HISTORIOGRAFIA II RZECZPOSPOLITEJ
Odbudowanie niepodległego bytu państwowego zmieniło bowiem zasadniczo warunki uprawiania nauki historycznej w Polsce - korzystniejsze.
Znaczenie dla rozwoju nauki historycznej miał rozwój wyższych uczelni, obok uniwersytetów w Krakowie i Lwowie, powstawały uniwersytety w Warszawie, Poznaniu, Wilnie i KUL. Z tym wiązał się rozwój naukowego czasopiśmiennictwa historycznego: ogólnego, wyspecjalizowanego i regionalnego.
W roku 1925 powołano do życia Polskie Towarzystwo Historyczne. Naukowcy nawoływali do zasadniczej reorientacji historiografii polskiej i stworzenia nowej, odpowiadającej potrzebom obecnej rzeczywistości Polski, syntezy jej dziejów.
Smoleński pisał: nauka historyczna polega na poszukiwaniu prawdy dla samej prawdy, bez względu na jej stosowalność praktyczną w chwili bieżącej i w przyszłości.
Bobrzyński uważał, że synteza dziejów musi obracać się nie wokoło pytania dlaczego upadła Polska, lecz jak dźwigaliśmy się z upadku i z jakim zasobem sił moralnych i fizycznych.
Zakrzewski uważał, że pogląd historiografii na narodową przeszłość straci uczuciowo - polityczne zabarwienie. Wskrzeszone państwo domaga się od ogółu swych obywateli starannego przygotowania historyczno - politycznego.
Konopczyński zgadzał się ze zdaniem, że wskrzeszenie państwa powinno zmodyfikować nasz punkt widzenia w poglądach na przeszłość; wyrażał pogląd że demokratyzacja społeczeństwa każe pytać tym pilniej o przeszłość warstw ludowych, a nie tylko szlachty.
Dzieje Polski:
Dzieje Polski Sobieskiego
Wielka Historia Powszechna
Utrudniało stworzenie syntezy dziejów, że pogłębiona refleksja teoretyczno - metodologiczna nie należała do mocnych stron ówczesnej historiografii polskiej. Nasi historycy bardzo mało interesowali się teoretyczno - metodologiczną problematyką historii.
Rewizjonizm historyczny:
Skałkowski Adam - zakwestionował demokratyzm Tadeusza Kościuszki
Górka Olgierd
rewizja sienkiewiczowskiego Potopu; zaproponował sensacyjne odwrócenie pojęć: uważane za pesymistyczne poglądy szkoły krakowskiej ocenił jako optymistyczne
pogląd szkoły krakowskiej, że upadła Polska z własnych win implikuje tezę, że odrodziła się również dzięki własnemu wysiłkowi
główny czynnik dziejotwórczy to nie naród jako zbiorowość, ale aktywne polityczne elity, kierowane przez wielką opatrznościową jednostkę
tradycja szkoły krakowskiej powinna stać się fundamentem obozu sanacji
Polska odzyskała niepodległość własnym, tzn. legionowym wysiłkiem
Nurty historiografii:
Sanacja - piłsudczykowi
Władze wywierały wpływ na historiografię: rząd sanacyjny pozbawił katedr na Uniwersytecie Jagiellońskim dwóch wybitnych historyków: Kota i Sobieskiego; pierwszego za krytykę panującego systemu, drugiego za ocenę wydarzeń z 1920 roku
Sam Marszałek zajmował się historią; pisał o postaniu styczniowym, dziejach polskiego czynu zbrojnego podczas I WŚ oraz dziejami wojny polsko - bolszewickiej
Uczeni: Wacław Lipiński, Julian Stachiewicz, Władysław Pobóg - Malinowski zajmowali się najnowszymi dziejami Polski, akcentując w szczególności znaczenie polskiego czynu zbrojnego w odzyskaniu niepodległości i umocnieniu podstaw odrodzonej państwowości
Endecja - narodowa demokracja
Jedyny kierunek który zdobył się na stworzenie swojej własnej syntezy historii Polskie autorstwa Sobieskiego
Liczyła więcej historyków niż sanacja ale częściej uczestniczyła w twórczości publicystycznej niż naukowej
Uczeni: Konopczyński W. i Wojciechowski Z.
Socjalizm
Uczeni: Limanowski, Cynarski, Próchnik
Komunizm
Uczeni: Eugeniusz Przybyszewski, Hipolit Grynwaser
Orientacje historiograficzne:
Zachodnia
Idee narodowej demokracji, która główne zagrożenie dla Polski upatrywała w Niemczech i uważała, że odrodzona Polska powinna nawiązywać do tradycji państwa Piastów
Badacze czasów średniowiecza: Tymieniecki, Tyc, Maleczyński, Włodarski, Górski, Zajączkowski, Sobieski, Feldman
Polemizowali z poglądami historiografii niemieckiej podkreślali, że państwo polskie powstało na rodzimym korzeniu, rozwinęło się jako organizm niezależny od Niemiec, które wciąż mu zagrażały, że żywioł rodzimy, nie zaś niemiecki, zdecydował o ukształtowaniu struktury dawnego polskiego społeczeństwa
Przeciwstawiali się rozwijanemu zarówno przez dawniejszą, jak i współczesną historiografię niemiecką poglądowi na niemiecką ekspansję wschodnią - był to brytany podbój a nie misja cywilizacyjna
Wskazywali na polski i słowiański charakter obszarów pozostających pod panowaniem niemieckim: Śląsk Pomorze
Wschodnia
Federalistyczne koncepcje obozu piłsudczykowskiego, który nawiązywał do tradycji wielkości Polsk w czasach Jagiellonów
Badacze czasów Jagiellońskich: Halecki, Kolankowski, Paszkiewicz, Kamieniecki
W idei jagiellońskiej poszukiwali tradycji, mającej uzasadniać mocarstwowe ambicje współczesnego państwa polskiego
Koncepcje polskiej obecności na Wschodzie: unitarystyczna i federalistyczna
Powstała więc dyskusja na temat unii polsko - litewskiej; czy polegała ona na inkorporacji czy też na federacji
Uważano, że unia miała polegać na dobrowolnym związku narodów, miała być świadectwem pokojowej ekspansji cywilizacyjnej
Szkoły naukowe
Grono uczonych, skupionych wokół jednego bądź kilku naukowych mistrzów
Szkoła historyczno - prawna: O. Balzer oraz S. Kutrzeba
Szkoła ustroju: Dąbkowski, Wojciechowski, Hejnosz, Adamus
Szkoła historii gospodarczej: Bujak, Rutkowski, Inglot, Hoszowski, Rusiński, Deresiewicz
HANDELSMAN:
Historia powszechna zachodnioeuropejskiego średniowiecza: Manteuffel Serajski, Arnold, Małowist, Gieysztor
Historia powszechna i Polski czasów nowożytnych i XIX wieku: Więckowska, Płoski, Żywczyński, Rusjan
Szkoła wojskowości: Tokarz, Moraczewski, Oppman, Jabłoński
Polska nauka historyczna w okresie II RP rozszerzyła horyzont swoich zainteresowań pod względem chronologicznym i problemowym; zajmuje się czasami przedhistorycznymi i czasom bliższym współczesności. Zajmuje się czasami porozbiorowymi - odzyskaniem niepodległości.
Europejski charakter historiografii polskiej:
Historycy poczęli uprawiać badania nad niegdysiejszą rolą Polski na arenie międzynarodowej, zajmując się międzynarodowymi stosunkami:
Politycznymi
Gospodarczymi - historia gospodarcza
Lwów - Bujak
Poznań - Rutkowski
Kraków - Grodecki
Warszawa - Arnold
Kościelnymi - dzieje kościoła
Kulturalnymi - historia kultury
Kraków - Kot
Lwów - Łempicki, Ptaśnik
Warszawa - Czarnowski
Naukowymi - historia nauki i oświaty
Kot, Łempicki, Barycz
Historia powszechna
Starożytność
Morawski, Zieliński, Piotrowicz, Czarnecki
Bizancjum
Zakrzewski, Halecki
Średniowiecze
Ptaśnik, Dąbrowski, Zajączkowski, Włodarski, Handelsman
Nowożytna i Najnowsza
Dembiński, Konopczyński, Szelągowski, Feldman
Żydzi
Mojżesz Schorr, Majer Bałaban
Zasadnicze znaczenie dla rozwoju polskiej nauki historycznej było stworzenie dla niej normalnych, podobnych do istniejących w innych krajach europejskich, warunków rozwoju - umożliwiło to tym samym rozwój naukowej kadry. Sprzyjało rozszerzaniu zarówno chronologicznych, jak i problemowych horyzontów nauki; pobudziło rozwój nowych historycznych koncepcji. Historiografia polska była w pełnym tego słowa znaczeniu historiografią europejską.
7