NIEMIECKI GRANAT RĘCZNY - TRZONKOWY
Historia tej odmiany granatu sięga przełomu XIX i XX wieku. Stosowano ją powszechnie w czasie I wojny światowej. Żołnierze chwalili sobie drewnianą rękojeść ułatwiającą rzucanie. Istotną modyfikacją było zastosowanie w 1915 r. Rękojeści mieszczącej w środku mechanizm zapalnika, początkowo iglicznego, później tarciowego. Unowocześnienie konstrukcji, czyniące granat bezpiecznym w użyciu, skuteczniejszym i trwalszym w magazynowaniu, stworzyło wzór wprowadzony do uzbrojenia Reichswehry w 1924r.
Przystępując do wojny w 1939 roku armia III Rzeszy posiadała niemal wyłącznie granaty trzonkowe wz.24 z zapalnikiem wz.24 o zwłoce 4,5 sekundy (Stielhandgranate 24 mit Brennenzünder 24).
Granat wz.24 wywodzi się w prostej linii z 1-szowojennego granatu trzonkowego wz.17. Składał się z 3 zasadniczych części: Głowicy, trzonka i zapalnika. Głowica granatu w kształcie wałka składa się z kubka wykonanego najczęściej z blachy 0,8 mm. Wewnątrz znajdował się ładunek wybuchowy w cylindrze z nasyconego parafiną papieru. Z jednej strony dno walca zamknięte było blaszaną przeponą z gniazdem do wprowadzenia detonatora, a to z kolei - zamknięte dnem połączonym z kołnierzem głowicy zaciśniętym i wywiniętym rantem (uszczelnienie - papier nasycony parafiną i klejem). We wspomnianym gnieździe tkwił krótki stalowy pierścień, nagwintowany nagwintowany do wewnątrz w celu umocowania rękojeści. Do bocznej ściany we wczesnych modelach mocowano zawieszenie. Trzonek granatu wykonywany był najczęściej z drewna bukowego nasyconego olejem w celu zapobiegania zawilgoceniu. Wewnątrz nawiercano kanał na umieszczenie zapalnika. Górna część miała gwintowaną końcówkę do połączenia z głowicą. W dolnej części mocowano wytłoczkę z blachy z wyprofilowanym gwintem, na który nakręcano nakrętkę - kapsel. W środku nakrętki znajdowała się sprężyna z uszczelką. Dociskała ona porcelanową kulkę (pełniła rolę zawleczki) na końcu sznura mechanizmu zapalającego. Oba końce trzonka miały uszczelnienie albo z papieru nasączonego parafiną i olejem albo z masy uszczelniającej.
Pozostałymi elementami zapalnika Bz.24 są zapał tarciowy z opóźniaczem i detonator Sprengkapsel Nr 8. Detonator stanowiła długa miedziana rurka średnicy 8mm, zawierała ona 2 g piorunianu rtęci. Zapał tarciowy umieszczano w ołowianej rurce. Z jednej jej strony wystawał opóźniacz, a z drugiej drut zakończony pętlą, do której przywiązany był sznurek zakończony zawleczką. Drugi koniec drutu zatapiano w masie pirotechnicznej. Gdy żołnierz wyszarpywał zawleczkę, ciągnąc za sznur, przesuwał się drut trąc o materiał pirotechniczny, który zapalał się od tarcia.
Granaty wyprodukowane w czasie II wojny cechuje bardzo duża różnorodność, jeśli chodzi o użyte do ich produkcji materiały. Im późniejsza konstrukcja, tym więcej różnych „ersatz”-ów. Głównie stosowano 180g trotylu, a od 1940 roku także machonit i donarit.
Dla celów ćwiczebnych używano granatów z głowicami pozbawionymi materiału wybuchowego - betonowymi lub drewnianymi.
Pod koniec wojny z głowic tych granatów wykonywano także zastępcze konstrukcje min przeciwpiechotnych i przeciwpancernych.
Podkreślić należy, że granat trzonkowy wz.34 był jednym z najbardziej powszechnych w czasie wojny granatów. Wyprodukowano go w ilości ok. 100 milionów sztuk.