Analiza obrazu Leonarda da Vinci „Ostatnia Wieczerza”
Obraz, który postanowiłam analizować, to obraz wybitnego malarza renesansu Leonarda da Vinci „Ostatnia Wieczerza”. Jego powstanie datuje się na lata 1495-98. „Ostatnia Wieczerza” jest malowidłem ściennym znajdującym się w kościele Santa Maria delle Grazie w Mediolanie.
Tworząc ten obraz, Leonardo zastosował całkowicie nową na owe czasy technikę. Będąca wówczas powszechnie w użyciu technika malowania fresków na szybko schnących warstwach tynku nie sprzyjała jego pełnej namysłu i powolnej metodzie pracy. Wymyślił, więc własną technikę malarstwa ściennego, kładąc farby temperowe bezpośrednio na kamieniu. Dzieło ma wymiary 460x880 cm i jest on w kształcie prostokąta leżącego.
Tematem obrazu jest scena biblijna z Nowego Testamentu. Dzieło ukazuje moment Ostatniej Wieczerzy, gdy Jezus przekazuje apostołom wiadomość, że wie, kto go zdradzi. Po obu stronach stołu panuje poruszenie i zamieszanie, lecz główna postać obrazu - Jezus - jest spokojny. W odróżnieniu od innych przedstawień tej sceny, pośród postaci siedzi także Judasz, który siedzi blisko Jezusa, nieco odchylony do tyłu ze zdumienia. Na obrazie widzimy trzynaście postaci, które ubrane są w eleganckie szaty, by podkreślić powagę spotkania się na wieczerzy.
Kolorystyka dzieła jest zróżnicowana. Przeważa na nim kolor brązowy i różne jego odcienie. Obrus, który zajmuje 1/3 dzieła rozjaśnia wszystkie barwy i cały obraz. Leonardo, by stworzyć perspektywę, wbił w ścianę gwóźdź i przymocował do niego sznurki, co pomogło mu skonstruować wrażenie głębi w obrazie. Kompozycyjnym centrum jest postać Chrystusa. Wszystkie linie zbieżne prowadzą na jego głowę, zaś prawe oko stanowi punkt zbiegu. Linia horyzontu poprowadzona jest na wysokości pochylających się głów otaczających Jezusa apostołów. Obraz jest dynamiczny, widać na nim ruch każdej z postaci. Dzieło można uznać za kompozycję zamkniętą i dynamiczną.
Na temat ukrytych symboli, znaków i tajemnic w obrazie, można by było rozpisać się bardzo długo. Trwają spory dotyczące pierwszej postaci po prawej stronie Jezusa. Pisarz Dan Brown poruszył w swojej książce „Kod da Vinci” ten temat, opisując, że postać nie jest apostołem, lecz kobietą, a dokładniej Marią Magdaleną, która rzekomo była żoną Jezusa.
Kolejną zagadką jest nieparzysta liczba dłoni. Już z daleka rzuca nam się w oczy dłoń ułożona w kształcie noża, przyłożona do szyi jednej z postaci. Ze względu na zły stan obrazu, uznano ją za dłoń nadmiarową, która nie należy do żadnej z postaci. Jednak obecnie dość łatwo zauważyć, że jest to dłoń świętego Piotra, a liczba rąk na obrazie jest prawidłowa. Gwałtowna reakcja św. Piotra na słowa Jezusa jak i fakt, że trzyma on w dłoni nóż, może odwoływać się do późniejszych wydarzeń w Getsemani, gdzie św. Piotr, broniąc Jezusa, odcina jednemu z napastników ucho. Istnieje również interpretacja, według której wycelowane w św. Bartłomieja ostrze ma przypominać o jego męczeńskiej śmierci.
W mojej opinii, obraz jest bardzo ciekawy i sprawia, że odbiorca zastanawia się nad jego tajemnicami. Urzekła mnie przedstawiona scena i dobranie barw. Leonardo włożył w dzieło pewną cząstkę siebie, do której odnalezienia bardzo zachęcam.
Bibliografia:
„Wielka kolekcja sławnych malarzy 1. Leonardo da Vinci” Poznań 2006
Helena Janik
Kl. 1 T
Gr. 2