OPOWIEŚĆ BEZ SENSU

DAWNO DAWNO TEMU

KIEDY OKNA NASZYCH DOMÓW

ZAMYKAŁY SIĘ NA PILOT

W SŁONECZNYM CIENIU

NA MIĘKKIM KAMIENIU

STOJĄC USIADŁA

DWUNASTOLETNIA STARUSZKA

I NIC NIE MÓWIĄC, RZEK£A

DO WYSOKIEGO PANA

O NISKIM WZROŚCIE:

JESTEM BEZDZIETNĄ WDOWĄ

MAM TRZECH SYNÓW I MĘŻA

MÓJ OJCIEC WSIADŁ NA ROWER

I POLECIAŁ DO PORTU

GDZIE STAŁY TRZY ŁODZIE:

PIERWSZA BYŁA CAŁA,

DRUGIEJ BYŁA POŁOWA

A TRZECIEJ W OGÓLE NIE BYŁO

WSIADŁ DO TEJ TRZECIEJ

I POPŁYNĄŁ NA SAHARĘ

TAM ZAŚ ZAPALIŁA SIĘ RZEKA

Z KTÓREJ WYŁOWIONO CZŁOWIEKA

KTÓRY PRZEZ SETKI TYSIĘCY LAT

WŁÓCZYŁ SIĘ PO BEZLUDNEJ WYSPIE

NA KTÓREJ AŻ ROIŁO SIĘ OD BIAŁYCH MURZYNÓW.

PRZESTRASZYŁ SIĘ

I POBIEGŁ W STRONĘ WSCHODNIO-ZACHODNIĄ

WLAZŁ DO WINDY, PATRZY ...

A TAM SCHODY

A NA SCHODACH SIEDZI WĄŻ I NOGI MYJE.

MAŁY WIELKOLUD POBIEGŁ WIĘC NA POLANĘ

KTÓRĄ OBRASTAŁY PIĘKNE CZARNE BRZOZY

UCIEKAJĄC POTRĄCIŁ SOSNĘ

SPADŁA Z NIEJ FASOLKA

WDRAPAŁ SIĘ NA DĄB

WTEM WOLNYMI KROCZKAMI

PODBIEGA DO NIEGO STARSZY NIEMOWLAK, KRZYCZĄC:

ZŁAŹ NATYCHMIAST Z TEJ JABŁONI

BO TO MOJA WIERZBA !

WSZYSTKO TO ZEZNAŁA

PEWNA PANI Z WARSZAWY

KTÓRA UMARŁA DWA LATA PRZED SWOIM NARODZENIEM.

---