ROZDZIAL 23
KOLEJNY PRZYSTANEK:
ARESZT W ROSEWOOD
Późnym sobotnim popołudniem, kilka godzin przed początkiem Foxy, Spencer siedziała przed komputerem. Właśnie zaadresowała do Skalmara e-mail z załączonymi esejami. „Po prostu to wyślij” powtarzała sobie. Zamknęła oczy, kliknęła myszką, a kiedy znowu spojrzała jej praca była wysłana.
Cóż, tak jakby jej praca.
Nie oszukiwała. Naprawdę. A może tak. Ale kto mógłby ją winić? Po nadejściu wczoraj wieczorem wiadomości od „A” przez całą noc wydzwaniała do Wrena, ale wciąż łączyła się z pocztą głosową. Zostawiła mu pięć wiadomości, każdą bardziej szaloną od poprzedniej. Dwanaście razy zakładała buty, gotowa pojechać do Filadelfii, żeby sprawdzić, czy z Wrenem wszystko w porządku, a potem się przed tym powstrzymywała. Jedyny raz, kiedy jej Sidekick zadzwonił, a ona się po niego rzuciła, okazało się, że to tylko skierowany do całej klasy e-mail od Skalmara, przypominający o właściwych przypisach przy tematach esejów.
Kiedy ktoś położył dłoń na jej ramieniu, Spencer wrzasnęła.
Melissa cofnęła się.
- Łał! Sorry! To tylko ja!
Spencer wyprostowała się, ciężko oddychając.
- Ja… - obrzuciła uważnym spojrzeniem biurko. Cholera. Była tam karteczka z notatką: „Ginekolog, wtorek 17:00, Ortho Tri-Cyclen?”. A na pulpicie ekranu stary esej Melissy z historii. Kopnęła stopą wyłącznik komputera, i ekran ściemniał.
- Zdenerwowana? - zapytała Melissa. - Mnóstwo lekcji do zrobienia przed Foxy?
- Owszem. - Spencer pośpiesznym ruchem ułożyła wszystkie przypadkowe papiery z biurka w schludne stosiki.
- Jeśli chcesz, pożyczę ci mój lawendowy zagłówek. - zaproponowała Melissa. - Bardzo pomaga na stres.
- Nie trzeba. - odparła Spencer; nie śmiała nawet spojrzeć na siostrę. Pomyślała: „Ukradłam twoją pracę i chłopaka. Nie powinnaś być dla mnie miła”.
Melissa zacisnęła usta.
- Cóż, nie chciałabym dokładać ci stresu, ale na dole jest policjant. Mówi, że chce cię o coś wypytać.
- Co takiego? - zawołała Spencer.
- Chodzi o Alison. - powiedziała Melissa. Potrząsnęła głową, aż zakołysały się końcówki jej włosów. - Nie powinni zmuszać cię do rozmowy o tym - jest tydzień poświęcony jej pamięci. To chore.
Spencer usiłowała nie wpadać w panikę. Wpatrywała się w swoje odbicie w lustrze, wygładzając blond włosy i nakładając podkład pod oczy. Wyciągnęła białą zapinaną bluzkę i spodnie-rurki w kolorze khaki. Wyglądała na godną zaufania i niewinną.
Ale w środku cała dygotała.
Faktycznie, policjant stał w salonie, ale zaglądał do drugiego gabinetu ojca, gdzie znajdowała się jego kolekcja zabytkowych gitar. Kiedy gliniarz się odwrócił, Spencer zorientowała się, że to nie z nim rozmawiała na pogrzebie. Ten facet był młody. I wyglądał znajomo, jakby już gdzieś go widziała.
- To ty jesteś Spencer? - zapytał.
- Tak. - odpowiedziała cicho.
Wyciągnął rękę.
- Nazywam się Darren Wilden. Właśnie zostałem przydzielony do morderstwa Alison DiLaurentis.
- Morderstwa. - powtórzyła Spencer.
- Tak. - powiedział policjant Wilden. - Cóż, traktujemy tą sprawę jak morderstwo.
- Okay. - Spencer starała się sprawiać wrażenie zrównoważonej i dojrzałej. - Niesamowite.
Wilden wskazał Spencer, żeby usiadła na kanapie w salonie, a sam usiadł naprzeciwko na szezlongu. Nagle zorientowała się, skąd go zna: ze szkoły. Chodził do niej, kiedy była w szóstej klasie, i miał zasłużoną opinię rozrabiaki. Jedna z kujonek-przyjaciółek Melissy podkochiwała się w nim, i raz zmusiła Spencer do dostarczenia mu do baru espresso, w którym pracował, liściku od potajemnej wielbicielki. Spencer przypomniała sobie, że rozmiary jego bicepsów porównywała w myślach do puszek z zupą „Campbella”
Teraz wpatrywał się w nią. Spencer poczuła, że swędzi ją nos, zegar dziadka głośno tykał.
- Czy chciałabyś coś mi powiedzieć? - zapytał w końcu.
Lęk ścisnął ją ciasną obręczą.
- O czym?
Wilden oparł się.
- O Alison.
Spencer zamrugała. Coś było nie w porządku.
- Była moją najlepszą przyjaciółką. - wybrnęła; dłonie jej się pociły. - Byłam z nią tej nocy, kiedy zaginęła.
- Zgadza się. - Wilden zajrzał do notatek. - Mamy to w aktach. Rozmawiałaś z kimś na posterunku po jej zaginięciu, tak?
- Owszem. Dwa razy.
- Zgadza się. - Wilden zacisnął na sobie dłonie. - Jesteś pewna, że powiedziałaś im wszystko? Czy ktoś nienawidził Alison? Możliwe, że tamten policjant zadawał ci już te pytania, ale ponieważ jestem nowy, może mogłabyś odświeżyć mi pamięć.
Umysł Spencer przyblokował się. Prawdę powiedziawszy, dużo dziewczyn nienawidziło Ali. Czasami nawet Spencer jej nienawidziła, przede wszystkim za to, że wciąż nią manipulowała, i że groziła, że wskaże ją jako winną w Sprawie Jenny, jeśli powie to, co wie. Kiedy Ali zniknęła odczuła skrytą ulgę. Zniknięcie ze szkoły Toby'ego i Ali oznaczało, że ich sekret się nie wyda.
Głośno przełknęła ślinę. Nie była pewna, co ten gliniarz wie. Mogli dostać od „A” cynk, że coś ukrywa. To byłoby genialne. Gdyby Spencer powiedziała: „Tak, wiem kto nienawidził Ali, wystarczająco, żeby ją zabić”, to równocześnie przyznałaby się do udziału w Sprawie Jenny. Gdyby nie powiedziała nic i się chroniła, „A” mógłby ukarać jej przyjaciółki… i Wrena.
Ranisz mnie, więc ja zranię ciebie.
Pot zebrał się na jej karku. Ale pytań było więcej. Może Toby wrócił, żeby ją skrzywdzić? Może współpracował z „A”? Może to on był „A”? Jeśli tak - i jeśli zabił Ali - czy poszedłby na policję i sam się pogrążył?
- Jestem dosyć pewna, że powiedziałam im wszystko. - powiedziała w końcu.
Nastąpiła długa chwila ciszy. Wilden wpatrywał się w Spencer, Spencer wpatrywała się w Wildena. Zaczęła myśleć o tym, co stało się w nocy po Sprawie Jenny. Zapadła w niespokojną, paranoiczną drzemkę, wokół łkały jej przyjaciółki. Znienacka się obudziła. Zegar na dekoderze pokazywał godzinę 03:43 rano, i w pokoju panowała cisza. Wytrącona z równowagi, znalazła Ali, śpiącą na siedząco na kanapie z głową Emily na kolanach.
- Ja tak nie mogę. - powiedziała, potrząsając i budząc Ali. - Powinnyśmy się przyznać.
Ali wstała, zaprowadziła Spencer do łazienki w korytarzu i usiadła na skraju wanny.
- Weź się w garść, Spence. - powiedziała Ali. - Nie możesz się tak miotać, jeśli będzie nas przesłuchiwać policja.
- Policja? - wrzasnęła Spencer, serce zaczęło jej bić w przyspieszonym rytmie.
- Ciiiiiicho. - wyszeptała Ali. Bębniła paznokciami o porcelanową krawędź wanny. - Nie twierdzę, że policja na pewno będzie z nami rozmawiać, ale musimy wymyśleć plan, co zrobimy, jeśli tak się stanie. Potrzebujemy tylko solidnej historii. Alibi.
- Nie możemy po prostu powiedzieć im prawdy? - zapytała Spencer. - Że to, co zobaczyłaś u Toby'ego zaskoczyło cię tak bardzo, że przypadkiem odpaliłaś petardę?
Ali potrząsnęła głową.
- Moja metoda jest lepsza. Dotrzymamy sekretu Toby'ego, jeśli on nas nie wyda.
Pukanie do drzwi podniosło je na nogi.
- Dziewczyny? - to był głos Arii.
- No dobrze. - powiedział Wilden, przerywając wspomnienia Spencer. Wręczył jej wizytówkę. - Zadzwoń, jeśli coś ci się przypomni, dobrze?
- Oczywiście. - wyjąkała Spencer.
Wilden, z dłonią na biodrze, rozejrzał się po pokoju. Patrzył na meble Chippendale, przepiękny witraż, obrazy w masywnych ramach na ścianach, i cenny zegar George'a Washingtona należący do jej ojca, a który należał do rodziny od XIX wieku. Potem obrzucił badawczym spojrzeniem Spencer: od diamentowych wkrętów w uszach po delikatny zegarek od Cartiera na jej nadgarstku i blond pasemka, za których zrobienie co sześć tygodni płaciła 300$. Zadowolony z siebie uśmieszek na jego twarzy mówił: „Wyglądasz na dziewczynę, która ma dużo do stracenia”.
- Wybierasz się na dzisiejszą imprezę? - zapytał, sprawiając, że podskoczyła. - Na Foxy?
- Hmmm, tak. - odpowiedziała cicho Spencer.
- No cóż. - Wilden żartobliwie jej zasalutował. - Baw się dobrze. - jego głos brzmiał absolutnie normalnie, ale przysięgłaby, że wyraz jego twarzy mówi: „Jeszcze z tobą nie skończyłem”.
Ortho Tri-Cyclen - środek antykoncepcyjny
Pretty Little Liars - Flawless Bez skazy
1
translated by: rumiko