ELIASZ I ZŁY KRÓL ACHAB
Dawno temu w Izraelu panował pewien król.
Nazywał się Achab.
Był to bardzo zły człowiek, a jego żona, Izebel, była jeszcze gorsza od mego.
Mieszkali razem w pięknym pałacu w ziemi izraelskiej i rządzili ludem Bożym. Pod ich panowaniem ludzie byli bardzo nieszczęśliwi.
Wiesz, co zrobili Achab i Izebel? Powiedzieli tak:
- Wcale nie kochamy Papa Boga
i wolimy czcić bożki, które sami sobie zrobimy.
I rozkazali wykonać wielką figurę, którą nazywali Baal, i powiedzieli: - Oto nasz bóg!
Klękali i modlili się do tej figury, a kapłanom rozkazali składać przed nią ofiary. Całemu ludowi powiedzieli: - Macie oddawać cześć tej figurze, a o Panu Bogu zapomnieć!
Kto naprawdę jest królem?
Prawie wszyscy Izraelici ich posłuchali, myśląc, że skoro król tak każe, widocznie jest to słuszne. Padali więc na kolana przed bożkiem i zapomnieli zupełnie o Panu Bogu.
Stracili jednak spokój. Ten, kto nie kocha Pana Boga, nie może być w pełni szczęśliwy.
Bóg nie godzi się na to, aby ludzie o Nim zapominali.
Dlatego Izraelici wkrótce zostali ukarani. I
Pewnego dnia, gdy król Achab przebywał w swoim pałacu, rozsiadłszy się na wspaniałym tronie, nagle otworzyły się drzwi i wszedł nieznajomy mężczyzna. Wyglądał bardzo biednie. Nosił długi, szary płaszcz, przepasany na biodrach skórzanym pasem. Nie wydawał się jednak onieśmielony wspaniałością pałacu.
Spojrzawszy surowo na króla, powiedział:
- Jestem Eliasz, prorok, sługa Boga Jedynego. To On przysyła mnie, abym ci zapowiedział, że spotka cię kara za grzechy. Odtąd przestaną padać deszcze i nawet kropla rosy nie spadnie na ziemię do czasu, aż znowu będę z tobą rozmawiał.
Powiedziawszy to, Eliasz wyszedł. Przez chwilę w pałacu panowała głucha cisza. Król i dworzanie byli zaskoczeni i przerażeni tym, co usłyszeli. Potem jednak zaczęli się śmiać:
- To jakiś głupiec! Jakże. on może zatrzymać chmury i sprawić, by deszcz przestał padać!
A jednak dni mijały, a deszczu nie było.
Mijały tygodnie, a deszczu nie było.
Kruki żywią Eliasza
Codziennie świeciło słońce, wypalając
ziemię swym żarem.
Wszystko schło. Trawa zczerniała,
powiędły kwiaty, z drzew opadły liście. Wysuszone zboże spaliło się na - polu.
Ludziom potrzeba zboża na chleb, a kiedy brak chleba, nadchodzi głód. Król przeraził się nie na żarty, bo zrozumiał, że Eliasz powiedział prawdę.
- Wszystkiemu winien ten prorok! To on ściągnął na nas nieszczęście!
- Sprowadźcie mi tu zaraz Eliasza! Szukajcie go wszędzie - rozkazał Achab. Żołnierze Achaba przemierzyli cały kraj w poszukiwaniu Eliasza. Szukali wszędzie, ale nigdzie go nie znaleźli. A deszczu jak nie było, tak nie było...
Czy wiesz, gdzie przebywał Eliasz?
Daleko w górach płynął strumyk. Wił się wśród skał i w nim jeszcze zachowała się woda. Nad tym potoczkiem, w głębi gór, schronił się Eliasz.
Bóg ukrył go tam przed złym królem. Eliasz znalazł dobrą kryjówkę. Tu żołnierze nie mogą go odnaleźć, a sam Pan Bóg troszczy się o niego.
Nocą sypiał Eliasz w pieczarze (pamiętasz, że to taka wielka, głęboka dziura w skale?).
Gdy chciało mu się pić, brał wodę ze strumienia.
Nie cierpiał również głodu, bo Bóg codziennie zsyłał mu coś do jedzenia. Wiesz, kto mu przynosił pożywienie? Kruki.
Takie duże, czarne ptaki.
Co rano przylatywały niosąc w dziobach to kawałek chleba, to mięso, i upuszczały je na ziemię obok Eliasza. Powracały wieczorem, przynosząc znów chleb i mięso. To Bóg im rozkazał, by opiekowały się Eliaszem.
Lud izraelski cierpiał głód i pragnienie, bo zapomniał o Bogu!
Eliasz miał co jeść, ponieważ pozostał wiernym sługą Bożym.