Rozdział 20. Budować kraj w sposób pracowity i oszczędny

Czerwiec 18, 2011

WYJĄTKI Z DZIEŁ PRZEWODNICZĄCEGO MAO TSE-TUNGA

20. BUDOWAĆ KRAJ W SPOSÓB PRACOWITY I OSZCZĘDNY

Trzeba, aby wszyscy pracownicy kadrowi i cały naród stale pamiętali o tym, że Chiny są dużym krajem socja­listycznym, a jednocześnie krajem gos­podarczo zacofanym i biednym, i że jest to wielka sprzeczność. Aby nasz kraj stał się potężnym i bogatym, trzeba będzie kilku dziesięcioleci upor­czywych wysiłków, między innymi również i wcielenia w życie zasady pracowitości i oszczędności w budowie kraju, to jest prowadzenia surowego reżimu oszczędności i walki z marnotrawstwem.

„O właściwym traktowaniu sprze­czności w łonie ludu” (27 lutego 1957 roku).

Należy pracowicie i oszczędnie pro­wadzić zakłady przemysłowe, sklepy, przedsiębiorstwa państwowe i spół­dzielcze oraz wszystkie inne, w każdej sprawie należy realizować zasadę pra­cowitości i oszczędności. Zasada osz­czędności to jedna z podstawowych zasad gospodarki socjalistycznej. Chiny są dużym krajem, ale w tej chwili jeszcze bardzo biednym i potrzeba kilku dziesięcioleci, aby Chiny stały się bogate. Zasada pracowitości i osz­czędności potrzebna będzie i potem, po upływie kilku dziesięcioleci. Jednakże w okresie obecnych kilku dziesięcioleci, w okresie obecnych pięciolatek należy na propagowanie pracowitości i osz­czędności oraz wprowadzenie w życie zasady oszczędności zwracać szczegól­ną uwagę.

Uwaga do artykułu „Pracowicie i oszczędnie prowadzić spółdzielnię” (1955 rok), „Przypływ fali socjalisty­cznej na wsi chińskiej”, cz. I.

Wszędzie trzeba wszelkimi sposo­bami oszczędzać ludzkie rezerwy i materialne zasoby. Nie można żyć tylko dniem dzisiejszym: nie można pozwolić sobie na rozrzutność i trwo­nienie zasobów. W każdej miejsco­wości już od pierwszego roku pracy trzeba obliczać na wiele lat naprzód, pamiętać, że będziemy jeszcze długo musieli prowadzić wojnę, pamiętać o kontrofensywie, pamiętać o budow­nictwie po wypędzeniu wroga. Z jed­nej strony, nie wolno w żadnym wy­padku dopuszczać do rozrzutności i trwonienia środków, z drugiej zaś — trzeba wytężyć wszystkie siły na rzecz wzrostu produkcji. W przeszłości niektóre rejony drogo okupiły to, że ludzie nie brali pod uwagę planowania na długie terminy naprzód, to, że nie dbali ani o oszczędzanie ludzkich re­zerw i materialnych zasobów, ani o wzrost produkcji. To jest nauką, teraz musimy brać to pod uwagę.

„Trzeba nauczyć się pracy ekono­micznej” (10 stycznia 1945 roku), Dzieła wybrane, t. III.

W celu szybkiej odbudowy i rozwo­ju produkcji rolnej i produkcji prze­mysłowej w miasteczkach, w walce o zlikwidowanie ustroju feudalnego trze ba dołożyć wszelkich starań, by maksymalnie zabezpieczyć wszystkie nadające się do użytku środki produkcji i środki spożycia, podjąć kroki, by sta­nowczo walczyć przeciwko zniszczeniu i marnowaniu przez kogokolwiek tych środków, zwalczać rozrzutność w je­dzeniu i piciu, przestrzegać reżimu oszczędności.

„Przemówienie na naradzie pra­cowników kadrowych rejonu wyz­wolonego Szansi-Suijuan” (i kwiet­nia 1948 roku), Dzieła wybrane, t. IV.

Przy wydatkowaniu środków finan­sowych należy kierować się zasadą oszczędności. Trzeba, by wszyscy pra­cownicy organów państwowych zrozu­mieli, że korupcja i marnotrawstwo to największe przestępstwo. Walka z korupcją i marnotrawstwem dała w przeszłości pewne wyniki i w tym kierunku należy działać nadal. Oszczędzać każdy miedziak dla wojny i sprawy rewolucji, dla naszego budow­nictwa gospodarczego— oto zasada naszej buchaltera.

„Nasza polityka ekonomiczna” (23 stycznia 1934 roku), Dzieła wy­brane, t. I.

Wśród wielu naszych pracowników wzrasta obecnie niebezpieczna tenden­cja, wyrazem której jest niechęć do dzielenia z masami radości i smutków, pogoń za osobistą sławą i wygodą. Jest to bardzo źle. Jedna z metod przezwyciężenia tej niebezpiecznej ten­dencji polega na tym, aby w kampanii na rzecz wzrostu produkcji i przestrze­gania reżimu oszczędności uprościć aparat, a pracowników kadrowych skierować w teren, aby znaczna ich część powróciła do produkcji.

„O właściwym traktowaniu sprze­czności w łonie ludu” (27 lutego 1957 roku).

Prowadzenie produkcji przez armię na własne potrzeby nie tylko poprawia warunki życia armii, zmniejsza obcią­żenie ludu, i tym samym umożliwia zwiększanie liczebności armii, lecz również przynosi natychmiast wiele dodatkowych korzyści, a mianowicie: 1) poprawia wzajemne stosunki między dowódcami a żołnierzami. Pracując wspólnie, stają się oni sobie bliscy jak bracia; 2) wzmaga zamiłowanie do pracy. . . Od chwili, kiedy armia pro­wadzi produkcję na własne potrzeby, wzmaga się zamiłowanie do pracy, wyplenione zostały narowy próżniactwa; 3) wzmacnia dyscyplinę. Wpajanie dyscypliny pracy podczas działalności produkcyjnej nie tylko nie osłabia dyscypliny bojowej ani dyscypliny wojskowej w życiu codziennym, lecz na odwrót, wzmacnia ją; 4) poprawia wzajemne stosunki między armią a ludnością. Od czasu, gdy oddziały wojskowe są w posiadaniu własnych gospodarstw, coraz rzadziej występują wypadki naruszania mienia ludności lub nie występują w ogóle. W proce­sie działalności produkcyjnej armia i ludność pomagają sobie nawzajem w pracy, co jeszcze bardziej wzmacnia przyjaźń między nimi; 5) zjawisko na­rzekania oddziałów wojskowych na organy władzy występuje coraz rza­dziej i wzajemne stosunki między ar­mią a organami władzy również się poprawiają; 6) wzmaga się szeroki ruch ludności na rzecz wzrostu produkcji. Kiedy armia zajmuje się dzia­łalnością produkcyjną, instytucje rów­nież wyraźniej zdają sobie sprawę z konieczności zajmowania się tą dzia­łalnością i o wiele energiczniej biorą się do tego; oczywiście, również cała ludność tym wyraźniej zdaje sobie sprawę z konieczności powszechnego ruchu na rzecz wzrostu produkcji i tym energiczniej bierze się do tej sprawy.

„O prowadzeniu produkcji przez armię na własne potrzeby i o do­niosłości kampanii na rzecz upo­rządkowania stylu pracy i ruchu na rzecz wzrostu produkcji” (27 kwiet­nia 1945 roku), Dzieła wybrane, t. III.

Niektórzy mówią, że jeżeli oddziały wojskowe zajmują się działalnością produkcyjną — nie mogą wojować ani prowadzić szkolenia bojowego, oraz że jeżeli instytucje zajmują się produk­cją — nie mogą wykonywać swej włas­nej pracy. Jest to niesłuszne. W ostat­nich latach nasze oddziały wojskowe w Rejonie Pogranicznym, zajmując się poważną działalnością produkcyjną, same zaopatrzyły się w dostateczną ilość żywności i odzieży, a jednocześ­nie jeszcze skuteczniej niż przedtem prowadziły szkolenie bojowe i zajmo­wały się wychowaniem politycznym oraz działalnością ogólnokształcącą. Jednocześnie wewnętrzna jedność ar­mii i jedność między armią i ludnością stały się jeszcze mocniejsze. Przez cały ubiegły rok w rejonach frontowych odbywał się szeroki ruch na rzecz wzrostu produkcji; jednocześnie osiąg­nięto duże sukcesy w prowadzeniu operacji wojennych i wszędzie odby­wało się szkolenie wojsk. Dzięki pro­wadzeniu produkcji przez instytucje warunki życia ich pracowników po­prawiły się, pracują oni jeszcze bardziej ofiarnie i sprawnie. Dotyczy to za­równo Rejonu Pogranicznego, jak i rejonów frontowych.

,,Trzeba nauczyć się pracy ekono­micznej” (10 stycznia 1945 roku), Dzieła wybrane, t. III.

---