-Stosunki wewnętrzne i zagraniczne Moskwy za panowania Dymitra Dońskiego
Św. Dymitr Doński - ur. 12 października 1350 w Moskwie, zm. 19 maja 1389, syn księcia Iwana II, wnuk Iwana Kality.
Polityka wewnętrzna - Na początku rządów Dymitra decydująca rolę w państwie pełnili bojarzy z metropolitą Aleksym i tysięcznikiem Moskwy Wasylem Wieljaminowem na czele. Dzięki Aleksemu zachowano jedność państwową Wielkiego Księstwa Moskiewskiego, mimo konieczności podzielenia go, między Dymitra a jego młodszego o 3 lata kuzyna Włodzimierza Andriejewicza. Dymitr został wielkim księciem a Włodzimierz jedynie księciem sierpuchowskim. Bez prawa prowadzenia wojen i własnej polityki zagranicznej, za to z obowiązkiem dostarczania posiłków, na każda wyprawę zbrojną wielkiego księcia. W tych latach rozbudowano i umocniono szereg grodów. Największym z tych przedsięwzięć była rozbudowa Kremla podjęta w 1367 roku. Dymitr dbał o rozwój handlu, jednak podporządkowywał go celom politycznym, zwalczał kupców nowogrodzkich blokując im wielokrotnie Wołgę a także genueńskich blokując im z kolei drogę na północ Rusi, dążył do opanowania handlu z Bułgarią Kamską. Jako pierwszy władca ruski, od czasu najazdu mongolskiego, Dymitr zaczął wybijać własną monetę z zapisanym pismem arabskim imieniem aktualnego chana sarajskiego po jednej i wizerunkiem Dymitra i jego zapisanym cyrylicą imieniem po drugiej stronie. Po śmierci Wasyla Wieljaminowa, Dymitr zniósł urząd tysięcznika, przejmując bezpośrednią kontrolę nad sadami miejskimi i siłami porządkowymi Moskwy. Wywołało to bunt najstarszego syna Wasyla - Iwana (Wieljaminowowie sprawowali urząd tysięcznika od trzech pokoleń i był on uważany, za naturalnego kandydata na opuszczone przez ojca stanowisko). Iwan w 1375 uciekł do Tweru i sprowokował jego księcia do wojny. Dymitr po zwycięstwie skazał Iwana na śmierć, jest to pierwszy znany przypadek kary śmierci w Moskwie wykonanej na jej obywatelu. Rodzina Wieljaminowów pozostała jednak jedną z najbardziej wpływowych w państwie Dymitra. Przez całe życie udało mu się utrzymać bardzo dobre relacje z Włodzimierzem Andriejewiczem a co za trym idzie, jedność i pokój wewnętrzny w Wielkim Księstwie Moskiewskim.
Polityka zagraniczna
Pierwsze lata - już w pierwszym roku rządów (1359) odbył podróż do stolicy Złotej Ordy, gdzie z racji młodego wieku odebrano mu tytuł wielkiego księcia włodzimierskiego, który oddano Dymitrowi Konstantynowiczowi księciu Suzdalskiemu. Staraniem bojarów jarłyk odzyskano po zmianie władzy w Ordzie w roku 1362. Później jeszcze kilkakrotnie kolejni władcy Ordy przekazywali Jarłyk wielkoksiążęcy innym władcom ruskim (Dymitrowi Suzdalskiemu i Michałowi II Twerskiemu) jednak Dymitr nigdy nie dopuścił do ich koronacji.
W roku 1365, następuje poprawa stosunków między nimi.
Rok później Dymitr doński ożenił się z córką Dymitra Suzdalskiego Jewdokią.
Następnie toczył wojny z wielkim księciem twerskim Michałem II, którego w 1368 roku zwabił do Moskwy pod pozorem sądu polubownego (w sporze między Michałem a jego wujem), uwięził i zmusił do podpisania niekorzystnej ugody. Uwolniony książę zbiegł do swego szwagra wielkiego księcia litewskiego, Olgierda, którego namówił do trzech kolejnych łupieżczych wypraw na Moskwę w latach 1368, 1370 i 1373. Podczas tej ostatniej Olgierd zostaje skutecznie odparty w nierozstrzygniętej bitwie pod Lubutskiem. W pokoju podpisanym po tej bitwie Dymitr po raz pierwszy określa Wielkie Księstwo Włodzimierskie (a zatem władzę zwierzchnią nad całą Rusią) jako swoją ojcowiznę.
W roku 1371 zajął Riazań pozbawiając władzy tamtejszego księcia Olega riazańskiego (który jednak wkrótce ją odzyskał)
Stosunki ze Złotą Ordą - Na początku swoich rządów Dymitr dwukrotnie jeździł do Ordy złożyć hołd kolejnym chanom. Za pierwszym razem utracił tam stanowisko wielkiego księcia aby dwa lata później je odzyskać. Później jednak wykorzystując częste zamachy stanu w Złotej Ordzie i jej faktyczny rozpad, zaprzestaje płacenia jej trybutu, nie przestając jednocześnie zbierać go z podległych sobie księstw. Dopiero w 1371 roku jedzie ponownie do Ordy i płaci trybut Mamajowi, który potwierdza jego władzę. Jednak w następnych latach znów nie płaci trybutu.
W roku 1378 Dymitr rozbija kolejną tatarską ekspedycję w bitwie nad Wożą. W roku 1380, zwycięża Tatarów tym razem pod wodzą samego Mamaja w bitwie na Kulikowym Polu.
Relacje z Tochtamyszem - Po upadku Mamaja, Tochtamysz, zjednoczył Złotą Ordę i nastąpiła chwilowa poprawa wzajemnych relacji a Dymitr wysłał do Saraju poselstwo z darami. Jednak już w 1381, poselstwo chana dociera jedynie do Niżnego Nowogrodu i zawraca z nieznanych przyczyn. W roku 1382 przypuszczalnie podburzony przez synów Dymitra Suzdalskiego, Tochtamysz niespodziewanie atakuje Moskwę i 26 sierpnia zdobywa ją i pali. Dymitr opuścił miasto przed atakiem, w celu zebrania wojsk, jednak nie zdecydował się na walkę z Tochtamyszem i rozpuścił zebraną armię. Przywrócono tym samym zależność Moskwy od Złotej Ordy, ale jednocześnie nie sprowokowany napad rozwiał sympatie elit moskiewskich, wobec chanów sarajskich. W następnym roku Dymitr wysyła do Saraju swojego syna Wasyla, który uzyskuje, dla niego potwierdzenie tytułu wielkoksiążęcego, jednocześnie wznawiając coroczną daninę dla Ordy. Wasyl pozostaje w Saraju jako zakładnik do roku 1386.