Alienacja człowieka wobec pewnych kryteriów oceny subiektywnej rzecz jasna innych często wywodzi się z błędnego oglądu rzeczywiostości. Czym że rózni się jeden człowiek od drugiego, wyglądem, strojem, cechami fizycznymi, cechami umysłu itd. Wyliczeń może być wiele wiele więcej, rzecz nie tyczy się ów cech a człowieka jako cżłowieka. Człowiek jako osoba ludzka nie jako narodowość czy fizyczny wygląd ale jako człowiek.
Postarajmy się ustalić kim bądź czym jest człwiek. Czy tylko materialnym tworem historii? Jeśli tak to słuszność mają ci wszyscy którzy tak szumnie krzyczą na lewo i prawo hasła narodowe. Czy raczej osobą to jest zbiorem nie tylko materialnych uwarunkowań ale przede wszystkim mieszanina psycho-fizyczną, mieszaniną która posiada poczatek, koniec ale i środek, którym jest nasze życie.
Czy wobec tego racje mają ci którzy wołają o zwiekszenie populacji tej nacji czy tamtej? Chyba nie, otóż ludzi na świecie przybywa, jest nas coraz więcej, wobec tego faktu dlaczego tak głośno mówi się o wymieraniu Europy? Czym różni się Chińczyk, Afrykanin,Amerykanin od Polaka, Niemca czy Francuza? Rózni się tylko uwarunkowaniami geopolitycznymi oraz psychofizycznymi. Człowiek jako człowiek zawsze jest człowiekiem.
Naszkicujmy człowieka, bez konkretnego wyglądu, bez jakich kolwiek uwarunkowań, które to uwarunkowania mogły by warunkować kolejne skojażenia i nie potrzebne subiektywne kategoryzacje i stereotypy z nich wynikające. Czy możemy takiego człowieka naszkicować? Było by to bardzo trudne a nawet nie tyle trudne co nie możliwe. Człowiek w całej swej istotowej okazałości nie ma konkretnego wyglądu ani zewnętrznego ani wewnętrznego. Czy jeśli obetniemy komuś rękę czy nogę czy przestanie być człowiekiem? Kiedy człowiek jest człowiekiem a kiedy nie jest? Kiedy nastepuje więc owa alienacja? Właśnie wtedy gdy staramy się w rózny sposób często marnymi argumentami usprawiedliwić to że jednych nazywamy ludźmi bardziej a innych mniej. Robimy to każdego dnia, choć często nie zdajemy sobie z tego sprawy. Wszelkie tendencje nacjonalistyczne to własnie wyciąganie człowieka z człowieka. Alienacja człowieka rodzi się w jego ksenofobicznym poczuciu izolacji wynikającej z zamazanego oglądu na rzeczywistość która zresztą jest i tak zniekształcona wieloma pomniejszymi rzeczami. Poczucie własnego ja przewyższa w naszej świadomości ja innych ludzi stając się super ja, wyidealizowaną wizją siebie, później często nieświadomi swego super ja przenosimy podświadomie skonstruowany model na swoje życie, staramy się konstruować rzeczywistość. Nie żyć w rzeczywistości ale ją konstruować na nowo. Każdego dnia konstrukcja przybiera nowe kształty, a my jako mali budowniczowie odnosimy porażki i wzloty, tylko dlatego że budujemy. Człowiek który nie buduje nie istnieje. Istnuieć znaczy wobec tego mieć poczucie samego siebie. Tutaj rodzi się kolejny problem wynikający z integralności celów z ja. Każde ja realizuje cele. Wobec tego czy egoizm jest wynikiem realizacji celów czy ja? Wydaje się że człowiek często działa z pobudek altruistycznych, bądź po części altruistycznych. Nie zawsze jednak jest to prawdą. Wobec tego że ja buduje życie, a celem działalności ja jest życie człowieka konkretnie osoby, nie logicznym, było by twierdzić że istnieje jaki kolwiek altruistyczny powód jakiego kolwiek działania w zasięgu budowy życia. Czy jemy czy śpimy czy co kolwiek innego robimy robimy to bo uważamy to za odpowiednie dla nas w danej chwili, nawet jeśli robimy coś pod wpływem czegoś innego to i tak w danej chwili mimo persfazji działamy w zgodzie z własnym ja a raczej poprzez ja. Egoizm objawia się nam za każdym razem. Egoizm ustanie dopiero z chwilą ustania ja.