Geografia biblijna ŚRODOWISKO GEOGRAFICZNE PALESTYNY

Posuwając się z zachodu na wschód są to:

1. Żyzna i gęsto zaludniona Nizina Nadmorska, w której skład wchodzi dolina Akko, dolina Ezdrelon, Szaron, Wybrzeże Filistyńskie, Szefela i zachodni Negeb.

2. Wyżynno-górskie Pasmo Centralne na zachód od Jordanu, obejmujące Galileę, Góry Efraima, Judeę i wschodni Negeb.

3. Wąska i głęboka Dolina Jordanu, którą z północy na południe płynie rzeka Jordan tworząca w pobliżu źródeł jezioro Genezaret, a kończąca swój bieg w bezodpływowym Morzu Martwym.

4. Pasmo Wschodnie, nazywane również Transjordanią, ciągnące się od Baszanu przez Gilead, Moab, po Edom.

Palestyna, mimo niewielkiej powierzchni, jest bardzo zróżnicowana geograficznie i topograficznie. Różnice w rzeźbie terenu są ogromne: od gór Hermonu wznoszących się na wysokość ponad 2000 m n.p.m. (najwyższe wzniesienie ma 2814 m) po depresję Morza Martwego sięgającą ponad 400 m p.p.m.).
Podobnie duże zróżnicowanie występuje, jeśli chodzi o klimat. Położenie Palestyny w strefie śródziemnomorskiej oznacza deszcz w zimie, a suszę latem. Klimat tego terenu jest wynikiem ścierania się dwóch żywiołów: morza i pustyni. Ich bliskość sprawia, że wiatry z zachodu są łagodne, natomiast z południa i wchodu - gorące i suche. Wywierają one wielki wpływ na ludzi oraz faunę i florę. Duże zróżnicowanie ukształtowania terenu wzmaga różnice klimatyczne: gdy na znajdującym się na północy Hermonie leży śnieg, w środkowej Palestynie temperatura wynosi 23-30 oC. Jeszcze cieplej jest nad Morzem Martwym. Podobnie jest, jeśli chodzi o opady: więcej deszczu notuje się na wybrzeżu, znacznie mniej w pobliżu pustyni - na wschodzie i południu kraju. Rytm życia mieszkańców jest wyznaczany opadami deszczu. Większość rzek i strumyków (zwanych wadi) w porze letniej całkowicie wysycha, zatem mieszkańcy Palestyny nauczyli się gromadzić wodę w sadzawkach i cysternach, aby móc przetrwać letnią suszę.