TEMAT: Doskonalenie zagrywki tenisowej i dolnej Maciej Skoczylas
Korekta typowych błędów M1
Zagrywka dolna
Zagrywający ustawia się przodem do siatki, nogi rozstawione na szerokość bioder, przy czym noga przeciwna do ręki zagrywającej wysunięta do przodu. Tułów i barki w położeniu równoległym lub nieco skośnym względem siatki. Ciężar ciała spoczywa równomiernie na obydwu nogach nieznacznie ugiętych w stawach kolanowych. Piłkę podtrzymuje od dołu ręka przeciwna do zagrywającej w płaszczyźnie ręki uderzającej.
Ręka uderzająca będąc w supinacji początkowo zwisa blisko ciała, przy czym palce dłoni są złączone i nieco ugięte. W momencie podrzutu piłki następuje zamach ramienia zagrywającego do tyłu i zwiększenie ugięcia w stawach kończyn dolnych. Wahadłowy powrót ramienia, któremu towarzyszy wyprostna praca nóg, napotyka dłonią na swojej drodze piłkę i uderzając ją nadaje jej kierunek lotu. Piłka uderzona' od spodu leci wysokim łukiem i z niedużą szybkością. Kierunek lotu piłki nadawany jest często minimalnym ruchem w stawie nadgarstkowym.
Zagrywka tenisowa
Pozycją wyjściową do wykonania zagrywki tenisowej jest ustawienie przodem do siatki w postawie rozkroczno-wykrocznej. Noga zakroczna odpowiada ręce zagrywającej. Ciężar ciała spoczywa równomiernie na obu kończynach dolnych. Kończyny dolne w nieznacznym stopniu ugięte w stawach kolanowych. Kończyny górne opuszczone w dół trzymają piłkę z przodu przed tułowiem. Z tak przyjętej pozycji wyjściowej przechodzimy do wykonania podrzutu piłki. W celu dokładniejszego wykonania podrzutu piłki wykonujemy go obydwiema rękami. Podrzut powinien być wykonany tak, aby uderzenie opadającej piłki nastąpiło nad barkiem po stronie ręki uderzającej. Moment uderzenia powinien nastąpić w najwyższym punkcie zasięgu kończyny górnej, przy pełnym wyproście tułowia. Równocześnie z podrzutem piłki wykonujemy górą zamach ręki uderzającej w tył wraz z wygięciem tułowia w tył. Ciężar ciała przenosimy na nogę zakroczną. Ręka uderzająca jest zgięta w stawie łokciowym, palce zwarte, ale- usztywnione, nadgarstek rozluźniony . Z tak przyjętej postawy rozpoczyna się właściwy zamach do uderzenia. Uderzenie następuje przez wyprost tułowia z zapoczątkowaniem skłonu w przód. Tułów pociąga za sobą rękę uderzającą, która w momencie uderzenia piłki winna być wyprostowana w stawie łokciowym. Ciężar ciała przenosi się z nogi zakrocznej na wykroczną. Piłkę uderzamy całą dłonią o palcach luźno zwartych tak, aby nasada dłoni miała kontakt nieco powyżej osi poziomej.
Zagrywka tenisowa może być wykonana po uprzednim dojściu lub wyskoku. Wówczas piłkę
podrzucamy tak, aby po dojściu lub wyskoku moment uderzenia nastąpił wyprostowanym
ramieniem nad lub nieco przed zagrywającym. Istotnym jest nadanie piłce rotacji wstępnej, która zostanie powiększona zamachową pracą ramienia podczas kontaktu z piłką. Nadanie piłce rotacji w czasie lotu w znacznym stopniu może utrudnić przeciwnikowi przyjęcie jej.