Hans-Ulrich Rudel (ur. 2 lipca 1916 w Konradswaldau (obecnie Kondratów na Dolnym Śląsku), zm. 18 grudnia 1982 w Rosenheimie) - niemiecki pilot wojskowy okresu II wojny światowej, jeden z najskuteczniejszych pilotów bombowych i szturmowych, i niewątpliwie najskuteczniejszy pilot-niszczyciel czołgów wszech czasów.

Hans-Ulrich Rudel zasłynął jako pilot bombowca Junkers Ju 87. Zatopił radziecki krążownik i 22 września 1941 pancernik Marat. Stał się jednak prawdziwą legendą i bohaterem narodowym Rzeszy dzięki swojemu największemu sukcesowi: zniszczeniu 518 alianckich czołgów (niektóre źródła podają 519) (tylko 26 marca 1944 roku zniszczył ich aż 14), najpierw na słynnym "Stukasie", a potem specjalistycznym Ju 88 G-2. Ponadto zestrzelił 13 samolotów. Walczył od 1 września 1939 roku. Podczas kampanii wrześniowej wykonywał loty rozpoznawcze z Wrocławia. Podczas wojny wykonał 2530 lotów bojowych, co jest rekordem świata niemalże nie do pobicia. Latał głównie na froncie wschodnim. Został zestrzelony trzydzieści dwa razy, ale zawsze wracał do swoich towarzyszy. Był tak znany, że Rosjanie wysłali za nim nawet list gończy. Stalin wyznaczył 100 000 rubli nagrody za jego pojmanie. Wielokrotnie lądował za linią frontu, aby uratować swoich zestrzelonych towarzyszy, czego zabraniał regulamin. Za jeden z jego największych wyczynów możemy niewątpliwie uznać ucieczkę z rosyjskiego obozu jenieckiego (podczas jednej z wielu akcji ratunkowych samolot był tak przeciążony, że po prostu nie oderwał się od ziemi, przez co schwytali go Rosjanie). Rudel uciekł jednak z obozu, przedzierał się ok. 70 km przez linie wroga, aby w końcu przepłynąć Odrę i dostać się do Lazaretu SS w Zossen pod Berlinem. Natychmiast po zakończeniu kuracji powrócił do czynnej służby.

W 1945 został zestrzelony ponownie i stracił nogę, jednak latał dalej. Później, mając już protezę nogi, zniszczył trzydzieści czołgów. Oprócz czołgów ma potwierdzone zniszczenie około 150 stanowisk ogniowych oraz zatopienie czterech okrętów 2. klasy. 1 stycznia 1945 roku jako jedyny został odznaczony specjalnie utworzonym Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego ze Złotymi Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami (Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes mit goldenem Eichenlaub, Schwerter und Brillanten). Ciekawostką jest, że zaraz po ceremonii Hitler kategorycznie zabronił latać Rudlowi, gdyż już za życia stał się on legendą i dyktator nie chciał narażać bohatera narodowego na śmierć. Niemiecki as nie zastosował się jednak do tego rozkazu, kontynuując swoją karierę pilota do końca wojny. Ostatni lot bojowy odbył 8 maja, tuż przed ogłoszeniem kapitulacji Rzeszy. Po wojnie przyznawał, że tylko niezłomna wiara w ideały narodowego socjalizmu dodawała mu ducha walki.

Po wojnie, dzięki pomocy zorganizowanej przez biskupa Aloisa Hudala, wyjechał na sześć lat do Argentyny, gdzie aktywnie działał w partiach nazistowskich. Zaprzyjaźnił się także z późniejszym prezydentem tego kraju, Juanem Peronem.

Mimo braku nogi prowadził aktywne życie - uprawiał wspinaczkę, jeździł na nartach, grał w tenisa.

Do RFN wrócił w 1951 roku, gdzie wstąpił do Niemieckiej Partii Rzeszy (Deutsche Reichspartei).

Odznaczenia [edytuj]

• Złota odznaka pilota frontowego Luftwaffe z brylantami i liczbą "2000".

• Puchar Honorowy Luftwaffe.

• Złota odznaka za rany.

• Złota odznaka pilota/obserwatora Luftwaffe z brylantami.

• Krzyż Żelazny II klasy - wrzesień 1939

• Krzyż Żelazny I klasy - 1939

• Złoty Krzyż Niemiecki - 2 grudnia 1941

• Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego - 6 stycznia 1941

• liście dębu do Krzyża Rycerskiego (nr 229) - 14 kwietnia 1943

• miecze do Krzyża Rycerskiego (nr 42) - 25 listopada 1943

• brylanty do Krzyża Rycerskiego (nr 10) - 29 marca 1944

• złote liście dębu do Krzyża Rycerskiego (nr 1) - 1 stycznia 1945

• Złoty medal za odwagę dla oficerów (Węgry) - 1945

• Srebrny medal za odwagę (Włochy)

Ciekawostka

Podczas pobytu w USA Rudlowi skradziono wszystkie odznaczenia.

---