ROZWÓJ NAUK SPOŁECZNYCH PEDAGOGIKA PSYCHOLOGIA SOCJOLOGIA
Od dawna uważano, że wychowanie musi uwzględniać naturę dziecka , czyli musi uwzględniać rezultaty badań psychologicznych nad rozwojem organizmu dziecięcego. Badania te miały długi czas charakter metody ścisłej , przynoszącej stwierdzenia niezawodne, ograniczano się w nich do wnikania przy pomocy wyobraźni i domyslu w duszę dziecka , pomagając sobie wlasnymi wspomnieniami z lat młodości. Stwierdzenia były chwiejne nie dość pewne , nie wiążące się w spójny system , teoria oparta na nich była narażona na wątpliwości i krytykę.
Dopiero wykształcenie eksperymentalnej metody w psychologii pozwoliło dochodzić do wniosków skromnych, choćby dających się ponownie stwierdzić i kontrolować.
Metoda eksperymentalna uczyła, że należy z góry warunki doświadczenia , przewidzieć i usunąć możliwe źródła błędów i zwiększyć ilość doświadczeń, na których mają się oprzeć wnioski ogólne, umożliwić innym sprawdzenie i powtórzenie doświadczeń.
Pedagogika miała teraz dalekie perspektywy. Pojawiła się nadzieja, że będzie można czynić doświadczenia gruntowne, nienaruszalne, naukowe, dzięki temu pedagogika oprze się na sumie ustalonych naukowo praw i faktów, stanie się nauką ścisłą. Rezultaty całego pokolenia na polu pedagogiki eksperymentalnej istotnie wzbogaciły wiedzę pedagogiczną. Ustaliły, że na dziecko nie można patrzeć jak na człowieka dorosłego.w pomniejszeniu, ale , że jest istotą pod względem fizycznym i duchowym bardzo różną od człowieka dorosłego. Na każdym stopniu swego rozwoju żyje inaczej i stosownie do niego musi być traktowane.
DZIEDZINY PSYCHOLOGII
Psychologia rozwojowa- prowadzi swe badania niezaleznie od postulatów pedagogiki. Przedmiotem jej jest nie tylko rozwój psychiczny człowieka ale także grup społecznych, ras, narodów.
Psychologia pedagogiczna- obejmuje badania naukowe tych procesów psychicznych, które wchodzą w gre przy pracy wychowawczej.
Pedagogika eksperymentalna- opiera się na eksperymencie
Socjologia (Jan Władysław Dawid) Prowadził badania nad psychiką dziecka.
POGLĄDY PEDAGOGICZNE ELLEN KEY
Ur. 11 października 1849r.w Sudsholm jako córka przywódcy chłopskiej partii i znanego historyka. Z powodu zubożenia rodziny poświeciła się w 1879-1903 zawodowi nauczycielskiemu, oraz publicystyce. Zmarła 25 kwietnia 1962 r.w strand udd Wetlerse. W licznych dziełach walczyła o równouprawnienie kobiet, o pokój i postep społeczny, przede wszystkim o nowe wychowaine dziecka. Wierzyła w ogromne możliwości fizycznej i psychicznej natury człowieka, widziała, że życiem człowieka kieruje dążenie do władzy i pogoni za zyskiem. W związku z tym domagała się takiego przeobrażenia stosunków społecznych, aby każdy człowiek mógł żyć pełnym życiem i rozwinąć wszechstronnie swoje zdolności. „Stulecie dziecka” powinno być nie tylko uszanowaniem jego praw ale i zabezpieczeniem funkcji macierzyńskiej. Wyzwolenie kobiety wedłu Ellen Key, to nie feminizm , ale takie wyzwolenie aby mogła żyć ona zgodnie ze swą naturą i przeznaczeniem , stać się matka i wychowawczynią swych dzieci, by mogła powołanie jako żona i matka obrać dobrowolnie.
Istotą wychowania jest rozwijanie indywidualnej natury dziecka, przez delikatne i niedostrzegalne wspieranie pracy samej natury. Nie działanie nakazami, upomnieniami i groźbą, lecz powagą, uczciwością, przykładem , okazaniem mu całkowitego zaufania, pozostawienia całkowitej swobody, dopóki nie narusza prawa innych.
Jako entuzjastka wychowania w domu rodzinnym, gdzie rodziców i dzieci obowiązują równe prawa i łączy ich wspólna praca oraz atmosfera szczerości i wzajemnego zaufania, potępia ona ówczesną szkołe i jej program. Domaga się takiej szkoły, która umożliwiałaby dzieciom samodzielna pracę , odkrywała indywidualne zdolności , a wobec osób przeciętnych stosowałaby taką metodę nauczania , aby ich duchowe odrębnosci mogły się rozwijać.
Szkoła przyszłosci powinna być szkoła dającą wykształcenie ogólne wg. planu odmiennego dla każdej jednostki, przygotowującą młodzież do trwającego cale życie samokształcenia.
Celem jej tak samo jak społeczeństwa i rodziny powinno być rozwijanie życia do coraz wyższych i doskonalszych form przez tworzenie wolnych indywidualności i zbudowanie nowego społeczeństwa, opartego na braterstwie ludzi.
Key jest przeciwniczką wychowania religijnego , hodującego klerykalizm, sprzymierzeńca militaryzmu i pragnie je zastąpić przez nauczanie religi międzyludzkiej solidarności i miłości jeśli świat nie ma być nadal „wystawa głupoty, pospolitości , przemocy i egoizmu”.
Poglądy Ellen KEY cechuje przesadny optymizm w dobrą nature dziecka i wartość wychowania rodzinnego. Twierdząc, że dom jest naturalnym społeczeństwem, w którym dziecko uczy się wymiany usługi i pracowitości, oraz spełniania obowiązków społecznych zapomina iż może on być również hodowlą egoizmu rodzinnego, nie dbającego wcale o społeczeństwo.
Przesadny indywidualizm nie pozwala dostrzec wartości wychowawczych ogródków dzieciecych , które rzekomo hodują „słabych dyletantów i uległych członków gromady”. Nierealna jest jej wiara w automatyzm postępu, osiąganego bez wysiłku i walki, słuszna jest natomiast krytyka ówczesnej szkoły z jej szablonowymi metodami wychowania, bez uwzględniania indywidualizacji.
Jej zasługą jest torowanie drogi nowemu wychowaniu szanujacemu odrębną naturę dziecka i jej możliwości.