Jedną z najważniejszych rzeczy w życiu doczesnym jest dla człowieka dom. Dom to miejsce, gdzie człowiek mieszka, zwykle z rodziną. Dom daje poczucie stabilności i bezpieczeństwa, jest też czynnikiem jednoczącym rodzinę, która się z nim utożsamia. W wielu przypadkach jest on razem z ziemią odziedziczony po rodzicach, dziadkach.
Wiemy jednak doskonale, że dom rodzinny nie spełniał by swojej funkcji, gdyby nie rodzina. Gdyby nie rodzina, to nawet nie mógłby się nazywać domem rodzinnym. Dlatego rodzina stoi o wiele wyżej w hierarchii naszych wartości, niż dom. Dom w zasadzie jest po to, żeby służyć zbudowaniu rodziny.
Wielkim nieszczęściem dla człowieka jest utrata domu np. wskutek powodzi, pożaru czy wysiedlenia. Człowiek staje się bezdomnym, traci swoje miejsce na ziemi. O wiele większym nieszczęściem jest utrata rodziny. Wtedy ludzie często tracą poczucie sensu życia.
Z tego powodu zarówno dom z cegieł a jeszcze bardziej rodzina, musi być budowana na mocnym fundamencie. Musi to być fundament jak skała, żeby nie pozwolił runąć gdy przyjdą powodzie albo wichry.
Wiemy jednak jak trudno jest budować coś na skale, ile trzeba się napocić. Trzeba tu ogromnej wytrwałości. Tak samo małżeństwo i całe nasze życie musi być domem budowanym na skale.
Trzeba niestety powiedzieć, że w wielu przypadkach jest odwrotnie, że wielu ludzi swoje małżeństwo i życie buduje jakby na piasku. Życie takich ludzi wcześniej czy później wali się w gruzy.
72 tys. par - o 6,5 tys. więcej niż rok wcześniej - rozwiodło się w Polsce w 2009 r. I
Widzimy jak w świecie rośnie liczba rozwodów, samobójstw. Często jedno jest przyczyną drugiego, bo wiele ludzi żyje dla rodziny. Gdy tracą rodzinę, tracą poczucie sensu życia.
Im większe i wspanialsze dzieło ktoś buduje, tym głębszy musi zrobić fundament,
bardziej musi zakorzenić się w ziemi. Gdy patrzymy na dom piękny, okazały, to fundamentu w ogóle nie widać.
Tak samo życie człowieka może być z pozoru wspaniałe, pełne różnych niezwykłości, nawet cudów, proroctw i uzdrowień dokonywanych w imię Jezusa jak mówi dzisiejsza ewangelia. Mimo to życie takiego człowieka może być budowaniem na piasku.
Jak mówi dzisiejsza ewangelia:
Wielu powie Mi w owym dniu: «Panie, Panie, czy nie prorokowaliśmy mocą Twego imienia i nie wyrzucaliśmy złych duchów mocą Twego imienia, i nie czyniliśmy wielu cudów mocą Twego imienia?» Wtedy oświadczę im: «Nigdy was nie znałem. Odejdźcie ode Mnie wy, którzy czynicie nieprawość».
Może nas to zadziwić: jak to, przecież dokonywane cuda uwiarygodniają człowieka. Przecież cud nazywa się cudem, bo człowiek o własnych siłach nie jest w stanie go dokonać! Musi być interwencja z poza tego świata.
Owszem, ale złe duchy także mogą dokonać cudów. Jezus mówi w ewangelii : Powstaną bowiem fałszywi mesjasze i fałszywi prorocy i działać będą wielkie znaki i cuda, by w błąd wprowadzić, jeśli to możliwe, także wybranych.
Tutaj jednak nie ma żadnej mowy o złym duchu, tylko o Jezusie.
Otóż trzeba jeszcze powiedzieć, że Bóg jest aż tak pokorny, że pozwala się traktować instrumentalnie, czyli jak przedmiot, jeżeli służy to naszemu dobru lub dobru innych ludzi, np. wzbudzeniu wiary.
Bóg w przekazywaniu swojej miłości wobec ludzi, pragnie posługiwać się ludźmi. Dlatego powołuje w Kościele charyzmatyków, czyli ludzi mających różne dary, uzdrawiania, wypędzania złych duchów, czy inne. Jeżeli charyzmatyk się nie modli, albo się uczciwie nie spowiada, i nie pełni woli Bożej, to nie wejdzie do Królestwa Bożego.
Bóg pragnie przede wszystkim naszej miłości, której wyrazem jest wypełnianie Jego Woli.
Wypełnianie Woli Boże, oto program życia dla nas. ! Trzeba zatem starać się kochać Boga ze wszystkich sił. Następnie trzeba kochać bliźniego jak siebie samego.
Wobec Boga okazywać miłość przez modlitwę, szczere spowiadanie a wobec bliźniego przez przebaczenie,…dobre uczynki, uśmiech, dobre słowo.
Bóg kładzie przed nami wybór: drogę błogosławieństwa albo przekleństwa, czyli drogę świętości albo degradacji swojego człowieczeństwa. Wielu ludzi jak się rozmawia, boją się być świętymi i mówią, że chciałbym być uczciwym człowiekiem, ale świętym?! - tao za dużo. - boją się radykalizmu. Idą na półśrodki, i w rezultacie schodzą na drogę przekleństwa.
I nie jest tak, że człowiek mógłby raz w pewnym momencie swego życia wybrać i potem już koniec. Nie. Musi człowiek nieustannie wybierać, w każdej chwili swego życia wybierać drogę błogosławieństwa.
Wybierajmy zatem tę drogę błogosławieństwa i świętości z determinacją, jeśli nie, to usłyszymy po śmierci słowa Pana: «Nigdy was nie znałem. Odejdźcie ode Mnie wy, którzy czynicie nieprawość».