Opowiadania Kazimierza Brandysa przedstawione w zbiorze "Jak być kochaną" to historie ludzi zagubionych, którzy nie potrafią sobie poradzić z rzeczywistością. Czas teraźniejszy przerabiają uparcie w przeszłość, która dla nich stanowi najważniejszy punkt odniesienia. W świecie zdarzeń minionych próbują odnaleźć jakiś sens. Świat bohaterów opowiadań Kazimierza Brandysa to zbiorowy portret ludzi, których cechą wspólną jest chęć uporządkowania własnych losów.
Streszczenie: Główna bohaterka leci samolotem i rozmawia sama ze sobą. Nie znamy jej imienia ani wieku.Felicja będąc młodą dziewczyną miała zagrać Ofelię a jako dojrzała kobieta wcieliła się w postać pani Felicji w audycji radiowej dla znudzonych małżeństw. W międzyczasie przeżyła wojnę. Ukrywała mężczyznę, który spoliczkował Petersa - rzekomego zdrajcę (za to został skazany). Udało jej się go ocalić od śmierci, ale po wojnie został alkoholikiem i w końcu popełnił samobójstwo. Wiele ich łączyło, ale miłość ta skończyła się wraz z okupacją. Mimo że, minęło wiele czasu od wojny, ona nadal nie może się z tym pogodzić. Na zaproszenie słuchaczki leci do Francji, jednak mężczyźnie, którego poznaje podczas podróży, mówi, że udaje się do córki. W czasie lotu niewiele słów wypowiada na głos, robi za to rozrachunek z przeszłością. Wspomina dzieciństwo, gdy bano się, że zostanie karlicą i gdy „gotowała” z trocin zupę dla lalek. Przypomina sobie także pierwsze próby w teatrze i siebie jako interesującą, ruda Ofelię. Pamięta również o komisji, która sądziła ją po wojnie. Osób, znanych z przeszłości nie wspomina biernie. W myślach kłóci się z nimi, dyskutuje i rozlicza. Wspomnienia zabarwione często goryczą i ironią, nie są pozbawione także inteligencji. Najbardziej boli ją brak uznania i akceptacji ze strony współczesnych. Nikt nie docenił tego, że w czasie okupacji z narażeniem życia zajęła się mężczyzną, na którego wydano wyrok śmierci. Zaczęła być uwielbiana dopiero, gdy ze względu na dobry głos została panią Felicją. Słuchacze kochają ją za to, że dba o radiowego męża i wyznaje typowe, drobnomieszczańskie zasady. Dostrzega ironiczność tej sytuacji. Nie walczy jednak z tym zaszufladkowaniem, godzi się z losem. Zna zasady: robić tak, żeby ludzie sądzili, że są lepsi niż w rzeczywistości. I nie przejmować się. Bagaż - jest, torebka także, można lądowa.
„JAK BYĆ KOCHANĄ” - BRANDYS |
1