Na skrzyżowaniu

Kubuś był na długim spacerze z babcią. Wracając do domu, stanęli przy przejściu dla pieszych. Paliło się czerwo­ne światło.

• Przejdźmy szybko - rzekł chłop­czyk. - Nic nie jedzie. Zdążymy. Chodźmy!

• Nie ma mowy! - babcia przytrzy­mała go mocno. - Nie wolno łamać prze­pisów. To zawsze grozi wypadkiem. W dodatku dalibyśmy zły przykład. Cze­kamy na zielone.

* * *

Romek i Waldek wracali ze szkoły w doskonałym humorze. Pierwszy popra­wił notę z historii, a drugi strzelił dwa gole w międzyszkolnym meczu piłki nożnej, zapewniając swojej klasie zwycięstwo w stosunku trzy do jednego.

- Wygrałem zakład z Kubą. Trzy dy­
chy. Ale miał minę! - śmiał się Waldek.

Stanęli na skrzyżowaniu.

- Cześć, koledzy! - usłyszeli nagle
za sobą. Odwrócili się. To przechodzący
chodnikiem Karol poklepał ich po plecach.
- Jaki wynik meczu?

• Trzy do jednego! - wykrzyknął z dumą Waldek. - Strzeliłem dwie bramki.

• To świetnie! Moje gratulacje. Spie­szę się do kina. Muszę lecieć. Pa! - Karol pomachał chłopcom i pobiegł dalej.

• Do kina. Pewnie z Renatką - mruk­nął Waldek. Odwrócił się i szybkim krokiem wbiegł na jezdnię. - Chodź, Romek. Mamy zielone.

• Co robisz, wariacie! - kolega rzu­cił się za nim. - Już jest czerwone! Nie wi­dzisz? - szarpnął Waldka gwałtownie i ściągnął go z powrotem na chodnik. Rozległ się donośny dźwięk klaksonu. Kierowca beżowego fiata postukał się pal­cem w czoło. Stojący na trotuarze prze­chodnie byli poruszeni, jakaś pani kręciła głową zgorszona.

• Warto by wam spuścić porządne lanie! - stwierdził dobitnie starszy męż­czyzna. - Głupole bez wyobraźni!

Chłopcy milczeli zawstydzeni.

- To się nazywa wtargnięcie na jezd­
nię - powiedział Romek, kiedy szli wraz
z innymi na drugą stronę ulicy. - Bardzo
częsta przyczyna wypadków. Nagłe wtar­
gnięcie. Tuż pod koła samochodu. Ten ja-

sny fiat... O, Boże! To cud, że cię nie po­tracił!

• Bardzo dziękuję, że... mnie zatrzy­małeś - Waldek ujął Romka za rękę. -Dzięki! Jak mogłem nie zauważyć, że świa­tło się zmienia. Myślę wciąż o tym meczu. Rzeczywiście - głupol bez wyobraźni.

• Chodź - rzekł Romek. - Wstąpimy do kościoła podziękować Panu Bogu, że nas uchronił przed nieszczęściem.

* * *

Po południu zaczął padać deszcz. Babcia i Kubuś skrócili spacer i spiesznie wracali do domu. Na skrzyżowaniu stanę­li z grupą czekających na zielone światło.

- Paulinka uczy się znaków drogo­
wych - rzekł chłopczyk. - Przy okazji tłu­
maczy także mnie. Już wiem, co oznacza
białe kółko w czerwonej obwódce...

Nagle usłyszeli pisk opon i jakieś okrzyki. Tłumek czekających zafalował, cofnął się.

• Co się stało? - zapytała babcia kogoś ze stojących na przedzie.

• Dziewczyna wpadła pod samo­chód - odrzekła pani w kurtce z kaptu­rem. - Mój Boże! Taka ładna, młoda... Wbiegła na jezdnię, zanim zapaliło się zielone światło. Śpieszyła się. Jest nie­przytomna.

• Ale podobno żyje - dodał jakiś pan. - Karetka zaraz przyjedzie.

• Kubusiu, chodźmy stąd - powie­działa babcia. - Tutaj taki tłok. Pójdziemy przez park. Widzisz, jak trzeba uważać, kiedy przechodzi się przez jezdnię.

-Wiem. Babcia mnie kiedyś przy­trzymała. A tej dziewczyny nikt nie przytrzymał. Pomodlimy się dziś wie­czorem o to, żeby nie umarła, dobrze, babciu?

- Tak, pomodlimy się, Kubusiu.

Zofia Śliwowa

---