Bolesław Chrobry (ur. 966 lub 967, zm. 1025), syn Mieszka I i Dobrawy, od 992 r. książę, w 1025 r. koronowany na króla Polski. Po śmierci ojca stoczył walkę z Odą o przywrócenie jedności państwa, zakończoną wygnaniem macochy i przyrodniego rodzeństwa. W kraju umacniał swą władzę, w polityce zagranicznej dążył do utwierdzenia niezależności Polski i rozszerzenia jej granic tak drogą dyplomatyczną, jak i zbrojnie. Służyła temu również rozbudowa organizacji kościelnej, a sukcesem było uzyskanie zgody papieża na utworzenie arcybiskupstwa w Gnieźnie. W 1000 r. Bolesław podejmował cesarza Ottona III, który przybył do Gniezna jako pielgrzym do grobu św. Wojciecha. Po śmierci Ottona III Bolesław zakończył pomyślnie wojny z Niemcami. W latach 1003 - 04 zasiadał na tronie czeskim, a podczas wyprawy na Ruś w 1018 r. na krótko zajął Kijów. Niedługo przed śmiercią Bolesław Chrobry koronował się w Gnieźnie na króla Polski, co było wyrazem niezawisłości i międzynarodowego znaczenia państwa polskiego.

---