczasach pracowniczych miał za zadanie organizowanie przedstawicielom klasy robotniczej rozrywki kulturalno-oświatowej. Najbardziej znanym kaowcem był Głupi Kaowiec z filmu „REJS”, ale są wśród nas jeszcze tacy, którzy pamiętają wczasy w ośrodkach FWP, co dla niektórych jest pewnie dzisiaj czymś niezrozumiałym.
Można powiedzieć że każdy kaowiec postępował według ustalonego szablonu, do którego należał wieczorek zapoznawczy, wybory miss turnusu, wycieczki po okolicy oraz zawody sportowe a dla dzieci - gry świetlicowe.
Dzisiaj w niektórych miastach można również spotkać kaowca. Nowy kaowiec nazywa się „animator osiedlowy” i ma stawić czoła wszelkim wyzwaniom współczesności. Jego zadania to odwiedzanie mieszkańców lokali socjalnych, nauka zasad sąsiedzkiego współżycia, udzielanie różnego rodzaju porady oraz organizacja czasu dzieciom.

ROZDZIAŁ II. TURYSTYCZNA BAZA NOCLEGOWA

1. Baza noclegowa w województwie podlaskim

Według danych z końca lipca 2008 roku województwo podlaskie dysponowało 166 turystycznymi obiektami zbiorowego zakwaterowania, w tym 107 obiektów całorocznych. Do obiektów hotelowych zaliczmy: hotele, motele, pensjonaty oraz inne obiekty hotelowe. Pozostałe obiekty to: domy wycieczkowe, schroniska (w tym młodzieżowe), ośrodki wczasowe, ośrodki kolonijne, ośrodki szkoleniowo-wypoczynkowe jak również domy pracy twórczej, kempingi, pola biwakowe, ośrodki do wypoczynku sobotnio-niedzielnego i świątecznego, zakłady uzdrowiskowe oraz inne niesklasyfikowane obiekty.

Baza noclegowa w woj. podlaskim najbardziej rozwinięta jest w północno-wschodniej części Podlasia.

Tabela 1. Dane dotyczące bazy noclegowej województwa z podziałem na powiaty wg stanu z końca lipca 2008r.

Powiaty

Obiekty

Miejsca noclegowe

augustowski

36

3506

suwalski

19

1289

białostocki

16

1091

hajnowski

13

596

sejneński

12

561

moniecki

9

420

łomżyński

7

259

bielski

6

243

sokólski

5

158

grajewski

4

319

siemiatycki

4

104

wysokomazowiecki

3

153

kolneński

1

58

zambrowski

1

20

miasta na prawach powiatu

BIAŁYSTOK

20

1563

SUWAŁKI

6

497

ŁOMŻA

4

169

Suma we wszystkich powiatach

166

11006

Źródło: Główny Urząd Statystyczny ( GUS)

Analizując dane dotyczące ośrodków wypoczynkowych w województwie podlaskim możemy powiedzieć, które z nich cieszyły się największą popularnością.

Tabela 2. Dane dotyczące ośrodków w województwie podlaskim wg stanu z końca lipca 2008r.

Rodzaj obiektu

Liczba obiektów

Miejsca noclegowe

Stopień wykorzystania miejsc turystycznych

Udzielone noclegi

ogółem

w tym turystom zagranicznym

Ośrodki wczasowe

(bez kwater prywatnych)

14

1888

42,1%

111374

600

Ośrodki

szkoleniowo-wypoczynkowe

12

1077

23%

69160

1038

Ośrodki wypoczynku sobotnio-niedzielnego

i świątecznego

2

39

77,8%

1525

14

Ośrodki kolonijne

1

89

78,7%

5040

-

Domy Pracy Twórczej (DPT)

1

99

24,6%

8994

706

Źródło: GUS

Ośrodki wczasowe stanowiły w 2008 roku 8,4% całej bazy noclegowej województwa, 7,2% należało do ośrodków szkoleniowo-wypoczynkowych, 24,7% odnotowały inne obiekty w tym - ośrodki kolonijne, domy pracy twórczej, kempingi, ośrodki do wypoczynku sobotnio-niedzielnego i świątecznego, zakłady uzdrowiskowe, pozostałe obiekty niesklasyfikowane.

Wg powyższej tabeli możemy stwierdzić, iż najwyższy stopień wykorzystania miejsc noclegowych w 2008 roku był w ośrodkach kolonijnych - 78,7%, pomimo, że korzystano z nich tylko na przełomie od czerwca do sierpnia. Na kolejnym miejscu znalazły się ośrodki wypoczynku sobotnio-niedzielnego i świątecznego (77,8), ośrodki wczasowe (42,1%)

Tabela 3. Podział powyższych obiektów na całoroczne, sezonowe oraz ze względu na miejsce ich występowania.

Rodzaj obiektu

Miejsce występowania

Suma obiektów

całorocznych

sezonowych

Ośrodki wczasowe

powiat augustowski:

  • obiekty całoroczne - 2

  • obiekty sezonowe - 8

powiat sejneński:

  • obiekty całoroczne - 0

  • obiekty sezonowe - 2

powiat suwalski:

  • obiekty całoroczne - 1

  • obiekty sezonowe - 1

3

11

Ośrodki

szkoleniowo-wypoczynkowe

powiat augustowski:

  • obiekty całoroczne - 3

  • obiekty sezonowe - 2

powiat białostocki:

  • obiekty całoroczne - 1

  • obiekty sezonowe - 0

powiat grajewski:

  • obiekty całoroczne - 2

  • obiekty sezonowe - 0

powiat sejneński:

  • obiekty całoroczne - 0

  • obiekty sezonowe - 2

powiat suwalski;

  • obiekty całoroczne - 1

  • obiekty sezonowe - 0

powiat wysokomazowiecki:

  • obiekty całoroczne - 1

  • obiekty sezonowe - 0

8

4

Ośrodki wypoczynku

sobotnio-niedzielnego

i świątecznego

powiat grajewski:

  • obiekty całoroczne - 0

  • obiekty sezonowe - 1

powiat moniecki:

  • obiekty całoroczne - 0

  • obiekty sezonowe - 1

0

2

Ośrodki kolonijne

powiat augustowski:

  • obiekty całoroczne - 0

  • obiekty sezonowe - 1

0

1

Domy Pracy Twórczej

powiat suwalski;

  • obiekty całoroczne - 1

  • obiekty sezonowe -0

1

0

Żrodło: GUS


Województwo podlaskie w liczbach na tle krajowej sieci noclegowej (zgodnie ze stanem na dzień 31 lipiec 2008):

Źródła:

  1. http://www.stat.gov.pl/cps/rde/xbcr/bialystok/ASSETS_2008_turystyka_wpodl.pdf

data wejścia: 4.V.2010r. godzina wejścia: 18.00

  1. http://www.stat.gov.pl/cps/rde/xbcr/gus/PUBL_KTS_turystyka_w_2008.pdf

data wejścia: 13.V.2010r. godzina wejścia: 17.00

Ośrodki wypoczynkowe

Ośrodek wypoczynkowy jest obiektem który nie jest objęty kategoryzacją. Jednak postęp techniki przyczynił się do tego, że również ośrodki wypoczynkowe mogą być na bardzo wysokim poziomie. Obiekt ten, jak sama nazwa wskazuje, jest przeznaczony do wczasowania, wypoczynku. Ośrodki zlokalizowane są głównie poza terenami wielkich aglomeracji miejskich i są to obiekty, które są przystosowane i przeznaczone do „użytku” turystów. Największą popularność osiągają w sezonie letnim - sezonie wypoczynku. Ośrodki turystyczne to miejsca, które szczególne uznanie mają wśród rodzin dziećmi, gdzie mogą przebywać w miłej przyjaznej atmosferze, zbliżonej do tej rodzinnej. W obiektach tych możemy znaleźć nie tylko bazę noclegową, w której występują dwu-, trzy-, a nawet cztero osobowe pokoje, czy gastronomiczną, ale także jest to miejsce, gdzie możemy spędzić miło i aktywnie czas. Ośrodki swoim gościom proponują często szeroką gamę usług, z których mogą skorzystać podczas pobytu. Są to m.in. jazda konna, pływanie łódką, wypożyczalnie sprzętu, jazda rowerem i wiele innych. Ośrodki takie oprócz oczywiście rodzin przyjmują również zorganizowane grupy np. kolonijne, biwakowe, wycieczki szkolne.

Najbardziej popularne ośrodki swoją lokalizację mają w górach nad morzem czy nad jeziorami.

W Polsce również występują ośrodki wypoczynkowo - szkoleniowe czy ośrodki rehabilitacyjne.

Ośrodki wypoczynkowe - obiekty noclegowe, które nie zostały objęte kategoryzacją. Trudno jest określać ich kategorię gdyż w każdym regionie świata mają inny standard. Ośrodki wypoczynkowe w Polsce nie należą wyłącznie tylko do osób prywatnych, ale również do związków sportowych, instytucji społecznych, zakładów produkcyjnych czy też są własnością państwową. Sięgając pamięcią do czasów ubiegłego wieku, ośrodki wypoczynkowe usytuowane były na dużych obszarach, a teren ten był ogrodzony i podlegał nadzorowi stróża. Znajdowały się tam obiekty noclegowe ( hotele, domki turystyczne), baza gastronomiczna i oczywiście sprzęt sportowo-rekreacyjny: wypożyczalnie sprzętu sportowego( rowerów, kajaków, łódek itp.), boiska do siatkówki i koszykówki, ścieżki zdrowia czy place zabaw dla dzieci. To są tylko niektóre możliwości „sprzętowe” obiektów wypoczynkowych.

Obecnie za ośrodek wypoczynkowy uważa się za obiekt, który jest nie tylko bazą gastronomiczną czy noclegową, ale również bardzo duże znaczenie mają świadczone w nich usługi związane z pobytem gości na wczasach.

Ośrodki kolonijne - obiekty noclegowe, które zostały stworzone głównie, a raczej przede wszystkim, dla dzieci i młodzieży, gdzie wypoczywają podczas pobytu. Bardzo charakterystycznym elementem ośrodków kolonijnych jest ich położenie - są to tereny usytuowane poza miejscami zabudowanymi (które uległy dużej urbanizacji). Obiekty te sprzyjają realizacji urozmaiconych programów rekreacyjno - sportowych dzięki obszernym działkom.

Ośrodki szkoleniowo - wypoczynkowe, jak sama nazwa wskazuje, łączy ze sobą nie tylko baza gastronomiczna czy noclegowa, ale również umożliwiają przeprowadzenie szkoleń, konferencji czy seminariów. Obiekty te mogą także świadczyć usługi związane z wczasami.

Dom Pracy Twórczej (DPT) - obiekt, w którym osobom przebywającym zapewniane są odpowiednie warunki do wykonywania pracy artystycznej, a także do wypoczynku. Obiekt ten można również wykorzystać jako ośrodek wczasowy.

Ośrodek wypoczynku sobotnio - niedzielnego i świątecznego - obiekty (wraz z urządzeniami) usytuowane w niewielkich odległościach od aglomeracji miejskich. Tereny przyległe do obiektu powinny posiadać bardzo korzystne walory przyrodnicze sprzyjające „uprawianiu” rekreacji. Dogodne położenie stwarza możliwość dotarcia do ośrodka z wykorzystaniem transportu publicznego, a wyposażenie przystosowane jest do obsługi pobytów krótkoterminowych ( kilkudniowych) dużej liczby osób o różnych upodobaniach. Część noclegowa ośrodka może być wykorzystywana także do celów wczasowych.

Literatura:

  1. Kurek W., Turystyka, PWN, Warszawa 2008, s. 151

  2. Gaworecki W. W., Turystyka, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 2007, s.262

  3. Pawlikowska- Piechotka A., Zagospodarowanie turystyczne i rekreacyjne, wyd. Novae Res, Gdynia 2009, s.68-72

  4. http://przewodnik.noclegownia.pl/osrodki-wypoczynkowe-w-polsce-1088.html 2010-05-04 14:27

  5. Szymczak M., Słownik języka polskieg, PWN, Warszawa 1998, s.542

  1. Idea wiosek wakacyjnych

Idea wioski wakacyjnej polega na stworzeniu odrębnego małego świata, w którym turyści tam wypoczywający poza noclegiem i wyżywieniem , będą czerpać korzyści z animacji czasu wolnego oraz niezliczonej ilości atrakcji turystycznych.

Zostanie im zapewnione, dzięki animatorom, bardzo ciekawe spędzenie czasu wolnego, wolnego od obowiązków i problemów. Zostanie im zapewniona również organizacja czasu wolnego dla ich dzieci, po to, aby rodzice mogli spokojnie zająć się sobą ,swoimi potrzebami oraz rozrywkami, które w danej wiosce będą dostępne ( rowery, kajaki, bary, dyskoteki, biblioteki).
W takich wioskach wakacyjnych zatrudniani są animatorzy, którzy mają za zadanie organizowanie m.in. :

Charakterystyczną cechą idei wioski wakacyjnej jest izolacja od świata zewnętrznego, dzięki wybudowaniu m.in. :

- basenów, parków, dyskotek , sklepów , a wszystko po to, by człowiek mógł spędzić udany urlop z dala od rzeczywistości.

Należy zauważyć, że ideę wioski wakacyjnej, wbrew nazwie, nie muszą spełniać koniecznie kompleksy domków , również duże kompleksy hotelowe zbudowane są zgodnie z tą ideą, zapewniając dostęp na terenie hotelu do mnóstwa atrakcji i animacji czasu wolnego (internet, telewizja, baseny, boiska sportowe).

Wioski wakacyjne oferują również pobyty All inclusive, czyli wszystko w cenie pobytu. To oznacza, że turysta płaci jednorazowo określoną kwotę pieniędzy i nie przejmuje się wydatkami, gdyż wszystkie atrakcje , wyżywianie, opieka nad dziećmi itp. są wliczone w cenę pobytu, którą uiścił (brodzik dla dzieci, zjeżdżalnie, club dla dzieci, programy animacyjne w różnych językach ,malowanie, gry, wspólna zabawa na plaży , przy basenie to przykładowe animacje czasu wolnego dzieci dostępne w tureckiej wiosce wakacyjnej w Riva Costa Holiday Club).
Lokalizacja wiosek wakacyjnych:

Polska - Ustroń Morska ( www.wakacyjnawioska.pl)

Włochy Lignano - wioska wakacyjna Dei Fiori

Turcja - Riva Costa Holiday Club (http://www.rivahotels.com)

Pierwszym założycielem wioski wakacyjnej był Gerard Blitz. W latach 60-tych ubiegłego wieku założył na początku małą osadę na Majorce, składającą się z namiotów. Blitz zadbał nie tylko o nocleg, lecz także o możliwości spędzenia wolnego czasu wypoczywającym tam turystom. Tak powstała idea wiosek wakacyjnych, która z czasem została zacznie rozbudowana, a obecnie jest to jeden z najbardziej rozwojowych sektorów turystyki.

ROZDZIAŁ III ANIMACJA CZASU WOLNEGO

  1. Czy jest animacja?

W Polsce do tej pory animacja czasu wolnego jest mało popularna, natomiast w najlepszych kurortach turystycznych w Europie (Rodos, Majorka, Chorwacja.) nie ma dużych hoteli bez animatorów.

Animacja czasu wolnego jest działem współczesnej turystyki, ale także można ją zaliczyć do pedagogiki i psychologii. Dotyczy organizacji czasu wolnego dzieci, młodzieży i dorosłych, którzy przebywają w ośrodkach wczasowych i turystycznych.

Animacja to intencjonalne kierowanie ludźmi w czasie wolnym poprzez włączanie ich bezpośrednio do określonej aktywności. Celem tak rozumianej animacji jest wzbogacanie czasu wolnego wartościami, które dają szansę zaspokojenia potrzeb człowieka. Aktywność w czasie wolnym nie jest powszechnym elementem życia Polaków. Źródeł tego stanu rzeczy szukać można w deficycie czasu wolnego, trudnościach finansowych, złym stanem bądź niekorzystnym usytuowaniem obiektów czy też małej atrakcyjności programów animacji.

W literaturze przedmiotu pojęcie animacji jest niezwykle uniwersalne, w praktyce natomiast animacja ogranicza się raczej do sfery artystycznej, organizacji imprez, prowadzenia różnego rodzaju grup i zespołów - a więc obejmuje problematykę zagospodarowania czasu wolnego(.......), a w powszechnym odczuciu animator pozostaje związany z pracą w kulturze artystycznej, pracy katechetycznej, turystyce i wypoczynku. W czasach współczesnych praca animatora czasu wolnego w turystyce istnieje jak nierozerwalna część usług turystycznych oferowanych przez hotelarzy na całym świecie.

Animacja należy do jednego z trzech segmentów usług kurortowych, wraz z zakwaterowaniem i wyżywieniem. Występuje głównie w ośrodkach oferujących dla gości program all inclusive ( z ang. wszystko wliczone w cenę pobytu). Animacja świetnie rozwinęła się również na statkach wycieczkowych. A im większy statek, tym większa widownia, a co za tym idzie - wyższy poziom występów artystycznych. Na dużych statkach znajdują się olbrzymie sale widowiskowe wyposażone w najnowocześniejszy sprzęt techniczny. Wielkie firmy są nawet w stanie zatrudnić znanych artystów jako atrakcję rejsu. Każdego dnia prezentowane są inne przedstawienia, musicale, występy magików, cyrkowców, opera, kabaret, komicy - dosłownie wszystko, co jest w stanie rozbawić publiczność. Rolą osób świadczących usługi rozrywkowe jest także zapewnienie gościom miłego spędzenia czasu w ciągu dnia, organizacja gier i zabaw, konkursów i prelekcji.

W Polsce omawiana wyżej część usług jest słabo rozwinięta. Pomimo iż na Zachodzie obserwuje się jej dynamiczny rozwój, w kraju nadal uważana jest za ofertę wykraczającą poza standard.

Animacja jest to dział turystyki i hotelarstwa, który zajmuje się organizacją czasu wolnego ludzi, którzy przebywają w ośrodkach wypoczynkowych, wczasowych i turystycznych. Głównym celem animacji jest zapewnienie turystom rozrywek podczas ich pobytu w danym miejscu. Zazwyczaj przybiera to postać zorganizowanego programu animacyjnego, który obejmuje zajęcia sportowe, muzyczne, teatralne, plastyczne oraz specjalny program rozrywki dla dzieci. Program animacyjny jest dobierany specjalnie do wieku gości i ich predyspozycji fizycznych czy też zdrowotnych.

1. Animacja jest to zaplanowana, zorganizowana działalność, której celem jest optymalizacja zachowań wypoczynkowych w czasie wolnym jednostki lub grupy dla podniesienia ich jakości, zadaniem - mobilizowanie do aktywności wykorzystując różne środki i sytuacje.

2. Jest to intencjonalne kierowanie ludźmi przez włączanie ich bezpośrednio do aktywności rekreacyjnej.

3. Jest to działalność praktyczna integralnie skupiająca w sobie takie działania, jak: ożywianie, pobudzanie, uaktywnianie, inspirowanie, a także informowanie, promowanie i doradzanie. Inaczej mówiąc animacja skupia w sobie następujące działania: inicjowanie, zachęcanie, pobudzanie, ożywianie, doradzanie, promowanie, instruowanie i organizowanie.

4. Jest to działalność pomocnicza, wspomagająca, wzmacniająca i utrwalająca społecznie akceptowane zachowania czasu wolnego i aktywność rekreacyjną, której towarzyszą pozytywne skutki.

5. Treścią animacji są programy zajęć (ruchowych, twórczych, rozrywkowych, kształcących, relaksacyjnych i przygodowych), które wychodzą naprzeciw potrzebom i oczekiwaniom klienta w każdym wieku.

6. Współczesne tendencje związane z turystyka i rekreacją, obejmują coraz szersze zainteresowanie  osób i grup, specjalnie i tylko dla nich zorganizowanymi formami wypoczynku. Jest to zadanie dla nowych specjalistów - animatorów, którzy potrafią przygotować indywidualna ofertę spędzenia wolnego  czasu, dostosowaną do życzeń i możliwości np. fizycznych  klienta.

7. Animatorzy są odpowiedzialni za plan i realizację wypoczynku, przez co umieją urzeczywistniać każde turystyczne marzenie i zaspokajać  indywidualne ambicje uczestników. W ten sposób animatorzy turystyki i rekreacji na szczeblu lokalnym i regionalnym tworzą oryginalne produkty turystyczne i kształtują politykę turystyczną, promują formy aktywnego wypoczynku z wykorzystaniem przyrodniczych walorów najbliższego otoczenia. Są poszukiwanymi fachowcami do pracy  w organizacjach, stowarzyszeniach i instytucjach upowszechniających turystykę czy kulturę spędzania wolnego czasu.

Narzędzia działalności animacyjnej to: sposoby, treści, efekty.

Sposoby animacji:


1) Jak? (kanał, droga) - środowisko naturalne
Przez co? (nośnik) - biosfera (morze, słońce, las itp.)
Kiedy? (czas oddziaływania) - w czasie działań rekreacyjnych


2) Jak? - mass media
Przez co? - informacja (reklama, ulotka, reportaż)
Kiedy? - przed i w czasie działań rekreacyjnych


3) Jak? - dobra materialne
Przez co? - wyposażenie (sprzęt i urządzenia)
Kiedy? - w czasie działań rekreacyjnych


4) Jak? - osoby
Przez co? - animatorzy
Kiedy? - w czasie działań rekreacyjnych

Treści animacji to programy, które wychodzą naprzeciw potrzebom i oczekiwaniom uczestnika rekreacji. Potrzeby i oczekiwania uczestnika rekreacji zaspokajane są przez następujące sfery animacji:


treści animacji w sferze aktywności ruchowej:


* na lądzie:
- w pomieszczeniu (bez urządzeń i sprzętu lub z urządzeniami i sprzętem)
- na wolnym powietrzu (-׀׀-)


* w powietrzu (z urządzeniami i sprzętem)


* na wodzie i w wodzie:
- w pomieszczeniu (-׀׀-)
- na wolnym powietrzu (-׀׀-)


treści animacji w sferze rozrywki:


* w pomieszczeniu i na trasie:
- różnorodne imprezy, np. powitalna, pożegnalna, dyskoteki
- bale przebierańców
- wieczory z grami
- wieczory kabaretowe, przedstawienia folklorystyczne, prelekcje
- uroczyste kolacje, szwedzki bufet, grillowanie


* na wolnym powietrzu:
- kolacje przy ognisku
- pikniki na plaży
- imprezy dla dzieci, olimpiady, turnieje
- spławy z muzyką, potańcówki na statku
- udział w imprezach. ludowych (lokalnych)


* imprezy nieformalne:
- odpowiednie ustawienie stołów do posiłku przy różnych imprezach grupowych
- imprezy niekonwencjonalne


treści animacji w sferze zajęć twórczych:


- działania manualne
- działania artystyczne
- działania muzyczne


treści animacji w sferze kształcenia:


* w pomieszczeniach:
- słuchając, biorąc udział: odczyty ilustrowane, koncerty, teatr, prelekcje, dyskusje
- aktywny udział własny: wieczory quizowe z określonymi zadaniami, wieczory dyskusyjne, koncerty życzeń, kursy tańca itp.


* poza pomieszczeniami (niekoniecznie w jednym miejscu):
- zwiedzanie budowli, pomników, muzeów, wystaw, osobliwości historycznych- samemu lub z animatorem


treści animacji w sferze relaksu:


- ćwiczenia jogi
- słuchanie klasycznej muzyki (w sali koncertowej lub w leżaku na tarasie)
- małe wędrówki bez celu
- spontaniczne rozmowy w małych grupach przy kominku
- przejażdżki wieczorne statkiem
- spacery przy księżycu
- czytanie poezji


treści animacji w sferze przygody (przygoda to: urozmaicenie, wyzwanie, romantyzm):


- posiłki na łonie natury; pikniki, pieczenie kiełbasy- uczestnicy robią wszystko sami
- noclegi na wolnym powietrzu: biwak w lesie, na plaży, w chatce w lesie, górskiej, w szałasie
- sporty z przygodą: skoki spadochronowe, latanie na lotniach, balonem, nurkowanie podwodne, wspinanie się itp.
- nocne wędrówki, złazy
- wędrówki w ekstremalnych krajobrazach: jaskinie, wulkany, lodowce, skały itp.
- odkrycia: samotne wyspy, opuszczone wioski, ruiny zamków, wraki statków
- wycieczki:
- samochodem terenowym, safari, spływy tratwą, pontonem, kajakiem itp.

Efekty animacji to pozytywne zjawiska towarzyszące działaniom animacyjnym (pożądane skutki działań animacyjnych):


~ zabawa, radość, przyjemność,
~ wzmocnienie przeżyć wypoczynkowych,
~ zdobycie umiejętności nawiązywania kontaktów z ludźmi,
~ poznanie różnorodnych możliwości w zakresie sposobów organizowania czasu wolnego,
~ podwyższenie poziomu aktywności psychofizycznej,
~ zdobycie nowych doświadczeń i umiejętności,
~ możliwość realizowania osobistych potrzeb.

Źródło:
1. www.google.pl (26 kwiecień 2010 godzina: 10:18)
2.www.nf.pl (25 kwiecień 2010 godzina: 22:20)
3.www.interia360.pl/artykul/animacjaczasuwolnego (26 kwiecień2010 godzina: 11:00)
4.www.organizatorzyimprez.pl (artykuł 134)(26 kwiecień 2010 godzina: 22:21)

  1. Cechy osobowości organizatora rekreacji i turystyki - animatora.

Osobowość jest to zespół ściśle ze sobą związanych istotnych, względnie stałych i trwałych cech intelektualnych, temperamentu, emocjonalnych i wolicjonalnych, rozwiniętych i uformowanych w konkretnych warunkach życia człowieka, determinujących sposób, w jaki jednostka reguluje stosunki zarówno z samym sobą, jak i z oddziałującym na nią środowiskiem przyrodniczym i społecznym. Tę teoretyczną konstrukcję osobowości współtworzą :

  1. Inteligencja

  2. Temperament

  3. Potrzeby

  4. Motywacje

  5. Zainteresowania

  6. Zdolności

  7. Charakter

  8. Światopogląd

  9. Mechanizmy samoregulujące

  10. Mechanizmy obronno - przystosowawcze i dezaptacyjne.

Animator wnosi ożywienie do życia, zachęca aktywizuje, wzbudza różnorodne zainteresowania ludzi. Animatorzy są „misjonarzami” edukacji i kultury, wychowują przez kulturę. Są specjalistami do komunikowania i reanimacji społecznej, ulepszają stosunki międzyludzkie, prowadzą różnorodną działalność wychowawczą, rozbudzają pożądanie wiedzy, rozwijają twórcze myślenie.

Animator jest praktykiem i poprzez proces tworzenia ożywia duszę, poszerza sferę wrażliwości, otwarcia na zmianę. Animator jest równocześnie nauczycielem, wychowawcą, inicjatorem i organizatorem, liczy się nie tylko stanowisko, lecz bardzo określone kompetencje zawodowe i osobiste. Pewne niezbędne cechy charakteru to: dynamizm, otwartość, pasja i tolerancja, uzupełnione muszą być metodyką pracy z grupą, wiedzą z zakresu planowania, kształtowania stosunków międzyludzkich, zarządzania projektami czy zarządzania zespołem. Animator jest zarówno mediatorem ułatwiającym kontakty, jak i nosicielem zmiany. Kluczowym aspektem w działaniu animatora jest fakt, że to on jako człowiek jest źródłem zmiany.

Podmiotem animatora, jest jasność co do własnych możliwości i ograniczeń, zarówno fizycznych (np. odporność na zmęczenie), jak i dotyczących cech charakteru, motywacji, uzdolnień, musi być dojrzały, odpowiedzialny i stabilny uczuciowo, mieć rozwiązane problemy osobiste. Animator akceptuje siebie próbując poznać swoje wady i braki, aby je stopniowo pokonywać. Samoakceptacja sprzyja bezwarunkowej akceptacji innych, która jest postawą każdego działania animacyjnego. Animator musi posiadać zdolność do życia w zbiorowości, przestrzegania ustalonych reguł i norm. Konieczne są odporność na zmęczenie fizyczne i psychiczne, panowanie nad sobą w trudnych okolicznościach, nawiązywanie kontaktów ze wszystkimi uczestnikami, umiejętność pogodzenia wymogów życia grupowego z oczekiwaniami osobistymi. Animator powinien posiadać umiejętność dostosowania się, oznacza to refleksje nad uwarunkowaniami i środkami adaptacji w różnych okolicznościach i w specyficznych sytuacjach. Elastyczność myślenia i zachowania pozwala odpowiedzieć na to, co nie przewidziane i dokonywać ponownej oceny tego, co się planowało. Postawa twórcza i inwencja umożliwia unikanie stereotypów, reagowanie na nieprzewidziane sytuacje i nagłe wymagania, ciągłe, nastawione ku przyszłości odnawianie wizji. Czynniki osobowościowe organizatora (animatora):

Animator powinien posiadać kompetencje - dyspozycje osobowościowe - warunkujące skuteczność wykonania określonych czynności:

- aksjologiczne- znamy sens własnego działania,

- komunikacyjne- znamy treść naszego działania,

- poznawcze- wiedza teoretyczna, zdolność posługiwania tą wiedzą,

- osobiste- korzystanie i przetwarzania informacji,

- interpersonalne- nawiązywanie kontaktów,

-organizacyjne- budowanie i podtrzymanie klimatu grupy.

Wiedza jaką powinien posiadać organizator, animator rekreacji i turystyki, musi być oparta o wiedzę humanistyczną, przyrodniczą, ekonomiczną, organizacyjno - prawną, ponadto powinien mieć rozwiniętą umiejętność nawiązywania kontaktów, posługiwania się językiem obcym oraz samodzielnego planowania.

Źródła:

    1. Żebrowski J., Zawód i osobowość animatorów kultury, Gdańsk 1987

    2. Kopczyńska M., Animacja społeczno - kulturalna

    3. http://pl.wikipedia.org/wiki/Animator_czasu_wolnego godz. 20:00, 11.05.2010

  1. Organizacja wypoczynku.

Wypoczynek jest formą zagospodarowania czasu wolnego. Składa się z odpoczynku
( wypoczynek bierny) i zabawy ( wypoczynek czynny). Bardzo ściśle powiązany z wczasami, które we współczesnym języku polskim kojarzone są jako forma organizacji i zagospodarowania urlopu w miejscu sprzyjającym regeneracji sił. Wypoczynek kojarzony bywa także jako synonim instytucji wypoczynkowej np. dom lub ośrodek wczasowy; lub czynności wypoczywania, do której zalicza się odpoczynek i pracę nad sobą w ramach czasu wolnego.

Wypoczynek można realizować poprzez różnorodną aktywność umysłową i fizyczną np. gry, zabawy, rozrywka, hobby. Każdy podchodzi do tego zagadnienia indywidualnie, w zależności od tego co lubi a czego nie. Wypoczynek zawsze jest dobrowolny i kojarzony jako coś miłego, lubianego. Przecież każdy lubi odpoczynek po ciężkim dniu czy tygodniu pracy. Mówiąc o wypoczynku biernym możemy wymienić m.in. siedzenie w domu na kanapie lub ulubionym fotelu z pilotem i oglądanie ciekawych programów TV, czytanie pasjonującej książki, czy po prostu opalanie się na tarasie w wygodnym leżaku. Natomiast wypoczynek czynny, szeroko rozumiany, to wszystkie rodzaje i formy turystyki oraz rekreacji. Każdy z wyżej wymienionych sposobów ma jeden cel - odpoczynek, który jest niezbędnym warunkiem dobrego funkcjonowania w życiu codziennym i zawodowym

Funkcje wypoczynku to:

-samoobrona przed ujemnymi skutkami cywilizacji;

-źródło radości życia;

-regeneracja sił psychicznych i fizycznych;

Formy wypoczynku:

-czytanie książek, gazet, czasopism;

-spotkania, wizyty towarzyskie, różnorakie gry i zabawy;

-zajęcia turystyczne lub turystyczno-rekreacyjne ( wycieczki, spływy, rajdy, zloty, złazy, kolonie itp.);

-hobby i zamiłowania;

-słuchanie muzyki.

Źródła:

1.Gaworecki W. W., Turystyka, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne ,Warszawa 2007

2.Pięta J., Pedagogika czasu wolnego, WSE, Warszawa 2008

  1. Funkcje animacji czasu wolnego

Animacja czasu wolnego to organizacja czasu wolnego ludzi przebywających w ośrodkach wczasowych i turystycznych. To zaplanowana i zorganizowana działalność, której celem jest optymalizacja zachowań turystów w czasie wolnym dla podniesienie jakości wypoczynku, a zadaniem - mobilizowanie ludzi do aktywności w czasie wolnym z wykorzystaniem różnorodnych środków i sytuacji.
Podstawowa funkcja animacji czasu wolnego to zapewnienie turystom rozrywek podczas ich pobytu w miejscu wypoczynku. Najczęściej przybiera postać zorganizowanego programu animacyjnego, w którym znaleźć można zajęcia sportowe, plastyczne, teatralne, muzyczne i specjalne animacje dla dzieci. Animacja to intencjonalne kierowanie ludźmi w ich czasie wolnym poprzez włączanie ich bezpośrednio do jakiejś aktywności.
Działania animacyjne to: ożywianie, pobudzanie, stymulowanie, inicjowanie, uaktywnianie.
Narzędzia działalności animacyjnej: sposoby, treści, efekty.

Programy :wychodzą naprzeciw potrzebom i oczekiwaniom uczestnika rekreacji
Sfery animacji:
- aktywności ruchowej,
- rozrywki,
- zajęć twórczych,
- kształcenia

Do najważniejszych funkcji animacji czasu wolnego należą:

Rola animatora upodabnia się więc do wy­konywania czynności zarówno nauczyciela, wychowawcy, jak i organizatora i jest to rola przemienna w zależności od grup i jednostek, z którymi animator współpracuje. Działania animatora, jako podmiotu sytuacji, są nie tylko reakcją na zdarzenia występujące w danej sytuacji, ale działaniami kreacyj­nymi, bowiem to on właśnie organizuje poszczególne elementy danej sytuacji, układa zadania dla członków - uczestników i dla siebie samego w realizacji z góry założonych celów. Praca animatora niewątpliwie ma charakter twór­czy. Jego zadaniem jest zawsze ożywia­nie, pobudzanie działalności w rozmaitych dziedzinach życia. Do wykonywania zawodu czy też raczej funkcji animatora konieczne są określone kompetencje. Ich zakres jest określany bardzo ogólnie (na przykład: „Animatorem jest ten, kto uważa siebie głównie za animatora w działalności, którą prowadzi"). Również i zakres zadań animatora jest rozmaicie formułowany - animator to pracownik społeczny, który ma za zadanie ożywiać bardzo różnorodną działalność wychowawczą, kulturalną lub sportową mając na celu edukację globalną i permanentną, która pociąga za sobą uznanie jakiejś dziedziny wychowania powszechnego, a także - animator to ten, który spontanicznie, bądź z racji pełnionych funkcji ożywia środowisko, przekazuje inicjatywę innym osobom, rozbudza pożądanie wiedzy, wpły­wa na rozwój różnorodnych zainteresowań, rozumie wagę nauczania i wychowania w życiu jednostki i społeczeństwa, oraz rolę jaką winien spełniać.

Wszystkie te funkcje (relaksacyjna, integracyjna, motywacyjna i progresywna) składają się na rekreację. Każda grupa wiekowa w turystyce ma swoje konkretne wymagania. Młodzież najbardziej lubi takie sporty jak: tenis stołowy, piłka nożna czy gry i zabawy w wodzie. Dla dorosłych szczególnie atrakcyjna jest siatkówka plażowa, tenis czy jazda konna. Emeryci z kolei wolą sporty mniej wysiłkowe i „bezpieczniejsze” jak boccia na plaży, darts czy też bilard. W hotelach można organizować duże turnieje, systemy rozgrywek, a nawet hotelowe ligi w danej dyscyplinie (przyciągają ogromną ilość turystów).

Najczęściej spotykane rodzaje animacji to:

Źródła:

  1. WWW.wikipedia.pl

  2. WWW.wymiennik.pl

  3. WWW.edu.pl

ROZDZIAŁ IV ZAWÓD- ANIMATOR

1. Typy animatorów


Animator czasu wolnego jest to stanowisko pracy w turystyce, które określa pracownika zajmującego się organizacją czasu wolnego ludzi, przebywających w ośrodkach wczasowych i turystycznych. I tak:

Kids Entertainer - animator zajmujący się grami i zabawami dla dzieci i młodzieży (najczęściej od 3 do 16 lat)

Sport Entertainer - animator organizujący, sędziujący i koordynujący rozrywki sportowe turystów

Show Entertainer - animator zajmujący się wieczornymi występami (np. karaoke, skecze, wybory miss hotelu itp.)

All-Round Entertainer - jest to animator mogący pełnić wszystkie powyższe funkcje, wszechstronny.

Żródło

1.www.wikipedia.pl.

2. Prawa i obowiązki animatora

Praca animatora opiera się przede wszystkim na dostarczaniu gościom rozrywki w różnej postaci.

Szef animatorów:

- tworzenie wraz z pozostałymi animatorami programu animacyjnego,

- monitorowanie prowadzonych zajęć przez animatorów,

- ponoszenie odpowiedzialności za stworzony projekt animacyjny przed władzami placówki,

- przypisywanie obowiązków animatorom,

- kształtowanie programu animacyjnego w językach obcych,

- promowanie programu ( plakaty, informacja, itp.).

Animator sportowy:

- zachęcanie do czynnego spędzania czasu wolnego,

- aranżacja zawodów, konkursów, zabaw sportowych,

- przestrzeganie zasad bezpieczeństwa podczas realizowanej animacji,

- aktywne uczestnictwo w wieczornym widowisku,

- pilnowanie porządku na terenie prowadzonych zajęć,

- wszechstronność w różnych dyscyplinach sportowych.

Animator dziecięcy:

- organizowanie całodniowej rozrywki dla najmłodszych ( przy basenie, na plaży, itp.),

- kreowanie wieczorków dla dzieci ( dyskoteki, przedstawienia, itp.),

- aktywny udział podczas wieczornej animacji,

- zintegrowanie z pozostałymi odpoczywającymi.

All-rounder:

- czynny udział w całym programie animacji.

Animator w ośrodku wczasowym to osoba, która zajmuje się organizacją czasu wolnego wypoczywających w najszerszym znaczeniu tego słowa. Mówiąc krótko, zajmuje się wszystkim - opiekuje się dziećmi, przygotowuje i przeprowadza wieczorne show, organizuje i prowadzi zajęcia sportowe, jak również zajmuje się public relations w ośrodku. Musi się po prostu znać po trochu na wszystkim - na dzieciach, sporcie, muzyce, aktorstwie. Pracuje zazwyczaj 6 - 7 dni w tygodniu w godz. 10 - 24 z przerwami na posiłek i odpoczynek, aczkolwiek może być ustalony dzień bez animacji, czyli dzień wolny dla animatora. Standardowy program animatora - program dzienny wygląda następująco:

Tabela 2. Program animacji

OD

DO

PROGRAM

10

10,45

aerobik lub inne formy gimnastyki porannej np. aqua aerobik

11

13

zajęcia sportowe - np. siatkówka plażowa, mini golf, piłka nożna

13

14

obiad

14

16

odpoczynek, przygotowania do wieczornego show

16

18

zajęcia z dziećmi / zajęcia sportowe

18

20

odpoczynek i/lub przygotowanie do wieczornego show

20

21

dyskoteka dla dzieci z zabawami i nagrodami

21

21,30

rozdanie nagród (dyplomów) dla zwycięzców konkurencji dziennych

21,30

22

muzyka taneczna, przygotowania do wieczornego show

22

23,30

show time

23,30

23,45

public relations czyli rozmowy z gośćmi, reklamowanie programu animacji

23,45

24

sprzątanie (sceny) po występie

Źródło: Bączek J. B., Animacja czasu wolnego, Warszawa 2008, s.8

Natomiast, gdy w miejscu wypoczynku zatrudniony jest zespół animatorów, przykładowy plan pracy w animacji czasu wolnego może być oparty na schemacie zawartym w tabeli poniżej.

Tabela 3. Plan pracy zespołu animatorów

OD

DO

PROGRAM

9,30

10

Codzienne, poranne spotkanie grupy animatorów. Omówienie programu animacji na dany dzień. Planowanie realizacji zajęć dodatkowych

10

10,30

Przywitanie gości znajdujących się na terenie ośrodka ( spacer animatorów, zawsze ta sama muzyka - good morning song puszczana z głośnika, rozmowy)

10,30

11

Streching (gimnastyka poranna). Uwaga! Wszystkie zajęcia poprzedza PR, zaproszenie do uczestnictwa, które zaczyna się zwykle 15-20 min. przed ich rozpoczęciem.

11

11,30

Kolejna część zajęć - boccie, lotki, tenis stołowy. Spokojny charakter zajęć przyciąga zarówno ludzi starszych jak i dzieci, czy też całe rodziny

11,30

12

Zajęcia taneczne w basenie (aquaplash) - ruchy animatora powtarzane są przez ćwiczących, a do podkładu muzycznego najczęściej stosowane są aktualne przeboje

12

12,30

Piłka siatkowa

12,30

13

Gra dnia, codziennie inna

13

13,45

Lunch

14

15

Próba do wieczornego show

15

15,30

Wycieczka (rowerowa, piesza i in.), piłka nożna . Planując wymienione zajęcia respektujemy zasady organizacji i bezpieczeństwa zajęć.

15,30

16

Aquagym -gimnastyka w wodzie. Pamiętamy o rozgrzewce przed ćwiczeniami właściwymi oraz o relaksacji po części głównej.

16

16,30

Waterpoplo , piłka wodna, gra zespołowa szczególnie lubiana przez mężczyzn. Obowiązuje zapoznanie z przepisami gry oraz bezpieczeństwa

16,30

17

PR, rozmowy z gośćmi, porządkowanie miejsc zajęć

17

18

Próba wieczornego show

20,30

21

Minidisco dla dzieci

21

22

Gra w bingo, pokera ,blackjack, ruletka - casino night

22

24

Wieczorne show (quiz, inne)

00

???

Dyskoteka dla dorosłych, której długość trwania zależy od liczby gości

Źródło: Litwicka P., Metodyka i technika pracy animatora czasu wolnego, Proksenia Kraków 2010, s.37-39

Oczywiście proponowane powyżej programy są tylko przykładowe i mogą ulec zmianie. Nie mniej są pewne zasady, które powinny być respektowane:

Zakres obowiązków animatora:

  1. przygotowanie merytoryczne do prowadzenia zajęć,

  2. przygotowanie sprzętu i potrzebnych pomocy oraz materiałów do realizacji zajęć,

  3. entuzjazm w trakcie realizacji programu,

  4. znajomość przynajmniej 10 zabaw i gier dla każdej grupy wiekowej,

  5. 10 pomysłów na zagospodarowanie czasu wolnego ,

  6. posiadanie odpowiednich uprawnień potwierdzonych certyfikatem,

  7. dyspozycyjność i punktualność,

  8. umiejętność sprawnego kierowania ludźmi,

  9. umiejętność szybkiego łagodzenia konfliktów,

  10. dobre planowanie,

  11. umiejętność przewidywania zdarzeń,

  12. umiejętność słuchania, prowadzenia dialogu, argumentacji, negocjacji,

  13. umiejętność sterowania grupą,

  14. odpowiedzialność za bezpieczeństwo, powierzony sprzęt,

  15. umiejętność poprawnego mówienia,

  16. komunikatywność i uprzejmość,

  17. umiejętność posługiwania się językiem obcym.

Animator rekreacji powinien znać:

  1. cele i funkcje rekreacji,

  2. warunki , od których zależy skuteczne działanie,

  3. środki i sposoby działania ( skutecznego postępowania),

  4. organizację procesu rekreacji.

Warunki, jakie powinna spełniać animacja:

  1. Animacja nie może być wulgarna, musi szanować prywatność klientów.

  2. Zapowiadany program musi być realizowany w 100%.

  3. Zajęcia powinny (muszą ) zawsze zaczynać się o tej samej porze ( godzinie).

  4. Animator zawsze i wszędzie być musi być na czas.

  5. Klient nie może czuć się obciążony zbyt dużą liczbą zajęć.

  6. Animator, tak jak i wszyscy inni pracownicy, jest do dyspozycji wszystkich gości.

  7. Wizerunek animatora jak i jego zachowanie zawsze musi być doskonały.

  8. W trakcie zajęć najważniejsze jest bezpieczeństwo klientów.

  9. Wszystkie miejsca, gdzie odbywają się zajęcia muszą być utrzymane w czystości i porządku.

  10. Animator nie może siedzieć przy barze, a w miejscu jego pracy nie mogą przebywać osoby postronne

Źródła:

1. http://www.prostaff.sk/pl/FAQ-pytania-animator-czasu-wolnego.alej, 5 maja 2010 godz. 13:30;

2. http://www.um.pabianice.pl/informator-miejski/oswiata-kultura-sport/akcje-i-programy/program-201eanimator-sportu201d-1/program-201eanimator-sportu201d, 5 maja 2010, godz.13:45;

3. http://pl.wikipedia.org/wiki/Animator_czasu_wolnego, 5 maja 2010, godz.12:15

3.Animacja sportowa

Jednym z rodzajów animacji jest animacja sportowa nastawiona na aktywny wypoczynek wczasowiczów. Obecnie animacja sportowa w turystyce przeżywa prawdziwy renesans, a rolą animacji jest zachęcenie turystów do bardziej aktywnego życia - uczestnictwo w zajęciach poprawia turystom jakość życia na wakacjach Do przeprowadzenia tego typu zajęć zobowiązany jest animator sportowy, który prowadzi zajęcia rekreacyjne i sportowe. Do zadań animatora sportowego należy wymyślanie, organizowanie i przeprowadzanie zajęć sportowych dla turystów. Każdy hotel, ośrodek posiada określone warunki do uprawiania sportu - na plaży można zorganizować siatkówkę plażową bądź piłkę nożną plażową. Te hotele, które posiadają baseny mogą sobie pozwolić na zorganizowanie koszykówki lub siatkówki wodnej, jak również pływania bądź nurkowania. Animacja sportowa może zapewnić także jazdę konno, wycieczki górskie oraz biegi orientacyjne.

Animacja sportowa dotyczy dorosłych. Dana dyscyplina sportowa nie może powtórzyć się w ciągu 14 dni. Animator sportowy może wiele, aczkolwiek organizacja jego pracy zależy przede wszystkim od właściciela danego ośrodka bądź hotelu. W oparciu o możliwości terenowe, musi skonstruować plan aktywnego wypoczynku dla swoich gości. Musi mieć też na uwadze możliwości sprzętowe, gdyż trudno jest grać w tenisa bez rakiet lub w golfa bez piłeczek. Zaraz po przygotowaniu terenu i sprzętu animator musi zatroszczyć się o odpowiednią reklamę swojego programu posługując się np. ulotkami, tablicą ogłoszeń bądź rozmową osobistą. Animator nigdy nie ma pewności ilu gości zgłosi się do udziału w danej dyscyplinie. Praca animatora do łatwych nie należy dlatego też taka osoba musi posiadać określone cechy charakteru tj. łatwość i otwartość w nawiązywaniu kontaktów, kreatywność oraz poczucie humoru. W tej pracy wymagana jest ogromna pogoda ducha i wielki optymizm. Musi być osobą spokojną .

Pomimo wielu wymagań jakie towarzyszą pracy animatora sportowego jest to praca ciekawa i przynosząca wiele satysfakcji. Praca ta rozwija wiele cech charakteru, kształtuje umiejętności językowe jak też uczy wielu umiejętności przydatnych w życiu codziennym.

Żrodła:

1. Bączek J., Animacja czasu wolnego

2. www.event.mapa.p

Przygotowując program zajęć sportowych, każdy animator powinien wykazać się wiedzą w uprzedzaniu wydarzeń. Chodzi tu szczególnie o łatwe do przywidzenia niedogodności, do których zaliczyć można : nieodpowiednią liczbę osób chętnych do udziału w ćwiczeniach, różne umiejętności, płeć uczestników oraz różnice wieku. Problemem może być też sytuacja, w której zainteresowane aktywnością sportową osoby porozumiewają się w kilku odmiennych językach. Animator nie może dać się zaskoczyć, a zajęcia powinny być przygotowane na średnim poziomie trudności, w oparciu o możliwości ludzi, a ich przebieg powinien pozwolić na komunikację werbalną lub niewerbalną.

Istnieje wielu różnych dyscyplin sportowych, które można wykorzystać w animacji. Do najbardziej popularnych (wykorzystywanych i uprawianych) w animacji sportowej zaliczamy m.in. : siatkówka plażowa, piłka nożna ( w tym również plażowa), Baccia, waterpolo, siatkówka wodna, koszykówka wodna, pływanie, nurkowanie, tenis stołowy, Darts, mini golf, badminton, bilard. .Pozwalają one nie tylko rozwinąć posiadane umiejętności, ale też wspaniale i odprężająco wypełnić czas wolny.

Ważne jest, by prowadzący zajęcia - animator znał podstawowe zasady rozgrywanych dyscyplin, a podczas sędziowania nie zapominał o poczuciu humoru oraz spontaniczności. Powinien zapamiętać wszystkich uczestników zabawy, by móc zwracać się do nich po imieniu - w celu ułatwienia sobie zapamiętania może zapisać ich imiona na kartce. Animator - sędzia komentując niektóre akcje, musi pamiętać o tym, że nie należy dowcipkować na czyjś temat, by go nie urazić. Będąc w roli sędziego powinien starać się być autorytetem. Mimo luźnej i wesołej atmosfery każdy powinien stosować się do określonych zasad i reguł wybranej aktywności, a jeśli wśród uczestników pojawi się konflikt, należy ogłosić akcję „bez punktu” lub powtórkę.. Animator może dołączyć do gości i grać z nimi, ale powinien pozostać bezstronny, dopingować drużynę słabszą i nie dopuścić, by naśmiewano się ze słabiej sobie radzących.

W przypadku zajęć sportowych mogą zdarzyć się mniej lub bardziej poważne wypadki. Prowadząc więc różnego typu zajęcia należy zawsze mieć pod ręką apteczkę, ponieważ nigdy nie wiemy co może się wydarzyć nawet przy zachowaniu wszystkich środków ostrożności. Animator powinien wiedzieć jak opatrzyć proste rany, nie powinno stanowić problemu także poradzenie sobie ze skręceniami czy zwichnięciami.. Musi być przygotowany na ewentualność opatrzenia takich przypadków i udzielenia pomocy w każdej sytuacji, szczególnie jeśli chodzi o dzieci, gdy są pod jego opieką.

Przeprowadzenie zajęć sportowych wiąże się z podziałem uczestników na drużyny. Wyróżnić je możemy biorąc pod uwagę na przykład: płeć ( drużyna damska, męska, mieszana), wiek( młodzieżowa grupa, dzieci, dorośli oraz drużyna mieszana), czy też stopień umiejętności ( grupa początkująca lub zaawansowana).

Zajęcia ruchowe mogą odbywać się w pomieszczeniach zamkniętych (hala sportowa, sala gimnastyczna) i na wolnym powietrzu (boisko o nawierzchni trawiastej , piaszczystej, asfaltowej lub żużlowej).

W pomieszczeniach zamkniętych przy formach pościgowych należy ograniczyć teren, oddalając miejsce zabaw i gier od przyrządów i ścian. Przy doborze zajęć ruchowych przeprowadzanych na wolnym powietrzu musimy brać pod uwagę nawierzchnię boiska, porę roku oraz warunki atmosferyczne.

Zadaniem animatora jest czuwanie nad odpowiednim natężeniem gry. Natężenie gry zmienia się w rewanżu lub na następnym treningu poprzez: zwiększenie lub zmniejszenie czasu gry, ilości powtórzeń; zmianę wymiarów boiska lub dystansu do pokonania; uproszczenie lub zaostrzenie przepisów; zmianę w rozmieszczeniu przeszkód do pokonywania; wprowadzenie lub zlikwidowanie przerw na odpoczynek; zmniejszenie lub zwiększenie liczby zawodników bez zmiany wymiarów boiska.

Warto pamiętać, że odpowiednie zachęcanie do uczestnictwa w zajęciach sportowych przykuwa większe zainteresowanie, co powoduje też wzrost osób biorących w nich udział. Przykazania turysty na wakacjach:

1. Wysiłek fizyczny traktujemy jako przyjemność a nie obowiązek.

2. Sport daje nam same korzyści.

3. Sport daje możliwość sprawdzenia samego siebie.

4. Wysiłek fizyczny polepsza nasze zdrowie i kondycję.

5. Sport umożliwia nam zapomnienie o rzeczywistości.

6. Za pośrednictwem sportu możemy nawiązać nowe znajomości.

ROZDZIAŁ V ZASADY PRACY ANIMATORA

  1. Jak się ubrać do pracy?

Zadaniem animatora jest zajęcie czasu wolnego dla osób przybyłych w hotelu, ośrodku wypoczynkowym, wczasowym itp. W hotelach wyższej klasy animator z reguły dostaje własny uniform, który musi nosić niezależnie od zajęć które prowadzi (czy to gra w siatkówkę czy wieczór zapoznawczy). Ale co wtedy, gdy ośrodek czy hotel nie wyposaży go we własny strój? Animator to człowiek który aktywnie spędza czas razem z ludźmi, musi więc umieć dostosować się do każdej sytuacji i ubierać się adekwatnie do prowadzonych przez siebie zajęć, nie będzie przecież grał w piłkę w garniturze.

Sposób, w jaki się ubieramy wpływa na to, jak jesteśmy postrzegani przez innych. Nie ma w tym nic osobistego, to tylko interesy. Ogólnie jednak istnieje kilka zasad, które pomogą stylowo ubrać się do pracy:

* nigdy nie zakładamy rzeczy brudnych, pogniecionych i podartych,

* ubranie musi być dobrze dopasowane - nie za duże i nie za małe,

* klasyka sprawdza się w każdym zawodzie.

Kultura i aparycja w każdej pracy, nie tylko w zawodzie animatora , ma kluczowe znaczenie. Nie tylko, aby zjednać sobie ludzi , ale również dla własnego dobrego samopoczucia starajmy się zawsze ubierać stosownie do okazji. Uwzględnijmy także to, z kim się spotykamy. Pamiętać należy , że ok. 75% wszystkich informacji ze świata zewnętrznego dociera do nas poprzez zmysł wzroku, poza tym mamy skłonność do dokonywania ostatecznej oceny drugiej osoby na podstawie tego, jak ona wygląda, oraz na tej postawie określamy również cechy charakteru. Bez wątpienia to co na siebie założymy ma ogromne znaczenie i decyduje o tym, jak będziemy odbierani. Animator, wywierający pozytywne wrażenie, jest łatwiej akceptowany, bez problemów nawiązuje kontakty, jest bardziej pewny siebie i skuteczniejszy w działaniu Wizerunek to nie tylko ubiór, to również predyspozycje, kompetencje, wiedza, sposób myślenia o sobie, to także umiejętność porozumiewania się z innymi, sposób mówienia, zwięzłe formułowanie myśli, ton głosu, gestykulacja, kontakt wzrokowy, mimika, a także dbałość o własna reputację.

Źródła:

http://www.eliteagency.com/anipl.htm wejście: 04.05.10 godz. 15:27

http://www.e-hotelarz.pl/artykul/17258/Animator_czlowiek_z_bajki.html wejście: 04.05.10 godz. 15:46

2. Jak się zachować w pracy?

Kreatorzy wizerunku twierdzą, że pierwsze wrażenia można zrobić tylko raz! W naukach psychologicznych pierwsze wrażenie łączy się z tzw. efektem aureoli zachodzącym wówczas, gdy wrażenie jakie wywieramy na nowo poznanej osobie jest korzystne - człowiek zadbany i uśmiechnięty sprawia wrażenie inteligentnego i kompetentnego. Przeciwieństwem tego zjawiska jest efekt rogów, gdy pierwsze wrażenie sprawia, że nasz rozmówca skłania się do przypisania nam negatywnych cech.

W nowoczesnym biznesie dużą wagę przywiązuje się do zasad dobrego wychowania, a reguły poprawnego postępowania powinny być wykorzystane z pożytkiem w kontaktach międzyludzkich, w kręgu znajomych i w pracy. Formy towarzyskie, podobnie jak wszystkie inne procesy społeczne, podlegają nieustannym zmianom. Są one podporządkowane dynamicznym procesom i stanowią odbicie systemów wartości obowiązujących w społeczeństwie i kulturze. Aby być w zgodzie z zasadami dobrego wychowania, trzeba mieć poczucie potrzeby właściwego zachowania w każdym miejscu, w każdej sytuacji.

Pierwszą instytucją, która uczy zasad dobrego zachowania, jest rodzina. Niestety, coraz mniej rodzin przekazuje swoim dzieciom dobre maniery, i to z różnych względów. Dużą i niezaprzeczalną rolę w uczeniu savoir-vivre'u odgrywa szkoła, która przecież nie tylko kształci, ale też wychowuje. To ona, wpajając zasady właściwego zachowania, pomaga w zdobyciu dobrych manier, które są konieczne na co dzień, stanowią bowiem wyraz szacunku, taktu i respektowania potrzeb naszych bliźnich.

Formy dobrego zachowania niejednokrotnie mogą pomóc w życiu prywatnym i zawodowym. Mając na uwadze tak liczne zalety obycia towarzyskiego , możemy oczekiwać, że zdobyta wiedza i umiejętności pozwolą nam swobodniej poruszać się na nowych drogach. Postępowanie ludzi we wzajemnych kontaktach regulują normy prawne, moralne i obyczajowe, które zmieniły się i zmieniają wraz z rozwojem cywilizacyjnym.

W regułach obyczajowych wyróżnia się zasady dobrego wychowania, które obejmują takie zachowanie człowieka, jak:

  1. Postępowanie w życiu codziennym, np. witanie się, siadanie, wstawanie, pozdrawianie, przedstawianie, tytułowanie, przyjmowanie gości i interesantów.

  2. Odpowiednie zachowanie w miejscu pracy.

  1. Umiejętne prowadzenie rozmowy, zachowanie się przy stole, zorganizowanie miejsca pracy itd.

  2. Dbałość o ubiór, czystość i higienę.

  3. Umiejętność opanowania niechęci i uprzedzenia, nie ujawnianie złego humoru oraz postępowanie zgodnie z takim cechami jak: dyskrecja, umiejętność słuchania, punktualność, słowność, skromność, uprzejmość itp.

Naszą wizytówką jest kultura osobista obejmująca sposoby postępowania, postawy, poglądy, myśli i uczucia. Jest to wewnętrzny głos, który mówi nam jak się zachować w danej sytuacji. Na kulturę osobistą składa się wiele elementów, m.in. sposób myślenia, inteligencja, wrażliwość emocjonalna, empatia, zrozumienie, tolerancja, umiejętność słuchania innych, taktowne zachowanie się, dobre maniery, nie naruszanie godności innych. Kultura osobista obowiązuje zawsze, wszędzie i wobec każdego. Człowiek kulturalny wie jak się zachować, by nie sprawić przykrości innym, choćby różnili się od niego w wieloraki sposób.

  1. 0x08 graphic
    Jak korzystać z mowy ciała?

Umiejętność odpowiedniego wykorzystania mowy ciała może mieć znaczny wpływ na łatwość nawiązywania kontaktów, atrakcyjność i pozytywny nastrój. Nie ma jednej konkretnej zasady jak korzystać z mowy ciała. To co robisz może zostać różnie zinterpretowane w zależności od kontekstu i osoby, z którą akurat rozmawiamy. Mowa ciała to cenna umiejętność która przydaje się w biznesie ale również ułatwia życie codzienne.

0x08 graphic
0x08 graphic
Antropolog Albert Merabian odkrył, że w procesie komunikacji interpersonalnej tylko 7% informacji przekazują słowa, 38% brzmienie głosu, a 55% mowa ciała. Mowa ciała obejmuje między innymi: sposób mówienia, sposób oddychania, postawę ciała, gesty, mimikę, ubiór, ton i brzmienie głosu. Tym bardziej należy przywiązać uwagę tym aspektom ponieważ w tworzeniu pierwszego wrażenia 90% opinii o innych ludziach powstaje w ciągu pierwszych 90 sekund. Należy pamiętać o tym, że gesty muszą iść zawsze w parze ze znaczeniem słów dobierając do tego odpowiednią modulację głosu w przeciwnym wypadku zostaniemy odebrani negatywnie. Mowa ciała to w pewnym stopniu psychologiczna walka między nadawcą a odbiorcą o to czy uda nam się go oczarować, przypodobać mu się. Mowa ciała ma istotne znaczenie w nawiązaniu i utrzymywaniu relacji z rozmówcą. Z obserwacji wynika, że osoby które wchodzą w pozytywną relację, zaczynają zachowywać się podobnie, siedzą w takiej samej pozycji, wykonują podobne gesty a nawet w takim samym tempie oddychają. Człowiek jest na tyle elastyczną istotą, że potrafi z obserwacji reakcji drugiej osoby dostosować się do niej swoim zachowaniem. Czasem jest już za późno dlatego też początkowe rozmowy są stonowane i ostrożne by żadna ze stron nie popełniła szybkiego błędu.

Mowy ciała uczymy się przez całe nasze życie a i tak poznajemy jej fenomen tylko w pewnym stopniu. Możemy być jedynie coraz lepsi m.in. poprzez samokontrolę. Mowa ciała jest wielką sztuką. Należy z niej korzystać umiejętnie a wręcz subtelnie a przyniesie nam wymierne skutki.

Źródła:

  1. A. Pease, Mowa ciała: jak odczytywać myśli innych ludzi z ich gestów, wyd. Jedność, 2005

  2. http://www.szkolenia.miasta.pl/mowaciala.html 1 maj 2010 godz. 8:00

  3. http://supermozg.gazeta.pl/supermozg/1,97454,7445643,Co_i_jak_mowi_twoje_cialo_.html 3 maj 2010 12:30

Podstawowe kroki korzystania z mowy ciała :

1. Pamiętaj, aby zmienić język ciała musisz mieć świadomość jego istnienia. Zwróć uwagę na sposób w jaki siedzisz, stoisz, trzymasz ręce, nogi, co robisz, gdy z kimś rozmawiasz. Najlepiej, gdy nabędziesz praktyki ćwicząc przed lustrem. Takie ćwiczenia dadzą ci dobry pogląd na to, jak postrzegają cię inni i pozwolą wypróbować niektóre zachowania nim pokażesz je światu.

2. Obserwuj przyjaciół, gwiazdy filmowe lub innych ludzi, o których myślisz, że mają dobrze rozwiniętą mowę ciała. Staraj się wykorzystać to, czego możesz się od nich nauczyć.

3. Nie krzyżuj ramion ani nóg - prawdopodobnie słyszałeś już, że nie powinieneś krzyżować ramion, ponieważ odgradzasz się w ten sposób od otoczenia. To samo tyczy się nóg. Trzymaj ręce i nogi w pozycji otwartej.

4. Utrzymuj kontakt wzrokowy, ale nie gap się - jeśli rozmawiasz z kilkoma osobami naraz, utrzymuj z każdą z nich kontakt wzrokowy, żeby podtrzymać rozmowę i sprawdzić, czy cię słuchają. Zbyt intensywny kontakt wzrokowy może spłoszyć ludzi, brak kontaktu sprawi, że wydasz się mało pewny siebie. Jeśli nie ćwiczyłeś wcześniej utrzymywania kontaktu wzrokowego, na początku może ci się to wydawać trochę trudne i przerażające, ale pracuj nad tym, a na pewno do tego przywykniesz.

5. Rozluźnij ramiona - gdy czujesz się spięty, napięcie to w widoczny sposób ujawnia się w twoich ramionach. Mogą się one odrobinę podnieść i przesunąć do przodu. Spróbuj się zrelaksować. Potrząśnij ramionami i delikatnie przesuń je do tyłu.

6. Przytakuj, gdy inni mówią - raz na jakiś czas skiń głową na znak tego, że słuchasz. Nie staraj się z tym jednak przesadzać.

7. Nie garb się, siedź prosto - ale w sposób zrelaksowany, nie spięty.

8. Nachylaj się, ale nie za bardzo - jeśli chcesz pokazać, że jesteś zainteresowany rozmową, nachyl się w stronę rozmówcy. Jeśli chcesz pokazać, że jesteś zrelaksowany i pewny siebie, odchyl się odrobinę. Nie nachylaj się jednak zbyt mocno, bo inni odniosą wrażenie, że desperacko szukasz czyjejś akceptacji. Zbytnie wychylanie się do tyłu sprawi, że ludzie odbiorą cię jako aroganckiego i zdystansowanego.

9. Uśmiechaj się i śmiej - rozchmurz się, nie bierz siebie zbyt poważnie. Zrelaksuj się odrobinę, uśmiechaj się i śmiej, gdy ktoś mówi coś śmiesznego. Ludzie będą bardziej skłonni, żeby cię słuchać, jeśli będą odbierać cię jako pozytywnie nastawionego. Nie śmiej się jednak pierwszy ze swoich własnych żartów, zdradzisz w ten sposób swoje zdenerwowanie. Uśmiechnij się, gdy zostajesz komuś przedstawiony, ale nie „przyklejaj” uśmiechu do twarzy, wydasz się wówczas nieszczery.

10. Nie dotykaj twarzy - dotykanie twarzy ujawnia twoje zdenerwowanie, może również rozpraszać słuchaczy i innych uczestników rozmowy.

11. Trzymaj głowę podniesioną do góry - nie wpatruj się w ziemię, żeby nie sprawić wrażenia niepewnego i zagubionego. Trzymaj głowę uniesioną do góry, a oczy skierowane na horyzont.

12. Zwolnij trochę - ma to zastosowanie do wielu sytuacji. Wolniejszy chód nie tylko sprawi, że wydasz się bardziej spokojny i pewny siebie, ale pozwoli ci również zmniejszyć stres, który odczuwasz. Jeśli ktoś cię zawoła, zamiast nerwowo wykręcać kark w jego kierunku, obróć się spokojnie.

13. Nie wierć się - staraj się unikać, wyeliminować lub zmienić niespokojne ruchy i tiki nerwowe, takie jak potrząsanie nogą lub stukanie palcami w stół. Sprawisz wrażenie zdenerwowanego, a jeśli robisz coś w międzyczasie, wiercenie może cię dekoncentrować. Opanuj swoje ruchy. Postaraj się zrelaksować, zwolnić i skupić na nich uwagę.

14. Rozważniej używaj rąk - zamiast nerwowych ruchów rękoma, czy naciągania twarzy, użyj ich do zakomunikowania tego, co chcesz powiedzieć. Używaj rąk, gdy coś opisujesz oraz jeśli chcesz podkreślić wagę tego, o czym akurat mówisz. Nadużywanie rąk może być jednak rozpraszające. Nie pozwól rękom ciężko opadać, panuj nad nimi.

15. Trzymaj niżej drinki - nie trzymaj drinka naprzeciw klatki piersiowej. W zasadzie nie trzymaj niczego naprzeciw serca, inaczej będziesz sprawiać wrażenie osoby wzbudzającej dystans. Opuść szklankę, lepiej trzymaj ją w okolicy nóg.

16. Nie stawaj zbyt blisko - znajdujący się blisko nas rozmówcy wprawiają nas w zdenerwowanie. Pozwól ludziom zachować ich osobistą przestrzeń, nie naruszaj jej.

17. Lustro - często, gdy dobrze dogadujemy się z drugą osobą, nieświadomie zaczynamy odzwierciedlać jej zachowania. Oznacza to, że stajemy się jakby lustrem dla niektórych elementów jej mowy ciała. Żeby poprawić jakość kontaktu z drugim człowiekiem, możesz wypróbować odrobinę „odbijania aktywnego”. Jeśli rozmówca nachyli się trochę, możesz również nachylić się w jego stronę. Jeśli trzyma ręce na udach, ty możesz zrobić to samo. Nie reaguj jednak zwierciadlanym odbiciem na każdy ruch rozmówcy. To na pewno wyda się dziwaczne!

18. Zachowaj pozytywne nastawienie - staraj się zachować pozytywny, otwarty i zrelaksowany stosunek do otaczającego cię świata. To jak się czujesz jest widoczne w twoim języku ciała i może mieć dla niego kolosalne znaczenie.

10 błędów w mowie ciała

Mówimy, lecz nie zawsze jesteśmy rozumiani tak, jakbyśmy tego chcieli. Wina nie zawsze leży w słowach. Bywa, że nasz komunikat psuje mowa naszego ciała, nie zawsze adekwatna do sytuacji, często zdradzająca inne zamiary niż te, które chcemy przekazać. Nie myślimy o tym często. Zwykle zaczynamy przejmować się językiem naszego ciała w związku ze spotkaniami biznesowymi lub koniecznością wystąpień publicznych. Wtedy niejednokrotnie odkrywamy, że są w nim rzeczy, które robimy źle. Ale na mowę ciała warto zwracać uwagę również prywatnie. Są gesty, które mówią więcej niż słowa.

1. Zacznijmy od postawy. Nie garb się! To pierwsza rzecz, na którą ludzie zwrócą uwagę. Od dziecka mówią nam by trzymać się prosto i rzeczywiście coś w tym jest. Zgarbiona postawa kojarzy się z niepewnością. Nawet jeżeli nie jest wynikiem naszych obaw, tak właśnie jest odczytywana. Nasza wyprostowana sylwetka daje ludziom do zrozumienia, że jesteśmy pewni siebie i panujemy nad sytuacją. Pamiętajmy by trzymać się prosto, ale niech będzie to postawa naturalna. Jeśli wyglądamy, jakbyśmy połknęli kij od szczotki, również nie zrobimy dobrego wrażenia. Nadmierna sztywność kojarzy się ze stresem. Wszelkie objawy napięcia komunikowane ciałem: sztywne nogi, ręce, szyja odkrywają naszą obawę. W naturalnej sytuacji komunikacyjnej, związanej z jakimś zaangażowaniem w nawiązywanie porozumienia, ciało ludzkie jest energiczne lecz rozluźnione, jest wypadkową napięcia i zrelaksowania towarzyszącego miłym kontaktom społecznym - mówi Monika Braun - Bereś, wykładowca komunikacji oraz metod prezentacji osobistej na Uniwersytecie Wrocławskim.

2. Patrz rozmówcy prosto w oczy...Nasze oczy wyrażają więcej niż jakakolwiek inna część ciała. W naszym spojrzeniu drugi człowiek może odczytać zainteresowanie, miłość, gniew. Nie ma drugiego tak źle widzianego zachowania jak unikanie patrzenia rozmówcy prosto w oczy. To właśnie dzięki oczom nawiązujemy kontakt z drugim człowiekiem. Unikanie wzroku, uciekanie nim na boki, nasz rozmówca odczyta jako brak zainteresowania, oznakę znudzenia lub nieszczere zamiary. Kiedy prowadzisz rozmowę twoje argumenty będą z pewnością celniejsze jeśli będą kierowane w twarz twojego rozmówcy, a nie w sufit lub w podłogę.

3. ...ale bez przesady...Pamiętajmy jednak, że na ciągłe wbijanie wzroku w jedną osobę mogą sobie pozwolić tylko zakochani. Występując publicznie przenośmy spojrzenie na różne osoby, a prowadząc ważną rozmowę zawodową od czasu do czasu przewróćmy oczami w inną stronę. Przeciągłe spojrzenia bywają bowiem krępujące i odczytywane są jako oznaka agresji lub zainteresowania seksualnego.

4. Nie zamykaj się. Często mamy problem, co zrobić z naszymi rękoma, i to nie tylko kiedy musimy gdzieś wystąpić. Podstawowy błąd to zaplatanie rąk na wysokości piersi. Taka zamknięta postawa robi bardzo złe wrażenie. Podobnie jak chowanie rąk w kieszeniach lub trzymanie ich za plecami. Siedząc, zdarza nam się schować dłonie pod uda. W wystąpieniach ludzie często zaciskają ręce na wysokości kroku. To wszystko bardzo źle wygląda. Aby wzbudzić w ludziach zaufanie musimy zachować otwartą pozycję. Nie da się tego zrobić bez otwartych dłoni. Pamiętajmy by trzymać je w jak najbardziej naturalny sposób i jak najczęściej ukazywać ich wnętrze rozmówcy. Otwarta dłoń oznacza otwartą postawę i uczciwe zamiary. Nigdy nie zaciskajmy pięści, chyba że tym gestem chcemy coś dobitniej podkreślić.

5. Nie udawaj śledzia. Od uścisku dłoni często zaczynają się nasze znajomości. Warto zrobić więc dobre wrażenie. W kontaktach biznesowych, często będzie to jedyny kontakt przez dotyk. Dajmy więc drugiemu człowiekowi do zrozumienia, że jesteśmy osobami pewnymi siebie, które wiedzą czego chcą. Nie podawajmy pod żadnym pozorem tzw. śledzia. Uścisk dłoni powinien być silny i pewny. Takiego uścisku każdy oczekuje. Pamiętajmy jednak by nie przesadzić z mocą uciskową i nie potrząsajmy ręką drugiej osoby na wszystkie strony. To może wprawić ją w niepotrzebne zażenowanie.

6. Nie bój się gestów. W codziennych rozmowach raczej nie mamy problemów z gestykulacją, chociaż nie jesteśmy w tym tak dobrzy jak mieszkańcy krajów południowych. Jednak gdy przychodzi do wystąpień publicznych, często zupełnie o nich zapominamy. Zwykle wynika to z naszego skrępowania i tak właśnie jest to odczytywane. A pomoc rąk w opisie jakiś zjawisk bywa bezcenna. To, co chcemy przekazać nabierze kształtów i znaczeń. Ręce, lepiej niż słowa opiszą wielkości, odległości, położenie, a nasza prezentacja będzie żywsza i bardziej interesująca.

7. Uwaga na nerwowe gesty. Każdy z nas ma takie zachowania, które powracają jak bumerang, kiedy jesteśmy zdenerwowani. Osoba zdenerwowana jest odbierana jako mniej wiarygodna. Jeśli złapiemy się na powtarzaniu takich gestów jak bębnienie palcami w stół, bawienie się różnymi przedmiotami, wykonywanie dziwnych małych ruchów ręką, popracujmy nad ich wyeliminowaniem. Zacznijmy od uświadomienia sobie, co jest naszym nerwowym gestem i kontrolujmy, by gestów tych nie wykonywać. W końcu unikanie ich wejdzie nam w krew. Blokowanie oddechu widzialne poprzez unoszenie ramion, zamieranie w bezruchu lub nadmierna gestykulacja, drobne, mechaniczne ruchy palców i stóp, dreptanie w miejscu, chwianie się, to wszystko objawy wycofania - twierdzi Monika Braun - Bereś. Złe wrażenie robi także ciągłe poprawianie ubrania, które także może być oznaką naszej nerwowości. Nasz rozmówca lub publiczność może odnieść wrażenie, że jesteśmy nieprzygotowani albo, że czujemy się niekomfortowo.

8. Nigdy nie rób tego przy twarzy. Zasłanianie dłonią ust, to jedna z najgorszych rzeczy, jakie możesz wykonać podczas rozmowy. Jeśli zasłaniasz usta a twój kciuk naciska szczękę, to znaczy, że kłamiesz, masz coś do ukrycia. Wielu ludzi próbuje zniwelować ten gest, udając kaszel. Drapanie się po szyi, to znak wyrażający niepewność. Wkładanie palca do ust oznacza z kolei, że czujemy iż wywierana jest na nas presja. Nie ma jednak bardziej ostentacyjnego gestu w okolicach twarzy niż podpieranie głowy ręką. Dajemy w ten sposób do zrozumienia, że jesteśmy znudzeni. Jeśli nie chcemy, by nasz rozmówca domyślił się tego wszystkiego, trzymajmy ręce z daleka od twarzy.

9. Twarz zdradza wszystko. Nawet jeśli uda nam się zapanować nad postawą i ruchami swojego ciała, mimika naszej twarzy i tak zdradzi wszystko. Twarz to miejsce gdzie najpełniej odbija się nasz nastrój i, na które nasz słuchacz czy rozmówca patrzy przede wszystkim. Mimika ujawnia nasze uczucia, a przecież są sytuacje, w których chcielibyśmy je utaić. Ludzie wierzą bardziej w to, co widzą niż w to , co słyszą. Oczywiście nie jest łatwo udawać zadowolenie, kiedy jesteśmy w ponurym nastroju. Nie zawsze da się oszukać naturę. Ludzie często wyczuwają, że uśmiech przyklejony do twarzy jest sztuczny. Warto jednak ćwiczyć różne elementy mimiki, jak zadowolenie, zaskoczenie, wyraz zainteresowania, a nawet smutek. Stań przed lustrem i spróbuj odtworzyć różne reakcje twarzy. Umiejętność kontrolowania jej wyrazu może stać się bezcenna, przede wszystkim w naszych kontaktach zawodowych.

10. Trzymaj dystans na dystans. Zbyt szybkie i nadmierne spoufalanie się może przynieść rezultaty odmienne od zamierzonych. Zwłaszcza na polu zawodowym. Poklepywanie partnera biznesowego po plecach nie jest najlepszym sposobem na zyskanie jego zaufania. Zbytnie nachylenie ku rozmówcy i kontakt fizyczny to nie najlepszy pomysł. Są jednak sfery życia, w których zachowywanie nadmiernego dystansu nie będzie mile widziane. W luźnych kontaktach z przyjaciółmi możemy sobie pozwolić na dużo większą swobodę. A jeśli pragniemy oczarować jakąś osobę, mur dystansu na pewno nam w tym nie pomoże, wręcz zniechęci ją do nas. Gdy chcemy kogoś sobą zainteresować, nie bójmy się bliskości. Każda przesada jest błędem. Tym, o czym mówimy, rządzi biologia i głębokie uwarunkowania ewolucyjne i kulturowe. Wbrew pozorom racjonalne myślenie niewiele ma z tym wspólnego. Do nieporozumień między ludźmi prowadzą wszystkie gesty nieadekwatne do sytuacji, miejsca, czasu i odbiorcy. Czytelny komunikat jest spójny i odpowiedni do okoliczności .

  1. Jak mówić do turystów?

Turysta to typ odwiedzającego, którego wyjazd trwa przynajmniej jedną noc i którego główny cel przyjazdu może być zakwalifikowany do jednej z trzech wymienionych grup:
1. czas wolny i wakacje (regeneracja sił fizycznych i psychicznych),
2. interesy i sprawy zawodowe (konferencje, kongresy, targi itp.),

  1. inne cele turystyczne (religia, ratowanie zdrowia, udoskonalanie duszy, rodzina).

Trzeba jednak pamiętać, że turystyka taka będzie znacznie ciekawsza i milej wspominana, gdy prowadzić ją będą wykwalifikowane osoby takie jakimi są animatorzy.

Po krótkim nakreśleniu kim jest turysta przechodzimy do głównego pojęcia jakim jest osoba animatora i sposób porozumiewania się animatora z turystami.

Otóż animator musi mieć bardzo wyraźny, donośny głos o miłym zabarwieniu. Musi mówić w ten sposób aby zaciekawić słuchaczy, ponieważ przekaz animatora odzwierciedla jego intencje. Trzeba do turysty mówić językiem prostym, ale zrozumiałym. Animator powinien mieć umiejętność ciekawego opowiadania i zagajenia do turysty tak aby zachęcić go do słuchania i włączenia się do dyskusji.

Aby skutecznie mówić do turystów należy:

· wyraźnie wymawiać słowa,

· unikać zbyt szybkiego mówienia,

· podkreślać głosem te informacje, które chcemy aby turyści na pewno zapamiętali,

· w przypadku używania obcych nazw czy skrótów należy wyjaśnić znaczenie ich treści,

· mówiąc do turystów podać trzeba przykłady, które wspierają i uzasadniają prawdziwość przekazywanych informacji,

· należy korzystać z ilustracji, schematów, tabel pamiętając, że istnieją między ludźmi znaczne różnice w zakresie preferencji i sposobów odbioru informacji,

· można wprowadzać w celu rozładowania napięcia czy konfliktu dowcip lub anegdotę,

· należy unikać gestów, mimiki i postawy ciała, które rozmówca może uznać jako przejaw lekceważenia.

Z występami publicznymi na pewno spotka się każdy animator, dlatego też należy je starannie przygotować - radzi Patrycja Litwicka.

Etapy planowania wystąpienia publicznego:

  1. Jak się zachować na scenie?

Najważniejszym zadaniem jest wykreowanie postaci scenicznej. Dlatego zanim zagramy rolę powinniśmy pamiętać, że wszelkie zachowania się na scenie powinny być usprawiedliwione, umotywowane. Czyli, jak coś robimy to musimy wiedzieć, po co.

Mamy pokazać konkretną osobę, która czegoś chce, coś czuje, coś ją smuci lub śmieszy, potrzeba szczerości w przekazywaniu uczuć. Na scenie mamy żyć i wzruszać się uczuciami postaci, którą kreujemy. Przy czym na scenie nie może być bladego odbicia życia. Postać musi być wyrazista. Zasadniczo na scenie ma panować prostota.

Na scenie należy unikać rutyny.

Powinniśmy wiedzieć, co mamy mówić i jakie ruchy wykonywać. A to może prowadzić do zachowania wymuszonego, machinalnego. Natomiast grać żywo, nieoczekiwanie, przypadkowo - słowem: mamy być, jak żywy człowiek a nie lalka.

Wyraźnie ukazać sens swoich zachowań.

Podstawową cechą działania ludzi jest motyw. Ludzie coś robią, bo jest jakaś przyczyna. Jak pada deszcz, to zamykają okno. Tak samo przebywając na scenie nie tylko trzeba wiedzieć, co mamy mówić i robić, ale znać cel działania, wiedzieć, po co to robimy. Ponadto, mamy wiedzieć w jakich okolicznościach wykonujemy działanie. Gdy to wiemy próbujemy dobrać różne formy zachowania i wybieramy najlepszą.

Wewnętrzne motywy

Mamy na scenie odtworzyć działania postaci, ale, co o wiele ważniejsze, mamy ukazać wyraźnie wewnętrzne pobudki, zamiary. Np. aby śmiech nie był pusty i fałszywy nie wystarczy odtworzyć na scenie wyrazu twarzy i dobrać głosu, który przypomina śmiech. Dopóki nie przypomnimy sobie lub nie znajdziemy w otoczeniu tego, co nas śmieszy, nasz śmiech, choćby technicznie poprawny, będzie tylko formalny i nieszczery. Natomiast, gdy przypomnimy sobie przyczynę i skupimy się na tym śmiesznym obiekcie to można być pewnym, ze także fizyczne cechy śmiechu się pojawią. Podobna sytuacja jest z płaczem, krzykiem, smutkiem, zaskoczeniem i innymi uczuciami.

Cel działań i zachowań aktorskich

Jesteśmy na scenie po coś i aż do uzyskania danego efektu.

Działanie sceniczne polega na szeregu małych działań, które zmierzają do osiągnięcia przez nas jakiegoś celu. Wchodzimy na scenę, bo czegoś pragniemy i musimy wiedzieć, czego pragniemy. Następnie, zanim osiągniemy ten cel musimy dokonać wielu reakcji na nieoczekiwane wydarzenia, które bardziej czy mniej zbliżają go do tego celu.

Wewnętrzne skupienie i kontrola w rozluźnionej formie

Powinniśmy wiedzieć, co mamy robić na scenie. W swym wnętrzu postanawiamy sobie, czym będziemy się zajmowali i staramy się , jak najbardziej na tym skupić.

Rzeczywiste zjawiska mają wywoływać rzeczywiste reakcje.

Trzeba naturalnie przygotować się dodatkowo na inne nieoczekiwane wydarzenia. Jeśli np. podczas podchodzenia do okna na scenę wbiegnie kot, który nie powinien się tam znaleźć, ale się znalazł. To nie możesz, pragnąc, jak najszybciej zamknąć okno, przydepnąć go, bo na próbach nie było kota. To niezgodne z prawdą, kot jest i musisz wziąć to też pod uwagę.

Prawdopodobieństwo życiowe

Mamy wykonywać działania w sposób prawdopodobny życiowo. To znaczy tak reagować na rzeczywiste i umowne obiekty, jak to się robi w życiu. Nie dopuszczalne jest byśmy widząc jakiś obiekt udawali, że go nie widzimy.

Sugestywna motywacja

Widać tu dokładnie na czym polega nasze zadanie. Nasza motywacja, czyli zamiar musi być sugestywny, prawdopodobny i szczery.

Przystosowanie

a) działanie - co robię?

b) chcenie - po co to robię?

c) przystosowanie - jak to robię? [forma, sposób]

Dwa pierwsze działania wykonujemy świadomie - wiemy, co chcemy zrobić i wiemy dlaczego - natomiast trzeci element wykonujemy nieświadomie - przystosowujemy się do nieoczekiwanych okoliczności.

Pierwszym zadaniem jest ustalenie celu i kolejnych działań, które do niego prowadzą. Drugim zadaniem jest znalezienie przystosowań - czyli jak będziemy się zachowywali w trakcie kolejnych nieoczekiwanych okoliczności, stojących na drodze do celu.

Znalezienie przystosowań jest oczywiście w całym działaniu najtrudniejsze, ale i najciekawsze. Aby się przystosować powinniśmy wiedzieć, jaką mamy koncepcje postaci.

Co robić z ciałem podczas bycia na scenie?

Głowa w grze:

Zmiana położenia głowy oznacza wewnętrzną przemianę człowieka. Położenie głowy oznacza jaki jest stosunek człowieka do człowieka.

Głowa podnosi się, opuszcza i pozostaje normalną. Ponadto, pochyla się do rozmówcy, odwraca się od niego i zwraca się prosto do niego.

Odwrócenie głowy od przedmiotu zawsze towarzyszy uczuciom związanym z poczuciem samego siebie - uczuciom egoistycznym;

Opuszczona, pochylona w stronę przeciwną od przedmiotu - podejrzenie;

Naturalna, pochylona w stronę przeciwną - ocena, zmysłowość; Podniesiona, pochylona w stronę przeciwną - duma, buta;

Pochylenie głowy w stronę przedmiotu świadczy o uczuciach związanych z zapomnieniem samego siebie

Opuszczona, pochylona w stronę przedmiotu - szacunek;

Naturalna, pochylona w stronę przedmiotu - czułość;

Podniesiona, pochylona w stronę przedmiotu - ufność.

Ręka

Co robię z rękoma? „Wyobraźcie sobie, że macie przed sobą kule i gładzicie ja we wszystkich kierunkach - a wtedy gesty wasze będą płynne i zaokrąglone.

Ręka dzieli się na trzy duże działy: od barku do łokcia, od łokcia do kiści i kiść do końca palców;

Ruchem łokcia ukazujemy, jakiego rodzaju jest nasze uczucie; Łokieć ukazuje stosunek do kogoś; Zbliża się do ciała w związku z pokorą; oddala się od ciała w związku z dumą;

Łokieć to dusza ręki; Łokieć jest wskaźnikiem naszego ja;

Ręce pod boki - rozdmuchiwanie swego ja.

Sine manu eloquentia nulla - bez rąk nie ma elokwencji

Dłoń w ręce jest najważniejszym wyrazicielem umysłu; Za pomocą rąk można zrozumieć jakie uczucie kieruje człowiekiem: czy chce dać, czy wziąć; odepchnąć czy uszanować, zawołać, czy odegnać.

Tym, którzy cię oglądają na scenie należy się spora porcja uwagi. Zacznij od pozdrowienia publiczności, zawsze przedstaw się na początku i na końcu pokazu. Kto wie, może na widowni są to ludzie, którzy cię zauważą i zaowocuje to miłą współpracą.

  1. Jak trzymać mikrofon?

Wbrew pozorom trzymanie mikrofonu nie jest takie proste, jak mogłoby się wydawać. Wcześniej czy później animator będzie zmuszony sięgnąć po ten sprzęt, chociażby ze względu na styl imprezy, ilość uczestników, wprowadzenie do konkursów, czy po prostu żeby skupić uwagę.

Sprężenie dźwięku.

Najważniejsze jest by nie powstało sprężenie. Jest to ten okropny ogłuszający dźwięk, który pojawia się, gdy skierujemy mikrofon w stronę głośnika i fala dźwiękowa się zapętla. Dlatego tak ważne jest ustawienie głośników kierunkowo na widownię i pilnowanie się, by nie wejść z włączonym mikrofonem w falę z nich się wydobywającą. Częstym błędem jest również zakrywanie części zewnętrznej mikrofonu ręką, jakby "chroniąc" go od widowni, przysłaniając siatkę ochraniającą przetwornik. Nie należy tak robić, ponieważ większość sprzętu jest już ustawiona w taki sposób, by tłumić sygnały znajdujące się za nim (czyli po stronie gniazda) i częściowo z boku. Przykrycie tej części powoduje zmianę specyfikacji mikrofonu, przez co nie tłumi on sygnałów dochodzących z przed wykonawcy. Takie zachowanie zmienia również barwę mikrofonu zmieniając głos wykonawcy. Krótko mówiąc należy cały czas kontrolować pozycję mikrofonu, również w czasie, kiedy nie jest używany, ponieważ nagłe opuszczenie go może spowodować sprężenie. Jeżeli mikrofon posiada wyłącznik, zaleca się jego używanie w przerwach czy przestojach występu.

Kilka słów o postawie.

Stajemy prosto, trzymając mikrofon w jednej ręce, druga zwisa swobodnie, lub coś gestykuluje - wydaje nam się głupie? Tak. Ale tak naprawdę jest to głupie tylko dla początkującego wykonawcy. Publiczność odbiera to inaczej. Wydaje nam się że wyglądamy sztywno i chcielibyśmy coś dodać, zrobić, zawiesić obie ręce na statywie, lub po prostu zmienić pozycję, ale tak naprawdę nie musimy. Prosta postawa i swoboda rozmowy, czy też śpiewu daje bardzo dobre efekty wizualne, nie potrzebujemy urozmaiceń, które mogą nas jedynie zdekoncentrować.

Czasem widzimy jak wokaliści uginają lekko kolana przy śpiewaniu - to nie jest jedynie inscenizacja wizualna. Dzięki temu zabiegowi głos staje się jaśniejszy, co możemy zastosować przy trudniejszych występach. Prosta postawa ułatwi też używanie przepony, dzięki czemu głos będzie donośny i przyjemniejszy.

Mikrofon a odległość od ust.

Jest to niestety kwestia do wypracowania. Najważniejsze wskazówki to po pierwsze - nie dotykanie do ust, a już napewno nie krzyczenie do mikrofonu, kiedy jest bardzo blisko. W trakcie śpiewania dobrze jest przy wysokich dźwiękach odsunąć lekko mikrofon, wtedy możemy dźwięk wydobyć głośniej i dzięki temu będzie czystszy. Po drugie zaś - musi być wystarczająco blisko, by wyłapać nasz głos. Przyjmuje się zasadę około 5-10 cm od ust.

Najważniejsze jest doświadczenie. Czasem chwila przygotowania, choćby minuta sprawdzenia jak brzmi nasz głos, wystarczy by czuć się pewniej przy mikrofonie, a jeżeli rzeczywiście potrafimy śmiać się z siebie i obracać różne sytuacje w żart, nawet poważne potyczki mogą przynieść zarówno rozrywkę widowni, jak i rozładowanie naszego napięcia.

Źródło:

http://www.rock.swidnica.pl/joomla/content/view/70/43/ data: 29.04.2010 godzina 18.10

  1. Jak zapraszać do animacji?

Zadanie animatora jest wyjątkowo trudne - łatwo jest wejść w rolę człowieka, który przybywa z zewnątrz i ingeruje w funkcjonowanie pewnej grupy. Ludzie oczekując konkretnych korzyści, mogą poddać się takiej pomocy, na krótką metę będzie sprawiało to wrażenie efektywnej pracy. W rzeczywistości jednak prowadzenie animacji jest celem złożonym, który wymaga na wstępie zbudowania właściwych relacji i przedstawienia wiedzy. Zaś w efekcie końcowym, co jest ogromnie ważne uruchomienie działań, które odbywać się będą dalej bez obecności animatora.

Zanim animator podejmie działania, powinien zebrać informacje na temat terenu i ludzi. Przygotowanie wymaga czasu, jednak łatwiej będzie zdobyć wtedy zaufanie ludzi i zachęcić ich do współpracy. W zależności od stopnia zaplanowania pracy otrzymujemy efekty projektu. Animatorzy wkraczają w różne obce środowiska powinni być przygotowani na pierwszy kontakt z nimi. Ważne jest aby spotkanie było pałające entuzjazmem i otwartością - najważniejsze aby zachęciło do dalszych spotkań.

Oczywiście animację można zaczynać kilka razy, jeśli za pierwszym razem nie uda się zachęcić do działania, próbujemy kolejny raz. Wykorzystujemy wtedy doświadczenie z poprzednich prób - skuteczna animacja wymaga cierpliwości. Animator musi zostać zaakceptowany, dopiero później może zaczęć oddziaływać. Kiedy mamy już częściowy obraz grupy turystów, kolejnym krokiem jest znajomość ich potrzeb - wydaje się to oczywiste. Rozpoznawanie potrzeb można przeprowadzać na wiele sposobów; poprzez rozmowę z grupą lub jej kluczowymi osobistościami, korzystając z informacji z mediów lokalnych i z dostępnych źródeł takich jak sondaże czy statystyki, czy przez gromadzenie danych, w trakcie ankiet czy obserwacji.

Należało by również wśród osób z którymi chcemy pracować znaleźć sprzymierzeńców, chętnych do działania, którzy zrozumieją, że animacja podziała na dobro wspólne wszystkich. Ważne jest aby słuchać ludzi, poznać ich pomysły i wizje, a nie kierować się na początku ułożonym planem działania. Przecież to właśnie z tymi ludźmi będziemy pracować i to od nich zależy czy się tej współpracy podejmą. Nie można narzucić swego punktu widzenia i oczekiwać, że wszystkim on się spodoba. Wszystko powinno być współdziałaniem, należy zadbać o podział obowiązków, aby nie okazało się, że animator jest wszystkim w jednej osobie. Osoby chętne do działania, które otrzymają zadania będą czynnie uczestniczyć w animacji. Zaangażowanie ludzi powinno być głównym celem pracy. Należy odgadywać co najbardziej zapali w nich chęć współpracy. Pomocne w tym będzie przyjrzenie się hobby członków grupy. Partnerstwo daje bardzo wiele - możliwości partnerów nie tyle się sumują, ale również wzajemnie napędzają.

Animacja jest związana z także z niepowodzeniami. Najgorsze z nich to takie, kiedy nie ma nią zainteresowania. Gdy brak nowych pomysłów jak zaprosić ludzi do działania, przed wznowieniem prób należy aby animator zadbał o swój własny optymizm i zapał do pracy, bez tego nie wzbudzi go w innych. Nie należy się poddawać, trzeba nasilić akcję informacyjną. Znaleźć nowe pomysły jak dotrzeć do wybranej grupy odbiorców. Próbując ich zachęcić można organizować pokazowe warsztaty, atrakcyjne zajęcia, projekcje filmów, które będą formą reklamy oraz sposobem na rekrutacje na właściwe zajęcia. Najskuteczniejsze narzędzia do pracy animatora są w nim samym. Jest to inspirująca innych energia do pracy i pozytywna postawa, która przyciągnie ludzi i wzbudzi zaufanie. A więc szczerość animatora jest podstawowym jego obowiązkiem w relacjach między ludźmi. Budowanie więzi na fałszu na dłuższą metę nie poskutkuje. Ludzie wyczuwają nieszczerość i pozostaną głusi na zaproszenie do współpracy. Należy pamiętać również, że to nie zależy tylko od animatora, wśród turystów można spotkać osoby, które jego pracę zechcą wykorzystać do własnych celów, należy mieć oczy i uszy szeroko otwarte aby nikt nie spróbował wykorzystać pracy animatora i zepsuć więzi w grupie.

Trudnym zadaniem jest znalezienie inspiracji na zajęcia, które przyciągną ludzi. Ważna jest przestrzeń działania, czyli wyjście bliżej do tych, z którymi chcemy pracować. Jednym ze skutecznych pomysłów może być „animacja uliczna”. Dobrym pomysłem są spektakle w plenerze, a także bardziej niecodzienne skierowane do dzieci i młodzieży zajęcia, które można wykonywać na zewnątrz tj. nauka żonglowania, chodzenia na szczudłach. Animator nigdy nie powinien czekać na dzieci - powinien wyjść do nich sam. Im więcej robi się wokół siebie wesołego hałasu, tym więcej dzieci będzie się chciało bawić. Należy powiedzieć dzieciom co będą robić aby obniżyć ich niepewność i stres.

Inspiracją do stworzenia ciekawych zajęć może być: dźwięk, słowo i obraz. Wspólne śpiewanie i taniec łączy ludzi, zarówno dzieci bawiące się przy melodiach stworzonych dla nich, jak i starszych, którzy przypominają sobie dawne czasy pieśniami ludowymi i okolicznościowymi. Animator, który zna dobrze kilka tańców lub potrafi grać na jakimś instrumencie muzycznym, pokazując co potrafi może wzbudzić chęć nauki i przyjścia na zajęcia. Słowo mówione, czyli grupa reporterów, teatralna lub kabaretowa. Przedstawienie ciekawego skeczu może zachęcić ludzi do stworzenia wspólnie kolejnych. Należało by poznać hobby ludzi, być może ktoś pisze wiersze, a może są osoby, które uwielbiają czytać, ktoś pięknie recytuje lub ktoś jest urodzonym komikiem. To bardzo rozbieżne cechy, ale mogą pozwolić na stworzenie działającej efektywnie grupy, wystarczy dobrze nią pokierować. Natomiast aby stworzyć obraz nie trzeba być artystą. Wystarczy odwaga, by widzieć świat inaczej. Nie trzeba podróżować, można pokazać ludziom, że interesujące i piękne rzeczy są blisko. Wystarczyło by przygotować ciekawą wystawę fotografii, bądź też ciekawych technik tworzenia obrazów. Prace techniczne, plastyczne, artystyczne są skierowane do osób w różnych przedziałach wiekowych. Dzieci kształtują swoje umiejętności przez zabawę, młodzież i dorośli, na pewno chętnie będą uczyć się technik fotografii, seniorzy z radością pochwalą się swoim rękodziełem. Nie ma gotowych recept na stuprocentowy sukces w działalności animatora. Najważniejszy w jego pracy jest entuzjazm i umiejętność zarażania nim, tolerancja oraz dobre przygotowanie.

Do animacji należy zapraszać w sposób ciekawy, interesujący i rozluźniający atmosferę wśród uczestników. Jeżeli są to dzieci można wymyślić ciekawą zabawę lub grę, w której wszyscy będą mogli wziąć udział np. zabawa z chustą animacyjną Akson. Zabawa z chustą to wspaniały sposób na uatrakcyjnienie zajęć prowadzonych zarówno dla dzieci jak też i dla dorosłych. Jest to duża i niezwykle kolorowa chusta, która przyciąga wzrok, wzbudza zainteresowanie i zaciekawienie wszystkich uczestników zabawy. Chusta przeznaczona jest do zabaw oraz nauki osób w różnym wieku. Umożliwia zabawę z dziećmi w każdych warunkach, integruje oraz pobudza wyobraźnię i kreatywność. Rozwija refleks, koordynację umożliwiając czerpanie radości płynącej z ruchu i przebywania w grupie. Dzięki niej zajęcia staną się atrakcyjne, a ich uczestnicy chętnie będą brać w nich udział. Najistotniejsza sprawa - nie zmuszać turystów do uczestnictwa w zabawie. Gość musi chcieć się bawić.

Zapraszając gości na swoje zajęcia, poświęć każdemu nie więcej niż 15 s - 2min. Zapytaj o samopoczucie, powiedz komplement lub jakiś żart, i przypomnij o zajęciach. Pamiętaj o uśmiechu i przyjaznym nastawieniu do każdego. Wchodząc na stołówkę ( jeśli spożywasz posiłki w tym samym pomieszczeniu), zawsze przejdź się po sali życząc wszystkim smacznego i nawiązując kontakt wzrokowy, wychodząc z pomieszczenia zachęć gości do udziału w organizowanych zajęciach.

Zanim zabierzemy się do zapraszania, musimy zwrócić na siebie uwagę, a możemy to zrobić przez strój, gadżety, makijaż - odrobina szaleństwa na pewno też nie zaszkodzi, a im bardziej będziemy rozpoznawalni, tym lepiej dla nas.

Metody stosowane przez animatorów czasu wolnego w celu nakłonienia gości do aktywnego wypoczynku:

  1. Na co turyści zwracają uwagę?

Osoba zajmująca stanowisko animatora w ośrodku turystycznym powinna być przygotowana do pracy, posiadać wiedzę:

Podstawową cechą animatora jest umiejętność łatwego komunikowania się
i organizowania czasu turystom w taki sposób aby zrealizować ich oczekiwania.
Ponadto osoba taka powinna być:

Praca animatora z jednej strony dostarcza rozrywki, możliwości pracy na powietrzu, poznania wielu nowych osób, a z drugiej zaś oznacza dużo poświęceń oraz wymaga ogromnego zaangażowania. Animator w czasie pracy powinien być całkowicie dyspozycyjny, energiczny, mieć wyobraźnię i pasjonować się kontaktami z ludźmi.

Osoba animatora jest osobą bardzo ważną dla uczestników wypoczynku, jest on kimś kto sprawia, że pobyt w ośrodku turystycznym staje się interesujący i przyjemny.

Źródła:

  1. B. Bączek: Animacja czasu wolnego w turystyce, wyd. Stageman Polska, Warszawa 2009,

  2. http://www.eliteagency.com/anipl.htm

Od tego, jaki jest nasz PR będzie zależało, ile osób zechce wziąć udział w naszym programie animacji. Zapytanie o samopoczucie czy plany dotyczące pobytu to podstawa naszej pracy. Rozmawiać zobowiązani jesteśmy praktycznie z każdym przez cały dzień pracy i nigdy nie możemy okazać braku zainteresowania czy nudy. Dobrze jest być osoba otwartą i chętną do rozmów na każdy temat, pamiętając przy tym, że niemalże każdy z gości czeka na nasze zainteresowanie.

Natomiast przy wyborze miejsca wypoczynku turyści najczęściej zwracają uwagę na to, w jakiej okolicy położony jest hotel, ośrodek czy też pole namiotowe. Zwracają też uwagę na wyposażenie w restauracje, bary, sklepy, sprzęt rekreacyjny.

Turyści przyjeżdżający z dziećmi zwracają uwagę na to, czy miejsce jest bezpieczne i czy ich dziecku będą odpowiadały atrakcje proponowane przez organizatorów.

Duży wpływ na wybór miejsca wypoczynku ma program animacji, zapewniający realizację oczekiwań związanych z wypoczynkiem.

  1. Jak radzić sobie z językami obcymi?

W animacji mogą brać udział goście z różnych krajów. Nie należy się bać, że nie znamy danego języka obcego. Zazwyczaj wszyscy turyści posługują się językiem angielskim, który praktycznie każdy w jakimś stopniu zna i może się porozumieć. Można się też w jakimś stopniu porozumieć na migi bądź poprzez zabawę. Może to być bardzo śmieszne, a zarazem i kształcące. Zawsze można poprosić, aby pierwszy w konkursie wystartował anglojęzyczny uczestnik, a potem wskazać na jego przykładzie na czym polega zabawa. W wielu zabawach czy konkursach tłumaczenie na inne języki nie będzie potrzebne. Dzięki zaangażowaniu w animacje turystów zagranicznych można się też wiele od nich nauczyć.

Czasami wystarczy - jak twierdzi J. Bączek - nauczyć się kilku zwrotów w obcym języku by zadowolić gości z danego kraju. Podstawową umiejętnością językową dla animatora sportowego natomiast jest umiejętność liczenia do 100 w trzech - sześciu językach, a animator zajmujący się np. tylko piłką plażową umiejętność liczenia musi mieć opanowaną do 25.

ROZDZIAŁ VI ANIMACJA DZIECI I MŁODZIEŻY

  1. Jakie są cechy dzieci?

0x08 graphic

„Dziecko może nauczyć dorosłych trzech rzeczy: cieszyć się bez powodu, być ciągle czymś zajętym i domagać się - ze wszystkich sił - tego, czego pragnie.”

— Paulo Coelho

Według Schopenhauera charakter jest wrodzony i nie jest kształtowany w kontakcie z otoczeniem. Maria Chłopkiewicz twierdzi, że charakter rozwija się przez cały okres życia.

W wieku po niemowlęcym (1-3rok życia) dziecko zaczyna opanowywać podczas aktywnej komunikacji z otoczeniem.

Wiek przedszkolny to czas zabawy. Dziecko uczy się wtedy różnicować, rozwija wyobraźnię, wyraża też swoją wolę. W tym wieku dziecko zaczyna kontrolować swoje zachowanie, wie kiedy zachowuje się dobrze a kiedy źle.

Młodszy wiek szkolny to wiek w którym dziecko wychodzi z pod opieki rodziców a wchodzi pod „skrzydła” nauczyciela. Staje się członkiem społeczności. Musi stawiać czoła zadaniom, które są mu z góry narzucone.

Przechodząc przez te wszystkie fazy rozwoju dziecko jest bardziej podatne na wpływ otoczenia.

Nie wolno izolować dzieci od swoich rówieśników. Jak najczęściej należy pozwalać dziecku na zabawę z innymi dziećmi, nawet wtedy, jeśli wydaje nam się, że nasze 0x08 graphic
dziecko jest takie dobre, a tamto to straszny łobuziak. Dzieci pozbawione kontaktów z rówieśnikami, popadają w skrajne zachowania - raz są zbyt poważne jak na swój wiek, by innym razem kaprysić jak malutkie dziecko wymuszając tym "posłuszeństwo" dorosłych.

Cechy dzieci:

- nieśmiałe, to takie które potrzebują więcej czasu na oswojenie się z sytuacją;

- śmiałe, to te które niczego się nie boją i we wszystko chętnie się bawią;

- uparte, to takie które mimo próśb odmawia współpracy;

- zazdrosne, to te dla którego liczy się rywalizacja, musi być lepsze od innych;

- Są też dzieci, które są bardziej zainteresowane tym co się dziej w koło, ale są też takie które szybko się nudzą.

Każde z nich potrzebuje wiele uwagi i poświęcenia czasu.

Żródła:

  1. http://docs.google.com/viewer?a=v&q=cache:LghOCo65tysJ:www.sod.ids.czest.pl/publikacje2/l979/l979.pdf+jakie+cech+charkteru+maja+dzieci&hl=pl&gl=pl&pid=bl&srcid=ADGEESiLy3WLQyQODsW1smcQHmHt84XWr-RXusVGhtENxMOI8IiPpRT-iide7UxPxeIK3wPBRmeSPhy7d730D6XeIyrRwtJvPdA7bIb9yJ6_6yEiPvNtBVxpjG0uztH2wc2_u328ildq&sig=AHIEtbTPf_1VnjR0ogDK1OJ3Da0SlfPTFw; dn.3.05.2010r; godz. 16.43

2. http://www.dejzy.pl/czytelnia/poradniki/dzieci0004.html; dn.3.05. 2010r.; godz.16.52

  1. Sperling A., Psychologia, Zysk i S-ka, Poznań 1995, str.191-193

  1. Jak prowadzić zajęcia z dziećmi?

Zajęcia animacyjne z dziećmi to prawdziwe wyzwanie dla każdego animatora. Należy tryskać energią i mieć głowę pełną pomysłów, aby zaciekawić każdego „malucha”. Na początku jednak należy tak ułożyć program zabaw, aby zainteresował, zachęcił do udziału nawet najbardziej wymagające dziecko. Drugą istotną sprawą jest prowadzenie zajęć, gdyż najlepszy plan zajęć nie będzie idealny bez odpowiedniego prowadzenia.

Zajęcia animacyjne z dziećmi mogą być przyjemne również dla animatora. Powinien on tylko odpowiednio przygotować się do spędzania czasu z „maluchami” i dać z siebie wszystko, aby każdy uczestnik zabaw był zadowolony. Występują dwa rodzaje prowadzenia zajęć z dziećmi: łatwiejszy i trudniejszy. Sposób łatwiejszy polega na spontanicznym wymyślaniu zabaw dla dzieci, jest więc bardzo ryzykowny, ponieważ może zabraknąć pomysłów na dobrą grę i dzieci mogą poczuć się znudzone. Takie spontaniczne zabawy to np. lepienie zamków z piasku na plaży, zabawa w berka, szukanie i zbieranie jak najwięcej kasztanów. Jednak dzieci biorąc udział w zajęciach animacyjnych oczekują czegoś więcej, niż to w co mogą bawić się na co dzień. Dlatego warto poświęcić więcej czasu na przygotowanie się do zabaw animacyjnych i prowadzić je w sposób trudniejszy. Należy ułożyć szczegółowy scenariusz zajęć oraz przygotować wszystkie niezbędne rekwizyty i materiały potrzebne do realizacji planu. Najlepiej wymyślić zabawy tematyczne, np. „Dzień Piratów, Dzień Cowbojski, Dzień w Kosmosie, Dzień Strachu i Duchów”, Dzień Tańców i Hulańców. Wszystkie zabawy, które prowadzi animator powinny wiązać się tematycznie z danym dniem. Należy pamiętać, że nie wolno dopuścić do takiej sytuacji, aby scenariusze zabaw powtarzały się podczas dwóch tygodni pobytu dzieci. Każdy dzień musi być inny, dzieci nie mogą brać udziału dwa razy w tej samej imprezie, ponieważ na pewno będą się nudzić i prawdopodobnie nie będą chciały uczestniczyć w zajęciach w kolejnych dniach.

Dobrym rozwiązaniem jest naprzemienne stosowanie tych dwóch wyżej wymienionych sposobów, jednak wykorzystując częściej ten trudniejszy, aby dzieci były zadowolone i nie mogły się doczekać kolejnego dnia. Warto również angażować starsze dzieci do pomocy w prowadzeniu zajęć, np. gdy młodsi uczestnicy kończą wykonywać jakąś pracę (np. kolorowanie masek), starsi mogą albo im pomóc, albo pomóc animatorowi w przygotowaniu się do kolejnej zabawy. Dzięki temu dzieci poczują się docenione oraz będą czuły zainteresowanie ze strony animatora. Ponad to żadne dziecko nie będzie się nudzić. Poza tym podczas prowadzenia zajęć nie może zabraknąć dobrego humoru i wygłupów. Nie ma miejsca na pouczanie, ocenianie i nerwy. Nie należy nigdy czekać, aż dzieci same przyjdą, należy je zaprosić do zabawy, zachęcić np. znaną dzieciom piosenką. Dobrze jest również powiedzieć jakie atrakcje na nich czekają podczas uczestnictwa w zajęciach.

Tak więc aby zajęcia animacyjne przyniosły oczekiwany rezultat, czyli zainteresowanie i radość dzieci, należy przygotować odpowiedni scenariusz zajęć i wykonywać go z chęcią, radością i pełni energii, gdyż bez tego nawet z najlepiej przygotowanym planem nie odniesiemy sukcesu i nie zobaczymy radości na twarzach „maluchów”.

Prowadzenie zajęć dla dzieci z pozoru wydaje się prostym zadaniem, ale wcale takim nie jest, jeśli animator nie posiada choćby minimalnej wiedzy o psychologii dziecka. Zajęcia z dziećmi to bardzo duża odpowiedzialność, dzieci są żywiołowe, odważne i zawsze chętne do zabawy. To ostatnie sprawia, że nie jest trudno namówić dzieci do zabawy. Jeśli dzieci polubią animatora, ich rodzice polubią go jeszcze bardziej. Ważne jest, aby chwalić dziecko rodzicom w jego obecności, np. proszę spojrzeć, jaką piękną laurkę zrobiła pani córka. Kolorowe plakaty, ulotki z postaciami bajek, wielobarwne stroje to coś, co przyciąga uwagę dzieci. Ogłoszenie z programem na tablicy musi więc być ozdobione wszystkimi kolorami, jakimi dysponuje animator. Rodzice muszą wiedzieć, pod czyją opieką zostawiają swoje dzieci, więc animator powinien przedstawiać się im, rozmawiać oraz w skrócie opowiadać o planowanych zajęciach. To wzbudzi ich zaufanie i w razie wątpliwości, będą znali nazwisko animatora, z którym bawiło się ich dziecko. Jeśli wśród dzieci jest duży przedział wiekowy, te starsze zazwyczaj nie chcą się bawić z dzieciakami, ale animator może to sprytnie wykorzystać i poprosić ich o pomoc w przygotowaniu zajęć i sprzątaniu. Animator musi się dla dziecka kojarzyć przede wszystkim z zabawą i powinien być osobą inną niż jego rodzice, więc nie stosuje kar, ale nagrody, nie krzyczy, a nadpobudliwe dziecko zatrudnia do pomocy. Będzie ono bardzo zadowolone z poczucia bycia odpowiedzialnym, więc można tu zastosować formułkę typu: Od teraz jesteś naszym stróżem, który ma za zadanie pilnować porządku. Będziesz mi pomagał przestawiać krzesła, zbierać papierki po wycinankach, układać kredki w pudełkach itd. Można też podzielić grupę na starszą i młodszą, aby łatwiej było zrealizować zajęcia. Ważne jest również, aby animator starał się zapamiętać wszystkie imiona swoich podopiecznych, wtedy każde z nich będzie czuło się wyróżnione i jeszcze bardziej go polubi. Animator powinien też często robić śmieszne miny, okazywać zainteresowanie, pytać o różne rzeczy i przede wszystkim sam poczuć się jak dziecko, a więc bawić się razem z nimi.

Animator świadczący usługi dla najmłodszych ma bardzo trudne zadanie. Propozycje ofert dla najmłodszych:

    1. wycieczki kilkugodzinne i jednodniowe,

    2. imprezy plenerowe,

    3. warsztaty tematyczne i ciekawe spotkania:

      • kultura danego kraju,

      • warsztaty ekologiczne,

      • w rodzinnym kręgu,

      • legendy i tradycje,

      • muzyczne - śpiew, taniec, gra na instrumentach,

      • plastyczne - farbami, kredkami, ołówkiem,

      • kulinarne,

      • spotkania z ciekawymi ludźmi - magik, klown,

      • spotkania literackie - czytanie i ilustrowanie ruchem bajek.

Kilka zasad, których należy przestrzegać podczas zabawy z dziećmi:

  1. Bezpieczeństwo. Należy zachować wszystkie środki ostrożności, nie dawać dzieciom ostrych narzędzi oraz często je liczyć.

  2. Animator powinien nosić ze sobą apteczkę, ponieważ tam, gdzie są dzieci, jest największe ryzyko wypadku.

  3. Chwalenie, docenianie, zapamiętywanie imion dzieci.

  4. Używanie wielu kolorów i wykorzystywanie postaci z bajek

  5. Uśmiech i traktowanie dzieci indywidualnie jest podstawą sukcesu.

Praca z dziećmi jest przyjemna, ale również odpowiedzialna. Animator powinien więc zachować wszystkie środki ostrożności i pokazać im dziecinne oblicze dorosłego.

Gry i zabawy powinny raczej odbywać się na świeżym powietrzu. Zajęcia z dziećmi można wcześniej zaplanować, krok po kroku według planu ustalić harmonogram poszczególnych zabaw i zajęć lub przeprowadzić je całkowicie spontanicznie wykorzystując napływające do głowy pomysły, napotkane sytuacje i miejsca w terenie. Ten drugi sposób bardziej ryzykowny, ponieważ może zabraknąć pomysłów lub któreś dziecko stwierdzi, że się nudzi. Najlepiej sprawdzają się zajęcia plastyczne połączone z grami i zabawami pod określonym hasłem np. dzień krasnala… Podstawową zasadą jest odpowiedni dobór gier i zabaw dla przedziału wiekowego i do umiejętności, nie mogą być za trudne. Dzieci szybko się nudzą więc nie powinno się dopuszczać, aby uczestniczyły kilkakrotnie w tej samej zabawie. Program powinien być bardzo urozmaicony, trzeba zwrócić też uwagę na to, w co dzieci w danym momencie mają ochotę się pobawić i jeśli istnieje ku temu sposobność, to dlaczego im na to nie pozwolić trzymając się bez sensu ustalonego wcześniej planu.

Literatura:

1) Bączek J.B., Praktyczny skrypt dla Animatora, wyd. Stageman Polska, Warszawa 2009 r., s. 2, 5, 7, 16

  1. Jak przekonać dzieci do siebie?

0x08 graphic
 Animacja czasu wolnego dzieci to ogromne wyzwanie. W dzisiejszych czasach większość dzieci spędza czas przed komputerem lub telewizorem, głównie jest to wina rodziców ponieważ nie mają dla nich czasu, są zapracowani i wiecznie zmęczeni, a gdy wyjeżdżają na wczasy sami chcą wypocząć i tu zaczyna się praca animatora.

Praca z dziećmi jest bardzo odpowiedzialna dlatego animator czasu wolnego dzieci powinien być miły, życzliwy i przede wszystkim cierpliwy. Pierwszy kontakt z dzieckiem jest najważniejszy, to od niego zależy czy dziecko polubi swojego nowego opiekuna, dlatego trzeba się do tego przygotować. Przede wszystkim pierwsze spotkanie powinno zapaść w pamięć. Dzieci są bardzo przywiązane do rodziców, a nowe otoczenie i nieznajomi ludzie wzbudzają lękstrach, nieśmiałość, zakłopotanie, tęsknią za domem i rodziną, dlatego trzeba zdobyć ich zaufanie muszą poczuć że w twojej obecności nic im nie grozi i że czeka je miła zabawa.

0x08 graphic
Aby przekonać dziecko do siebie należy przede wszystkim być miłym, pogodnym i ciągle się uśmiechać. Szczery uśmiech na pewno pomoże przełamać „pierwsze lody”. Ważnym elementem jest również rozmowa, dziecko powinno poczuć że jest ważne i lubiane. Zapytaj jak ma na imię, ile ma lat, czy ma rodzeństwo taka krótka rozmowa mimo pozorów wiele daje, dziecko wyczuwa zainteresowanie swoją osobą co sprawia, że zaczyna się rozluźniać i przestaje się krępować. Postaraj się zapamiętać imiona, zwyczaje, zwracaj uwagę na stój, zachowanie, pochwal gdy zrobi coś dobrze pomóż gdy sobie z czymś nie radzi. Zawsze wysłuchaj do końca to co ma do powiedzenia, nie poprawiaj i nie przerywaj gdy mówi, dziecko traci wtedy pewność siebie i wątek swojej wypowiedzi. Zachęcaj do wspólnej zabawy z innymi dziećmi .

Najważniejszy w kontaktach z dziećmi jest uśmiech. Przy dzieciach najlepiej zacząć patrzeć na świat oczami dziecka, co na początku nie łatwe. Warto się przełamać, a dzieci na pewno to docenią, będą widzieć w nas partnera do zabawy a nie tylko dorosłego wydającego polecenia i wymagającego. Warto ubrać się kolorowo albo przebrać się w kostium, założyć perukę, śmieszne okulary itp.

  1. Jak mówić do dzieci?

Za dużo do dzieci mówimy, zbyt wiele im tłumaczymy, a za mało z nimi rozmawiamy. 0x01 graphic

"Nadmierne tłumaczenie wszystkiego małym dzieciom to teraz powszechny błąd wychowawczy". Czy rzeczywiście za dużo rzeczy dzieciom tłumaczymy, za dużo z nimi rozmawiamy?
Tłumaczenie i rozmawianie to nie to samo. Rozmawiać z dziećmi trzeba, nawet z zupełnie malutkimi. Już do niemowlęcia dobrze jest mówić, śpiewać - żeby uczyło się kontaktu z drugim człowiekiem i oswajało z mową. Ogromnie ważne jest, by rozmawiać z dziećmi o życiu, o otaczającym świecie. W przypadku dwu-, trzylatków będzie to ciągłe odpowiadanie na pytania w rodzaju: dlaczego pada śnieg, dlaczego świeci słońce, dlaczego ludzie nie potrafią latać... Takich rozmów nigdy nie jest za wiele. Chodzi o to, by pobudzać ciekawość dziecka, pozwolić mu poznawać świat, nie tylko świat materialny, ale także świat wartości i przekonań. Te rozmowy są dobre i pożyteczne.

A co złego jest w tłumaczeniu?
Co innego objaśniać dziecku świat, a co innego tłumaczyć się przed nim ze swoich poleceń, zakazów czy nakazów. Dzisiejsi rodzice próbują wszystko małemu dziecku wytłumaczyć, nie licząc się z jego możliwościami percepcyjnymi. Zasypują je argumentami, których ono nie pojmuje, i dlatego wpada w złość. Jego "nie" jest wyrazem sprzeciwu wobec tego niezrozumiałego potoku słów.


Ważne jest słuchanie wypowiedzi dziecka. Ma to być słuchanie uważne i z zainteresowaniem, a nie „jednym uchem”, bo tak trzeba. Jeżeli słuchamy dziecka uważnie zachęcamy go tym samym do zwierzeń, gdyż poczuje się ono, że jest naprawdę słuchane, a rodzic przejmuje się tym co ono mówi. Nie wystarczy jednak dziecka wysłuchać, ale również rozumieć jego problemy.

Emocje mają również wpływ na rozwój dziecka. Zamiast walczyć z pociechami o coś co w innej sytuacji nie miałoby znaczenia trzeba poradzić sobie ze swoimi negatywnymi emocjami.
Nie należy walczyć z dziećmi, ale starać się wypracować w nich zachowania, które byłyby przez nas akceptowane. Musi się to jednak odbyć na drodze rozmowy i wzajemnego słuchania się, a nie na drodze nakazów i zakazów. Trzeba przekazać dziecku potrzebne informacje wyjaśniające problem. Efektem jest współpraca.
Aczkolwiek nie u wszystkich dzieci metody te się sprawdza i dadzą pozytywne skutki np:
Wyrażanie swoich oczekiwań i uczuć wobec dziecka
W razie potrzeby, wyrażanie sprzeciwu, nie atakując przy tym cech charakteru dziecka
Uświadomienie dziecku konsekwencji jego złych zachowań
To właśnie rodzice muszą zachęcić dziecko do niezależności, a nie jak to robi większość matek „przywiązywać” je do siebie. Nakłanianie do samodzielności powinno odbywać się poprzez:
dawanie dziecku możliwości podejmowania decyzji
nie zamykanie go w „złotej klatce”, gdzie wszystko robi się za nie, ponieważ dziecko musi zdobywać własne doświadczenia, aby w późniejszym życiu umiało wyciągnąć z nich wnioski.

Źródło:

  1. Jak zadbać o bezpieczeństwo dzieci?

Pewnie sporo z Was postanawia wysłać dzieci na kolonie, obozy.

Jak zamierzacie sprawdzić czy będą tam one bezpieczne? Czy będą pod kompetentną i stałą opieką wychowawców? Czy na plaży czuwać będzie ratownik,w górach - doświadczony przewodnik? Czy autokar będzie sprawny a jego kierowca trzeźwy? Jednym słowem - jak sprawdzić czy kolonia, na którą posyłamy dziecko jest bezpieczna?

1. Najlepiej korzystać z biura, które wiadomo, że istnieje na rynku już ładnych kilka lat lub jest polecone przez inne osoby, które już korzystały i potwierdzają solidność organizowanych przez nie wyjazdów.

2. Na stronach internetowych można sprawdzić samo miejsce, ośrodek pobytu. Im więcej zdjęć, opisów, tym lepiej, wtedy stwierdzimy co nieco (bo wiadomo, że nie wszystko) naocznie. Można także poszukać forum, na którym osoby, które tam były, wypowiadają się na temat jakości obiektu, warunków i poziomu obsługi.

3. Także łatwość kontaktu z przedstawicielami biura, jak i z ośrodkiem wypoczynkowym, powie nam coś o zaangażowaniu tych osób.

4. Należy sprawdzać gdzie, z kim, jakim środkiem transportu i w jakie warunki jadą dzieciaki. To ma być dla nich dobra zabawa i świetne wspomnienia a nie trauma. Warto zgłosić się do Izby Turystyki, sprawdzić, czy organizator posiada wymagane do organizacji kolonii czy obozu zezwolenia i certyfikaty. Warto poszukać też w Internecie informacji od innych rodziców na temat samego ośrodka w którym będzie dziecko. Dla własnego spokoju sumienia nie bójcie się wezwać policji do sprawdzenia stanu technicznego autokaru oraz trzeźwości kierowcy. Słuchajcie też dzieci i tego co mówią podczas pobytu. Zapytajcie, czy jest ratownik, czy czują się bezpiecznie. W razie niepokojących sygnałów reagujcie zgłaszając się do organizatora wyjazdu.

5. Opiekun musi być świadomy odpowiedzialności za życie i zdrowie dzieci, jaka na nim spoczywa. Troska o pełne bezpieczeństwo wychowanków powinna być priorytetem wszelkich jego działań.

Opiekun musi mieć świadomość, że odpowiada za zdrowie i życie dzieci, a w przypadku ich narażenia poniesie za to pełną odpowiedzialność dyscyplinarną.

Jak zadbać o bezpieczeństwo dzieci w czasie wakacji?

Okres wakacyjny to szczególny czas dla całej rodziny. Właśnie w lipcu i sierpniu wielu z nas wyjeżdża na urlop, a dzieci i młodzież spędzają wakacje nad wodą, w górach, czy na koloniach. Towarzyszące wypoczynkowi odprężenie sprawia, że często zapominamy o podstawowych zasadach bezpieczeństwa. Zwłaszcza, że to głównie rodzice są odpowiedzialni za bezpieczeństwo swoich pociech. Chcąc więc ograniczyć zagrożenie skorzystajcie Państwo z naszych porad:

-Zapewnijcie dziecku maksimum opieki i zainteresowania,

-Sami uczestniczcie w pozytywnym wypełnieniu mu czasu wolnego,

-Wykształćcie w nim zdrowy styl życia - wolny od nałogów,

-Sprawdźcie miejsce jego zabawy!! Czy jest bezpieczne,

-Nauczcie dziecko nie brania nic od obcych (lizaków, cukierków, itp.),

-Zabrońcie dziecku otwierania drzwi pod nieobecność domowników,

-Zabrońcie swoim pociechom oddalania się z nieznajomym, czy wsiadania do jego samochodu,

-Dowiedzcie się gdzie Wasza pociecha idzie, z kim i kiedy wróci,

-Nauczcie dzieci ostrożności przy zabawie w pobliżu wody, placu budowy, ruchliwych ulic, itp. niebezpiecznych miejsc,

-Nauczcie dziecko poruszania się po drodze pieszo czy rowerem,

-Zabrońcie mu chwalenia się innym co fajnego jest w domu,

-Dowiedzcie się z kim ono przebywa podczas zabawy poza domem (wypytajcie o koleżanki, kolegów - co robią, gdzie mieszkają, czy mają w domu telefon),

-Sprawdźcie także przygotowanie oferujących wyjazdy kolonijne (warunki pobytu, kwalifikacje opiekunów, zakres i rodzaj zajęć wypełniających czasu wypoczynku).

Troska o bezpieczeństwo i zaspokajanie potrzeb należy przede wszystkim do rodziców, opiekunów i nauczycieli.

Źródła:

1. Jakub B. Bączek, wyd. Stageman Polska „Animacja czasu wolnego w turystyce” , Warszawa 2009;

2 http://www.money.pl/archiwum/wiadomosci_agencyjne/iar/artykul/poczatek;wakacji;letnich-;nalezy;zadbac;o;bezpieczenstwo;na;drogach,221,0,350429.html 28.04.2010r, godz 19:00

3. http://www.polskieradio.pl/radiokierowcow/turystyka/ 02.05.2010r, 15:00

Pracując z dziećmi należy zadbać o ich bezpieczeństwo. Do gier i zabaw animacyjnych nie należy używać przedmiotów, które mogą zagrażać ich bezpieczeństwu, np. nie należy zbyt małym dzieciom organizować zabaw w których konieczne jest użycie ostrych nożyczek lub innych ostrych przedmiotów. Organizując program animacji dla dzieci należy zadbać o to by zabawy odbywały się w odpowiednim miejscu, nie zagrażającym ich bezpieczeństwu (zwrócić uwagę czy taras na którym bawią się dzieci ma balustradę, czy basen nie znajduje się zbyt blisko, itp.). Trzeba także zadbać o dyscyplinę w grupie podopiecznych, zadbać o to żeby dzieci nie biły się, nie oddalały się od miejsca zabawy. Bardzo ważne jest również to, aby w czasie opieki nad dziećmi wielokrotnie upewniać się, że żadne z nich się nie zagubiło. Najlepiej w trakcie zabawy kilkakrotnie przeliczyć swoich podopiecznych. Jeżeli zabawa, którą proponujesz ma miejsce w wodzie, nie pozwalaj dzieciom wchodzić do morza dalej niż do kolan. Postaraj się, aby wszyscy uczestnicy znajdowali się blisko siebie, tak aby mieć wszystkich na oku. Zawsze w pobliżu powinna znajdować się apteczka. Drobne wypadki wśród dzieci niestety często się zdarzają, więc trzeba być na nie przygotowanym.

Dobre przygotowanie programu animacji dziecięcej umożliwia:

  1. Jak radzić sobie z „trudnymi” dziećmi i grupami?

W każdej grupie może się trafić dziecko, które nie chce słuchać poleceń animatora, jest wulgarne, a nawet agresywne. Zadaniem animatora jest wpłynąć na zachowanie takiego malucha, co nie jest na pewno rzeczą łatwą. Na początku należy wytłumaczyć dziecku, że zachowuje się niewłaściwie, przywołać je do porządku. Dać mu za przykład inne grzeczne dzieci. Jeżeli to nie poskutkuje można spróbować bardziej zainteresować dziecko zabawą, np. powierzyć mu jakąś ważną, odpowiedzialną funkcję w grupie. Może to spowodować, że dziecko wciągnie się w powierzoną mu rolę i przestanie sprawiać nam kłopoty. Sprawa wygląda gorzej kiedy niegrzeczne jest już nie jedno czy dwoje dzieci lecz cała grupa. Można wtedy spróbować zachęcić dzieci do bycia grzecznym jakimiś nagrodami, np. ogłosić konkurs na najgrzeczniejsze dziecko, w którym do wygrania będzie atrakcyjna dla dzieci nagroda. Może to być dla nich dobrą motywacją do poprawnego zachowania się. Na początku należy jednak jasno określić jakie zachowania są zabronione, czego dzieci nie mogą robić jeżeli chcą wygrać i dobrze się bawić. Jeżeli przyniesie to oczekiwany rezultat, na koniec zabawy można nagrodzić wszystkie grzeczne dzieci.

  1. Co należy do Twoich obowiązków?

Obowiązki animatora koncentrują się wokół organizacji atrakcji. Musi kontrolować realizacje poszczególnych elementów zawartych w programie oraz czuwać nad jakością wykonywanych usług, m.in. organizacja imprez integracyjnych, łagodzenie ewentualnych konfliktów, udzielanie szczegółowych informacji oraz rozwiewanie wątpliwości.

Podstawowym obowiązkiem jest kondycja fizyczna i znajomość przynajmniej jednego języka obcego. Koniecznie musi posiadać doskonale rozwinięte zdolności interpersonalne, obowiązkowa jest także cierpliwość i umiejętność szybkiego reagowania w sytuacjach kryzysowych. Powinien także posiadać wiedzę o zabytkach i miejscach, które odwiedza wraz z turystami, ponieważ czasem musi pełnić rolę przewodnika. Dobry animator buduje w hotelu dobry klimat - rozśmiesza ludzi, integruje, zachęca do aktywnego wypoczynku, który bywa satysfakcjonujący, jest pomocny, sympatyczny i wesoły. Profesjonalna animacja jest szansą dla hotelu na tak zwanych recydywistów turystycznych- czyli osób, które po raz kolejny wracają do hotelu Animacja przyciąga do hoteli dzieci turystów. Zajęcia z dziećmi mogą być łatwe i przyjemne, kiedy jesteśmy do tego przygotowani. Powinno się posiadać podstawowe wiadomości na temat psychologii dzieci.

Animator pracując z dziećmi, powinien być wesoły, otwarty na nowe znajomości i nowe wyzwania, mieć głowę pełną pomysłów, być komunikatywnym, uniwersalnym, cierpliwym i spokojnym. Zawód ten jest bardzo energiczny, więc trzeba mieć poczucie humoru i dużo energii. Podstawą przyjaznej i wesołej atmosfery wśród zabaw z dziećmi jest uśmiech na twarzy, zainteresowanie nimi. Warto też czasami poczuć się jak dziecko, robiąc śmieszne miny, śpiewając i tańcząc. Staraj się „patrzeć oczami dziecka na świat”, poszukiwać przygody i humoru.

Kolejną ważną sprawą jest bezpieczeństwo. Podczas twoich zajęć jesteś odpowiedzialny za dzieci, więc musisz zachować wszystkie środki ostrożności, aby czuły się bezpiecznie. Główną zasadą jest liczenie dzieci, żeby żadne się nie zgubiło. Można przy liczeniu użyć czarodziejskiej liny ( zwykły kolorowy sznurek), która uczyni z nas przyjaciół (czyli będzie trzymać dzieci w grupie).

Kolejnymi obowiązkami animatora jest posiadanie apteczki, która zawsze może się przydać w razie jakiegokolwiek wypadku lub skaleczeniu podopiecznych. Trzeba posiadać różnorodne przybory plastyczne i nie tylko. Jakiekolwiek przybory dla dzieci powinny być bezpieczne. Staraj się wykorzystywać wszystko co masz pod ręką. Następną zasadą jest docenianie wszystkich swoich podopiecznych, tak często jak się da. Czasami można zorganizować gry z nagrodami, wtedy trzeba tak zrobić, aby jak najwięcej dzieci dostało nagrodę. Zajęcia plastyczne mogą odbywać się w różnym tempie, ponieważ nie każde dziecko maluje czy rysuje szybko. Aby zapobiec takim sytuacjom powinniśmy organizować zajęcia, żeby było wielo-tematyczne.

Animator organizuje przede wszystkim czas wolny gościom hotelowym. Prowadzi zajęcia plastyczne i animacje dla dzieci. Bierze czynny udział w mini dyskotekach dla najmłodszych, to znaczy pokazuje różne figury i gesty, które dzieci naśladują. Do obowiązków animatora należy również przygotowywanie animacji wieczornych i uczestniczenie w nich. To różnego rodzaju show, np. musicale, międzynarodowe konkursy (wybory miss, mistera), przedstawienia, skecze, koncerty i inne. Animatorzy większą część dnia spędzają na wypełnianiu obowiązków, związanych z konkretną dziedziną, tj. uczą tańca, gry na instrumentach, malują, czy zajmują się innym, pożytecznym organizowaniem czasu. Animator pracujący z dziećmi powinien dążyć do ukształtowania u dzieci zdolności odczuwania i rozumienia piękna, wrażliwości estetycznej, umiejętności wyzwalania aktywności twórczej. W trakcie trwania gier i zabaw powinien pamiętać, że nie on jest główną postacią w zabawie, lecz jej uczestnicy. Powinien powierzać im na zmianę różne funkcje i zadania kształtując w ten sposób ich samodzielność, sumienność, obowiązkowość, inicjatywę. Animator może (i powinien!) brać udział w zabawach. Animator na początku powinien ściśle określić zasady gier i zabaw, a w trakcie zabawy dbać o przestrzeganie ustalonych reguł. Powinien obserwować uczestników, ich stopień zmęczenia, i dostosowywać tempo do ich możliwości. Animator powinien nie tylko zapewnić zabawę i rozrywkę dzieciom ale także zadbać o ich bezpieczeństwo i rozwój (poprzez dobieranie zabaw zarówno atrakcyjnych jak i stymulujących ich rozwój fizyczny i psychiczny). Wieczorem z kolei animatorzy odgrywają grupowe show dla dorosłych urlopowiczów, podczas których czuwają nad przebiegiem konkursów, śpiewają lub urządzają widowiska stricte teatralne. Do północy zwykle towarzyszą gościom i zabawiają rozmową.

Źródła:

  1. Bączek J., „Praktyczny skrypt dla Animatora”, Stageman Polska, Warszawa 2009, str. 1, 2, 3.

  2. http://dziennikturystyczny.pl/2009/08/animacja-czasu-wolnego-w-hotelu-%E2%80%93-co-to-takiego/ 02.05.2010r. godz. 13.30

  1. Jak prowadzić zajęcia z młodzieżą?

Jak wiadomo prowadzenie zajęć z młodzieżą nie jest sprawą łatwą. Młodzież w dzisiejszych czasach wymaga bardzo wiele od innych. Zajęcia muszą interesować, inspirować, motywować do dalszego poszukiwania i drążenia tematu.

Chciałbym przybliżyć chociaż część sposobów na prowadzenie zajęć które mogą pomóc w zaciekawieniu i przyswojeniu informacji przez naszych słuchaczy bądź grupę którą się opiekujemy.

Musimy na początek wybrać metodę która pomoże nam najlepiej zrealizować nasz cel.

Wybór metody zależy od:

- celu zajęć,

- tematyki zajęć,

- treści zadań,

- czasu i miejsca jakim dysponujemy,

- liczebności grupy

Obecnie młodzież poszukuje mocnych i niezapomnianych wrażeń, takich o których kiedyś będą opowiadać i chwalić się przed innymi. Najlepszym więc pomysłem będzie wyjście naprzeciw ich potrzebom i organizowanie gier, zabaw, zajęć, które zapadną w pamięć.

Do takich form należą:

- paintball,

- jazda quadami,

- zajęcia rekreacyjne w wodzie,

- zorbing,

- tańce,

- survival.

W każdym przypadku dzielimy grupę na kilka drużyn. I tu zawsze powstaje problem. Jak podzielić wszystkich żeby było w miarę sprawiedliwie i nikogo nie faworyzować.

Jednym z prostszych sposobów jest zakup kolorowych cukierków. Każdy z uczestników bierze z ciemnej torebki po jednym cukierku a kolor folii przydziela go do danej drużyny. Innym rozwiązaniem jest gra w puzzle. Należy przygotować np. kolorowy pocztówki w takiej ilości ile chce się stworzyć grup. Następnie pociąć na kawałki i wrzucić do pojemnika. Każdy z uczestników zabawy losuje jeden kawałek układanki a następnie dobiera się w grupy z powstałych ułożonych puzzli.

Praca z dzisiejszą młodzieżą jest trudną gdyż szybko nudzi się i potrzebuje coraz to nowych wyzwań doświadczeń. Aby nasze zajęcia przyciągały nie mogą być prowadzone wg stałego schematu. Kolejne muszą być inne od wcześniejszych. My również musimy wykazać się inwencją i nie zrażać się i nie osiadać na laurach jeżeli uda nam się zrobić kilka zajęć które spodobały się. Po jakimś czasie uczestnicy będą już znali wszystkie zabawy i schemat zajęć na pamięć a przecież nie o to nam chodzi. Zmiany nie muszą być radykalne. Mała modyfikacja zasad gry bądź miejsca też zrobią swoje.

Dokonując wyboru metody prowadzenia zajęć warto pamiętać, że każda grupa ma

charakter indywidualny i każda jest pod pewnymi względami wyjątkowa. Stąd niektóre

metody efektywniejsze będą dla jednych, drudzy wybiorą inne metody. Nie ma też uniwersalnej recepty na sukces, a obustronna satysfakcja z zajęć jest owocem pracy

zarówno animatora, jak i młodzieży. Animator powinien być nie tylko przygotowany do

zajęć merytorycznie lecz także pełnić rolę przewodnika, który inspiruje, ukierunkowuje,

naprowadza, podsumowuje i reaguje adekwatnie do sytuacji

Prowadzenie zajęć z młodzieżą nie jest wcale prostą sprawą. Młodzież nie jest tak chętna do zabawy jak małe dzieci, a niektóre zabawy mogą im się wydać wręcz obciachowe. Dlatego ważne jest, aby dobrać propozycje do wieku uczestników. Ważne jest również to, jak animator podchodzi do zadania, w jaki sposób zwraca się do uczestników. Młodzież nie chce być traktowana jak dzieci, dlatego należy zwracać się do nich po koleżeńsku, na luzie. Ludzie w tym wieku często mają kompleksy, stąd też opory przed braniem udziału w niektórych zabawach. Dobrze jest więc podbudować ich wiarę w siebie dobrym słowem.

Gwarancją sukcesu w kwestii prowadzenia zajęć z młodzieżą, jest poznanie kilku faktów. Młodzi ludzie, jeśli już wyjeżdżają z rodzicami na wakacje, zazwyczaj nie biorą ze sobą towarzystwa w swoim wieku, więc często zdarza się, że nastolatek poznaje swoich rówieśników dopiero na miejscu. Wiek 14-18 lat to trudny etap w życiu człowieka, pojawia się nieśmiałość, a lęk przed kompromitacją powstrzymuje go od brania udziału w zabawie. Animator ma dość trudne zadanie, aby nakłonić nastolatków do zabawy. Młodzież najbardziej lubi rywalizację sportową na świeżym powietrzu, dlatego animator nie powinien realizować wszystkich zajęć w pomieszczeniach. Musi bardzo uważać, aby nie zawstydzić młodego człowieka. W tym wieku szczególnie ważna jest dla niego opinia otoczenia, więc nawet nieświadome ośmieszenie, może przynieść poważne skutki.

  1. Jak zachęcić młodzież do udziału w zajęciach?

Psychologowie młodzieżą określają grupę wiekową między 11 a 19 rokiem życia. Z perspektywy osoby młodej moglibyśmy odpowiednio podzielić ten zakres na trzy okresy: od 11 do 12 lat, od 13 do 15 i od 16 do 19. W ten sposób mniej więcej otrzymamy grupy, którym możemy przydzielać inne zadania. Ważne jest aby odpowiednio pogrupować młodzież, tak, aby ich

zainteresować.

Kolejną ważną kwestią jest to, że młodzież nie zawsze na takim wyjeździe przebywa ze zorganizowaną grupą, lecz często tylko z rodzicami, więc wiadomo, że takiej osobie może być trudniej się zaklimatyzować lub bawić się z innymi. Tak więc by młodzież zachęcić, najlepiej zacząć od tego by mieli możliwość poprzez zabawę, poznać się nawzajem, pozwalając na wytworzenie więzi między prowadzącym a uczestnikami, jak też między samą młodzieżą, by czuli się swobodnie.

Wiadomo, żeby taka osoba w ogóle chciała podejść, należy jakąś ją w jakiś sposób przyciągnąć, czy to poprzez atrakcyjną formę - rekwizyty, przebrania, albo po prostu poprzez bezpośrednie zaproszenie od animatora, które powinno też mieć odpowiednią formę, by nikogo nie zniechęcać ani nie zmuszać. Powinien podejść do potencjalnego uczestnika z uśmiechem i przede wszystkim wzbudzić jego zaufanie, spróbować bezpośrednio włączyć do zabawy, bądź zaproponować swoje towarzystwo i dokładnie wyjaśnić reguły. Osoba do której się podchodzi powinna czuć, że decyzja o uczestnictwie zależy tylko od niej i jest całkowicie dobrowolna. Tutaj właśnie największą rolę odgrywa animator i to od niego głównie zależy czy w odpowiedni sposób potrafi podejść do osoby i włączyć ją w przygotowany program.

Formą atrakcyjną i zarazem zachęcającą, może być to np. ekran na którym wyświetlają się jakieś inne animacje, które tym samym będą zapowiedzią przygotowanych zabaw. Dobrą zachętą może też być po prostu jakiś przygotowany performance, do którego kolejno można zapraszać osoby, które stoją wokół. Jakiś drobiazg, czy pamiątka wręczona uczestnikom także może być pozytywnym, zachęcającym aspektem.

Motyw wprowadzania konkurencji jest niezłą formą rozrywki dla ludzi w wieku dojrzewania, gdyż akurat w tym okresie lubią podejmować wyzwania i z chęcią powalczyć o nagrody. Mogą to być zarówno animacje sportowe grupowe bądź indywidualne. Grupowe, bardziej są skierowane do grup zorganizowanych przebywających w ośrodkach, gdzie będzie im łatwiej się podzielić i przystąpić do współzawodnictwa. Jednak trzeba pamiętać, że ma to być przyjazne współzawodnictwo, a nie zaciekła rywalizacja, tak by nikt nie czuł się pokrzywdzony i bez obaw podchodził do uczestnictwa w zajęciach.

Należy także zadbać o odpowiednie tempo i intensywność zajęć, tak by osoby biorące udział nie bały się, że nie będą nadążać za resztą grupy, co ich na pewno zniechęci.

Bardzo ważną kwestią jest to, że żeby wzbudzić zaufanie uczestnika zabawy musi być też zapewnione bezpieczeństwo, jest świadomy tego, że przystępując do działania nic mu się nie stanie.

Wszelkie działania muszą być dokładnie przemyślane i zaplanowane, reguły opracowane jasno, tak by nikt nie miał problemu ze zrozumieniem, dzięki czemu jeszcze chętniej będzie podchodził do wspólnej zabawy.

Naturalnie otoczenie, wybór miejsca i wszelkie dekoracje powinny wpływać na wyobraźnię, zaciekawiać, bo już z samej ciekawości młodzież podejdzie i kto wie, może po krótkiej obserwacji się dołączy.

Atmosfera musi być jak najbardziej przyjazna, wszyscy muszą widzieć, że są utrzymywane zasady fair play i każdy z uczestników będzie traktowany w ten sam sposób. Brak odpowiedniego klimatu na pewno zniechęci, zamiast przyciągać. Musi to wypływać głównie ze strony animatora - zabawianie, zagrzewanie i zachęcanie do wspólnych zajęć.

Jeżeli więc zbierze się te wszystkie czynniki razem, czyli atmosferę przyjaźni, dobrego podejścia animatora, oraz odpowiednie zorganizowanie zajęć jak i otoczenia wizualnego, to każda taka animacja na pewno zachęci młodzież do udziału we wspólnych zajęciach.

Zachęcające do udziału w zajęciach na pewno będą nagrody i odpowiednio dobrane propozycje gier i zabaw. Nic tak nie demotywuje młodzieży jak dziecinne zabawy. Należy również zwrócić uwagę na to, aby wyeliminować możliwość ośmieszenia któregoś z uczestników przed grupą, na co osoby w tym przedziale wiekowym są bardzo wyczulone, ponieważ nie każdy ma dystans do siebie i wiele jest osób nieśmiałych. Nakłonienie grupy nastolatków do zabawy jest trudne, ale nie niemożliwe. Animator powinien swój program zacząć od gier i zabaw sportowych, aby w trakcie ich trwania, młodzi ludzie mogli się lepiej poznać i oswoić ze swoją obecnością. To pomoże rozładować napięcie i wzbudzi zainteresowanie. Dopiero po rozgrywkach sportowych, animator może spróbować zrealizować inny program. Nie mogą to jednak być takie zajęcia, jak w przypadku programu dla dzieci, natomiast może to być ten sam program, co dla dorosłych. Ważne jest również, aby nie namawiać do zabawy, ale zachęcić do niej. Jeśli mimo wszystko, młody turysta nie ma ochoty na siatkówkę, animator nie powinien go nakłaniać.

Propozycje dla młodzieży:

Żródło:

Jakub B. Bączek Animacja czasu wolnego, Warszawa 2009

10. Metodyka pracy z dorosłymi

Pedagogika zabawy z dorosłymi tworzy własne metody bądź wybiera z szerokiego repertuaru znanych zabaw tylko takie, które respektują poniższe zasady:

  1. Dobrowolność uczestnictwa - do zabawy nikogo nie zmuszamy, ale swoją postawą mobilizujemy tak, aby nakłonić do podjęcia decyzji o uczestnictwie.

  2. Unikanie rywalizacji i uznanie pozytywnych przeżyć jako nadrzędną wartość. Dorośli najczęściej będą podejmować aktywność nie w celu rywalizacji, ale poprawy samopoczucia czy nowych ciekawych doświadczeń.

  3. Pobudzenie wszystkich poziomów komunikacji, wymiana nie tylko informacji, ale odwoływanie się przede wszystkim do pozytywnych przeżyć emocjonalnych związanych z aktywnością.

  4. Wykorzystanie różnych środków wyrazu - czyli rozmowy, ekspresji ciała poprzez taniec i ruch, malowania, odgrywania ról, gestu, pantomimy, śpiewu, masek, charakteryzacji

Podczas pracy z dorosłymi animator :

Dobre zabawy dla dorosłych są:

Jeżeli chcesz, aby impreza była udana, to oczywiście nie może zabraknąć dużej ilości śmiechu, a jeśli śmiech, to na pewno zabawy znane, lubiane, niezbyt skomplikowane i sprawdzone.

ROZDZIAŁ VII PR W PRACY ANIMATORA

    1. Co to jest PR?

Public relations to świadome, planowe i ciągłe działania, mające na celu budowanie i utrzymywanie wzajemnych i korzystnych stosunków między organizacją a jej otoczeniem. Public relations to, inaczej mówiąc, kształtowanie wizerunku organizacji, firmy poprzez przekazywanie informacji do otoczenia na temat firmy, jej produktów lub usług (czyli co robi, w jaki sposób, czym się kieruje, z kim współpracuje, czy jest skuteczna).

Public relations (relacje publiczne)- przez pojęcie to należy rozumieć ogół kontaktów z otoczeniem, dbanie o własną opinię, przekonywanie innych o słuszności swoich poglądów i przekonań. Podstawą tego wszystkiego jest zaufanie, wzajemne zrozumienie i odpowiedzialność. Istotą public relations jest proces komunikowania się.

Komunikacja, czyli dialog z otoczeniem, jest skuteczna tylko wówczas, kiedy mamy sprecyzowanego odbiorcę - adresata przekazu. Musimy zebrać o nim jak najwięcej informacji ( jakie są jego upodobania , z jakiego środowiska się wywodzi , czym się zajmuje , itp.). Wiadomości te są niezbędne, bowiem to dla niego będziemy tworzyć i realizować nasz program animacji. Nie osiągniemy tego jeżeli nie będziemy dysponowali odpowiednią wiedzą nie tylko na temat naszych odbiorców, ale również informacją o panującej w danym momencie modzie i trendach społecznych. Trendy społeczne odgrywają ważną rolę , ponieważ to one wpływają na sposób postępowania ludzi, potencjalnych odbiorców naszych produktów.

Abyśmy zostali zauważeni przez otoczenie powinniśmy zadbać o rozgłos, czyli publicity. Możemy to uczynić na przykład poprzez reklamę. Charakterystyczną cechą reklamy jest to, że skierowana jest do odbiorcy masowego. Zanim jednak zabierzemy się do jej tworzenia, musimy dokładnie wiedzieć kto będzie jej odbiorcą - do jakich klientów kierujemy swą ofertę, co mamy do zaoferowania i czego oczekujemy. Zamieszczając ogłoszenie (reklamę) musimy znać jej zasięg, czyli np. do ilu wypoczywających ona dotrze. Kiedy wiemy kogo i w jaki sposób chcemy poinformować , możemy określić jakie fundusze i jaka organizacja będą niezbędne przy realizacji tego zamierzenia.

Warto sięgnąć też po narzędzie jakim jest promocja. Przygotowanie programu promocji składa się z czterech etapów :

  1. sformułowanie celów promocji,

  2. określenie budżetu jaki chcemy przeznaczyć na przeprowadzenie promocji,

  3. wybór odpowiednich narzędzi promocji (reklama, sprzedaż osobista lub marketing bezpośredni, promocja sprzedaży czy public relations),

  4. ocena efektywności procesu promocji.

Niezwykle istotnym elementem zjednywania klientów i uzyskiwania poparcia dla prowadzonych działań jest wypracowanie odpowiedniej tożsamości naszej osoby. Na tożsamość składa się wszystko to , co wyróżnia nas od pozostałych. Czynniki (cechy) wyróżniające zależą wyłącznie od nas, możemy je kształtować zgodnie z naszym upodobaniem. Wypracowanie odpowiedniej tożsamości to zadanie dla public relations. Z tożsamości wywodzi się nasz wizerunek czyli sposób w jaki jesteśmy postrzegani przez otoczenie, jakie emocje budzi w ludziach nasz a osoba.

Czym więc w rzeczywistości jest public relations? Jest to rezultat podejmowanych działań, proces zachodzący w umysłach ludzi, powodujący motywację do dokonania zakupu lub uwierzenia w coś lub w kogoś. W tym aspekcie public relations może być postrzegane jako sztuka. Public relations jest wszystkim tym , co inni mówią na nasz temat ( i tym właśnie różni się od reklamy, w której to my mówimy o sobie). Public relations to komunikowanie się, szczerość w wypowiedziach, myślach i poglądach, mówienie prawdy o sobie.

Komunikowanie się jest istotą public relations. Efektem tej komunikacji ma stać się uzyskanie odpowiednich relacji z otoczeniem. Wiarygodność procesu komunikacji opiera się nie tylko na odpowiednim formułowaniu wypowiedzi, ale wymaga również umiejętności słuchania - niezbędnego by dobrze zrozumieć przekaz. Często jednak nie jest to tak proste i oczywiste jakby się mogło wydawać. Trudność sprawia nam skupienie uwagi na tym co mówi nasz rozmówca, nasze myśli zaprzątają akurat inne istotne dla nas sprawy, albo mamy już ukształtowane zdanie na dany temat i z przeprowadzanej rozmowy chcemy jedynie uzyskać potwierdzenie naszych racji i nie dociera do nas rzeczywista treść przekazu. Słyszymy tylko to, co chcemy usłyszeć, co uznajemy za istotne czy ciekawe. Aby temu zapobiec i stać się dobrym słuchaczem, powinniśmy pamiętać o kilku podstawowych zasadach :

• podczas dialogu należy utrzymywać kontakt wzrokowy z rozmówcą,

• zadawanie pytań pomoże nam w lepszym zrozumieniu treści komunikatu i pozwoli upewnić się, że na pewno interpretujemy przekaz tak samo jak jego nadawca,

• od czasu do czasu wspierajmy mówiącego kiwając głową, aby wiedział, że to co próbuje nam przekazać podczas tej rozmowy jest dla nas jasne i rozumiemy o czym mówi nadawca,

• słuchać należy również wtedy, kiedy czujemy się rozdrażnieni, mamy zły humor. Jeżeli jednak czujemy , iż nie jesteśmy w stanie zapanować nad swoimi emocjami i prawidłowo skupić się na rozmowie, warto w takiej sytuacji przełożyć spotkanie na inny termin.

W procesie komunikowania się ważną rolę odgrywa sprecyzowanie kogo chcemy słuchać. Nie możliwe jest bowiem słuchanie wszystkich jednocześnie (podobnie z resztą jak niemożliwe jest mówienie do wszystkich na raz). Słuchać będziemy osób, które stanowią dla nas autorytet w danej dziedzinie, których opinia ma znaczenie dla naszego przedsięwzięcia.

Skuteczny przebieg procesu komunikacji zależy również od nadawcy przekazu, od sposobu w jaki formułuje on swoje opinie. Nadawca powinien wypowiadać się w sposób jasny i przystępny dla odbiorcy. Nie powinien zatem używać podczas rozmowy zwrotów obcojęzycznych i pojęć nie zrozumiałych dla słuchacza, komunikaty powinny być jednoznaczne, aby jasno wynikał z nich sens przekazu i nie było nieporozumień spowodowanych jego złą interpretacją. Wypowiedzi powinny być nie tylko zrozumiałe dla adresata, ale również mają wzbudzić jego zainteresowanie tematem. Skuteczność komunikacji polega na odnajdywaniu cech wspólnych, tego co łączy nadawcę z odbiorcą. Aby zwiększyć skuteczność przekazu można posłużyć się w tym celu kilkoma metodami :

• w wypowiedziach powoływać się na autorytety w danej dziedzinie i ich opinie;

• utożsamianie się z odbiorcą poprzez mówienie „My” zamiast „Ja”;

• gdy nie mamy szczegółowej wiedzy na dany temat, posługujmy się ogólnymi sformułowaniami, bez zagłębiania się w sedno sprawy ,zobowiązując się jednocześnie do poszerzenia wiedzy na dany temat lub do zasięgnięcia opinii ekspertów ;

• wzbudzanie emocji u odbiorcy (poczucie winy lub wdzięczność z ich strony);

• uzasadniając swoje zdanie najpierw zaczynać należy od przytoczenia argumentów „za”, następnie przytoczyć można wszelkie „przeciw”, by zakończyć wypowiedź na tym co przemawia „za”. Pozwoli to nam nieco zatuszować negatywne aspekty danego przedsięwzięcia, a uwypuklić jego zalety. Słuchacze zazwyczaj zapamiętają najlepiej początek i koniec naszego wystąpienia. Jeżeli mamy do czynienia z osobami o niskim poziomie inteligencji możemy pozwolić sobie na przytoczenie tylko zalet naszego projektu;

• prezentację argumentów należy przedstawiać w kolejności od prostych do tych bardziej skomplikowanych, od znanych do nieznanych;

• w swych wypowiedziach możemy zastosować powtórzenia, by nasz rozmówca lepiej zapamiętał najważniejsze rzeczy z naszego wystąpienia.

• uczciwość wobec naszego rozmówcy nakazuje nam wzmacnianie sensu wypowiedzi jedynie za pomocą argumentów uznawanych za etyczne (np. wyrażanie zainteresowania problemami słuchacza, wykazanie zainteresowania jego hobby, pasją - poprzez ukazanie w wypowiedzi możliwości ich wspólnej realizacji ).

Public relations obejmuje zatem dążenie do realizacji założonych celów, a wszystko to odbywa się podczas procesu wzajemnej komunikacji.

    1. Jak zastosować PR w animacji?

Współcześnie trudno wyobrazić sobie działalność jakiegokolwiek przedsiębiorstwa, nie tylko zresztą turystycznego, bez zastosowania czynności i środków pobudzających sprzedaż. Pod pojęciem reklamy rozumiemy środki wykorzystujące wzrok i słuch ludzki w celu zwrócenia uwagi na określony produkt materialny lub usługę. W następnej zaś kolei do wzbudzenia pragnienia go i kupienia. Działalność reklamowa i public relations, są częściami procesu komunikowania z potencjalnymi klientami.

Animator sportowy, w oparciu o możliwości terenowe, musi skonstruować plan aktywnego wypoczynku dla swoich gości. Musi także wziąć pod uwagę możliwości sprzętowe. Trudno grać w golfa bez kijków i piłeczek, trudno grać w tenisa bez rakiet itd. (z reguły hotele posiadają rozbudowaną bazę sprzętową, co umożliwia przeprowadzenie najpopularniejszych sportów). Kolejnym zadaniem dla animatora staje się zorganizowanie poszczególnych dyscyplin sportowych. Zaraz po przygotowaniu sprzętu i terenu, animator musi zadbać o odpowiednią reklamę swojego programu. W hotelach zagranicznych funkcjonują specjalne tablice ogłoszeniowe, na których animatorzy wywieszają plakaty ze swoim programem. Można też reklamować program sportowy poprzez ulotki dostępne w recepcji hotelu, poprzez ogłaszanie punktów programu przez mikrofon czy też poprzez kontakt osobisty animatora z gośćmi (public relations).

Reklama przynosi najlepsze efekty, kiedy stanowi integralną częścią planowania całej strategii rynkowej, a więc jest elementem działań marketingowych.

Przekaz informacji reklamowej musi przyciągać uwagę. Aby ją podtrzymać, często wprowadza się technikę oddziaływania przez kontrasty. W prasie np. wydziela się nagłówek, zwiększa czcionkę czy wykorzystuje kolor. W radiu dokonuje się tego przez zmianę amplitudy dźwięku, pauzę, charakterystyczny sygnał dźwiękowych. W telewizji potrzebne efekty osiągamy dzięki silnym bodźcom, np. odwołaniu się do potęgi żywiołu lub wykreowaniu zaskakujących sytuacji. Na ulicy często uwagę naszą zwraca wielki plakat, migocący neon czy kolorowe ogłoszenia biura podróży. Przyciąganie i utrzymanie uwagi osiąga się też przez częste powtarzanie wiadomości. Kilkakrotna emisja tej samej reklamy w prasie, radiu czy też telewizji podtrzymuje ślad wcześniejszego sygnału i przynosi pożądany efekt. Inna technika polega na odpowiednim stopniowaniu bodźców oraz wywołaniu skojarzeń. Z tych ostatnich najlepiej przyswajane są skojarzenia oryginalne i nieoczekiwanie.

Decydującym wyróżnikiem public relations jest ich wielki zasięg. Treści są kierowane do wszystkich, których mogą interesować i są masowo odbierane. O masowym charakterze każdego środka decyduje nie jego wprowadzenie, a upowszechnienie.

Public relations (relacje publiczne)- przez pojęcie to należy rozumieć ogół kontaktów z otoczeniem, dbanie o własną opinię, przekonywanie innych o słuszności swoich poglądów i przekonań. Podstawą tego wszystkiego jest zaufanie, wzajemne zrozumienie i odpowiedzialność. Istotą public relations jest proces komunikowania się.

Komunikacja, czyli dialog z otoczeniem, jest skuteczna tylko wówczas, kiedy mamy sprecyzowanego odbiorcę - adresata przekazu. Musimy zebrać o nim jak najwięcej informacji ( jakie są jego upodobania , z jakiego środowiska się wywodzi , czym się zajmuje , itp.). Wiadomości te są niezbędne, bowiem to dla niego będziemy tworzyć i realizować nasz program animacji. Nie osiągniemy tego jeżeli nie będziemy dysponowali odpowiednią wiedzą nie tylko na temat naszych odbiorców, ale również informacją o panującej w danym momencie modzie i trendach społecznych. Trendy społeczne odgrywają ważną rolę , ponieważ to one wpływają na sposób postępowania ludzi, potencjalnych odbiorców naszych produktów.

Abyśmy zostali zauważeni przez otoczenie powinniśmy zadbać o rozgłos, czyli publicity. Możemy to uczynić na przykład poprzez reklamę. Charakterystyczną cechą reklamy jest to, że skierowana jest do odbiorcy masowego. Zanim jednak zabierzemy się do jej tworzenia, musimy dokładnie wiedzieć kto będzie jej odbiorcą - do jakich klientów kierujemy swą ofertę, co mamy do zaoferowania i czego oczekujemy. Zamieszczając ogłoszenie (reklamę) musimy znać jej zasięg, czyli np. do ilu wypoczywających ona dotrze. Kiedy wiemy kogo i w jaki sposób chcemy poinformować , możemy określić jakie fundusze i jaka organizacja będą niezbędne przy realizacji tego zamierzenia.

Warto sięgnąć też po narzędzie jakim jest promocja. Przygotowanie programu promocji składa się z czterech etapów :

  1. sformułowanie celów promocji,

  2. określenie budżetu jaki chcemy przeznaczyć na przeprowadzenie promocji,

  3. wybór odpowiednich narzędzi promocji (reklama, sprzedaż osobista lub marketing bezpośredni, promocja sprzedaży czy public relations),

  4. ocena efektywności procesu promocji.

Niezwykle istotnym elementem zjednywania klientów i uzyskiwania poparcia dla prowadzonych działań jest wypracowanie odpowiedniej tożsamości naszej osoby. Na tożsamość składa się wszystko to , co wyróżnia nas od pozostałych. Czynniki (cechy) wyróżniające zależą wyłącznie od nas, możemy je kształtować zgodnie z naszym upodobaniem. Wypracowanie odpowiedniej tożsamości to zadanie dla public relations. Z tożsamości wywodzi się nasz wizerunek czyli sposób w jaki jesteśmy postrzegani przez otoczenie, jakie emocje budzi w ludziach nasz a osoba.

Czym więc w rzeczywistości jest public relations? Jest to rezultat podejmowanych działań, proces zachodzący w umysłach ludzi, powodujący motywację do dokonania zakupu lub uwierzenia w coś lub w kogoś. W tym aspekcie public relations może być postrzegane jako sztuka. Public relations jest wszystkim tym , co inni mówią na nasz temat ( i tym właśnie różni się od reklamy, w której to my mówimy o sobie). Public relations to komunikowanie się, szczerość w wypowiedziach, myślach i poglądach, mówienie prawdy o sobie.

Komunikowanie się jest istotą public relations. Efektem tej komunikacji ma stać się uzyskanie odpowiednich relacji z otoczeniem. Wiarygodność procesu komunikacji opiera się nie tylko na odpowiednim formułowaniu wypowiedzi, ale wymaga również umiejętności słuchania - niezbędnego by dobrze zrozumieć przekaz. Często jednak nie jest to tak proste i oczywiste jakby się mogło wydawać. Trudność sprawia nam skupienie uwagi na tym co mówi nasz rozmówca, nasze myśli zaprzątają akurat inne istotne dla nas sprawy, albo mamy już ukształtowane zdanie na dany temat i z przeprowadzanej rozmowy chcemy jedynie uzyskać potwierdzenie naszych racji i nie dociera do nas rzeczywista treść przekazu. Słyszymy tylko to, co chcemy usłyszeć, co uznajemy za istotne czy ciekawe. Aby temu zapobiec i stać się dobrym słuchaczem, powinniśmy pamiętać o kilku podstawowych zasadach :

• podczas dialogu należy utrzymywać kontakt wzrokowy z rozmówcą,

• zadawanie pytań pomoże nam w lepszym zrozumieniu treści komunikatu i pozwoli upewnić się, że na pewno interpretujemy przekaz tak samo jak jego nadawca,

• od czasu do czasu wspierajmy mówiącego kiwając głową, aby wiedział, że to co próbuje nam przekazać podczas tej rozmowy jest dla nas jasne i rozumiemy o czym mówi nadawca,

• słuchać należy również wtedy, kiedy czujemy się rozdrażnieni, mamy zły humor. Jeżeli jednak czujemy , iż nie jesteśmy w stanie zapanować nad swoimi emocjami i prawidłowo skupić się na rozmowie, warto w takiej sytuacji przełożyć spotkanie na inny termin.

W procesie komunikowania się ważną rolę odgrywa sprecyzowanie kogo chcemy słuchać. Nie możliwe jest bowiem słuchanie wszystkich jednocześnie (podobnie z resztą jak niemożliwe jest mówienie do wszystkich na raz). Słuchać będziemy osób, które stanowią dla nas autorytet w danej dziedzinie, których opinia ma znaczenie dla naszego przedsięwzięcia.

Skuteczny przebieg procesu komunikacji zależy również od nadawcy przekazu, od sposobu w jaki formułuje on swoje opinie. Nadawca powinien wypowiadać się w sposób jasny i przystępny dla odbiorcy. Nie powinien zatem używać podczas rozmowy zwrotów obcojęzycznych i pojęć nie zrozumiałych dla słuchacza, komunikaty powinny być jednoznaczne, aby jasno wynikał z nich sens przekazu i nie było nieporozumień spowodowanych jego złą interpretacją. Wypowiedzi powinny być nie tylko zrozumiałe dla adresata, ale również mają wzbudzić jego zainteresowanie tematem. Skuteczność komunikacji polega na odnajdywaniu cech wspólnych, tego co łączy nadawcę z odbiorcą. Aby zwiększyć skuteczność przekazu można posłużyć się w tym celu kilkoma metodami :

• w wypowiedziach powoływać się na autorytety w danej dziedzinie i ich opinie;

• utożsamianie się z odbiorcą poprzez mówienie „My” zamiast „Ja”;

• gdy nie mamy szczegółowej wiedzy na dany temat, posługujmy się ogólnymi sformułowaniami, bez zagłębiania się w sedno sprawy ,zobowiązując się jednocześnie do poszerzenia wiedzy na dany temat lub do zasięgnięcia opinii ekspertów ;

• wzbudzanie emocji u odbiorcy (poczucie winy lub wdzięczność z ich strony);

• uzasadniając swoje zdanie najpierw zaczynać należy od przytoczenia argumentów „za”, następnie przytoczyć można wszelkie „przeciw”, by zakończyć wypowiedź na tym co przemawia „za”. Pozwoli to nam nieco zatuszować negatywne aspekty danego przedsięwzięcia, a uwypuklić jego zalety. Słuchacze zazwyczaj zapamiętają najlepiej początek i koniec naszego wystąpienia. Jeżeli mamy do czynienia z osobami o niskim poziomie inteligencji możemy pozwolić sobie na przytoczenie tylko zalet naszego projektu;

• prezentację argumentów należy przedstawiać w kolejności od prostych do tych bardziej skomplikowanych, od znanych do nieznanych;

• w swych wypowiedziach możemy zastosować powtórzenia, by nasz rozmówca lepiej zapamiętał najważniejsze rzeczy z naszego wystąpienia.

• uczciwość wobec naszego rozmówcy nakazuje nam wzmacnianie sensu wypowiedzi jedynie za pomocą argumentów uznawanych za etyczne (np. wyrażanie zainteresowania problemami słuchacza, wykazanie zainteresowania jego hobby, pasją - poprzez ukazanie w wypowiedzi możliwości ich wspólnej realizacji ).

Public relations obejmuje zatem dążenie do realizacji założonych celów, a wszystko to odbywa się podczas procesu wzajemnej komunikacji.

    1. Jak prowadzić relację z gośćmi?

Relacje- wzajemne, różnorodne stosunki występujące między ludźmi (osobami) w ramach życia społecznego (zbiorowości, grup społecznych, warstw, klas). Na kształtowanie się stosunków międzyludzkich największy wpływ mają: struktura zbiorowości, pozycje społeczne poszczególnych jednostek, społeczne stosunki produkcji.
Nawiązywanie relacji międzyludzkich to nieodzowna potrzeba i część naszego życia i codzienności, to także wielka przyjemność, która pozwala czerpać satysfakcję z udanych związków międzyludzkich, ale także i bardzo potrzebna najważniejsza praktyczna umiejętność społeczna, która pozwala nam normalnie funkcjonować w społeczeństwie - w grupie społecznej, osiągać swoje, innych i wspólne cele i zaspokajać tym samym różne nasze ważne potrzeby oraz  realizować się osobiście i zawodowo i służyć innym.

Bardzo ważne jest utrzymanie jak najlepszych relacji gośćmi, gdyż to jakie na nich zrobi wrażenie nasza firma, będzie miało wpływ na to czy do nas wrócą jako nasi klienci. Należy pamiętać także że najlepszą reklamą jest tzw. droga pantoflowa. Jeżeli nasz gość zostanie potraktowany nie należycie to prawdopodobnie stracimy całe grono potencjalnych klientów.
Zgodnie z zasadą klient nasz pan, każdy gość powinien być obsługiwany na najwyższym poziomie. Należy pamiętać o tym że wszyscy goście są dla nas tak samo bardzo ważni, bez względu na ich pochodzenie, stan majątkowy, płeć, religię itp. Nie ma nic gorszego niż poczucie bycia traktowanym gorzej od innych.

Dziecko gościem

Dzieci są ważnymi, ale jednocześnie najbardziej wymagającymi gośćmi. Wiele hoteli zapewnia gościom z dziećmi odpowiednie wyposażenie oraz pomoc specjalnie wyszkolonego personelu. Hotel, który chce być przyjazny rodzinie powinien zadbać o miejsce do zabawy i fachową opiekunkę. Dla każdego małego dziecka najważniejsza jest zabawa. Aby również podczas wypoczynku z rodzicami się nie nudziły, hotele muszą być i na tę okoliczność przygotowane.

Upominki dla gości hotelowych

W czasach kiedy konkurencja w branży turystycznej, jest tak duża, trzeba zadbać o to aby goście czuli się mile zaskoczeni. Jednym ze sposobów na sprawienie aby goście poczuli się wyjątkowo są drobne upominki. W roli upominków doskonale się sprawdzają czekoladki, pralinki, bombonierki. Oczywiście można także wręczyć upominki w postaci breloków, długopisów, smyczy z logo firmy, które to przy okazji spełniają funkcję reklamową.

Hierarchia potrzeb

Należy pamiętać o tym że mamy za zadanie zapewnić swoim gościom spełnienie dwóch najniższych szczebli w piramidzie Maslowa. Mowa o potrzebach fizjologicznych oraz potrzebie bezpieczeństwa. Zapewniając środki do realizacji tych celów, sprawiamy że klient może realizować potrzeby wyższego rzędu, a co za tym idzie, będzie zadowolony.

Profesjonalna obsługa

Profesjonalna obsługa i dobrze wyszkolony personel to podstawa każdej dobrze prosperującej firmy. Obsługa klienta powinna być prowadzona w taki sposób, aby gość nawet przez chwilę nie miał wątpliwość co do tego że wybrał właściwie. Klient musi mieć zapewniony dostęp do szybkiego uzyskania informacji a czas obsługi musi być możliwie krótki.

Uprzejmość i kultura osobista.

Ważne w utrzymywaniu relacji z klientem jest okazywanie szacunku i uprzejmości, zachowując tym samym dystans, aby nie stać się nachalnym. Obowiązkiem gospodarza jest sprawienie aby klient czuł się mile widziany. Bardzo mało ludzi zdaje sobie sprawę z tego jak bardzo zwykłe „Dzień Dobry”, „Miłego dnia” poprawia humor.

Animator jest osobą publiczną i musi być świadomy, że jest stale obserwowany przez gości. Nie powinien zatem:

- jeść obiadu z grymasem niezadowolenia na twarzy,

- ignorować gości, nawet jeśli nie ma zajęć w danym momencie, lub skończył się dzień jego pracy,

- utrzymywać zbyt bliskich kontaktów z turystami oraz wchodzić do ich pokojów nawet, jeśli został zaproszony.

Żródła:

  1. http://www.horeca.pl/vademecum_branzy/obsluga_goscia/

  2. http://www.nonileczy.pl/psychologia-relacji-miedzyludzkich.htm

  3. http://www.hotelarze.pl/rest/obsluga-konsumenta-zarys.php  

  1. Jak prezentować program animacyjny?

Animatorzy stanowią wsparcie marketingowe. Starają się być w swych działaniach maksymalnie skuteczni. Łączą standardowe mechanizmy marketingowe z takimi dziedzinami jak np. psychologia i socjologia. Wykorzystują przy tym techniki wywierania wpływu, mowę ciała czy reklamę. Są to niezbędne metody wpływające bezpośrednio na kreowanie wizerunku, zwłaszcza w budowaniu relacji i umiejętnym komunikowaniu się z ludźmi.

Dobrze napisany scenariusz zabawy, czy starannie przygotowany program imprezy to dopiero połowa sukcesu. Drugą połową jest skuteczne zareklamowanie swoich działań. Jeśli nikt nie będzie wiedział o wieczornym show, raczej nie spodziewajmy się na nim tłumów. Istnieje kilka technik zachęcania turystów do udziału w zabawie. Animator powinien:

- Zainteresować się gośćmi, podejść do każdego, przedstawić się, zadać niezobowiązujące pytanie np. "Jak minęła podróż?"

- Ogłaszać program przez mikrofon na scenie lub na plaży. Po każdym punkcie programu ogłaszać następny, aby zachować ciągłość i przykuć uwagę gości.

- Witać się ze wszystkimi w hotelu, mówiąc "cześć" lub "dzień dobry". To pomaga w stworzeniu wizerunku osoby otwartej i sympatycznej.

- Wieczorami rozmawiać z gośćmi, ale nie siedzieć przy jednym stoliku dłużej niż dziesięć minut, bo to może spowodować zazdrość wśród innych turystów, lub nawet sprawić im przykrość.

- Roznosić ulotki z programem zajęć ubrany w śmieszny, wyróżniający strój.

- Zrobić kolorową tablicę ogłoszeniową, postawić ją w restauracji lub innym często odwiedzanym miejscu i zapisywać na niej program.

- Zrobić plakaty dotyczące programu i rozwiesić je w ogólnodostępnych miejscach w hotelu.

Źródła:
1. http://praca.wp.pl/kat,18462,title,Animator-czasu-wolnego,wid,9555030,wiadomosc.html
2. http://www.lingwista.lublin.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=171:animacja-czasu-wolnego&catid=43:pozostae&Itemid=60

ROZDZIAŁ VIII TRENING ANTYSTRESOWY W PRACY ANIMATORA

  1. Co to jest stres?

Stres - stan wzmożonego napięcia organizmu spowodowany oddziaływaniem szkodliwych bodźców fizycznych i psychicznych, wywołujących mobilizację sił lub, przy dłuższym trwaniu prowadzących do zaburzeń organicznych i psychosomatycznych.

Stres jest reakcją na zbyt duże dla danego organizmu obciążenie związane z trudną przeszkodą życiową.

Istnieje kilka różnych definicji stresu, w zależności od punktu widzenia. Oto definicje stresu z perspektywy medycznej oraz psychologicznej:

Stres jest to reakcja organizmu na tzw. trudne sytuacje (sytuacje sprzeczne z oczekiwaniami ludzi a wymagające ich akceptacji), stan, który wywołuje wewnętrzny alarm i niepokój, budzi sprzeciw i męczy, powodując dolegliwości psychosomatyczne. Nie jest to precyzyjne określenie stresu, gdyż istnieje stres negatywny i pozytywny. W znaczeniu potocznym stres traktuje się jako stan patologiczny, a przecież stres ma także wartości pozytywne. Stanowi on mechanizm napędowy, pobudzający do działania, który każe ludziom realizować wciąż nowe cele, przezwyciężać liczne trudności, dążyć do sukcesu.

W sensie psychologicznym pojęcie stresu określa cały szereg stanów wywołanych emocją zarówno dodatnią jak i ujemną: od porażek i zwątpień, do twórczych przeżyć, zwycięstw, sukcesów.

Najczęściej określa się je takimi terminami jak:

- psychofizjologiczna reakcja przystosowująca organizm człowieka na sytuację trudną, wymagającą od niego wzmożonego wysiłku, napięcia oraz stanu pełnej mobilizacji,

- stan mobilizacji sił organizmu będących reakcją na bodźce fizyczne lub psychiczne,

-  reakcja organizmu na każde żądanie wysunięte pod jego adresem,

-  czynnik powodujący umysłowe lub emocjonalne napięcie,

- stan wewnętrzny organizmu oznaczający napięcie emocjonalne (psychiczne) o znaku ujemnym,

-  stan w organizmie wywołany każdym szkodliwym bodźcem (stresorem).

Stres ma 3 stadia: alarmowe, adaptacji i wyczerpania. W stadium alarmowym człowiek odczuwa działanie stresora i przeżywapoczucie bezsilności i zagrożenia.

Pod wpływem autonomicznego układu nerwowego dochodzi w organizmie do wielu zmian pozwalających na opanowanie zagrożenia, organizm wykazuje tendencje do stabilizacji (adaptacja).

W przypadkach, gdy stresor jest bardzo silny lub jego działanie przedłuża się, dochodzi do wyczerpania możliwości przystosowawczych, wówczas może dojść do rozwijania się różnych chorób wywołanych nieprzystosowaniem, np.: chorób układu krążenia, choroby reumatycznej, zaburzeń trawienia, metabolizmu, reakcji alergicznych.Głównymi regulatorami zespołu stresu są: mózg, nerwy, przysadka mózgowa, gruczoł tarczowy, nadnercza, wątroba, nerki, naczynia krwionośne, tkanka łączna, krwinki białe.

Stres, to stan ludzi, którzy:

1.      oczekują czegoś od siebie lub od innych i mają świadomość, że od nich się czegoś oczekuje,

2.      wierzą, że te oczekiwania są uzasadnione,

3.      sądzą, że te oczekiwania nie są spełniane i jest mało prawdopodobne, by zostały spełnione w przyszłości.

Określany również jako lęk, konflikt czy frustracja, powodowane przez napór rozmaitych czynników życia i środowiska, takich, jakie w przedsiębiorstwie stanowią ostateczne terminy, natrętne telefony, nadmiar obowiązków, obfitość zebrań, kłopoty z pracownikami i klientami itp. - wywołujących obciążenie, napięcie i reakcję wewnętrzną pod wpływem działania siły zewnętrznej. Stres wywołuje objawy fizjologiczne, psychiczne, percepcyjne oraz behawioralne powodujące trudności w pracy i życiu codziennym

Źródła:

  1. Wierzbicka Elżbieta, „Słownik współczesnego języka polskiego tom 2”, Zespól Wydawnictwa WILGA pod kierunkiem Anny Sikorskiej-Michalak i Olgi Wojniłko, Warszawa 1998r.

  2. http://www.eioba.pl/a89449/stres

  1. Jakie są objawy stresu?

Pewien poziom stresu jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania człowieka. Pozwala on na rozwijanie się, motywuje do działania, chroni przed nudą i znużeniem. Groźny natomiast jest zbyt wysoki poziom stresu, zwłaszcza jeżeli towarzyszy nam przez długi okres.

Wyróżniamy II podstawowe grupy stresowe, stres krótkotrwały zwany jako eustres, który jest dobrym stresem pozytywnym i stres długotrwały (przewlekły) zwany jako dystres,który już jest dla nas niestety bardzo szkodliwy. Najczęstszymi objawami stresu są rozdrażnienie i nieustanne zmęczenie , nadpobudliwość i bezsenność które potrafią bardzo skutecznie utrudnić nam życie. Jak wiadomo nie są to jedyne objawy stresu. Najważniejsze objawy stresu to takie jak :

- suchość w ustach ,

-uczucie duszności,

- zawężenie uwagi do konkretnego zadania ,

- złość,

-nerwowość,

-lęk,

- zmęczenie oczu - mroczki, uczucie piasku pod powiekami,

- ból uszu, osłabienie słuchu, uczulenie na zapach, napięcie skóry głowy,

- stan silnego napięcia, prowadzący czasem do wybuchu lub agresywnego zachowania,

- pobudzenie, nadruchliwość,

- niecierpliwość, przymus działania,

- przygnębienie,

- zniechęcenie ,

- apatia,

-podwyższone ciśnienie,

-przyspieszone bicie serca,

- potliwość dłoni i palpitacje serca,

- problemy z mięśniami, bóle lub napięcie, które prowadzą do nadciągnięcia mięśni,

- bóle głowy,

- znaczne uczucie pulsowania w okolicy głowy,

- drżenie palców, bezwładność lub zaciskanie palców, obgryzanie paznokci,

- zawroty głowy i migreny,

- zimne dłonie i stopy,

- uczucie duszności,

- bóle klatki piersiowej,

- problemy z żołądkiem i jelitami ,

-oddanie moczu,

-biegunka,

- i inne.

Jeżeli pozostajemy pod wpływek kilku objawów stresu może to prowadzić do groźnych zmian w naszym organizmie. Im dłużej jesteśmy pod wpływem stresu tym trudniej jest nam zauważyć jego objawy.

Wyżej wymienione objawy można podzielić na II grupy : objawy krótkotrwałe i objawy długotrwałe

Objawy krótkotrwałe - Objawy krótkotrwałe są nieszkodliwe, ponieważ stres działający na krótką metę nie powoduje poważnych zaburzeń w funkcjonowaniu organizmu, występuje uwolnienie adrenaliny, które jest spowodowane sytuacją stanowiącą zagrożenie.

a)fizyczne :

-suchość ust,

-zwężenie źrenic

- zimna skóra

- zimne kończyny- dłonie i stopy

- odczucie pobudzenia

- przyspieszone bicie serca

- przyspieszenie oddechu

- potrzeba oddania moczu

- centralizacja krążenia

- wzrost aktywności gruczołów potowych

- zwiększone napięcie mięśni

-mdłości

-biegunka

b)psychiczne :

-negatywne myślenie

-skokowa utrata pewności siebie

- zawężenie uwagi

- pogorszenie umiejętności koncentracji

- upośledzenie zdolności radzenia sobie z problemami,

- spadek energii związany z roztargnieniem, odczuwaniem lęku, frustracji

- trudności z podejmowaniem decyzji

- znużenie i utrata zadowolenia z pracy,

- interpretowanie sytuacji jako wyzwania i zagrożenia

Objawy długotrwałe (przewlekłe) :

a)fizyczne - Pojawiają się w skutek długotrwałego podwyższonego poziomu adrenaliny , adrenalinzaopatruje mięśnie w substancje energetyczne , kosztem niedoboru tych substancji w innych organach w konsekwencji dochodzi do zaburzeń organizmu . Przejawia się to :

- Zmianą apetytu,
- uczuciem zimna,
- dolegliwościami
- astma
- bóle pleców
- problemy trawienne
- bóle głowy
- wysypka skórna
- uczuciem zmęczenia

- bóle kręgosłupa

b)emocjonalne - Jeżeli przez długi okres doświadczasz stresu, może to prowadzić do trudności w procesach myślenia i rozwiązywania problemów. Konsekwencją mogą być następujące stany emocjonalne:
- lęk, niepokój,
- chaos myślowy, niemożność koncentracji uwagi,
- złe samopoczucie,
- poczucie utraty kontroli i przygnębienie,
- zmiany nastroju:
- Depresja,
- Frustracja,
- Wrogość,
- Bezradność,
- rozdrażnienie, poirytowanie,
- niepokój, nerwowość,
- ospałość,
- trudności ze spaniem
- sięganie po alkohol i papierosy,
- zmiana nawyków żywieniowych,
- sięganie po leki

c)zachowanie - długotrwałe oddziaływanie stresu przejawia się:

- głośnym i szybkim sposobem mówieni
- ziewaniem,
- małostkowością, tikami nerwowymi, obgryzaniem paznokci, uderzaniem palcami o blat stołu, nerwowym przemierzaniem pokoju, itd.
- złymi nastrojami
- irytacją,
- obronnością,
- krytycyzmem
- agresja
- irracjonalnością
- przesadą w sposobie reagowania,
- spadkiem efektywności:
- negatywnym nastawieniem,
- utartą obiektywizmu,
- niezdolnością do koncentracji i podejmowania decyzji,
- kłopotami z pamięcią,
- popełnianiem licznych błędów,
- zwiększoną podatnością na wypadki,
- brakiem troski o własny wygląd.

Jak zauważymy i siebie powyższe symptomy stresu pojedynczo nie muszą one wskazywać obecności stresu , jeśli symptomów stresu jest kilka to może oznaczać ze masz poważne problemy z opanowaniem stresu.

Źródła:

1. http://www.bryk.pl/teksty/studia/pozosta%C5%82e/psychologia/24093-charakterystyka_stresu_i_zwalczanie_jego_objaw%C3%B3w.html

2. http://praca.hrc.pl/a/1/1464/dlugotrwale_objawy_stresu.html

4.http://stres.wieszjak.pl/co-to-jest-stres/77327,Jakie-sa-objawy-stresu-ostrego-i-przewleklego.html

  1. Jak walczyć ze stresem?

Stres wycieńcza energetycznie organizm i jeśli trwa wystarczająco długo przechodzi w depresję, nerwicę, bądź przybiera formę wielorakich dolegliwości psycho- somatycznych.

To następstwo obowiązków w pracy, relacji międzyludzkich i innych czynników.

Jednymi z najstarszych form walki ze wszechobecnym stresem są formy ruchowe, całkowite skoncentrowanie własnej uwagi na wykonywanych czynnościach. Krótko mówiąc, czy będą to sztuki walki, czy uprawiane ćwiczeń w formie Jogi z jej licznymi odmianami uspokajamy i wyciszamy własne ciało - dzięki temu przywracamy w nim równowagę, uspokajamy własny umysł i likwidujemy wewnętrzne napięcie poprzez integrację ciała, umysłu i ducha, poprzez dyscyplinę łagodzimy stres, likwidujemy przewlekłe zmęczenie, migreny, astmę i bezsenność. Naukowo stwierdzono, że u czynnych ruchowo joginów ryzyko zapadnięcia na zawał mięśnia sercowego samoistnie zredukowane jest o około 80%!...

Jednym z najlepszych lekarstw jest nasz własny oddech, który czyniony świadomie ma właściwości lecznicze…

Oddech nabierany do płuc jest bogaty w życiodajny tlen - na co dzień nie przywiązujemy do niego uwagi, choć jest wiernym odzwierciedleniem naszego stanu ducha - kiedy jesteśmy spokojni jest powolny, głęboki rytmiczny - napełnia całe płuca i dociera do przepony znajdującej się w brzuchu. Kiedy jesteśmy zestresowani, źli - zmienia się stając się szybkim, gwałtownym i urywanym docierając tylko do części naszych płuc… Kiedy więc jest sytuacja zagrożenia pilnujmy, aby go uspokoić - duża ilość tlenu pozwoli nam na chłodną kalkulację sytuacji i nie będziemy działali tak instynktownie jak zwierzęta… Bardzo wymierne efekty daje świadomy oddech w połączeniu z wielorakim wachlarzem technik zarówno medytacyjnych, jak i refleksyjnych, które też wymagają konsekwentnego powtarzania od kilkunastu, do kilkudziesięciu minut dziennie. Wszystkie one mimo, iż na początku będą nam sprawiały trudności w związku z wieloma rozproszeniami uwagi są bardzo proste. Jednym z wymienionych przeze mnie sposobów na połączenie oddechu leczniczego z odstresowaniem jest medytacja, lub medytacja z wizualizacją.

Możemy je przeprowadzać w pozycji siedzącej, bądź leżącej zamykając powieki i wykonując pewne zadania. W przypadku metody relaksacyjnej napinamy, trwamy w napięciu i rozluźniamy kolejne partie mięśniowe naszego ciała zaczynając od prawej stopy i kończąc na czaszce.

Ważną metodą pozytywnego działania na nasze ciało i ducha jest masaż z jego wszystkimi odmianami. Najogólniej mówiąc masaż jest formą terapii przez dotyk. Pobudza krążenie, uspokaja, łagodzi ból - a ten wykonany przez partnera daje poczucie bliskości, miłości i bezpieczeństwa. Nie wolno nam zapominać o świadomym oddechu, medytacji, relaksacji, ale nim zaczniemy to praktykować są jeszcze dwie rzeczy, które chciałam zaznaczyć. Pierwszą, którą ponownie podkreślę, jest taniec, który leczy przez ekspresję ruchową i na koniec coś, co nie kosztuje nic, a jest bardzo łatwe - zwykły, promienny, spontaniczny i szczery uśmiech - wydatnie zwiększający poziom endorfin w naszej krwi, poprawiając na długo nasz nastrój - a jest bardziej skuteczną bronią, niż nie jedna tabletka…

Nie unikniemy idąc przez życie stresu

Wbrew pozorom wachlarz możliwości walki z wszechobecnym stresem jest naprawdę bogaty i każdy z nas może dopasować którąś z możliwości stosownie do swoich możliwości i potrzeb….wystarczy chcieć!...

Źródła:

1. Debbie Shapiro, „Wpływ emocji na zdrowie”, wyd. Klub dla Ciebie, Warszawa 2007 r.

2.Włodzimierz Oniszczenko, „Stres, to brzmi groźnie”, wyd. Akademickie Żak, Warszawa 1998 r.

3. Władysław Łosiak, „Stres i emocje w naszym życiu”, wyd. Akademickie i Profesjonalne

Sp. z o.o., Warszawa 2009 r.

4. Władysław Łosiak, „Psychologia stresu”, wyd. Akademickie i Profesjonalne

Sp. z o.o., Warszawa 2008 r.

4. Ed Boenisch, C.Michaele Haney, „Twój stres”, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2004 r.

5. Jan F.Terelak, „Człowiek i stres”, Oficyna wydawnicza Branta, Bydgoszcz-Warszawa 2008 r.

6. Jan Chodkiewicz, „Psychologia zdrowia”, Wyższa Szkoła Humanistyczno-Ekonomiczna w Łodzi 2006 r.

7. Nina Ogińska-Bulik, Zygfryd Juczyński, „Osobowość, stres a zdrowie”, wyd. Dyfin, Warszawa 2008 r.

8. Steven E. Hobfoll, „Stres, kultura i społeczność”, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2006 r.

  1. Jak radzić sobie z „trudnymi” turystami?

Konflikty są nieodłącznym elementem pracy z ludźmi, nie brak ich także w ośrodkach wypoczynkowych. Często przyczyną nieporozumienia jest problem komunikacji i brak zrozumienia zwyczajów, potrzeb, nawyków czy kultury. Głównym powodem konfliktu może być także stres spowodowany pracą a także wysokie wymagania wypoczywających. Jeżeli konflikt staje się już faktem, nie można pozostawać obojętnym.

Jak poradzić sobie z konfliktem?:

  1. Rozmowa, która powinna zakończyć się osiągnięciem porozumienia (sukcesem).

  2. Rozwiązanie problemu - próba zrozumienia drugiej strony, uświadomienie, że porozumienie jest możliwe.

  3. Zaproponowanie działania, które odciągnie uczestników konfliktu od istniejącego problemu.

  4. Pomoc w rozwiązaniu problemu, szczególnie jeśli chodzi o dzieci, lub przekazanie likwidacji konfliktu grupie.

  5. Interwencja w przypadku, jeśli zachodzi taka konieczność.

  6. Obrona własnego stanowiska, pomysły i propozycje rozwiązań.

  7. Rozwiązanie możliwe do akceptacji przez wszystkich.

  8. Łagodzenie sytuacji konfliktowych i dążenie do ich usunięcia.

  9. Nastawienie serdeczne a nie wrogie.

  10. Zlikwidowanie przedmiotu sporu - kompromis - zadowolenie obu stron.

  11. Dalsza współpraca.

Zakończenie

W animacji czasu wolnego najczęściej spotyka się grupy bardzo niejednorodne, stąd bardzo ważnym jest jednakowe traktowanie każdego uczestnika, niezależnie od tego, jaka jest jego sprawność i umiejętności. Wskazane jest nawet, aby tym mniej utalentowanym poświęcać więcej czasu i uwagi. W procesie tym szczególną rolę odgrywa komunikacja społeczna, rozumiana jako wzajemne przekazywanie umiejętności, pojęć, idei, uczuć za pomocą symboli tworzonych przez słowa, dźwięki, obrazy czy też dotyk. Komunikacja jest działaniem i dotyczy przepływu informacji, jest elementem kierowania. Jej celem jest ukierunkowanie innych tak, aby wiedzieli co, kiedy, gdzie i jak robić.

Wśród najważniejszych celów komunikacji wymienia się:

Problematyka komunikacji jest bardzo istotna w pracy, w której mamy do czynienia z innymi osobami, co ma miejsce w pracy animatora. Animator bardzo często występuje w charakterze mówcy, przekazując różne informacje czy prowadząc zajęcia. Dlatego niezmiernie ważne jest, żeby jego wystąpienia były bardzo dobrze odbierane przez uczestników zajęć i aby był on komunikatywny. Jak więc przekonująco mówić? - zanim zaczniemy mówić, musimy wiedzieć:

W pracy animatora ważne także jest zdobycie zaufania i pozyskanie przychylności uczestników.

Jak zdobyć przychylność i zaufanie? - najczęściej jesteśmy oceniani w trzech kategoriach:

  1. Czy jesteś kompetentny?

  2. Czy jesteś uczciwy, obiektywny i wzbudzasz szacunek?

  3. Czy jesteś sympatyczny?

Sposób zwracania się do innych musi być zawsze uprzejmy, mniej lub bardziej partnerski, w zależności od osobowości animatora i wieku wypoczywających, nigdy jednak zbyt poufały czy komenderujący. Niedopuszczalne jest podnoszenie głosu, używanie poirytowanego tonu, dosadnych wyrażeń lub dowcipów dwuznacznej treści. Wszyscy powinni odczuwać, że traktowani są z największym zainteresowaniem, szacunkiem i życzliwością. Ważna też jest umiejętność wytworzenia i utrzymania przyjemnego nastroju podczas zajęć, potrzebnego dla odprężenia i rozrywki.

PAMIĘTAJ!!!! SUKCESEM PRACY ANIMATORA, WIDOCZNYM NA ZEWNĄTRZ, JEST ZAWSZE ZWIĘKSZAJĄCA SIĘ FREKWENCJA NA JEGO ZAJĘCIACH I WIDOCZNE ZADOWOLENIE UCZESTNIKÓW.

Przegląd prasy przygotowany przez: PRESS-SERVICE Monitoring Mediów

Uczkiewicz K., pamieciprzyszlosc.salon24.pl Tekst ukazał się w kwartalniku Pamięć i Przyszłość, nr 2/2009 (4)

Historia PRL, tom III, 1948-49

Blog o animacji społecznej. Kaowiec wczoraj i dziś

Litwicka P., Metodyka..., op.cit., s.12-13

Bączek J. B., Animacja czasu wolnego , op.cit, s. 10

Litwicka P., Metodyka.., op.cit., s24-25

Tamże, s.26

iWoman.pl

Litwicka P., Metodyka..., op.cit., s. 40-41

Bączek B. J., Animacja.., op.cit., s.48

Bączek J.B., Praktyczny skrypt dla Animatora, wyd. Stageman Polska, Warszawa 2009 r., s.7

http://www.eventmapa.pl/atrakcje/923 2010-05-05, godz. 21.20

B. Kwarciak, Co trzeba wiedzieć o reklamie, Wyd. Profesjonalnej Szkoły Biznesu, Kraków 1997, s.15.

C. Marcinkiewicz, Zarządzanie produktem turystycznym(z elementami psychologii), Wyd. Wyższa Szkoła Humanitas, Sosnowiec 2010, s. 60.

Bączek J. B., Animator.. op. cit, s. 10

Litwicka P., Metodyka ...,op.cit., s.90

Praca zb. pod red. Wolańska T., Sport dla wszystkich. Rekreacja dla każdego, ZG TKKF, Warszawa 1994, s. 88

Wiszniewski A., Jak przekonywująco mówić i przemawiać, PWN, Warszawa-Wrocław 1994, s. 15

15


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
nagrody książkowe kl II wersja 2
Dziady cz II wersja skrócona
Podstawy zarządzania II - wersja mini, Politechnika Lubelska, I SEMESTR, Podstawy Zarządzania
silniki spr II wersja z wykresami
prawo cywilne skrypt II wersja mini
Rynki finansowe - wykłady (2009) - II wersja, FIR UE Katowice, SEMESTR IV, Rynki finansowe, Rynki fi
Egzamin studenci 2006-II wersja, Mikrobiologia, Pytania
kolokwium II wersja A i B stoma
B egz zaoczni II rok 13.o6.2009
Transplantacja biologia II wersja
metody rolnictwa ekologicznego ii wersja
kolokwium II wersja A, biochemia koła
testy dla fizjoterapii II wersja, 1
2007-8 Test-final-gr II[wersja A] , ______________________
Quiz 2 (II wersja), Studia, III semestr, Finanse publiczne
II WERSJA, Psychologia zaburzeń, pytania
Stoma. spr. II wersja, Farmakologia, pytania
Test sprawdzający znajomość lektury Szatan z siódmej klasy - II wersja, Testy z lektur SP

więcej podobnych podstron