CZY GO KOCHASZ

Grażyna jest lekarką. Moją, wizytą u niej upozorowałam złym samopoozuciem, bólami głowy. Niewiele musiałam jej mówić. Zrozumiała od razu. Patrzyła na mnie (uważnie i słuchała. A ja nagle poczułam, jak ucisk dławiąoy mnie już od dawna, zaczyna z wolna ustępować, jak dobrze jest czasem móc dać upust temu, co się nie mieści w naszym najgłębszym wnętrzu. Grażyna milcząc słuchała, aż wreszcie zapytała:

Czy ty go kochasz? Chyba nic nie mogło mnie bardziej zdumieć, bardziej zaskoczyć, niż to pytanie. Czy go kocham? A czy cierpiałabym tak bardzo, gdybym go nie kochała? Pytanie uznałam za niedorzeczne. Uśmiechnęłam się blado i odrzekłam: - Chyba kocham - próbując obrócić to w żart Grażyna wzięła mnie za rękę. Musisz być dla niego bardzo dobra wyrozumiała. Czy ty wiesz, co on teraz przeżywa, jak cierpi?. Gdy wracałam do domu, nie czułam już tego uporczywego ucisku, z którym szłam do Grażyny. Nie rozumiałam, dlaczego tak się stało. Nie usłyszałam od niej ani jednego słowa pociechy, którego mogłabym się spodziewać. Dlaczego pytała czy go kocham ? Przecież tak straszliwie cierpię tylko dlatego, że go tak bardzo kocham. Czy go kocham ? Czy go kocham naprawdę? I nagle w czasie tych uporczywych rozmyślań coś się we mnie przełamało. Pękła cała dotychczasowa wewnętrzna maska i poczuła się owładnięta jakąś ogromną gorącą i zupełnie nową miłością do niego. Nieoczekiwanie dla samej siebie pojęłam nagle, że to, co przez całe lata uczuciem, było głębokim utrwalającym się egoizmem. Że całą uwagę miałam skoncentrowaną nie na nim, ale na sobie, na tym, by uchronić się przed ewentualnym cierpieniem, by być szczęśliwą. Szczęściem wydawało mi się móc przyjmować miłość. Gnębił mnie niepokój, że nie dostanę jej tyle, ile sama daję. /Nas dwoje s. 218-222/