1. Mit twórcy legionów.
Józef Piłsudski nie utworzył Legionów Polskich, ba on nawet nie miał zamiaru ich tworzyć. Piłsudski chciał w oparciu o oddziały strzeleckie wywołać na terenie Królestwa Polskiego powstanie skierowane przeciw Rosji, ale polskie społeczeństwo go nie poparło. Wobec osobistej klęski Piłsudski próbuje popełnić samobójstwo. Tego politycznego trupa z trumny wyciąga wówczas młody działacz niepodległościowy, członek Naczelnego Komitetu Narodowego, oficer rezerwy Władysław Sikorski, który przedstawił naczelnemu dowództwu austro-węgierskiemu memoriał dotyczący utworzenia u boku Austro-Węgier dwóch polskich legii. Austriacy przystali na ten projekt. Kłamstwem wobec tego jest nazywanie Piłsudskiego twórcą Legionów, Legiony polskie zostały utworzone z inicjatywy NKN, a konkretnie Władysława Sikorskiego. Piłsudski nigdy Legionami nie dowodział, co nie może dziwić z racji, że nie miał żadnego wyszkolenia wojskowego. Jednostką NKNu odpowiedzialną za kontakty z Naczelnym Dowództwem Armii był Departament Wojskowy NKN, którym kierował Władysław Sikorski, oficer rezerwy, działacz niepodległościowy. Widziano w nim zaufaną osobę Piłsudskiego, pomimo, iż miał inne spojrzenie na ideę legionową. Sikorski chciał jak najbardziej rozbudowywać jednostki legionowe. Głównie dzięki niemu powstały 3 brygady legionowe, pułki kawalerii, artyleria, szkolnictwo wojskowe i niezbędne zaplecze. Inaczej całą sytuację postrzegał Piłsudski, który wydał tajne dyrektywy swoim współpracownikom, aby działali przeciwko Naczelnemu Komitetowi Narodowemu i jego Departamentowi Wojskowemu. Przebywający w Krakowie Marian Kukiel otrzymał zadanie kierowania większości uzupełnień do oddziałów Piłsudskiego oraz zapobiegania tworzenia nowych nie podlegających mu oddziałów . Podobnie twierdził Marian Januszajtis, który również otrzymał zadanie rozbijania Legionów i kierowania ludzi do grupy Piłsudskiego. Zwalczanie austriackich oficerów - Polaków stało się główną treścią działania zwolenników Piłsudskiego. Ciekawie całą sytuację opisuje Marian Kukiel: `Dla Piłsudskiego przyjęcie rozwiązania legionowego było złem koniecznym. Nigdy wewnętrznie z nim się nie pogodził i nie przestawał uważać swego pułku - de facto będącego już brygadą - za związek samodzielnej siły( ) Urzędowy stan rzeczy w Legionach był dlań formą narzuconą i gotów był w odpowiedniej chwili formę te zburzyć' . Głównym obiektem ataków Piłsudskiego stali się przede wszystkim kolejni komendanci Legionów: generałowie Rajmund Baczyński, Karol Trzaska-Durski i Stanisław Puchalski, szef Sztabu Komendy Legionów kpt. Włodzimierz Zagórski oraz Władysław Sikorski. Wtórował mu w tym Ignacy Daszyński, angażując także swoją partię. Brak możliwości uzyskania posady Komendanta Legionów powodował, że Piłsudski wchodził w konflikt ze wszystkimi, których uważał za przeszkodę w osiągnięciu celu. Wroga widział także w szefie Departamentu Wojskowego NKN - ppłk Władysławie Sikorskim, człowieku, który zrobił dla niego więcej niż ktokolwiek inny w czasie I wojny światowej. Należy wymienić tu choćby to, iż 75% pieniędzy NKN Sikorski przeznaczył dla oddziałów Piłsudskiego, a 90% wysiłków NKN dotyczyło robienia reklamy Piłsudskiemu, który był zawsze na pierwszym miejscu. Pomimo tego Piłsudski wykazywał dużą wrogość w stosunku do szefa Departamentu Wojskowego NKN, wszelkie próby zażegnania konfliktu podejmowane przez Sikorskiego nie powiodły się. Piłsudski, któremu wtórował Daszyński, starali się torpedować wszelkie próby rozbudowy Legionów, podejmowane przez Sikorskiego. Przyszły marszałek Polski twierdził bowiem, że Legiony składają się z dwóch części i tylko I Brygada jest patriotyczna i niepodległościowa, natomiast II i tworząca się III znajdują się pod komendą austriacką i są jej całkowicie usłużne. Z kolei Sikorski cały czas dążył do rozbudowywania Legionów, `aby państwo polskie w momencie powstania miało do swej dyspozycji karną, bitną i silną armię narodową: otrzymanie broni i amunicji, pozyskanie możliwości organizowania się - to był główny cel twórców i organizatorów Legionów Polskich'.
Piłsudski dowodził zatem tylko I Brygadą, jej znaczenie militarnej było znikoma, a talenty dowódcze brygadiera mierne. Jednak piłsudski doskonale potrafił robić sobie reklamę, w czym pomagał mu również Sikorski. Stał się zatem w społeczeństwie polskim postacią dosyć znaną, a kryzys przysięgowy pomógł mu wyrosnąć na bohatera.
2. Układ Piłsudski-Kessler.
Historycy milczą na temat układu zawartego jeszcze w Magdeburgu pomiędzy dyplomatą niemieckim Harrym Kesslerem a Józefem Piłsudskim. Porozumienie dotyczyło warunków na jakich Niemcy oddawali w Polsce dyktatorską władzę w ręce Józefa Piłsudskiego. Piłsudski zapowiedział, że nie będzie koncentrował swoich wysiłków na ziemiach zaboru pruskiego, chodziło o znacznie słabsze angażowanie się w powrót do polski Wielkopolski, Śląska i Pomorza. Potem był zaplombowany wagon do Warszawy i oddanie władzy przez Niemców (Radę Regencyjną) Piłsudskiemu. Polityka Piłsudskiego względem tych ziem dobitnie pokazała, że samozwańczy marszałek Polski doskonale wywiązał się z ustaleń. Piłsudski wydał kategoryczny zakaz wysyłania wojska na pomoc powstaniu wielkopolskiemu powstaniom śląskim, obronie Lwowa (tej po 22 listopada 1918 roku). Polityka proniemiecka zaowocowała nie uznawaniem władzy Piłsudskiego przez państwa ententy. Polskę uznano na zachodzie dopiero po powołaniu w lutym 1919 roku rządu Ignacego Jana Paderewskiego. Natomiast władzę Piłsudskiego natychmiast uznali jego mocodawcy, czyli Niemcy.
3. Mit genialnego Wodza.
Piłsudski nie wygrał żadnej wojny. Bolszewików pokonał gen. Rozwadowski, autor planu bitwy warszawskiej (plany napisane przez niego własnoręcznie, zachowane do dnia dzisiejszego) i głównodowodzący w bitwie warszawskiej. Piłsudski złożył dymisję (odpis zachowany jest do dzisiaj) i wyjechał do majątku Bobowa pod granicę z Czechami, do swojej konkubiny i córek. Potem, kiedy dowiedział się o zwyciestwie Rozwadowskiego pod Warszawą ruszył spóźniony znad Wieprza i znowu zaczął występować w roli naczelnego wodza (Witos, który przyjął jego dymisję, nie ogłosił jej, żeby nie niszczyć morale wojska).
4. Kat polskich patriotów.
Poza doprowadzaniem do śmierci 379 Polaków, ofiar zamachu majowego, Piłsudski ma na swoich rękach krew polskich patriotów i zasłużonych żołnierzy. Reżim sanacyjny zamordował gen. Rozwadowskiego, gen. Zagórskiego, kontradmirała Zierkowskiego, gen. Jaźwińskiego, gen. Franka, gen. Hempela. Prześaldowano generałów Hallerów, gen. Sikorskiego. W twierdzy przeskiej katowano Wincentego Witosa, Wojciecha Korfantego, Hermanna Liebermanna, Aleksandra Dubois. W obozie w Berezie Kartuskiej znęcano się na przeciwnikach politycznych i mniejszościach narodowych.
5. Niszczyciel polskiej armii.
Wyrzucenie po zamachu majowym 107 oficerów, w tym ludzi takiego formatu jak Józef Haller, Tadeusz Rozwadowski, Włodzimierz Zagórski, Stanisław Haller, Władysław Sikorski, było ciosem, z którego polskie wojsko się nie podniosło. Ludzi, którzy dysponowali nowoczesną myślą wojskową, zastąpiono miernotami pokroju gen. Dęba-Biernackiego.
6. Brak pamięci o prawdziwych bohaterach.
Przy okazji święta słyszę tylko jedno - Piłsudski, Piłsudski, Piłsudski. Dość! Piłsudski, gdy stawała się Polska układał pasjansy w Magdeburgu. Domagam się należytej pamięci o ludziach, którzy wywalczyli Polskę o Romanie Dmowskim (którego programu można nie podzielać, sam nie podzielam, ale zasług nie można mu odbierać), o Ignacym Janie Paderewskim (człowieku, który przypominał o sprawie polskiej na każdym kroku prezydentowi Woodrow Wilsonowi), o Marianie Seydzie, Maurycym Zamoyskim, Janu Emanuelu Rozwadowskim, Kakowskim, Lubomirskim i Ostrowskim, o bahaterach wojen o granice Wojciechu Korfantym, Józefie Hallerze, Tadeuszu Rozwadowskim (nie wymienienie podczas rocznicowych uroczystości pierwszego Wodza Wojska Polskiego i twórcy zalążków armii to niesłychana hańba), Józefie Dowbór-Muśnickim, Stanisławie Szeptyckim.
Pisząc powyższy tekst oparłem się o bogatą literaturę:
Dąbski Jan, Wojna i ludzie - wspomnienia z lat 1914 - 1915, Warszawa 1969.
Gaul Jerzy, Z działalności kapitana Włodzimierza Zagórskiego w latach 1914 - 1918, `Przegląd Historyczny' 1997.
Kessler Harry, Pamietniki
Kukiel Marian, Generał Władysław Sikorski - żołnierz i wódz, `Bellona', z. 8, Londyn 1943.
Lewandowski Jan, Królestwo Polskie pod okupacją austriacką 1914 - 1918, Warszawa 1980.
Maryański Walery, Wiązanka wspomnień o generale Tadeuszu Jordan-Rozwadowskim, (w:) A. Rozwadowski, Generał Rozwadowski, Kraków 1929.
Mikietyński Piotr, Generał Stanisław hrabia Szeptycki. Między Habsburgami a Rzecząpospolitą,, Kraków 1999.
Pajewski Janusz, Odbudowa państwa polskiego 1914 - 1918, Warszawa 1985.
Patelski Mariusz, Generał broni Tadeusz Jordan Rozwadowski żołnierz i dyplomata, Warszawa 2002.
Piłsudska Aleksandra,
Popiel Karol, Generał Sikorski w mojej pamięci, Warszawa 1985.
Romer Jan, Pamiętniki, Lwów 1938.
Na naszych oczach dochodzi do haniebnego fałszowania historii. Nalezy powiedzieć temu stanowczo Dosyć! Pamiętajmy o prawdziwych bohaterach, oddajmy im należyty hołd, a wszystkie kanalie, pseudobohaterów zrzućmy z cokołów.